The Path Analysis of Internal and External Environment for Community Enterprise to create a collaborative network to Thailand 4.0.
Article Sidebar
Published:
Apr 30, 2020
Keywords:
Management, Internal and external environment, collaborative network, Thailand 4.0.
Main Article Content
Abstract
The purpose of this research were 1) to study components of the internal and external environment of community enterprise. 2) to study components of the creating a collaborative network and becoming to Thailand 4.0 of community enterprise and 3) study the influences of the internal and external environment to create a collaborative network to Thailand 4.0. The sample consisted of 400 community enterprise entrepreneurs in Sakhonnakon province. The research instrument was questionnaires and analyze data by PLS-SEM to measure the relationship of variables.
The results found 1) Result to study components of the internal environment of community enterprise consist: management, human resource management, evaluation, planning and participation and result to the external environment of community enterprise consist: economic, innovation and technology. 2) Result to study components of creation a collaborative network consist: social, interaction and operation network. The part of becoming to Thailand 4.0 consist: wealth, stability and sustainability and 3) Result to study the influences of the internal and external environment to create a collaborative network to Thailand 4.0 that reveal the reliability and validity of inner and outer path model. The influence analysis results are as follows: The internal environment has a direct and indirect influence to Thailand 4.0, The external environment has a direct influence to Thailand 4.0, and creating a collaborative network has both direct and indirect influence to Thailand 4.0.
Article Details
Section
Research Articles
บทความที่ปรากฏในวารสารนี้ เป็นความรับผิดชอบของผู้เขียน ซึ่งสมาคมนักวิจัยไม่จำเป็นต้องเห็นด้วยเสมอไป การนำเสนอผลงานวิจัยและบทความในวารสารนี้ไปเผยแพร่สามารถกระทำได้ โดยระบุแหล่งอ้างอิงจาก "วารสารสมาคมนักวิจัย"
References
แก้วตา เข้มแข็ง. (2555). ความสัมพันธ์ระหว่างแรงจูงใจในการทำงานของครูกับประสิทธิผล ของโรงเรียนประถมศึกษา อ าเภอบางละมุง สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาชลบุรี เขต 3. งานนิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา มหาวิทยาลัยบูรพา.
โกสินทร์ ชํานาญพล, วรรณวีร์ บุญคุ้ม และ นรินทร์ สังข์รักษา. (2559). การพัฒนารูปแบบการจัดการเครือข่ายการตลาดวิสาหกิจชุมชนท่องเที่ยวไทยเพื่อรองรับประชาคมเศรษฐกิจอาเซียน. วารสารราชพฤกษ์, 14(3), 80-86.
จรัสพงศ์ คลังกรณ์. (2561). แนวทางเพื่อสร้างความเข้าใจให้กับประชาชนในเรื่องโมเดล ไทยแลนด์ 4.0. วารสารวิชาการ สถาบันเทคโนโลยีแห่งสุวรรณภูมิ, 4(1), 80-87.
จักเรศ เมตตะธำรงค์, จันทิมา พรหมเกษ และชัดชัย รัตนพันธ์. (2560). ปัจจัยการรวมกลุ่มเพื่อพัฒนาอาชีพของชาวบ้านในจังหวัดสกลนคร. วารสารพฤติกรรมศาสตร์เพื่อการพัฒนา, 9(2), 141-158.
จุฑามาศ ศรีรัตนา. (2561). เศรษฐกิจสร้างสรรค์กับไทยแลนด์ 4.0. วารสารเกษมบัณฑิต, 19(ฉบับพิเศษ), 208-217.
ฉันธะ จันทะเสนา. (2560). การวเคราะห์เส้นทางของผลประโยชน์ที่ชาวเกาะได้รับต่อการสนับสนุนพัฒนาการท่องเที่ยว โดยวิธีสมการโครงสร้างแบบกำลังสองน้อยที่สุดบางส่วน. วารสารบริหารธุรกิจ นิด้า, 20, 54-89.
ชฎาพร โชติรดาภารณ์, (2560). คุณลักษณะสำคัญคนวิเทศสัมพันธ์ สู่จุดยืนยุคไทยแลนด์ 4.0 กับความเปลี่ยนแปลงที่ท้าทาย. วารสารการวิจัยกาสะลองคำ, 11(3), 197-203.
