การประเมินศักยภาพของสินค้าท่องเที่ยววิถีชีวิตชุมชนไทลื้อ ในจังหวัดน่านจากมุมมองของผู้นำท้องถิ่น
Main Article Content
บทคัดย่อ
งานวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อสำรวจความคิดเห็นเกี่ยวกับการท่องเที่ยวของชุมชนไทลื้อ 2) เพื่อประเมินศักยภาพของสินค้าท่องเที่ยวในอำเภอปัวและอำเภอท่าวังผาซึ่งเป็นอำเภอที่มีชาวไทลื้ออาศัยอยู่มากที่สุดในจังหวัดน่าน การวิจัยนี้ใช้ระเบียบวิธีวิจัยเชิงคุณภาพ กลุ่มเป้าหมาย ได้แก่ ผู้ใหญ่บ้านหรือกำนันในอำเภอปัวและอำเภอท่าวังผาซึ่งเป็นอำเภอที่มีชาวไทลื้ออาศัยอยู่มากที่สุดในจังหวัดน่าน โดยมีการแบ่งกลุ่มผู้ให้ข้อมูลหลักแบบเจาะจงตามพื้นที่ของกลุ่มเป้าหมาย เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ แบบสัมภาษณ์แบบกึ่งโครงสร้าง ใช้การวิเคราะห์ข้อมูลเชิงเนื้อหา เพื่อจะเป็นข้อมูลที่นำไปสู่การกำหนดแนวทางในการพัฒนากิจกรรมการท่องเที่ยว
ผลการศึกษาพบว่า 1) ความสำคัญในการพัฒนาสินค้าท่องเที่ยวในชุมชนประกอบด้วยสถานที่ท่องเที่ยวของชุมชนมีคุณค่าต่อวิถีชีวิตความเป็นอยู่ของคนในชุมชน พื้นที่ท่องเที่ยวมีความเป็นเอกลักษณ์โดดเด่นเฉพาะตัว สถานที่ท่องเที่ยวของชุมชนมีคุณค่าทางด้านประวัติศาสตร์ประเพณีและวัฒนธรรม มีความปลอดภัย ไม่มีภัยธรรมชาติและไม่มีโจรผู้ร้าย สำหรับธุรกิจการท่องเที่ยวของคนนอกชุมชนที่มีส่วนร่วมในการจัดการท่องเที่ยวที่สอดคล้องกับความต้องการของนักท่องเที่ยวประกอบด้วยที่พักแรมของนักท่องเที่ยว เช่น โรงแรม โฮมสเตย์ ฯลฯ และร้านขายสินค้าที่ระลึก โดยมีช่องทางที่ควรเผยแพร่ให้นักท่องเที่ยวรับทราบข่าวสารและกิจกรรม แหล่งท่องเที่ยวของชุมชนควรจะเน้นการค้นหาจากข้อมูลการท่องเที่ยว จากแผนที่/ เส้นทางท่องเที่ยวออนไลน์ (google maps) และการค้นหาจากกูเกิล (google.com) สถานที่ในชุมชนที่เหมาะสมที่จะเป็นเป้าหมายสำคัญในการพัฒนาไปสู่การท่องเที่ยวในอนาคตและสามารถดึงดูดใจนักท่องเที่ยว คือ เทศกาลงานประเพณีต่างๆ ของชุมชน วิถีชีวิตความเป็นอยู่ของชุมชน และศูนย์ศิลปะและวัฒนธรรม รวมถึงร้านขายสินค้าที่ระลึกของชุมชน และสินค้าผ้าทอพื้นเมืองของชุมชนไทลื้อ 2) การประเมินศักยภาพในการดึงดูดใจในการท่องเที่ยว/ คุณค่าของแหล่งท่องเที่ยวเน้นหนักในด้านสถานที่ท่องเที่ยวที่มีคุณค่าต่อชีวิตความเป็นอยู่ของคนในชุมชน รวมทั้งลักษณะของพื้นที่ชุมชนมีความเป็นเอกลักษณ์โดดเด่นเฉพาะตัว สำหรับศักยภาพในด้านการพัฒนาการท่องเที่ยวเน้นหนักในด้านป้ายบอกเส้นทางที่เข้าถึงแหล่งท่องเที่ยว แหล่งท่องเที่ยวของชุมชนมีสัญญาณของระบบสื่อสาร (โทรศัพท์/ อินเทอร์เน็ต) ครอบคลุมทุกพื้นที่ รวมทั้งที่พักแรมประเภทต่างๆ มีเพียงพอต่อความต้องการและมีมาตรฐาน สำหรับศักยภาพในการพัฒนาการท่องเที่ยวเน้นหนักให้คนในชุมชนมีส่วนร่วมในการบริหารจัดการการท่องเที่ยว ร่วมกับการสนับสนุนในการพัฒนากิจกรรมกับแหล่งท่องเที่ยวของทั้งหน่วยงานภาครัฐและหน่วยงานภาคเอกชนในระดับจังหวัด
Article Details

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (25 มกราคม 2562). สถิตินักท่องเที่ยวภายในประเทศ. สืบค้นเมื่อ 25 มกราคม 2562 จาก https://www.mots.go.th/more_news_new.php?cid=531.
