ย่านอัจฉริยะจากการศึกษาการใช้พื้นที่เมืองจากอินเทอร์เน็ตสาธารณะความเร็วสูง กรณีศึกษาจังหวัดเชียงใหม่

บทคัดย่อ

ในปัจจุบันแนวคิดเรื่อง เมืองอัจฉริยะ ปรากฏในยุทธศาสตร์การพัฒนาของชาติในระยะ 20 ปี (พ.ศ. 2563-2583) เชียงใหม่ เป็นเมืองที่ถูกผลักดันให้เกิดความเป็นอัจฉริยะ ตั้งแต่ปี พ.ศ. 2559 ในด้านการจราจร การคมนาคมขนส่ง บนพื้นที่เมืองบริเวณ นิมมานเหมินท์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ และการสัญจรในขอบเขตพื้นที่เมืองเก่าขยายไปยังวงแหวนรอบที่ 1 ของเมือง เนื่องจากรัฐดำเนินการตามแบบการพัฒนาบนลงล่าง (Top-down development) จึงให้รูปแบบการพัฒนาเมืองอัจฉริยะไม่ได้สะท้อนแนวคิดเมืองอัจฉริยะที่แท้จริงอันหมายถึง การยกระดับชีวิตความเป็นอยู่ของผู้คนในเมืองด้วยเทคโนโลยีรูปแบบใหม่ อีกทั้งปราศจากความเข้าใจถึงความพร้อมและวิถีชีวิตของผู้คนที่อยู่บนพื้นที่เมือง ปัจจัยสำคัญของเมืองอัจฉริยะคือ การเข้าใจรูปแบบการใช้ชีวิตในเมือง และเข้าถึงการใช้งานพื้นฐานของสาธารณูปโภคด้านอินเทอร์เน็ตของเมืองผ่านการสำรวจพื้นที่ให้บริการ และความเร็วของสัญญาณ บทความนี้ จึงศึกษาการใช้พื้นที่เมืองเชียงใหม่ที่เกิดจากการพัฒนาเมืองสาธารณูปโภคด้านอินเทอร์เน็ตไร้สายและการใช้พื้นที่เมืองใหม่ของกลุ่มธุรกิจดิจิทัล ด้วยเครื่องมือการสำรวจผังการใช้พื้นที่จากแพลตฟอร์มดิจิทัลเพื่อสร้างแนวคิดเมืองอัจฉริยะในรูปแบบที่มาจากความเข้าใจพื้นที่เมืองยุคสมัยดิจิทัลดิสรัปชัน จากระดับผู้คน ผู้ประกอบการ และชุมชนกลุ่มคนดิจิทัล เพื่อวิเคราะห์และกำหนดพื้นที่เมืองที่มีศักยภาพในการพัฒนาไปสู่แนวคิดย่านอัจฉริยะ ที่เป็นการวิเคราะห์แนวทางการพัฒนาของพื้นที่เมืองจากความเฉพาะตัวนี้ โดยพิจารณาจากการการใช้พื้นที่สาธารณูปโภคด้านอินเทอร์เน็ตจากความเป็นจริงของเมืองในระดับผู้คน และกลุ่มชุมชนและธุรกิจใหม่ เพื่อให้เห็นถึงอาณาเขตพื้นที่ศักยภาพของเมืองรูปแบบการพัฒนาเมืองอัจฉริยะที่มีประเด็นเฉพาะตัวของเมืองเชียงใหม่อย่างแท้จริง