ชณทัต บุญรัตนกิตติภูมิ. (2557). ความสามารถของผู้ประกอบการวิสาหกิจชุมและเครือข่ายวิสาหกิจชุมชนในประเทศไทย. วารสารสังคมศาสตร์วิชาการ, 7(3), 103-117.
ชัชชนก เตชะวณิช. (2561). บุพปัจจัยความสำเร็จของวิสาหกิจชุมชนในประเทศไทย. วารสารวิชาการตลาดและการจัดการ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลธัญญบุรี, 5(1), 93-116.
ดุษฏี นาคเรือง, สิดา วัฒนยืนยง และ นุชนภา เลขาวิจิตร์. (2560). ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อการดำเนินงานของวิสาหกิจชุมชนจังหวัดยะลา. วารสารศรีนครินทรวิโรฒวิจัยและพัฒนา (สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์). 9(17). 70-77.
ธีรศักดิ์ อุ่นอารมย์เลิศ, จุรีวรรณ จันพลา, ทิพย์วรรณ สุขใจรุ่งวัฒนา, สัมพันธ์ สุกใส และ วาสนา มะลินิน. (2558). การพัฒนารูปแบบการสร้างนวัตกรรมภูมิปัญญาเศรษฐกิจพอเพียงเพื่อเสริมสร้างศักยภาพในการแข่งขันอย่างยั่งยืนของวิสาหกิจชุมชน กลุ่มแปรรูปผลิตภัณฑ์ กลุ่มจังหวัดภาคกลางตอนล่าง. วารสารศิลปากรศึกษาศาสตร์วิจัย, 7(2), 79-92
ปนัดดา โพธินาม. (2561). การศึกษาและพัฒนาการบริหารจัดการกลุ่มวิสาหกิจชุมชน จังหวัดกาฬสินธุ์. วารสารวิถีสังคมมนุษย์. 5(1), 191-206.
แผนปฏิบัติการด้านการพัฒนาจังหวัดชายแดนภาคใต้ พ.ศ. 2556 – 2557 ศูนย์อำนวยการบริหารจังหวัดชายแดนภาคใต้ สำนักนโยบายและแผน. (2555). ยุทธศาสตร์การพัฒนาจังหวัดชายแดนภาคใต้ พ.ศ. 2555-2557. ยะลา: ศูนย์อำนวยการบริหารจังหวัดชายแดนภาคใต้.
ไพบูลย์ พันธุวงศ์, จักรพงษ์ พวงงามชื่น, นคเรศ รังควัต และสายสกุล ฟองมูล. (2559). ความเข้มแข็งของวิสาหกิจชุมชนตำบลสะลวง อำเภอแม่ริม จังหวัดเชียงใหม่. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยราชภัฎอุตรดิตถ์, 11(2), 189-202
.
ไพศาล มุ่งสมัคร, ถนอมศักดิ์ สุวรรณน้อย, สรชัย พิศาลบุตร และ ศิวะศิษย์ ช่ำชอง. (2556). รูปแบบการจัดการที่ประสบผลสำเร็จของกลุ่มเครือข่ายวิสาหกิจชุมชน ผลิตภัณฑ์สมุนไพร กลุ่มจังหวัดนครชัยบุรินทร์. วารสารสมาคมนักวิจัย, 18(3), 115-123.
วรนุช กุอุทา, กฤตยกมล ธานิสพงศ์ และกันตภณ หลอดโสภา. (2561). แนวทางส่งเสริมและพัฒนาองค์ความรู้เพื่อเพิ่มศักยภาพการจัดการวิสาหกิจชุมชนอย่างยั่งยืนในเขตภาคตะวันออกเฉียงเหนือตอนล่าง. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยการจัดการและเทคโนโลยีอีสเทิร์น, 15(2), 499-511
วรารัตน์ เขียวไพรี. (2550). การบริหารทรัพยากรมนุษย์. (พิมพ์ครั้งที่ 3 ฉบับปรับปรุง). กรุงเทพฯ: สิรบุตรการพิมพ์.
วัฒน์จิรชัย เวชชนินนาท. (2560). การเสริมสร้างความเข้มแข็งการดําเนินงานทางการตลาดเพื่อรองรับนโยบายไทยแลนด์ 4.0ของแหล่งท่องเที่ยวบ้านนาดี – สร้างบง จังหวัดอุดรธานี. วารสารวิจัยเพื่อการพัฒนาเชิงพื้นที่, 9(5), 327-346.
