Participatory Spatial Management for Snorkeling Activity in The Samae San Islands Area, Chonburi Province
Main Article Content
Abstract
This article aimed (1) to study the tourists’ behavior regarding snorkeling activities in the area, (2) to study spatial management for snorkeling, and (3) to determine guidelines for spatial management for snorkeling. The research used the concept of participatory marine spatial tourism management as a framework. The research area is the Samae San Islands, Chonburi Province: 1) the Samae San Island/ Plamuk Island group and 2) the Chuang Island/ Rong Khon Island/ Rong Nang Island group. The sample group used a purposive selected method, including 2 groups, which were structured questionnaires with 400 tourists who came to visit and snorkeling, and an in-depth interview with 13 government officers and marine tour operators. Quantitative research data was analyzed using descriptive statistics and t-distribution and t-test analysis. Qualitative data used content analysis; the results showed that 1) the related stakeholders commented that tourists who do not have swimming skills will damage the coral reefs when snorkeling. The management measures for snorkeling activities are needed to reduce damage in the area. 2) Effective spatial management for snorkeling activities should apply geographic information systems to determine the areas for snorkeling and provide facilities for tourists and 3) Spatial management guidelines for snorkeling activities in the area Samae San Islands are composed of 4 parts: 1) area management, 2) activity management, 3) impact management, and 4) regulation management. However, the operation should cooperate between the related stakeholders, which is appropriate to the geographical area and resources. The spatial management, or PAIR MODEL, demonstrated maps of the area management and regulations for snorkeling in the Samae San Islands area and can be used by related stakeholders to reduce the impacts of snorkeling activity.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
Views and opinions appearing in the Journal it is the responsibility of the author of the article, and does not constitute the view and responsibility of the editorial team.
References
กรมทรัพยากรทางทะเลและชายฝั่ง. (2562). แผนที่ปะการัง ปี 2562. กรุงเทพฯ: สถาบันวิจัยและพัฒนาทรัพยากรทางทะเล ชายฝั่งทะเลและป่าชายเลน.
จำเริญ ถาตะนาน, วิจิตรา ศรีสอน และ สัณฐาน ชยนนท์. (2564). การมีส่วนร่วมของประชาชนในกิจกรรมการพัฒนาชุมชนในพื้นที่ชายทะเลบางขุนเทียน กรุงเทพมหานคร. วารสารสหวิทยาการมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 4(2), 458-471. สืบค้นจาก https://so04.tci-thaijo.org/index.php/jmhs1_s/article/view/249758
จิรา จงกล. (2532). พิพิธภัณฑสถานวิทยา. กรุงเทพฯ: กรมศิลปากร.
ณัฐวุฒิ เอี่ยมเนตร, สุวลังก์ วงศ์สุรวัฒน์, พระครูปลัดประวิทย์ ทรัพย์อุไรรัตน์, นภัทร์ แก้วนาค และ จิดาภา เร่งมีศรีสุข. (2567). นวัตกรรมการสื่อสารเพื่อการส่งเสริมการบริหารจัดการองค์กร ภาครัฐและภาคเอกชนในยุคดิจิทัล. วารสารนวัตกรรมการจัดการศึกษาและการวิจัย, 6(1), 291-302. สืบค้นจาก https://so02.tci-thaijo.org/index.php/jemri/article/view/267600
บุญธรรม กิจปรีดาบริสุทธิ์. (2554). ระเบียบวิธีวิจัยทางสังคมศาสตร์. (พิมพ์ครั้งที่ 11). กรุงเทพฯ: จามจุรีโปรดักท์.
พัฒนา พรหมณี, ยุพิน พิทยาวัฒนชัย และจีระศักดิ์ ทัพผา. (2563). แนวคิดเกี่ยวกับความพึงพอใจและการสร้างแบบสอบถามความพึงพอใจในงาน. วารสารวิชาการสมาคมสถาบันอุดมศึกษาเอกชนแห่งประเทศไทย, 26(1), 59–66. สืบค้นจาก https://so06.tci-thaijo.org/index.php/apheit-ss/article/view/241557
เมืองพัทยา. (2564). บรรยายสรุปเมืองพัทยา ปี 2564. ชลบุรี: ฝ่ายวิจัยและประเมินผล ส่วนยุทธศาสตร์และการพัฒนา สำนักยุทธศาสตร์และงบประมาณ.
