Management Factors Affecting to Health and Cultural Tourism Model in Khung Bang Kachao, Samut Prakarn Province

Main Article Content

Hathairut Phetpanomporn Wongprayoon
Luedech Keadwichai
Suramon Chancharoen

Abstract

Tourism is important to the economy and continuously expanding, creating jobs. Nowadays, tourists are seeking a focuses on recreation, which makes it very necessary to create a new model of tourism to identity. The health and cultural tourism model of Khung Bang Kachao is important for tourist attraction in order to motivate tourists to experience the lifestyle and cultural heritage, learn the environment, history, traditions by tourism that have activities related to health promotion in the community. These research aims are 1. To study the level of social capital management, the image of tourist attraction, tourism marketing mix, public relations through media, and tourism for health and culture, 2. To study the factors that affect tourism health and culture, and 3. To develop recommendations for health and cultural tourism management. This research is a combination of research between quantitative research and qualitative research. The samples of quantitative were 500 people in Khung Bang Kachao, Samut Prakan Province, using the criteria of 20 times the observed variable, using simple random sampling. The data were collected by questionnaires, and data collection by in-depth interview of 15 people including community leaders, philosophers, villagers. Government officials the tourist and entrepreneurs in Khung Bang Kachao. Data were equation model. The results of the research according to objective 1 found that social capital management was a moderate level, the image of tourist attraction was a high level, tourism marketing mix was a high level, the public relations through media was a moderate level, and Health and Cultural Tourism Management was a moderate level. The results of a research according to objective 2 found that; social capital management, the image of tourist attraction, tourism marketing mix, and public relations through the media influence the management of health and cultural tourism with statistical significance at the level of .01. The results of the research according to objective 3 are as follows: health and cultural tourism management Should give the most importance to public relations by using online media such as websites, internet lines, Facebook, public relations, tourist attractions in the community, and tourism activities according to tradition, followed by social capital management There is a construction of a social network for the conservation, restoration of arts, culture, traditions, and natural resources based on knowledge, community wisdom for health and cultural tourism management in Khung Bang Kachao. The results of this research will reflect the relevant agencies, especially the Tourism Authority of Thailand, to be able to apply for improvement and development of health and cultural tourism in Bang Kachao correctly to the real problem conditions. Make the promotion for investment to be in the right direction also affects the decision to invest in infrastructure, public relations through media social capital management and tourism marketing mix to encourage both domestic and foreign tourists to come to health and culture tourism in Bang Kachao causing job creation, revenue generation, resulting in stability and drive the country's economy.

Article Details

Section
Research Articles

References

กัญชลี สุขศรีสง่า. (2552). การพัฒนาระบบงานประชาสัมพันธ์สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาขอนแก่น เขต 5. รายงานการวิจัยทุนอุดหนุน มหาสารคาม: มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.

กุลวดี ละม้ายจีน. (2555). วัฒนธรรมการท่องเที่ยวเชิงนิเวศ : องค์ประกอบของการท่องเที่ยว. อุบลราชธานี: มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี
.
ก่อกานต์ หมีทอง. (2556). ภาพลักษณ์การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทยในการรับรู้ของประชาชนในเขตกรุงเทพมหานคร. กรุงเทพฯ: คณะวารสารศาสตร์และสื่อสารมวลชน มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

จุฑารัตน์ ศราวณะวงศ์. (2559). แนวทางการใช้สื่อสังคมออนไลน์กับงานประชาสัมพันธ์. กรุงเทพฯ: ภาควิชานิเทศศาสตร์และสารสนเทศศาสตร์ คณะมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.

ฉันทัช วรรณถนอม. (2552). การวางแผนและการจัดการนำเที่ยว. กรุงเทพฯ: วิรัตน์ เอ็ดดู เคชั่น.

ชัยยงค์ พรหมวงศ์. (2555). การวิจัยทางเทคโนโลยีและสื่อสารการศึกษา. นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธราช.

ณัฐสุรีย์ สิทธิทรัพย์ไพศาล. (2558). อิทธิพลของความพึงพอใจของนักท่องเที่ยว การรับฟังคำบอกต่อ และการรับรู้คุณค่าที่ส่งผลต่อการกลับมาท่องเที่ยวโดยทัวร์จักรยานที่คุ้งบางกะเจ้า. รายงานการวิจัย กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยกรุงเทพ.