วิทยา อธิปอนันต์. (2549). วิสาหกิจชุมชน. สำนักงานเลขานุการกรมส่งเสริมวิสาหกิจชุมชน. กรมส่งเสริมการเกษตร.
ศิริพร เลิศยิ่งยศ. (2553). องค์การและการจัดการ. คณะวิทยาการจัดการ. มหาวิทยาลัยราชภัฏ นครราชสีมา.
เสรี พงศ์พิศ. (2545). วิสาหกิจชุมชนไม่ใช่ธุรกิจชุมชน. บรรณาธิการ. กรุงเทพฯ : เอดิสันเพรสโปรดักส์.
References
Bagozzi, R. P., and Yi, Y. (1998). On the evaluation of structural equation models. Journal of the Academy of Marketing Science, 16(1), 74-94.
Camarinha-Matos, L. M., and Afsarmanesh, H. (2008). Collaborative networks: Reference modeling. Printed on acid-free paper, Springer.
Cheah, J., Amran, A., and Yahya, S. (2019). Internal oriented resources and social enterprises’ performance: How can social enterprises help themselves before helping others?. Journal of Cleaner Production, 211, 607-619.
Clark, L. A., & Watson, D. (1995). Constructing validity: Basic issues in objective scale development. Psychological Assessment, 7(3), 309.
Cohen, J., Cohen, P., West, S.G. and Aiken, L.S. (2013) Applied Multiple Regression/Correlation Analysis for the Behavioral Science. Routledge, New York.
Cronbach, L. J. (1951). Coefficient alpha and the internal structure of tests. Psychometrika, 16(3): 297-334.
Dubitskaya, E., and Tcukanova, O. (2018). Analysis of the influence of external environmental factors on the development of high-tech enterprises. MATEC Web of Conference, 170, 01027. https://doi.org/10.1051/matecconf/201817001027 SPbWOSCE-2017.
Dufays, F., and Huybrecht, B. (2014). Connecting the dots for social value: a review on social networks and social entrepreneurship. Journal of Social Entrepreneurship, 5, 214-237.
Fornell, Claes and Larcker, David F. (1981). Evaluating Structural Equation Models with Unobservable Variables and Measurement Error. Journal of Marketing Research, 18(1), 39-50.
Götz, O., Liehr-Gobbers, K., and Krafft, M. (2010). Evaluation of structural equation models using the partial least squares (PLS) approach. In Handbook of Partial Least Squares (pp. 691-711). Springer Berlin Heidelberg.
Hair, J. F., Black, W. C., Babin, B. J., and Anderson, R. E. (2010). Multivariate data analysis (7th ed.). Englewood Cliffs: Prentice Hall.
Hair, J. F., Hult, G. T. M., Ringle, C. M., and Sarstedt, M. (2013). A Primer on Partial Least Squares Structural Equation Modeling (PLS-SEM). Thousand Oaks: Sage.
Hair, J. F., Ringle, C. M., and Sarstedt, M. (2011). PLS-SEM: Indeed a silver bullet. The Journal of Marketing Theory and Practice, 19(2), 139-152.
He, Z., Shen, W., Li, Q., Xu, S., Zhao, B., Long, R., and Chen, H. (2018). Investigating external and internal pressures on corporate environmental behavior in papermaking enterprises of China. Journal of Cleaner Production. 172, 1193-1211.
Henseler, J., C.M. Ringle, and Sinkovics, R.R. (2009). The use of partial least squares path modeling in international marketing. Advances in International Marketing, 20(1), 277- 319.
Henseler, J., Ringle, C. M. and Sarstedt, M. (2015). A new criterion for assessing discriminant validity in variance-based structural equation modeling. Journal of the Academy of Marketing Science, 43(1), 115-135.
Katzy, B., Zang, C., and Löh, H. (2005). Reference models for virtual organizations. In Virtual Organizations – Systems and practices, Springer.
Kline, R.B. 2011. Principles and practice of structural equation modeling. New York: The Guilford Press
Nunnally, I. C., and Bernstein, I. (1994). Psychometric theory. McGraw-Hill: New York, NY.
Nunnally, J. (1978). Psychometric Theory. McGraw Hill: New York, NY.
Porter, M. E. (1990).The competitive advantage of nations. Boston, Massachusetts: Free Press.
Porter, M. E., and Kramer, M. R. (2002). The competitive advantage of corporate philanthropy. Business Review, 80(12), 56-69.
Porter, M. E., and Kramer, M. R. (2006). The link between competitive advantage and corporate social responsibility. Harvard Business Review, 84(12), 42-56.
Puncreobutr, V. (2017). The policy drive of Thailand 4.0. St. Theresa Journal of Humanities and Social Sciences, 3(1), January-June, 91-102.
Skyrme, D. J. (2011). Knowledge Networking: Creating the Collaborative Enterprise. New York: Butterwoth-Heinemann.
Teo, T. S., Srivastava, S. C., and Jiang, L. (2008). Trust and electronic government success: An empirical study. Journal of Management Information Systems, 25(3), 99-132.
The National Reform Council (2016b). Blue Print and Action Plan for the Drive of Thailand 4.0. Model Drive of Thailand towards Stability, Wealth and Sustainable. Bangkok: Printed material.
Tirakanant, S. 2007. Project evaluation to approach practical. 7th ed. Bangkok: Printing of Chulalongkorn university.
Translated Thai References
Action Plan for Development of Southern Border Provinces, 2013 -2014 Southern Border Provinces Administrative Center Office of Policy and Planning. (2012). Strategy for the development of the southern border provinces 2012-2014. Yala: Southern Border Provinces Administrative Center Office of Policy and Planning. (in Thai)
Athipanan., W. (2006). Community enterprises. Office of the Secretary of Community Enterprise Promotion. Department of Agricultural Extension. (in Thai)
Boonrattanakittibhumi, C. (2014). Capacity entrepreneur of community enterprises in Thailand. Journal of Social Academic, 7(3), 103-117. (in Thai)
Chamnanpon, K., Boonkoum, W., and Sungragsa, N. (2016). A Development Model of Tourism Market Network Management in the Small and Micro Community Enterprise in Thailand to Prepare for ASEAN Economic Community. Ratchaphruek Journal, 14(3), 80-86. (in Thai)
Chotiradapa, C. (2017). The characteristics of international relations officer, Standpoint under the model of Thailand 4.0 tasks in the challenges changing. Kasalongkham Research Journal, 11(3), 197-203. (in Thai)
Jhantasana, C. (2017). The path analysis of islander’ benefit to support for tourism development using PLS-SEM. NIDA Business Journal, 20, 54-89. (in Thai)
Kaungkon, J. (2018) A way to understand the people of Thailand Model 4.0. Journal of Suvarnabhumi Institute of Technology (Humanities and Social Science, 4(1), 80-87. (in Thai)
Khamkhang, K. (2012). Correlation between teacher’s Job motivation and school effectiveness of Primary School Banglamung under the Chonburi primary educational service area office 3. (in Thai)
Khewpairee, V. (2007). Human resource management. (3rd revised edition). Bangkok: Sirabutra Press. (in Thai)
Kuutha, W., Thanispong, K., and Loadsopa, K. (2018). The study of guideline uphold and knowledge development to increase potentiality's management in community enterprise sustainable in the Lower. UMT-POLY Journal, 15(2), 499-511. (in Thai)
Lertyingyot, S. (2010). Organization and management. Faculty of Management Science. Nakhon Ratchasima Rajabhat University. (in Thai)
Mettathamrong, J., Phromket, C., and Rattanaphan, C. (2017). Factors of Aggregation for Occupations Group Development in Sakhonnakhon of Villagers. Journal of Behavioral Science for Development (JBSD), 9(2), 141-158. (in Thai)
Mungsamak, P., Suwannoi, T., Pisanbut, S., and Chamchong, S. (2013). The Success Managerial Model for Herbal Products of the Community Enterprise Network Group at Nakhonchaiburin Provincial Group. Journal of the Association of Resesrchers, 18(3), 115-123. (in Thai)
Nakruang, D., Wattanayuenyong, S. and Lekhawichit, N. (2017). Factors influencing the business performance of Yala community enterprises. Srinakharinwirot Research and Development. 9(17), 70-77. (in Thai)
Phongphit. S. (2002). Community enterprise, not community business. Editor. Bangkok: Adison Press. (in Thai).
Phothinam, P. (2018). The study of the managerial development of community enterprise in Kalasin province. Journal of The Way Human Society. 5(1), 191-206. (in Thai)
Puntuwong, P., Poungngamchuen, J., Rungkawat, N., and Fongmul, S. (2016). Strength of the community enterprises of Saluang Sub-District, Maerim District Chiangmai Province. Academic Journal Uttaradit Rajabhat University, 11(2), 189-202. (in Thai)
Sriratana, J. (2018). Creative Economy and Thailand 4.0. Kasem Bundit Journal, 19 (Special Editon) , 208-217. (in Thai)
Tejavanija, C. (2018). The antecedents of community enterprise achievement in Thailand. Journal of Management and Marketing, 5(1), 93-116. (in Thai)
Unaromler, T., Junpla, J., Sukjairungwattana, T., Suksai, S. and Malinin, W. (2015). Development of the Innovation Creation Model of Sufficiency Economy Wisdom to Create a Sustainable Competitive for Processed Products of Community Enterprise Groups in Lower Central Thailand. Silpakorn Educational Research Journal, 7(2), 79-92. (in Thai)
Wetchaninnart, W. (2017). Empowerment Marketing Performance for Supporting Thailand 4.0 Policy of Nadee-Sangbong Tourist Attractions, Udon Thani Province. Area Based Development Research Journal, 9(5), 327-346. (in Thai)
โกสินทร์ ชํานาญพล, วรรณวีร์ บุญคุ้ม และ นรินทร์ สังข์รักษา. (2559). การพัฒนารูปแบบการจัดการเครือข่ายการตลาดวิสาหกิจชุมชนท่องเที่ยวไทยเพื่อรองรับประชาคมเศรษฐกิจอาเซียน. วารสารราชพฤกษ์, 14(3), 80-86.
จรัสพงศ์ คลังกรณ์. (2561). แนวทางเพื่อสร้างความเข้าใจให้กับประชาชนในเรื่องโมเดล ไทยแลนด์ 4.0. วารสารวิชาการ สถาบันเทคโนโลยีแห่งสุวรรณภูมิ, 4(1), 80-87.
จักเรศ เมตตะธำรงค์, จันทิมา พรหมเกษ และชัดชัย รัตนพันธ์. (2560). ปัจจัยการรวมกลุ่มเพื่อพัฒนาอาชีพของชาวบ้านในจังหวัดสกลนคร. วารสารพฤติกรรมศาสตร์เพื่อการพัฒนา, 9(2), 141-158.
จุฑามาศ ศรีรัตนา. (2561). เศรษฐกิจสร้างสรรค์กับไทยแลนด์ 4.0. วารสารเกษมบัณฑิต, 19(ฉบับพิเศษ), 208-217.
ฉันธะ จันทะเสนา. (2560). การวเคราะห์เส้นทางของผลประโยชน์ที่ชาวเกาะได้รับต่อการสนับสนุนพัฒนาการท่องเที่ยว โดยวิธีสมการโครงสร้างแบบกำลังสองน้อยที่สุดบางส่วน. วารสารบริหารธุรกิจ นิด้า, 20, 54-89.
ชฎาพร โชติรดาภารณ์, (2560). คุณลักษณะสำคัญคนวิเทศสัมพันธ์ สู่จุดยืนยุคไทยแลนด์ 4.0 กับความเปลี่ยนแปลงที่ท้าทาย. วารสารการวิจัยกาสะลองคำ, 11(3), 197-203.
ชณทัต บุญรัตนกิตติภูมิ. (2557). ความสามารถของผู้ประกอบการวิสาหกิจชุมและเครือข่ายวิสาหกิจชุมชนในประเทศไทย. วารสารสังคมศาสตร์วิชาการ, 7(3), 103-117.
ชัชชนก เตชะวณิช. (2561). บุพปัจจัยความสำเร็จของวิสาหกิจชุมชนในประเทศไทย. วารสารวิชาการตลาดและการจัดการ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลธัญญบุรี, 5(1), 93-116.
ดุษฏี นาคเรือง, สิดา วัฒนยืนยง และ นุชนภา เลขาวิจิตร์. (2560). ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อการดำเนินงานของวิสาหกิจชุมชนจังหวัดยะลา. วารสารศรีนครินทรวิโรฒวิจัยและพัฒนา (สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์). 9(17). 70-77.
ธีรศักดิ์ อุ่นอารมย์เลิศ, จุรีวรรณ จันพลา, ทิพย์วรรณ สุขใจรุ่งวัฒนา, สัมพันธ์ สุกใส และ วาสนา มะลินิน. (2558). การพัฒนารูปแบบการสร้างนวัตกรรมภูมิปัญญาเศรษฐกิจพอเพียงเพื่อเสริมสร้างศักยภาพในการแข่งขันอย่างยั่งยืนของวิสาหกิจชุมชน กลุ่มแปรรูปผลิตภัณฑ์ กลุ่มจังหวัดภาคกลางตอนล่าง. วารสารศิลปากรศึกษาศาสตร์วิจัย, 7(2), 79-92
ปนัดดา โพธินาม. (2561). การศึกษาและพัฒนาการบริหารจัดการกลุ่มวิสาหกิจชุมชน จังหวัดกาฬสินธุ์. วารสารวิถีสังคมมนุษย์. 5(1), 191-206.
แผนปฏิบัติการด้านการพัฒนาจังหวัดชายแดนภาคใต้ พ.ศ. 2556 – 2557 ศูนย์อำนวยการบริหารจังหวัดชายแดนภาคใต้ สำนักนโยบายและแผน. (2555). ยุทธศาสตร์การพัฒนาจังหวัดชายแดนภาคใต้ พ.ศ. 2555-2557. ยะลา: ศูนย์อำนวยการบริหารจังหวัดชายแดนภาคใต้.
ไพบูลย์ พันธุวงศ์, จักรพงษ์ พวงงามชื่น, นคเรศ รังควัต และสายสกุล ฟองมูล. (2559). ความเข้มแข็งของวิสาหกิจชุมชนตำบลสะลวง อำเภอแม่ริม จังหวัดเชียงใหม่. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยราชภัฎอุตรดิตถ์, 11(2), 189-202
.
ไพศาล มุ่งสมัคร, ถนอมศักดิ์ สุวรรณน้อย, สรชัย พิศาลบุตร และ ศิวะศิษย์ ช่ำชอง. (2556). รูปแบบการจัดการที่ประสบผลสำเร็จของกลุ่มเครือข่ายวิสาหกิจชุมชน ผลิตภัณฑ์สมุนไพร กลุ่มจังหวัดนครชัยบุรินทร์. วารสารสมาคมนักวิจัย, 18(3), 115-123.
วรนุช กุอุทา, กฤตยกมล ธานิสพงศ์ และกันตภณ หลอดโสภา. (2561). แนวทางส่งเสริมและพัฒนาองค์ความรู้เพื่อเพิ่มศักยภาพการจัดการวิสาหกิจชุมชนอย่างยั่งยืนในเขตภาคตะวันออกเฉียงเหนือตอนล่าง. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยการจัดการและเทคโนโลยีอีสเทิร์น, 15(2), 499-511
วรารัตน์ เขียวไพรี. (2550). การบริหารทรัพยากรมนุษย์. (พิมพ์ครั้งที่ 3 ฉบับปรับปรุง). กรุงเทพฯ: สิรบุตรการพิมพ์.
วัฒน์จิรชัย เวชชนินนาท. (2560). การเสริมสร้างความเข้มแข็งการดําเนินงานทางการตลาดเพื่อรองรับนโยบายไทยแลนด์ 4.0ของแหล่งท่องเที่ยวบ้านนาดี – สร้างบง จังหวัดอุดรธานี. วารสารวิจัยเพื่อการพัฒนาเชิงพื้นที่, 9(5), 327-346.
วิทยา อธิปอนันต์. (2549). วิสาหกิจชุมชน. สำนักงานเลขานุการกรมส่งเสริมวิสาหกิจชุมชน. กรมส่งเสริมการเกษตร.
ศิริพร เลิศยิ่งยศ. (2553). องค์การและการจัดการ. คณะวิทยาการจัดการ. มหาวิทยาลัยราชภัฏ นครราชสีมา.
เสรี พงศ์พิศ. (2545). วิสาหกิจชุมชนไม่ใช่ธุรกิจชุมชน. บรรณาธิการ. กรุงเทพฯ : เอดิสันเพรสโปรดักส์.
References
Bagozzi, R. P., and Yi, Y. (1998). On the evaluation of structural equation models. Journal of the Academy of Marketing Science, 16(1), 74-94.
Camarinha-Matos, L. M., and Afsarmanesh, H. (2008). Collaborative networks: Reference modeling. Printed on acid-free paper, Springer.
Cheah, J., Amran, A., and Yahya, S. (2019). Internal oriented resources and social enterprises’ performance: How can social enterprises help themselves before helping others?. Journal of Cleaner Production, 211, 607-619.
Clark, L. A., & Watson, D. (1995). Constructing validity: Basic issues in objective scale development. Psychological Assessment, 7(3), 309.
Cohen, J., Cohen, P., West, S.G. and Aiken, L.S. (2013) Applied Multiple Regression/Correlation Analysis for the Behavioral Science. Routledge, New York.
Cronbach, L. J. (1951). Coefficient alpha and the internal structure of tests. Psychometrika, 16(3): 297-334.
Dubitskaya, E., and Tcukanova, O. (2018). Analysis of the influence of external environmental factors on the development of high-tech enterprises. MATEC Web of Conference, 170, 01027. https://doi.org/10.1051/matecconf/201817001027 SPbWOSCE-2017.
Dufays, F., and Huybrecht, B. (2014). Connecting the dots for social value: a review on social networks and social entrepreneurship. Journal of Social Entrepreneurship, 5, 214-237.
Fornell, Claes and Larcker, David F. (1981). Evaluating Structural Equation Models with Unobservable Variables and Measurement Error. Journal of Marketing Research, 18(1), 39-50.
Götz, O., Liehr-Gobbers, K., and Krafft, M. (2010). Evaluation of structural equation models using the partial least squares (PLS) approach. In Handbook of Partial Least Squares (pp. 691-711). Springer Berlin Heidelberg.
Hair, J. F., Black, W. C., Babin, B. J., and Anderson, R. E. (2010). Multivariate data analysis (7th ed.). Englewood Cliffs: Prentice Hall.
Hair, J. F., Hult, G. T. M., Ringle, C. M., and Sarstedt, M. (2013). A Primer on Partial Least Squares Structural Equation Modeling (PLS-SEM). Thousand Oaks: Sage.
Hair, J. F., Ringle, C. M., and Sarstedt, M. (2011). PLS-SEM: Indeed a silver bullet. The Journal of Marketing Theory and Practice, 19(2), 139-152.
He, Z., Shen, W., Li, Q., Xu, S., Zhao, B., Long, R., and Chen, H. (2018). Investigating external and internal pressures on corporate environmental behavior in papermaking enterprises of China. Journal of Cleaner Production. 172, 1193-1211.
Henseler, J., C.M. Ringle, and Sinkovics, R.R. (2009). The use of partial least squares path modeling in international marketing. Advances in International Marketing, 20(1), 277- 319.
Henseler, J., Ringle, C. M. and Sarstedt, M. (2015). A new criterion for assessing discriminant validity in variance-based structural equation modeling. Journal of the Academy of Marketing Science, 43(1), 115-135.
Katzy, B., Zang, C., and Löh, H. (2005). Reference models for virtual organizations. In Virtual Organizations – Systems and practices, Springer.
Kline, R.B. 2011. Principles and practice of structural equation modeling. New York: The Guilford Press
Nunnally, I. C., and Bernstein, I. (1994). Psychometric theory. McGraw-Hill: New York, NY.
Nunnally, J. (1978). Psychometric Theory. McGraw Hill: New York, NY.
Porter, M. E. (1990).The competitive advantage of nations. Boston, Massachusetts: Free Press.
Porter, M. E., and Kramer, M. R. (2002). The competitive advantage of corporate philanthropy. Business Review, 80(12), 56-69.
Porter, M. E., and Kramer, M. R. (2006). The link between competitive advantage and corporate social responsibility. Harvard Business Review, 84(12), 42-56.
Puncreobutr, V. (2017). The policy drive of Thailand 4.0. St. Theresa Journal of Humanities and Social Sciences, 3(1), January-June, 91-102.
Skyrme, D. J. (2011). Knowledge Networking: Creating the Collaborative Enterprise. New York: Butterwoth-Heinemann.
Teo, T. S., Srivastava, S. C., and Jiang, L. (2008). Trust and electronic government success: An empirical study. Journal of Management Information Systems, 25(3), 99-132.
The National Reform Council (2016b). Blue Print and Action Plan for the Drive of Thailand 4.0. Model Drive of Thailand towards Stability, Wealth and Sustainable. Bangkok: Printed material.
Tirakanant, S. 2007. Project evaluation to approach practical. 7th ed. Bangkok: Printing of Chulalongkorn university.
Translated Thai References
Action Plan for Development of Southern Border Provinces, 2013 -2014 Southern Border Provinces Administrative Center Office of Policy and Planning. (2012). Strategy for the development of the southern border provinces 2012-2014. Yala: Southern Border Provinces Administrative Center Office of Policy and Planning. (in Thai)
Athipanan., W. (2006). Community enterprises. Office of the Secretary of Community Enterprise Promotion. Department of Agricultural Extension. (in Thai)
Boonrattanakittibhumi, C. (2014). Capacity entrepreneur of community enterprises in Thailand. Journal of Social Academic, 7(3), 103-117. (in Thai)
Chamnanpon, K., Boonkoum, W., and Sungragsa, N. (2016). A Development Model of Tourism Market Network Management in the Small and Micro Community Enterprise in Thailand to Prepare for ASEAN Economic Community. Ratchaphruek Journal, 14(3), 80-86. (in Thai)
Chotiradapa, C. (2017). The characteristics of international relations officer, Standpoint under the model of Thailand 4.0 tasks in the challenges changing. Kasalongkham Research Journal, 11(3), 197-203. (in Thai)
Jhantasana, C. (2017). The path analysis of islander’ benefit to support for tourism development using PLS-SEM. NIDA Business Journal, 20, 54-89. (in Thai)
Kaungkon, J. (2018) A way to understand the people of Thailand Model 4.0. Journal of Suvarnabhumi Institute of Technology (Humanities and Social Science, 4(1), 80-87. (in Thai)
Khamkhang, K. (2012). Correlation between teacher’s Job motivation and school effectiveness of Primary School Banglamung under the Chonburi primary educational service area office 3. (in Thai)
Khewpairee, V. (2007). Human resource management. (3rd revised edition). Bangkok: Sirabutra Press. (in Thai)
Kuutha, W., Thanispong, K., and Loadsopa, K. (2018). The study of guideline uphold and knowledge development to increase potentiality's management in community enterprise sustainable in the Lower. UMT-POLY Journal, 15(2), 499-511. (in Thai)
Lertyingyot, S. (2010). Organization and management. Faculty of Management Science. Nakhon Ratchasima Rajabhat University. (in Thai)
Mettathamrong, J., Phromket, C., and Rattanaphan, C. (2017). Factors of Aggregation for Occupations Group Development in Sakhonnakhon of Villagers. Journal of Behavioral Science for Development (JBSD), 9(2), 141-158. (in Thai)
Mungsamak, P., Suwannoi, T., Pisanbut, S., and Chamchong, S. (2013). The Success Managerial Model for Herbal Products of the Community Enterprise Network Group at Nakhonchaiburin Provincial Group. Journal of the Association of Resesrchers, 18(3), 115-123. (in Thai)
Nakruang, D., Wattanayuenyong, S. and Lekhawichit, N. (2017). Factors influencing the business performance of Yala community enterprises. Srinakharinwirot Research and Development. 9(17), 70-77. (in Thai)
Phongphit. S. (2002). Community enterprise, not community business. Editor. Bangkok: Adison Press. (in Thai).
Phothinam, P. (2018). The study of the managerial development of community enterprise in Kalasin province. Journal of The Way Human Society. 5(1), 191-206. (in Thai)
Puntuwong, P., Poungngamchuen, J., Rungkawat, N., and Fongmul, S. (2016). Strength of the community enterprises of Saluang Sub-District, Maerim District Chiangmai Province. Academic Journal Uttaradit Rajabhat University, 11(2), 189-202. (in Thai)
Sriratana, J. (2018). Creative Economy and Thailand 4.0. Kasem Bundit Journal, 19 (Special Editon) , 208-217. (in Thai)
Tejavanija, C. (2018). The antecedents of community enterprise achievement in Thailand. Journal of Management and Marketing, 5(1), 93-116. (in Thai)
Unaromler, T., Junpla, J., Sukjairungwattana, T., Suksai, S. and Malinin, W. (2015). Development of the Innovation Creation Model of Sufficiency Economy Wisdom to Create a Sustainable Competitive for Processed Products of Community Enterprise Groups in Lower Central Thailand. Silpakorn Educational Research Journal, 7(2), 79-92. (in Thai)
Wetchaninnart, W. (2017). Empowerment Marketing Performance for Supporting Thailand 4.0 Policy of Nadee-Sangbong Tourist Attractions, Udon Thani Province. Area Based Development Research Journal, 9(5), 327-346. (in Thai)