แนวทางการจัดการขยะมูลฝอยโดยมาตรการทางผังเมือง: กรณีศึกษา เทศบาลนครรังสิต เทศบาลเมืองบึงยี่โถ และเทศบาลเมืองท่าโขลง จังหวัดปทุมธานี
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาสถานการณ์การจัดการขยะมูลฝอยและความคิดเห็นของประชาชนที่มีต่อ การจัดการขยะมูลฝอย และเพื่อเสนอแนวทางการจัดการขยะมูลฝอยโดยมาตรการทางผังเมืองที่สอดคล้องกับความต้องการ ของประชาชนและเหมาะสมกับสภาพพื้นที่เทศบาลนครรังสิต เทศบาลเมืองบึงยี่โถและเทศบาลเมืองท่าโขลง จังหวัดปทุมธานี โดยเครื่องมือวิจัย ได้แก่ การสำรวจภาคสนาม (มุ่งเน้นการเก็บข้อมูลการรวบรวม ขนส่ง แปรสภาพและกำจัดขยะมูลฝอยใน เทศบาลทั้ง 3 แห่ง) และการจัดทำแบบสัมภาษณ์ (มุ่งเน้นการเก็บข้อมูลความคิดเห็นในเรื่องสาเหตุ ปัญหาและแนวทางการ จัดการขยะมูลฝอย โดยกำหนดกลุ่มตัวอย่างแบบเจาะจง เป็นหน่วยงานภาครัฐ 5 แห่ง และชุมชน 15 แห่ง) ผลการวิจัยพบว่า การจัดการขยะมูลฝอยในเทศบาลทั้ง 3 แห่ง อยู่ในความรับผิดชอบของสำนักงานเทศบาล ซึ่งจากปริมาณขยะมูลฝอยที่มีเป็น จำนวนมากและการไม่มีสถานที่กำจัดขยะมูลฝอย ส่งผลให้ต้องจัดจ้างบริษัทเอกชนเข้ามาช่วยดำเนินการ อันเป็นผลให้ หน่วยงานภาครัฐและประชาชนมีความคิดเห็นว่า การรวบรวมและขนส่งขยะมูลฝอยในบางพื้นที่เป็นไปอย่างไม่ทั่วถึง นอกจากนี้ จากการขยายตัวของเมืองอย่างรวดเร็วและการจัดหาพื้นที่กำจัดขยะมูลฝอยที่มักได้รับการต่อต้านจากชุมชน การ เพิ่มขึ้นของขยะมูลฝอยจะเป็นปัญหาสำคัญในอนาคต แนวทางการจัดการขยะมูลฝอยโดยมาตรการทางผังเมือง จึงได้แก่ การ จัดทำแผนผังสาธารณูปโภคและการสงวนสิทธิ์การใช้ประโยชน์ที่ดินบริเวณสถานีคัดแยกขยะมูลฝอยในชุมชนที่ชัดเจน การ ปรับปรุงกฎระเบียบการหักลดหย่อนภาษีและค่าธรรมเนียมให้กับชุมชนหรือสถานประกอบการที่ร่วมมือในการจัดการขยะมูล ฝอย การปรับปรุงกฎระเบียบค่าชดเชยให้กับประชาชนที่ได้รับความเดือดร้อนจากการมีที่อยู่อาศัยหรือกรรมสิทธิ์ที่ดินใกล้ บริเวณสถานีขนถ่ายและคัดแยกขยะมูลฝอย และการจัดทำแผนงบประมาณการจัดการขยะมูลฝอยของเทศบาลในระยะสั้น และยาว
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-ShareAlike 4.0 International License.
Copyright Transfer Statement
The copyright of this article is transferred to Journal of The Faculty of Architecture King Mongkut's Institute of Technology Ladkrabang with effect if and when the article is accepted for publication. The copyright transfer covers the exclusive right to reproduce and distribute the article, including reprints, translations, photographic reproductions, electronic form (offline, online) or any other reproductions of similar nature.
The author warrants that this contribution is original and that he/she has full power to make this grant. The author signs for and accepts responsibility for releasing this material on behalf of any and all co-authors.
เอกสารอ้างอิง
กรมควบคุมมลพิษ. (2547). การจัดการขยะมูลฝอยชุมชนอย่างครบวงจร คู่มือสำหรับผู้บริหารองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์คุรุสภาลาดพร้าว.