ดารณี พลอยจั่น. (2559). ทุนทางวัฒนธรรมของชาวเขาเผ่าม้งกับกลยุทธ์ส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์. วารสารวิชานวัตกรรมสื่อสารสังคม, 4, 1 (7)มกราคม-มิถุนายน: 6-17.

บุญเกียรติ ไทรชมภู. (2557). การพัฒนาผลิตภัณฑ์ภูมิปัญญาท้องถิ่นพื้นที่คุ้งบางกะเจ้า (กระเพาะหมู) 6 ตำบลเพื่อการท่องเที่ยวและรองรับการเข้าสู่ประชาคมอาเซียน. วารสารวิชาการ มหาวิทยาลัยราชภัฏพระนคร, 5, 2 (ตุลาคม): 1-10.

บุญเลิศ จิตตั้งวัฒนา. (2556). อุตสาหกรรมการท่องเที่ยว. กรุงเทพฯ: ธรรมสาร.

ประพันธ์ นึกกระโทก. (2557). ทุนทางสังคมกับการจัดการความรู้สู่องค์กรชุมชนพึ่งพาตนเองอย่างยั่งยืนในภาคตะวันออกเฉียงเหนือตอนล่าง. ดุษฎีนิพนธ์ปริญญาพุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชารัฐประศาสนศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

นิตยา งามยิ่งยง และละเอียด ศิลาน้อย. (2560). แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน ชุมชนบริเวณริมฝั่งคลองดำเนินสะดวก ในจังหวัดสมุทรสาครและจังหวัดราชบุรี. รายงานการวิจัยสาขาธุรกิจระหว่างประเทศ วิทยาลัยการจัดการ มหาวิทยาลัยพะเยา, วารสารวิทยาลัยดุสิตธานี, 11, 1 (มกราคม-เมษายน): 149-166.

นุชนารถ รัตนสุวงศ์ชัย. (2554). กลยุทธ์การพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.

พัชรินทร์ จงประเวศ. (2560). ความต้องการของชุมชนในการพัฒนาศักยภาพเพื่อการจัดการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์: กรณีศึกษาตลาดคลองสวนร้อยปี อำเภอบางบ่อ จังหวัดสมุทรปราการ. วารสารการบริการและการท่องเที่ยวไทย, 12, 1 (มกราคม-มิถุนายน) : 36-49.

พรทิพย์ พิมลสินธุ์. (2551). การวิจัยเพื่อการประชาสัมพันธ์. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

พรพิทักษ์ แม้นศิริ. (2560). หลักและกลยุทธ์การประชาสัมพันธ์ 4.0. กรุงเทพฯ: กรมประชาสัมพันธ์.

พระมหาสุทิตย์ อาภากโร. (2547). เครือข่าย ธรรมชาติ ความรู้ และการจัดการ. กรุงเทพฯ: สำนักงานเสริมสร้างการเรียนรู้เพื่อชุมชนเป็นสุข (สรส.).

มนรัตน์ ใจเอื้อ. (2558). รูปแบบการตลาดเพื่อพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงมรดกวัฒนธรรม: ชุมชนบางหลวง ตำบลบางหลวง อำเภอบางเลน จังหวัดนครปฐม. วิทยานิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการกีฬา นันทนาการ และการท่องเที่ยว มหาวิทยาลัย ศรีนครินทรวิโรฒ.

รัศมี อ่อนปรีดา. (2558). การพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนของจังหวัดราชบุรี และจังหวัดสมุทรสงคราม. ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญารัฐประศาสนศาสตรดุษฎีบัณฑิต มหาวิทยาลัยราชภัฎวไลยอลงกรณ์ ในพระบรมราชูปถัมภ์.

วชิรวัชร งามละม่อม. (2558). การบริหารภาครัฐแนวใหม่ (New Public Management: NPM).กรุงเทพฯ: สถาบัน TDRM.

วัฒน์จิรชัย เวชชนินนาท. (2558). การพัฒนาส่วนประสมทางการตลาดของแหล่งท่องเที่ยวทางประวัติศาสตร์เพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนในจังหวัดอุดรธานี. รายงานวิจัยส่วนบุคคล อาจารย์และบุคลากรมหาวิทยาลัยราชภัฎอุดรธานี สาขาวิชาการตลาด คณะวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฎอุดรธานี.