วัลลภ ทองอ่อน, สายฝน สุเอียนเมธี และ เพ็ญศิริ พันพา. (2567). การบริหารกิจกรรมนันทนาการท่องเที่ยวตามช่วงชั้นโอกาสนันทนาการ ด้วยระบบสารสนเทศภูมิศาสตร์สำหรับหมู่บ้านท่องเที่ยวชุมชนจังหวัดลำปาง. วารสารสหวิทยาการมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 7(1),
-166. สืบค้นจาก https://so04.tci-thaijo.org/index.php/jmhs1_s/article/view/267711
วาสนา สุวรรณวิจิตร. (2564). รูปแบบการท่องเที่ยวบริเวณชายฝั่งทะเลอันดามันของประเทศไทยที่สอดคล้องกับพฤติกรรมและความต้องการของนักท่องเที่ยว. วารสารการบริการและการท่องเที่ยวไทย, 16(2), 63–73. สืบค้นจาก https://so04.tci-thaijo.org/index.php/tourismtaat/article/view/248364
สรรค์ใจ กลิ่นดาว. (2542). ระบบสารสนเทศภูมิศาสตร์ : หลักการเบื้องต้น. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
สายชล หนูแวว. (2562). เจ้าหน้าที่กิจกรรม พิพิธภัณฑ์ธรรมชาติวิทยาเกาะและทะเลไทย. สัมภาษณ์, 15 เมษายน.
สำนักงานคณะกรรมการนโยบายเขตพัฒนาพิเศษภาคตะวันออก. (2561). แผนปฏิบัติการการพัฒนาและส่งเสริมการท่องเที่ยว ในเขตพัฒนาพิเศษภาคตะวันออก. ชลบุรี: ฝ่ายเลขานุการคณะอนุกรรมการพัฒนาและส่งเสริมการท่องเที่ยวในพื้นที่ระเบียงเศรษฐกิจพิเศษภาคตะวันออก.
สุวิมล ติรกานันท์. (2557). ระเบียบวิธีวิจัยทางสังคมศาสตร์. (พิมพ์ครั้งที่ 12). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
องอาจ นัยพัฒน์. (2551). วิธีวิทยาการวิจัยเชิงปริมาณและเชิงคุณภาพทางสังคมศาสตร์. (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: สามลดา.
อิสระพงศ์ พลธานี. (2560). การส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงนิเวศทางทะเลอย่างยั่งยืนของเกาะทะลุ จังหวัดประจวบคีรีขันธ์. วารสารมหาวิทยาลัยคริสเตียน, 23(3), 394–404. สืบค้นจาก https://he01.tci-thaijo.org/index.php/CUTJ/article/view/240831
อุจฉริต์ อาจาระศิริกุล. (2564). อุปกรณ์พื้นฐานสำหรับการดำน้ำตื้นและการดำน้ำลึก: ความเหมือนและความแตกต่าง. วารสารธุรกิจปริทัศน์, 13(1), 304–318.
Ke, W., & Yu, S.-C. (2023). Abusive Supervision and Employee Creativity: The Mediating Effect of Role Identification and Organizational Support. International Journal of Multidisciplinary in Management and Tourism, 7(1), 39–52. https://doi.org/10.14456/ijmmt.2023.4
Konuk, N. (2018). Utilization And Planning of Coastal Areas in Ordu Province, Turkey. Global NEST Journal, 20(1), 147–150. https://doi.org/10.30955/gnj.002363
Orams, M. (1999). Marine Tourism: Development, Impact and Management. New York: Routledge.
Sureshkumar, M., Barusa, U., Dhaya, B. S., & Mahadevan, K. (2017). Application of GIS for Tourism. International Journal of Latest Engineering and Management Research, 2(4), 12–16.