อักษรและรัฐ การศึกษาเปรียบเทียบการปฏิรูปอักขรวิธีระหว่างจีนกับไทย ในทศวรรษที่ 1930-1940
Article Sidebar
เผยแพร่แล้ว:
ต.ค. 31, 2018
คำสำคัญ:
อักษร การปฏิรูป อักขรวิธี ภาษาจีน ภาษาไทย
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาเปรียบเทียบการปฏิรูปภาษา อักษรและอักขรวิธีระหว่างจีนกับไทยช่วงทศวรรษ 1930-1940 ภายใต้บริบททางการเมือง สังคม วัฒนธรรมและความคิด ตลอดจนเงื่อนไขจากปัจจัยภายนอกที่มีปฏิสัมพันธ์กับการปฏิรูปภาษาและอักขรวิธี วิธีการวิจัยเป็นการวิจัยเอกสาร โดยมีกรอบการศึกษาในแนวทางประวัติศาสตร์เปรียบเทียบ ผลการศึกษาพบว่า การสร้างรัฐชาติสมัยใหม่ การคุกคามจากจักรวรรดินิยม จินตนาการของชนชั้นนำและปัญญาชน และเทคโนโลยีการพิมพ์ล้วนส่งผลต่อการเปลี่ยนแปลงอักขรวิธีในภาษาไทยและภาษาจีน ซึ่งมีทั้งส่วนที่เหมือนกันและต่างกัน
Article Details
ประเภทบทความ
บทความวิจัย
เอกสารอ้างอิง
จิรพร วิทยศักดิ์พันธุ์. (2544). นโยบายวัฒนธรรมของจอมพล ป. พิบูลสงคราม: ลัทธิชาตินิยมกับผลกระทบทางสุนทรียทัศน์. ใน ชาญวิทย์ เกษตรศิริ ธำรงศักดิ์ เพชรเลิศอนันต์ และวิกัลย์ พงศ์พนิตานนท์ (บ.ก.), จอมพล ป. พิบูลสงครามกับการเมืองไทยสมัยใหม่ (พิมพ์ครั้งที่ 2) (น. 229-302). กรุงเทพฯ: มูลนิธิโครงการตำราสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์.
เดวิด เค. วัยอาจ. (2556). ประวัติศาสตร์ไทยฉบับสังเขป (ชาญวิทย์ เกษตรศิริ และคณะ, ผู้แปล). กรุงเทพฯ: มูลนิธิโครงการตำราสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์.
เดอ แบรี่, วิลเลี่ยม ทีโอดอร์. (2548). บ่อเกิดลัทธิประเพณีจีน เล่ม 4 (จำนงค์ ทองประเสริฐ, ผู้แปล). กรุงเทพฯ: ราชบัณฑิตยสถาน.
ธวัช ปุณโณทก. (2545). วิวัฒนาการภาษาไทย (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: ไทยวัฒนาพานิช.
นิธิ เอียวศรีวงศ์. (2528). ภาษามาตรฐานกับการเมือง. ภาษาและหนังสือ, 17(2). 11–37.
นิธิ เอียวศรีวงศ์. (2554). ปฏิรูปอักขรวิธีไทย. มติชนสุดสัปดำห์, 31(1620), 29.
นพพร ประชากุล. (2552). ยอกอักษร ย้อนควำมคิด เล่มหนึ่ง . กรุงเทพ: อ่าน.
บุปผา ทิพย์สภาพกุล. (2529). ทัศนะของสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรต่อนโยบายวัฒนธรรมของจอมพล ป. พิบูลสงคราม (พ.ศ.2481-2487) (วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต สาขาประวัติศาสตร์). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, กรุงเทพฯ.
มงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว, พระบาทสมเด็จพระ. (2493). พระบรมราชาธิบายพระบาทสมเด็จ พระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว วิธีใหม่สำหรับใช้สระและเขียนหนังสือไทย ที่ระลึกงานพระราชทานเพลิงศพ พระยาคชนันทน์นิพัทธพงศ์ (ล้วน คชนันทน์) ณ วัดมกุฏกษัตริยาราม 18 พฤษภาคม 2493. กรุงเทพฯ: ไทยเขษม.
ลาวัณย์ โชตามระ. (2527). ชีวิตชาวกรุงเมื่อค่อนศตวรรษมาแล้วและชีวิตชาวกรุง สมัยสงคราม. กรุงเทพฯ: แพร่พิทยา.
วราภรณ์ เผือกเล็ก. (2547). การสร้างวีรสตรีสามัญชนในสมัยจอมพล ป. พิบูลสงคราม ช่วงแรก (พ.ศ.2481-2487) (วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต สาขาการปกครอง). มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, กรุงเทพฯ.
อาทร ฟุ้งธรรมสาร. (2542). อารยธรรมตะวันออก. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
Chow, T. (1967). The May 4th Movement: Intellectual Revolution in Modern China. California: Stanford University Press.
DeFrancis, J. (1972). Nationalism and Language Reform in China. New York: Octagon Books.
DeFrancis, J. (1984). The Chinese Language: Fact and Fantasy. Honolulu: University of Hawaii Press.
Diller, A. (1991). What Makes Central Thai a National Language?. In Craig J. Reynolds (Ed.), National Identity and Its Defenders Thailand. (pp. 90-96). Clayton: Centre of Southeast Asian Studies Monash University.
Hudak, T. J. (1986). Spelling reform of Field Marshall Pibulsonglram. An Interdisciplinary Journal of Southeast Asian Studies, 3(1), 123-133.
Kobua, S. (1995). Thailand’s Durable Premier: Phibul through Three Decades 1932-1957. Kuala Lumpur: Oxford University Press.
Rawski, E. (1979). Education and Popular Literacy in Ch’ing China. Ann Arbor: University of Michigan Press.
Tsu, J. (2010). Sound and Script in Chinese Diaspora. Cambridge: Harvard University Press.
崔明海 (Cui Minghai). (2008). 《语言观念的变迁:北京语音如何成为近代国语标准音》， 载《北京社会科学》，2 期。
崔明海 (Cui Minghai). (2010). 《国语运动与近代中国》，南京大学历史系博士论文。
黎锦锡 (Li Jinxi). (1963). 《汉语规范论丛》，北京：文字改革出版社。
黎锦锡 (Li Jinxi). (2011). 《国语运动史纲》，北京：商务印书馆。
吕思勉 (LÜ Simian). (1985). 《文字學四種》，上海：上海古籍出版社。
罗志田 (Luo Zhitian). (2003). 《国家与学术：清季民初关于“国学”的思想争论》。北京：三联书店。
倪海曙 (Ni Haishu). (1948). 《中国拼音文字运动史》，上海：时代书报出版社。
王爱云 (Wang Aiyun). (2010). 《毛泽东与中国共产党领导的文字改革》，载《环球视野》 6月21日，297期。
เดวิด เค. วัยอาจ. (2556). ประวัติศาสตร์ไทยฉบับสังเขป (ชาญวิทย์ เกษตรศิริ และคณะ, ผู้แปล). กรุงเทพฯ: มูลนิธิโครงการตำราสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์.
เดอ แบรี่, วิลเลี่ยม ทีโอดอร์. (2548). บ่อเกิดลัทธิประเพณีจีน เล่ม 4 (จำนงค์ ทองประเสริฐ, ผู้แปล). กรุงเทพฯ: ราชบัณฑิตยสถาน.
ธวัช ปุณโณทก. (2545). วิวัฒนาการภาษาไทย (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: ไทยวัฒนาพานิช.
นิธิ เอียวศรีวงศ์. (2528). ภาษามาตรฐานกับการเมือง. ภาษาและหนังสือ, 17(2). 11–37.
