Design of Rangsit Prayunsak Canal’s Learning Space through the Design Thinking Process
Main Article Content
Abstract
Rangsit Prayunsak Canal located in Thanyaburi District, Pathum Thani Province, which a history background more than 100 years. Rangsit Prayunsak Canal was a canal dug in the reign of King Rama V that presented the irrigation system, agricultural area development, settlements and lifestyles that have been changed continually from the past to the present. It was considered an area that plays an important role in economy, industry, housing, and various types of learning resources. Therefore, the objectives of this research were to 1) analyze the potential of the Rangsit Prayunsak Canal area to promote learning spaces and 2) to design learning spaces through participatory approach by a design thinking process in preparation for applying UNESCO learning city concept. The research method consisted of surveying the Rangsit Prayunsak Canal area; Rangsit Municipality, Bueng Yitho Municipality, Thanyaburi Subdistrict Municipality, and Sanan Rak Municipality through a design thinking process workshop with 50 network participants. The results revealed that the potential of the Rangsit Prayunsak Canal area was distinguish of history, while the former role of canal has been less importance. Also, people lifestyles affect the learning patterns and their accessibility. Therefore, the design stage, 10 prototypes for learning spaces from local authorities’ requirements, through the process of design thinking workshops of 4 municipalities, can be divided into 4 zones, namely 1) historical learning zone, 2) food and health learning zone, 3) recreational learning zone, and 4) nature and ecology learning zone. However, all activities within the zones must be linked to existing activities in order to create Rangsit Prayunsak Canal to complete learning space by local network and community member’s support. This would be driving towards the learning city principle of UNESCO.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-ShareAlike 4.0 International License.
Copyright Transfer Statement
The copyright of this article is transferred to Journal of The Faculty of Architecture King Mongkut's Institute of Technology Ladkrabang with effect if and when the article is accepted for publication. The copyright transfer covers the exclusive right to reproduce and distribute the article, including reprints, translations, photographic reproductions, electronic form (offline, online) or any other reproductions of similar nature.
The author warrants that this contribution is original and that he/she has full power to make this grant. The author signs for and accepts responsibility for releasing this material on behalf of any and all co-authors.
References
ขัตติพงษ์ ด้วงสำราญ. (2562). การออกแบบพื้นที่สร้างสรรค์: กรณีศึกษามหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลตะวันออกวิทยาเขตอุเทนถวาย. วารสาร มจร พุทธปัญญาปริทรรศน์. 4(2), 253–266.
จังหวัดปทุมธานี. (2556). เมืองธัญบุรี 111 ปี. พิมพ์ครั้งที่ 1. กรุงเทพฯ: บริษัท อันลิมิต พริ้นติ้ง จำกัด.
จันทิมา อังคพณิชกิจ และพิพัฒน์ กระแสจันทร์. (2559). ท้องถิ่นรังสิตในประวัติศาสตร์และความทรงจำ: จากเรือสู่รถกับการเปลี่ยนแปลงชุมชน กรณีศึกษาชุมชนประตูน้ำจุฬาลงกรณ์ และชุมชนตลาดปากคลองหนึ่ง. เข้าถึงได้จาก: http://rangsit.org/E-Book/Rangsithistory/index.html#p=2.
ธนวัฒน์ จารุพงษ์สกุล และคณะ. (2540). ร้อยปีคลองรังสิต โครงการวิจัยนำร่องเฉลิมฉลองวโรกาสกาญจนาภิเษก สถาบันไทยศึกษา. (93-137). กรุงเทพฯ: สถาบันไทยศึกษา จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พุฒพัณณิน คำวชิระพิทักษ์ และมนัญญา คำวชิระพิทักษ์. (2563). รูปแบบการตั้งถิ่นฐานชุมชนที่สอดคล้องกับการคงอยู่ของมรดกวัฒนธรรมในจังหวัดปทุมธานี กรณีศึกษา: เทศบาลนครรังสิต เทศบาลเมืองบึงยี่โถ และเทศบาลเมืองท่าโขลง. วารสารวิชาการคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ สจล.. 31(2), 34-49.
พลเดช เชาวรัตน์, เมธี พิริยการนนท์ และศุภธิดา สว่างแจ้ง. (2560). การนำแนวคิดการคิดอย่างนักออกแบบไปใช้ในการพัฒนาเมืองในประเทศไทย. วารสารสิ่งแวดล้อมสรรค์สร้างวินิจฉัย. 16(2), 119-132.
พลเดช เชาวรัตน์ และคณะ. (2565). การประยุกต์ใช้กระบวนการคิดเชิงออกแบบในการออกแบบวิดีทัศน์มรดกทางวัฒนธรรมชุมชนแกดำ จังหวัดมหาสารคาม. วารสารสถาปัตยกรรม การออกแบบและการก่อสร้าง. 4(1), 119-132.
ศูนย์สร้างสรรค์งานออกแบบ. (2564). Design Thinking: Learning by Doing การคิดเชิงออกแบบ:
เรียนรู้ได้ด้วยการลงมือทำ. เข้าถึงได้จาก: http://resource.tcdc.or.th/ebook/Design.Thingking.Learning.by.Doing.pdf.
สถาบันวิจัยเพื่อความเสมอภาคทางการศึกษา. (2565). เมืองแห่งการเรียนรู้คืออะไร. เข้าถึงได้จาก: https://research.eef.or.th/learning-city.
อภิภา ปรัชญพฤทธิ์. (2560). การออกแบบพื้นที่การเรียนรู้สำหรับสถาบันอุดมศึกษาในศตวรรษที่ 21. วารสารวิทยาลัยดุสิตธานี. 11(2), 379-392.
Arendt, H. (1958). The Human Condition. 2nd ed. New York: McGraw-Hill.
Brown, M. (2005). Learning spaces. In Diana, G.O. and James, L.O. (Eds.), Educating the Net Generation (12.1-12.22). EDCAUSE.
Cornell, P. (2002). The Impact of Changes in Teaching and Learning on Furniture and the Learning Environment. New Directions for Teaching and Learning Journal. (92), 33-41.
Dijkstra, L. W. (2000). Public Spaces: A Comparative Discussion of the Criteria for Public Space. In R. Hutchison (Ed.), Constructions of Urban Space: Research in Urban Sociology (1-22). Stamford: JAI Press.
Gee, L. (2006). Human-Centered Design Guidelines. In Diana, G.O. (Ed). Learning Spaces. (10.1-10.13). EDCAUSE.
Gehl, J. (2010). Cities for People. Washington, DC: Island Press.
Lennard, C., & Lennard, H. L. (1995). Livable Cities Observed. California: Gondolier Press.
Tim, B. & Jocelyn, W. (2010). Design Thinking for Social Innovation. Stanford Social Innovation Review Winter 2010. Retrieved from: https://ssir.org/articles/entry/design_thinking_for_social_innovation.