การออกแบบสื่อมัลติมีเดียเพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวจังหวัดระนอง

Main Article Content

พิบูล ไวจิตรกรรม

บทคัดย่อ

การวิจัยนี้มีแนวคิดในการศึกษาอัตลักษณ์จังหวัดระนอง เพื่อประยุกต์ใช้กับการเพิ่มความสามารถในการแข่งขันทางเศรษฐกิจสู่การพัฒนาที่ยั่งยืนด้วยสื่อด้านกราฟิกและมัลติมีเดีย โดยมีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อออกแบบตราสัญลักษณ์ของสินค้าที่สื่อสารอัตลักษณ์ของจังหวัดระนอง 2) เพื่อออกแบบรูปแบบสินค้าที่ระลึกที่สื่อสารอัตลักษณ์ของจังหวัดระนอง 3) เพื่อออกแบบสื่อมัลติมีเดียเพื่อส่งเสริมเส้นทางการท่องเที่ยวจังหวัดระนอง ใช้วิธีวิจัยเชิงคุณภาพ ด้วยการสำรวจพื้นที่และสัมภาษณ์ผู้ประกอบการ และใช้วิจัยเชิงปริมาณ ด้วยแบบสอบถามกับกลุ่มเป้าหมาย


ผลการวิจัย ประกอบด้วย 1) ตราสินค้าที่สื่อสารอัตลักษณ์ของจังหวัดระนอง 2) สินค้าที่ระลึกที่สื่อสารอัตลักษณ์ของจังหวัดระนอง และ 3) สื่อมัลติมีเดียเพื่อส่งเสริมเส้นทางการท่องเที่ยวจังหวัดระนอง ทั้ง 3 เรื่องได้แนวคิดมาจากทรัพยากรธรรมชาติและวัฒนธรรม โดยนำเสนอเรื่องราวเมืองพหุวัฒนธรรม มีความเป็นพื้นถิ่นแบบร่วมสมัย การออกแบบจะใช้ภาพประกอบเพื่อเล่าเรื่องราว มีบุคลิกภาพเป็นธรรมชาติ ความเป็นพื้นถิ่น และความร่วมสมัย

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
ไวจิตรกรรม พ. (2022). การออกแบบสื่อมัลติมีเดียเพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวจังหวัดระนอง. Asian Creative Architecture, Art and Design, 34(1), 102–113. สืบค้น จาก https://so04.tci-thaijo.org/index.php/archkmitl/article/view/255159
ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

งานส่งเสริมการท่องเที่ยว ฝ่ายอำนวยการ สำนักปลัดเทศบาล สำนักงานเทศบาลเมืองระนอง. (2564). สถานการณ์การท่องเที่ยวของจังหวัดระนอง. เข้าถึงได้จาก: http://www.ranongcity.go.th/files/com_strategy/2020-06_ecdb1c9eeb6d276.pdf.

ชยาภรณ์ ธีรเวชพลกุล และไพฑูรย์ เจตธำรงชัย. (2561). กลยุทธ์การตลาดเพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงส่งเสริมสุขภาพในพื้นที่อำเภอเมืองระนอง จังหวัดระนอง. วารสารรัชต์ภาคย์. 12(27), 85-100.

ณัฐธิดา จงรักษ์. (2561). การออกแบบกราฟิกเพื่อผลิตของที่ระลึก และสื่อถึงสถานที่ท่องเที่ยว ตำบลเขาค้อ จังหวัดเพชรบูรณ์. การประชุมสัมมนาวิชาการ การนำเสนอผลงานวิจัยระดับชาติ เครือข่ายบัณฑิตศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏภาคเหนือ ครั้งที่ 17. หน้า: 2384-2394.

ณัฐรียา ทองนพคุณ และคณะ. (2564). องค์ประกอบของมัลติมีเดีย. เข้าถึงได้จาก: https://sites.google.com/site/bolearn15/xngkh-prakxb-khxng-maltimideiy.

วรพงศ์ วรชาติอุดมพงศ์. (2538). Graphic Design. กรุงเทพฯ: ศิลปาบรรณาคาร.

วิรุณ ตั้งเจริญ. (2545). Graphic Design. กรุงเทพฯ: อีแอนด์ไอคิว.

สุวภัทร ศรีจองแสง. (2561). การพัฒนาสินค้าที่ระลึกทางการท่องเที่ยวโดยชุมชนบ้านบากชุม ตำบลโนนก่อ อำเภอสิรินธร จังหวัดอุบลราชธานี. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี. 9(2), 20-47.

สำนักงานการท่องเที่ยวและกีฬาจังหวัดระนอง. (2564). ระนอง ไม่ต้องลอง แต่ต้องมา.เข้าถึงได้จาก: https://ranong.mots.go.th/ewt_Dl_link.php?nid=834.

สำนักงานสภานโยบายการอุดมศึกษา วิทยาศาสตร์ วิจัยและนวัตกรรมแห่งชาติ. (2564). โมเดลเศรษฐกิจ บีซีจี. เข้าถึงได้จาก: https://www.nxpo.or.th/th/bcg-economy.

อิศราพร ใจกระจ่าง และคณะ. (2559). แนวทางการพัฒนาผลิตภัณฑ์ที่ระลึกด้านศิลปวัฒนธรรมและประเพณี เพื่อเพิ่มมูลค่าทางเศรษฐกิจชุมชนในเขตอำเภอเมือง จังหวัดนครศรีธรรมราช. ในการประชุมหาดใหญ่วิชาการระดับชาติ และนานาชาติ ครั้งที่ 7. หน้า: 583-596.

Kotler, P. & Lane, K. K. (2012). Marketing management. United Kingdom: Pearson.