ศรัญยา วรากุลวิทย์. (2546). ปฐมนิเทศอุตสาหกรรมการท่องเที่ยว. กรุงเทพฯ: เฟื้องฟ้า ปริ้นท์ติ้ง.

ศิริวรรณ เสรีรัตน์ และคณะ. (2546). การบริหารการตลาดยุคใหม่. กรุงเทพฯ: ไดมอน อิน บิสสิเน็ต เวิร์ล.

ศิวฤทธิ์ พงศกรรังศิลป์. (2547). หลักการตลาด. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์ท้อป.

ศรีณัฐ ไทรชมภู. (2557). ภาพลักษณ์การท่องเที่ยวของประเทศไทย. วารสารมหาวิทยาลัยศิลปากร. 34, 1. หน้า 154-165.

สถาบันการท่องเที่ยวโดยชุมชน. (2551). การท่องเที่ยวโดยชุมชน. ค้นเมื่อวันที่ 3 ธันวาคม 2558. เข้าถึงได้จาก www.ctb-i.org

สินาด ตรีวรรณไชย. (2548). ทุนทางสังคม: ความหมายและความสำคัญ. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

สินชัย หอมจันทร์. (2556). การพัฒนาโปรแกรมสื่อความหมายในเส้นทางจักรยานพื้นที่บางกะเจ้า อำเภอพระประแดง จังหวัดสมุทรปราการ. วารสารวนศาสตร์, 33(1): 97-107.

อนงค์ ไต่วัลย์. (2555). การบริหารจัดการแหล่งท่องเที่ยวตลาดน้ำแบบยั่งยืน กรณีศึกษา ตลาดน้ำวัดตะเคียน อำเภอบางกรวย จังหวัดนนทบุรี. งานวิจัยทุนอุดหนุนจากงบประมาณรายได้ ประจำปีงบประมาณ พ.ศ.2555 คณะบริหารธุรกิจ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลพระนคร.

อภิชัจ พุกสวัสดิ์. (2556). การประชาสัมพันธ์ภายใต้กระแสสื่อสังคมออนไลน์. วารสารการประชาสัมพันธ์และการโฆษณา, 6, 2: 24-38.

อานันท์ กาญจนพันธุ์. (2541). สถานภาพการวิจัยพัฒนาการทางสังคมและวัฒนธรรมไทใหญ่. เชียงใหม่: คณะสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

Alegre, J., Cladera, M. (2009). Analyzing the effect of satisfaction and previous visits on tourist intentions to return. European Journal of Marketing, 43(5/6): 670-685.

Coleman, J. S. (2000). Social Capital in the Creation of Human Capital, LESSER, ERICL, Knowledge, and Social Capital. Boston: Butterworth Heinemann.

Coopperrider, D. L., and Whitner, D. (1999). Appreciative Inquiry. San Francisco: Berret-Koehler.

Cutlip, S. M., Center, A. H. & Broom, G.M. (2006). Effective Public Relations. (6th ed). Englewood Cliffs, New Jersey: Prentice-Hall.

Hallmann, K. and Breuer, B. Z (2010). The Impact of Image Congruence between Sports Event and Destination on Behavioral Intention. Tourism Review, 65, 1: 66-74.

Koontz, Harold, and Cyril O’Donnell. (1982). Essentials of Management. 3rd ed. New Delhi: TATA McGraw-Hill.

Kotler, P., Bowen, John T. & Makens, James C. (2006). Marketing for Hospitality and Tourism. 4th ed. New Jersey: Pearson International Edition.

Lovelock, Christopher. & Wirtz, Jochen. (2007). Service Marketing: People, Technology, Strategy. 7th ed. New Jersey: Prentice-Hall.

McIntosh, R.W., & Goeldner, C.R. (1995). Tourism: Principle, Practices, and Philosophies. New York: John Wiley & Sons.

Melanie Smith, & Laszio Puczko. (2009). Health and Wellness Tourism. New York: Macmillan Company.

Middelton, V.T.C. (1994). Marketing in Travel and Tourism. 2nd ed. UK: Butterworth. Heinemann, Oxford.

Misiura, S. (2006). Heritage Marketing. Oxford, UK: Butterworth Heinemann.

Putnam, R. D. (2005). Making Democracy Work: Civic Traditions in Modern Italy. New Jersey: Princeton University Press.

Saaty, T. L. (1980). The Analytic Hierarchy Process. New York: McGraw-Hill.