การศึกษาวิเคราะห์ระบบการสัญจรทางเท้าและสภาพแวดล้อมทางกายภาพของเส้นทางใน เมืองย่านตาขาว จังหวัดตรัง
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาและวิเคราะห์ระบบทางเท้า และสภาพแวดล้อมทางกายภาพของเส้นทางในเมืองย่านตาขาว จังหวัดตรัง พร้อมเสนอแนวทางการปรับปรุงระบบการสัญจรทางเท้า เนื่องจากปัจจุบันเมืองย่านตาขาวมีเศรษฐกิจที่ซบเซา ไม่มีชีวิตชีวาเหมือนในอดีต และขาดการพัฒนาระบบโครงสร้างพื้นฐาน ทั้งระบบถนนและทางเท้าที่มีประสิทธิภาพ จึงเป็นที่มาของการศึกษานี้ ในการพัฒนาเมืองตามแนวคิดเมืองเดินได้ โดยสำรวจระบบทางเท้าในเขตเทศบาลย่านตาขาว จำนวน 33 เส้นทาง พฤติกรรมและความพึงพอใจของการเดิน จากการเก็บข้อมูลแบบสอบถามของกลุ่มตัวอย่าง จำนวน 380 คน โดยนำข้อมูลระบบทางเท้าที่ได้จากการสำรวจไปวิเคราะห์และประเมินผล ตามเกณฑ์การออกแบบระบบสัญจรทางเท้าที่กำหนดไว้ใน 4 ด้าน ได้แก่ การเชื่อมต่อ ความปลอดภัย สิ่งอำนวยความสะดวก และความน่าสนใจ ผลการศึกษาพบว่า ระบบทางเท้าเมืองย่านตาขาว ควรมีการปรับปรุงทั้ง 4 ด้าน ได้แก่ การปรับปรุงโครงข่ายทางเท้าให้มีความต่อเนื่องเชื่อมกัน ทั้งย่านการค้า ย่านที่อยู่อาศัย และสถานที่สำคัญต่าง ๆ การปรับปรุงสภาพแวดล้อมทางกายภาพของทางเท้าให้มีความสะดวก ปลอดภัย และน่าสนใจ เช่น การจัดระเบียบการวางสินค้าของร้านค้าและป้ายต่าง ๆ การเพิ่มไฟส่องสว่าง การขยายทางเท้า การเพิ่มจุดข้ามถนน การควบคุมความเร็วของยานพาหนะ และการควบคุมรูปแบบสถาปัตยกรรมอาคาร เป็นต้น เพื่อสร้างความสะดวกสบาย และดึงดูดให้ผู้คนหันมาใช้การเดินเท้าในชีวิตประจำวันเพิ่มมากขึ้น
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-ShareAlike 4.0 International License.
Copyright Transfer Statement
The copyright of this article is transferred to Journal of The Faculty of Architecture King Mongkut's Institute of Technology Ladkrabang with effect if and when the article is accepted for publication. The copyright transfer covers the exclusive right to reproduce and distribute the article, including reprints, translations, photographic reproductions, electronic form (offline, online) or any other reproductions of similar nature.
The author warrants that this contribution is original and that he/she has full power to make this grant. The author signs for and accepts responsibility for releasing this material on behalf of any and all co-authors.
เอกสารอ้างอิง
Arayanimitskul, C. (2015). Plants in landscape architecture. Bangkok: Chulalongkorn University Press.
Boonon, N., and Limpaseni, W. (2020). Sidewalk development for convenient Bangkok metropolitan: a case study of sidewalk along BTS light green line (Silom line). Vajira Medical Journal: Journal of Urban Medicine, 64(3), 213-222.
Department of Provincial Administration. (2018). Demographic, Population and Housing Statistic. Bangkok: Department of Provincial Administration.
Department of Public Works and Town & Country Planning. (2017). City plan of Trang (2nd update). Trang: Department of Public Works and Town & Country Planning.
Dines, T. N. and Harris, W. C. (2001). Time Saver Standards for Landscape Architecture. New York: McGraw-Hill.
Gehl J. (2013). Cities for People. London: Island Press.
Halifax Regional Municipality. (2006). The 2006 Halifax Regional Plan. Halifax: Halifax Regional Municipality.
Horayangkura, V., Settaworakit, B. and Klinmalai, S. (2011). Environmental psychology a basis for creation and management of livable environment. Bangkok: G.B.P center co., ltd.
Hynds, H., and Allibone, C. (2009). What motivates people to participate in organised walking activity. Sheffield: Natural England.
Jacobs, J. (1961). The Death and Life of Great American Cities. New York: Random House.
Marquet, O., and Miralles-Guasch, C. (2015). The Walkable city and the importance of the proximity environments for Barcelona’s everyday mobility. The International Journal of Urban Policy and Planning, 42, 258-266.
National Center for Bicycling and Walking. (2002). Increasing physical activity through community - design: a guide for public health practitioners. Washington, D.C.: National Center for Bicycling and Walking.
National Heart Foundation of Australia. (2019). Blueprint for an active Australia. Melbourne: National Heart Foundation of Australia.
Nguanson, C. (2017). Development and guidelines for sustainable development of Yan Ta Khao, Trang province. Journal of Environmental Design, 4(2), 51-66.
Office of Transport and Traffic Policy and Planning. (2012). Assessment of ease of walking in Chiang Mai urban areas. Bangkok: Office of Transport and Traffic Policy and Planning.
Sakulrattanakulchai, S. and Khongouan, W. (2016). Safety of pedestrian and bike trail accessing to parks in Bangkok and vicinities. Journal of The Faculty of Architecture King Mongkut's Institute of Technology Ladkrabang, 22(1), 70-87.
Southworth, M. (2005). Designing the walkable city. Journal of urban planning and development, 131 (4), 246-257.
Speck, J. (2018). Walkable city rules: 101 steps to making better places. Washington, D.C.: Island Press.
Steiner, F. R., Butler, K., and American Planning Association. (2012). Planning and urban design standards. New Jersey: John Wiley & Sons.
Tapananont, N. (2010). Bangkok urban planning standards project. Bangkok: n.p.
Thommen Dombois, O., Kahlmeier, S., Martin-Diener, E., Martin, B., Racioppi, F., and Braun-Fahrländer, C. (2006). Collaboration between the health and transport sectors in promoting physical activity: examples from European countries. Copenhagen: World Health Organization Regional Office for Europe.
Turon, K., Czech, P., and Juzek, M. (2017). The concept of a walkable city as an alternative form of urban mobility. Scientific Journal of Silesian University of Technology. Series Transport, 95, 223-230.
Yamane, T. (1973). Statistics: An Introductory Analysis-3. New York: Harper & Row.
