The งานแกะสลักผักและผลไม้ : เพิ่มมูลค่า คุณค่าอาหารไทย
งานแกะสลักผักและผลไม้ : เพิ่มมูลค่า คุณค่าอาหารไทย
คำสำคัญ:
แกะสลักผักและผลไม้ แกะสลักผักและผลไม้เพื่อการตกแต่ง จัดตกแต่งอาหารบทคัดย่อ
งานแกะสลักผักและผลไม้เป็นภูมิปัญญาทางวัฒนธรรม ใช้สมาธิ ความประณีต ความคิดสร้างสรรค์และการฝึกฝน งานแกะสลักผักและผลไม้แสดงถึงเอกลักษณ์ของไทยสะท้อนพัฒนาการทางสังคมและวัฒนธรรมของไทยโดยใช้ผักและผลไม้ในท้องถิ่นผสมผสานกับความรู้ที่ได้รับการถ่ายทอดจากรุ่นสู่รุ่นจนเป็นวิถีชีวิตที่เหมาะสมสอดคล้องกับสังคมไทย แล้วพัฒนาเป็นความชำนาญเฉพาะบุคคลจนเกิดเป็นงานช่างฝีมือ บทความนี้ได้วิเคราะห์งานแกะสลักผักและผลไม้ : เพิ่มมูลค่า คุณค่าอาหารไทย พบว่าการนำงานแกะสลักผักและผลไม้มาประยุกต์ใช้ตกแต่งอาหารไทยถือเป็นศิลปะอย่างหนึ่งในการสร้างสรรค์ผลงานให้ออกมาดูสวยงามน่ารับประทาน แสดงถึงความตั้งใจประดิษฐ์ประดอย ความพิถีพิถันปรุงแต่งอาหารได้เป็นอย่างดี อีกทั้งช่วยสร้างความประทับใจให้กับผู้รับบริการได้อีกด้วย การเพิ่มมูลค่าให้กับอาหารไทยโดยการนำวัฒนธรรมงานแกะสลักผักและผลไม้ มาใช้ในการสร้างความเป็นเอกลักษณ์ในการบริการอาหารไทยในสถานที่ต่างๆ เช่น ร้านอาหาร ภัตตาคาร โรงแรม นอกจากนี้งานแกะสลักผักและผลไม้ไทยตกแต่งอาหารยังแพร่หลายไปสู่ต่างประเทศอีกด้วยนับว่าเป็นการเพิ่มมูลค่าการส่งออกทางวัฒนธรรมได้อีกทางหนึ่ง
เอกสารอ้างอิง
กรมส่งเสริมวัฒนธรรม กระทรวงวัฒนธรรม. (2559).งานฝีมือดั้งเดิม : มรดกภูมิปัญญาทางวัฒนธรรมของชาติ. กรุงเทพฯ: สำนักงานกิจการโรงพิมพ์ องค์การ
สงเคราะห์ทหารผ่านศึกในพระบรมราชูปถัมภ์.
คณะเทคโนโลยีคหกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลพระนคร. (2558). ตำรับอาหารครัวโชติเวช ครัวไทย ครัวโชติเวช เปิดตำนานความอร่อย ต้นตำรับ
อาหารโชติเวช. ม.ป.ท.
คนึงนิจ กัณหะกาญจนะ. (2554). ศิลปะการแกะสลักผักและผลไม้. กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์.
จอมขวัญ สุวรรณรักษ์. (2547). การแกะสลักผัก ผลไม้ และงานใบตอง. กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์.
จุตพล กิจทวี. (2565). วิถีคหกรรมศาสตร์ : บริบทอัตลักษณ์ของคุณค่าอาหารไทย. วารสารวิจัยธรรมศึกษา, 5(1), 10 -16.
ณัฐชรัฐ แพกุล, ดุสิต บุหลัน และ อุจิตชญา จิตรวิมล. (2565). เส้นทางเพื่อสร้างความสำเร็จของผู้ประกอบการ ธุรกิจร้านอาหารไทยภายในประเทศและต่างประเทศ.
วารสารวิจัยและนวัตกรรมการอาชีวศึกษา, 6(1), 65 -74.
ปรัชญา แพมงคล. (2556). ศาสตร์และศิลป์งานแกะสลักผัก ผลไม้. กรุงเทพฯ: แม่บ้าน.
เปรม สวนสมุทร. (2560). ตำรับชาววัง: นวัตกรรมแห่งโภชณียประณีต, วารสารวิชาการนวัตกรรมสื่อสารสังคม, 5(2), 150 - 160.
รักชนก สมศักดิ์. (2560). การสื่อสารอัตลักษณ์อาหารไทยผ่านรายการโทรทัศน์. วารสารศาสตร์, 10(3), 97 - 152.
ศรุดา นิติวรการ. (2557). อาหารไทย: มรดกทางวัฒนธรรมของชาติ. วารสารวิชาการ มหาวิทยาลัยราชภัฏพระนคร, 5(1), 171 - 179.
ศักรินทร์ หงส์รัตนาวรกิจ. (2557). พื้นฐานการแกะสลักผักและผลไม้. กรุงเทพฯ: วาดศิลป์.
ศักรินทร์ หงส์รัตนาวรกิจ (2565). ศิลปะการแกะสลักผักและผลไม้ร่วมสมัย. วารสารกระแสวัฒนธรรม, 23(44), 58 - 69.
ศาตรา กระฉอดนอก. (2553). การจัดอาหารไทยใหแสดงออกซึ่งเอกลักษณไทย. วารสาร Veridian E-Journal Silpakorn University, 3(1), 63 -77.
สายบังอร ปานพรม. (2556). งานแกะสลักผักและผลไม้ : การพัฒนาลวดลายเพื่อประกอบการจัดเลี้ยงระดับชาติ. วิทยานิพนธ์ หลักสูตรปริญญาปรัชญาดุษฎีบัณฑิต
สาขาวัฒนธรรมศาสตร์. มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
เสมือนทิพย์ ศิริจารุกุล. (2550). การเปลี่ยนแปลงการบริโภคอาหารของคนไทยในเขตกรุงเทพมหานคร ระหว่าง พ.ศ. 2394-2534. ใน มหาวิทยาลัยราชภัฎสวนดุสิต
(บ.ก.) ความหลากหลายทางวัฒนธรรมอาหารไทยในยุคโลกาภิวัฒน์. กรุงเทพฯ : มหาวิทยาลัยราชภัฎสวนดุสิต.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2023 โรงเรียนการเรือนสวนดุสิต
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ลิขสิทธิ์ต้นฉบับที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารวัฒนธรรมอาหารไทย ถือเป็นกรรมสิทธิ์ของโรงเรียนการเรือน มหาวิทยาลัยสวนดุสิต ห้ามผู้ใดนำข้อความทั้งหมดหรือบางส่วนไปพิมพ์ซ้ำ เว้นแต่จะได้รับอนุญาตอย่างเป็นลายลักษณ์อักษรจากโรงเรียนการเรือน มหาวิทยาลัยสวนดุสิต นอกจากนี้ เนื้อหาที่ปรากฎในบทความเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียน ทั้งนี้ไม่รวมความผิดพลาดอันเกิดจากเทคนิคการพิมพ์