กัญญารินทร์ ไชยจันทร์. (2558). ความต้องการด้านการท่องเที่ยววิถีไทย: กรณีศึกษาวัยรุ่นที่ศึกษาในมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์. กรุงเทพฯ: สถาบันไทยคดีศึกษา มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. (25 พฤศจิกายน 2561). 2015 Discover THAINESS / ท่องเที่ยววิถีไทย 2558. สืบค้นเมื่อ 25 พฤศจิกายน 2561 จาก TAT Review Magazine: http://www.etatjournal.com/mobile/ index.php/menu-read-tat/menu-2015/menu-12015/219-12015-discover-thainess.
จังหวัดน่าน. (23 มกราคม 2562). ประวัติศาสตร์น่าน. สืบค้นเมื่อ 23 มกราคม 2562 จาก http://www.nan.go.th/webjo/index.php?option=com_content&view=article&id=6&Itemid=27.
บุญเลิศ จิตตั้งวัฒนา. (2548). การพัฒนาการท่องเที่ยวแบบยั่งยืน. กรุงเทพฯ: ศูนย์วิชาการท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย.
มิ่งกมล หงษาวงศ์. (2557). ไทลื้อ: วิถีชีวิตและอัตลักษณ์ทางวัฒนธรรม. วารสารศิลปกรรมศาสตร์วิชาการ วิจัยและงานสร้างสรรค์ ราชมงคลธัญบุรี, 1(2), 1-20.
รัดเกล้า เปรมประสิทธิ์. (2557). การพัฒนาศักยภาพแหล่งท่องเที่ยวอำเภอปัว จังหวัดน่าน. วารสารอารยธรรมศึกษาโขง-สาละวิน, 5(1), 28-41.
เลหล้า ตรีเอกานุกูล. (2557). ทุนทางสังคมและวัฒนธรรมของจังหวัดน่านต่อการส่งเสริมการเป็นเมืองเก่าที่มีชีวิต. วารสารวิจัยเพื่อการพัฒนาเชิงพื้นที่, 6(3), 93-106.
วิลาสินี จินตลิขิตดี และเอนก เหล่าธรรมทัศน์. (2561). รัฐประศาสนศาสตร์เพื่อการท่องเที่ยว: บทบาทขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นในการจัดการการท่องเที่ยว เพื่อการอนุรักษ์ ฟื้นฟู และพัฒนาวัฒนธรรม: กรณีศึกษา เทศบาลตำบลเชียงคาน เทศบาลเมืองน่าน และเทศบาลนครเชียงใหม่. วารสารเกษมบัณฑิต, 19(ฉบับพิเศษ), 312-323.
วิไลลักษณ์ กิติบุตร. (2551). การพัฒนาสินค้าชุมชนไทลื้อ อำเภอดอยสะเก็ด จังหวัดเชียงใหม่ สู่มาตรฐานผลิตภัณฑ์ชุมชนและท้องถิ่น (OTOP). วารสารวิจัยราชภัฏเชียงใหม่, 10(1), 55-67.
สถาบันวิจัยสังคม มหาวิทยาลัยเชียงใหม่. (16 สิงหาคม 2561). ศูนย์เรียนรู้ชาติพันธุ์ไทในล้านนา. สืบค้นเมื่อ 16 สิงหาคม 2561 จาก http://www.sri.cmu.ac.th/~lelc/index.php/2015-11-18-16-02-20.
สำนักงานสภาพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (19 ธันวาคม 2561). สืบค้นเมื่อ 19 ธันวาคม 2561 จาก https://www.nesdc.go.th/ewt_dl_link.php?nid=6422.
โอริสา เชี่ยวเกษม. (2558). การท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมในชุมชนไตลื้อ ตำบลบ้านถิ่น อำเภอเมืองแพร่ จังหวัดแพร่. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยราชภัฏธนบุรี.