Development of the Mathematics Learning Achievement on GCD (Greatest Common Divisor ) and LCM ( Least Common Multiple) Problems of Mathayom Suksa 1 Students Using Simulation Based Learning Phranakhon Rajabhat University

Main Article Content

Phattararit Phattaratanachit
Dech Boonprajak
Kridsana Sokuma

Abstract

The purpose of this research was to compare the mathematics learning achievement of GCD (Greatest common divisor ) and LCM ( Least common multiple) problems of Senior High School 1 students at Bangkapi School between before and after the implementation of Simulation-Based Learning.  The population of this research was 609 Senior High School 1 student from 15 classrooms at Bangkapi School, Bangkok. The sample was 40 Senior High School 1 students at Bangkapi School, obtained by Cluster Random Sampling. The research instruments consisted of 1) learning plans, 2) Mathematics Achievement Test on GCD and LCM problems with a reliability of .81 and 3) Test on the ability to solve mathematical problems with a reliability of .90.  Data were analyzed using statistics, including arithmetic mean, percentage, standard deviation, and t-test. The results of this study indicated as follows: 1)The mathematics learning achievement on GCD and LCM problems of the sample after the implementation of Simulation-Based Learning was higher than the prescribed criterion at 70% with a statistical significance level of .05, 2)The mathematics learning achievement on GCD and LCM problems of the sample after the implementation of Simulation-Based Learning was higher than before with a statistical significance level of .05, and 3) The ability to solve mathematical problems on GCD and LCM problems of the sample after the implementation of Simulation-Based Learning was higher than the prescribed criterion at 70% with a statistical significance level of .05. 

Article Details

Section
Research Articles

References

กาญจนา นิลนวล. (2558). การพัฒนาการจัดกิจกรรมการเรียนรู้ โดยผสานแนวคิดทฤษฏีคอนสตรัคติวิสต์และสถานการณ์จำลองเรื่อง รูปสี่เหลี่ยม วิชาคณิตศาสตร์ เพื่อเสริมสร้างผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนและความสามารถการให้เหตุผลทางคณิตศาสตร์ของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6.วิทยานิพนธ์ปริญญาการศึกษามหาบัณฑิต. สาขาวิชาหลักสูตรและการสอน. มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.

จิราพร วุ่นหนู. (2554). การพัฒนาความสามารถด้านการคิดวิเคราะห์ทางคณิตศาสตร์ โดยการสอนด้วยวิธีสร้าง

สถานการณ์จำลองสำหรับนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 1. (วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต).มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.

ทัศนีย์ ศิริแก้ว. (2553). การเปรียบเทียบผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนวิชาคณิตศาสตร์ ระหว่างการสอนโดยใช้สถานการณ์จำลองการแก้ปัญหาปลายเปิด และการสอนแบบปกติ เรื่อง ความน่าจะเป็น ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5. วิทยานิพนธ์หลักสูตรปริญญาวิทยาศาสตรมหาบัณฑิต. สาขาวิชาการสอนคณิตศาสตร์. มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้าธนบุรี.

ทิศนา แขมมณี. (2550). ศาสตร์การสอน : องค์ความรู้ เพื่อการจัดกระบวนการเรียนรู้ที่มีประสิทธิภาพ กรุงเทพมหานคร พิมพ์ครั้งที่ 5 สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

พรวิภา แสงสว่าง และ สิทธิชัย ลายเสมา. (2560, พฤษภาคม– สิงหาคม). การพัฒนาบทเรียนมัลติมีเดียออนไลน์แบบสถานการณ์จำลองร่วมกับเทคนิค KWDL ที่มีผลต่อความสามารถในการแก้โจทย์ปัญหาคณิตศาสตร์ ของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 3 โรงเรียนวัดไร่ขิง (สุนทรอุทิศ). 10 (2), 2250 – 2251.

ยุพิน ศุภรัชต์เศรณี. (2550) “ผลการใช้สถานการณ์จำลองที่มีผลสัมฤทธิ์และเจตคติทางการเรียน กลุ่มสาระการเรียนรู้ภาษาไทยของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 5 โรงเรียนชุมชนบ้านท่าแหน จังหวัดลำปาง” วิทยานิพนธ์ปริญญาศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต.แขนงวิชาหลักสูตรและการสอน สาขาศึกษาศาสตร์. มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.

สิริยากร ชูพันธ์. (2557). ผลของการจัดกิจกรรมสถานการณ์จำลองที่มีต่อทักษะพื้นฐานทางคณิตศาสตร์ ของเด็กอนุบาลชั้นปีที่ 2 โรงเรียนอนุบาลสวนผึ้ง อำเภอสวนผึ้ง จังหวัดราชบุรี. วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต. สาขาวิชาการศึกษาปฐมวัย. มหาวิทยาลัยราชภัฏเพชรบุรี.

สุขสม สิวะอมรรัตน์. (2552). ผลของการใช้สถานการณ์จำลองที่มีต่อความสามารถในการทำงานกลุ่มของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 5 โรงเรียนวัดเลียมราษฎร์บำรุง เขตบางซื่อ กรุงเทพมหานคร.ปริญญานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต.สาขาจิตวิทยาการศึกษา. บัณฑิตวิทยาลัย.มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.