กรมควบคุมมลพิษ. (2552). คู่มือสำหรับผู้บริหารองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น การจัดการขยะมูลฝอยชุมชนอย่างครบวงจร. กรุงเทพฯ: กรมควบคุมมลพิษ.
กรมควบคุมมลพิษ. (2563). ข้อมูลสถานการณ์ขยะมูลฝอยขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น. เข้าถึงได้จาก: https://thaimsw.pcd.go.th/report5.php.
กรมส่งเสริมการปกครองท้องถิ่น. (ม.ป.ป.). มาตรฐานการจัดการขยะมูลฝอยและสิ่งปฏิกูล. เข้าถึงได้จาก: http://www.dla.go.th/servlet/EbookServlet?_mode=detail&ebookId=10&random=1362641610241.
คณะทำงานจัดทำแผนบริหารจัดการทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อมระดับพื้นที่ด้านขยะมลฝอยและของเสียอันตราย.(2561). แนวทางการบริหารจัดการขยะมูลฝอยและของเสียอันตรายระดับพื้นที่. นนทบุรี: สำนักงานสิ่งแวดล้อม ภาคที่ 6 (นนทบุรี).
ชัยวิชิต พลหลา. (2560). แนวทางการบริหารจัดการขยะมูลฝอยชุมชนขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น. (การค้นคว้าอิสระรัฐศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาบริหารรัฐกิจและกิจการสาธารณะ สำหรับนักบริหาร, มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์).
นพนันท์ ตาปนานนท์. (ม.ป.ป.). การวางแผนภาคและเมือง (Urban and Regional Planning). เอกสารคำสอนวิชา 2503515, กรุงเทพฯ: ม.ป.ท.
ปิยชาติ ศิลปสุวรรณ. (2557). ขยะมูลฝอยชุมชน ปัญหาใหญ่ที่ประเทศกำลังเผชิญ. เข้าถึงได้จาก: http://nrei.rmutsv.ac.th/sites/default/files/poprosal/บทความวิชาการขยะมูลฝอยชุมชนปัญหาใหญ่ที่ ประเทศกำลังเผชิญ.PDF.
สถาบันพัฒนาบุคลากรด้านการพัฒนาเมือง. (2561). เกณฑ์และมาตรฐานผังเมือง มาตรการ วิธีการและเครื่องมือ กรณีตัวอย่างของต่างประเทศ. กรุงเทพฯ: เพรส ครีเอชั่น.
สํานักงานคณะกรรมการกฤษฎีกา. (2535). พระราชบัญญัติการสาธารณสุข พ.ศ. ๒๕๓๕. เข้าถึงได้จาก: http://web.krisdika.go.th/data/law/law2/%A136/%A136-20-9999-update.pdf.
สำนักงานเทศบาลนครรังสิต. (2563). สภาพทั่วไปและข้อมูลพื้นฐาน. เข้าถึงจาก: http://rangsit.org/New/index.php/th/2014-11-07-07-51-09/typography.
สำนักงานเทศบาลเมืองท่าโขลง. (2563). ข้อมูลพื้นฐาน. เข้าถึงจาก: http://www.thaklongphathumtani.go.th/th/page/ข้อมูลพื้นฐาน_101.html.
สำนักงานเทศบาลเมืองบึงยี่โถ. (2563). เกี่ยวกับเทศบาลเมืองบึงยี่โถ. เข้าถึงจาก:https://www.buengyitho.go.th/about.
สำนักงานสถิติจังหวัดปทุมธานี. (2562). รายงานสถิติจังหวัดปทุมธานี พ.ศ. 2562. กรุงเทพฯ: สำนักงานสถิติจังหวัดปทุมธานี.
สำนักจัดการกากของเสียและสารอันตราย กรมควบคุมมลพิษ. (2557). หลักเกณฑ์และเอกสารวิชาการที่เกี่ยวข้องกับการจัดการขยะมูลฝอยและของเสียอันตราย. เข้าถึงได้จาก: http://infofile.pcd.go.th/waste/topic15.pdfCFID=19440059&CFTOKEN=14202960.
สำนักพัฒนามาตรฐาน กรมโยธาธิการและผังเมือง. (2549). เกณฑ์และมาตรฐานผังเมืองรวม พ.ศ. 2549. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
American Planning Association. (2007). Planning and Urban Design Standards Student Edition. New Jersey: John Wiley and Son.
Cohen and Uphoff. (1981). Rural Development Participation: Concept and Measures for Project Design Implementation and Evaluation. Ithaca, NY: Rural Development Committee Center for International Studies, Cornell University.