นิธิ เอียวศรีวงศ์. (2554). ปฏิรูปอักขรวิธีไทย. มติชนสุดสัปดำห์, 31(1620), 29.
นพพร ประชากุล. (2552). ยอกอักษร ย้อนควำมคิด เล่มหนึ่ง . กรุงเทพ: อ่าน.
บุปผา ทิพย์สภาพกุล. (2529). ทัศนะของสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรต่อนโยบายวัฒนธรรมของจอมพล ป. พิบูลสงคราม (พ.ศ.2481-2487) (วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต สาขาประวัติศาสตร์). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, กรุงเทพฯ.
มงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว, พระบาทสมเด็จพระ. (2493). พระบรมราชาธิบายพระบาทสมเด็จ พระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว วิธีใหม่สำหรับใช้สระและเขียนหนังสือไทย ที่ระลึกงานพระราชทานเพลิงศพ พระยาคชนันทน์นิพัทธพงศ์ (ล้วน คชนันทน์) ณ วัดมกุฏกษัตริยาราม 18 พฤษภาคม 2493. กรุงเทพฯ: ไทยเขษม.
ลาวัณย์ โชตามระ. (2527). ชีวิตชาวกรุงเมื่อค่อนศตวรรษมาแล้วและชีวิตชาวกรุง สมัยสงคราม. กรุงเทพฯ: แพร่พิทยา.
วราภรณ์ เผือกเล็ก. (2547). การสร้างวีรสตรีสามัญชนในสมัยจอมพล ป. พิบูลสงคราม ช่วงแรก (พ.ศ.2481-2487) (วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต สาขาการปกครอง). มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, กรุงเทพฯ.
อาทร ฟุ้งธรรมสาร. (2542). อารยธรรมตะวันออก. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
Chow, T. (1967). The May 4th Movement: Intellectual Revolution in Modern China. California: Stanford University Press.
DeFrancis, J. (1972). Nationalism and Language Reform in China. New York: Octagon Books.
DeFrancis, J. (1984). The Chinese Language: Fact and Fantasy. Honolulu: University of Hawaii Press.
Diller, A. (1991). What Makes Central Thai a National Language?. In Craig J. Reynolds (Ed.), National Identity and Its Defenders Thailand. (pp. 90-96). Clayton: Centre of Southeast Asian Studies Monash University.
Hudak, T. J. (1986). Spelling reform of Field Marshall Pibulsonglram. An Interdisciplinary Journal of Southeast Asian Studies, 3(1), 123-133.
Kobua, S. (1995). Thailand’s Durable Premier: Phibul through Three Decades 1932-1957. Kuala Lumpur: Oxford University Press.
Rawski, E. (1979). Education and Popular Literacy in Ch’ing China. Ann Arbor: University of Michigan Press.
Tsu, J. (2010). Sound and Script in Chinese Diaspora. Cambridge: Harvard University Press.
崔明海 (Cui Minghai). (2008). 《语言观念的变迁:北京语音如何成为近代国语标准音》， 载《北京社会科学》，2 期。
崔明海 (Cui Minghai). (2010). 《国语运动与近代中国》，南京大学历史系博士论文。
黎锦锡 (Li Jinxi). (1963). 《汉语规范论丛》，北京：文字改革出版社。
黎锦锡 (Li Jinxi). (2011). 《国语运动史纲》，北京：商务印书馆。
吕思勉 (LÜ Simian). (1985). 《文字學四種》，上海：上海古籍出版社。
罗志田 (Luo Zhitian). (2003). 《国家与学术：清季民初关于“国学”的思想争论》。北京：三联书店。
倪海曙 (Ni Haishu). (1948). 《中国拼音文字运动史》，上海：时代书报出版社。
王爱云 (Wang Aiyun). (2010). 《毛泽东与中国共产党领导的文字改革》，载《环球视野》 6月21日，297期。
