การพัฒนาเส้นทางการท่องเที่ยวโดยใช้ชุมชนเป็นฐาน อำเภอบางกล่ำ จังหวัดสงขลา
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การพัฒนาเส้นทางการท่องเที่ยวโดยใช้ชุมชนเป็นฐาน นับเป็นส่วนหนึ่งในการเพิ่มรายได้ให้แก่ชุมชนอย่างยั่งยืน การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อพัฒนาเส้นทางการท่องเที่ยวจากทรัพยากรชุมชนโดยใช้ชุมชนเป็นฐาน รูปแบบการวิจัยเป็นการวิจัยเชิงปฏิบัติการแบบมีส่วนร่วม พื้นที่วิจัย คือ ตำบลแม่ทอม และตำบลบางกล่ำ อำเภอบางกล่ำ จังหวัดสงขลากลุ่มเป้าหมาย คือ นายกองค์การบริหารส่วนตำบล เกษตรอำเภอ นักพัฒนาการ และประชาชนที่เกี่ยวข้องกับเส้นทางการท่องเที่ยว ผู้เชี่ยวชาญด้านการท่องเที่ยว และผู้เชี่ยวชาญด้านการตลาด รวมทั้งสิ้น 30 คน ใช้วิธีการคัดเลือกแบบเจาะจง เครื่องมือในการวิจัย คือ 1) แบบสัมภาษณ์เชิงลึก 2) แบบบันทึกการสนทนากลุ่ม 3) แบบสังเกตการมีส่วนร่วม และ 4) แผนการจัดการเส้นทางการท่องเที่ยว วิเคราะห์ข้อมูลโดยการวิเคราะห์เนื้อหาแล้วเขียนบรรยายเชิงพรรณนา ผลการวิจัย พบว่า 1) การพัฒนาเส้นทางการท่องเที่ยว มีจุดเด่นที่สำคัญและเหมาะสมแก่การพัฒนาการท่องเที่ยว คือ ทรัพยากรธรรมชาติ การเกษตรสีเขียว และภูมิปัญญาชุมชน และนำมาออกแบบเส้นทางการท่องเที่ยวชุมชนใน 1 วัน สามารถแบ่งออกเป็น 2 เส้นทาง คือ เส้นทางที่ 1 เส้นทางการท่องเที่ยวธรรมชาติและเกษตรสีเขียว ประกอบด้วย สวนปันสุข-ภิรมย์ฟาร์ม-สวนลุงรมย์-สระมรกต-ตลาดน้ำบางกล่ำ และเส้นทางที่ 2 เส้นทางการท่องเที่ยวภูมิปัญญาชุมชน ประกอบด้วย วิสาหกิจชุมชนสมุนไพรคุณธรรมวัดคูเต่า-วิสาหกิจชุมชนจักสานเตยปาหนัน-บางกล่ำดินเผา-วัดคูเต่า-ศูนย์ฝึกมโนราห์ประจวบศิลป์ และ 2) การสร้างรายได้และพึ่งพาตนเองอย่างยั่งยืนของประชาชนเกิดขึ้นผ่านกิจกรรมที่เกี่ยวข้องกับการจัดการท่องเที่ยว อาทิ ตัวแทนผู้นำเที่ยวชุมชน รถพ่วงข้างบริการ การจัดเตรียมอาหารเพื่อบริการนักท่องเที่ยว และการจำหน่ายผลิตภัณฑ์ของชุมชน ซึ่งผลการวิจัยได้มีการนำไปประยุกต์ใช้เพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวและสร้างองค์ความรู้แก่กลุ่มนักศึกษาและประชาชนทั่วไป ตลอดจนสร้างกิจกรรมและรายได้แก่ชุมชน
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
- ผู้เขียนต้องยินยอมปฏิบัติตามเงื่อนไขที่กองบรรณาธิการวารสารกำหนด และผู้เขียนต้องยินยอมให้บรรณาธิการ แก้ไขความสมบูรณ์ของบทความได้ในขั้นตอนสุดท้ายก่อนเผยแพร่
- ลิขสิทธิ์บทความเป็นของผู้เขียน แต่วารสารเทคโนโลยีภาคใต้คงไว้ซึ่งสิทธิ์ในการตีพิมพ์ครั้งแรก โดยเหตุที่บทความนี้ปรากฏในวารสารที่เข้าถึงได้จึงอนุญาตให้นำบทความไปใช้เพื่อประโยชน์ทางการศึกษา แต่มิใช่เพื่อการพาณิชย์
เอกสารอ้างอิง
Davenport, T., & Prusak, L. (2002). Working Knowledge: How Organizations Manage What they Know. Boston: Harvard Business School Press.
Department of Community Development. (2021). Applying the New Theory to Khok Nong Na of Kindness and Hope. Bangkok: Community Development, Ministry of Interior. [In Thai]
Kanchom, W. (2015). Analysis of Community Problems and Development Guidelines (Teaching Publications). Bangkok: Faculty of Humanities and Social Sciences Valaya Alongkorn Rajabhat University. [In Thai]
Khaykhaw, P., Bunkumnerd, S., & Sutaim, P. (2021). The community based tourism management of Bansuankluai, Bansong Sub-district, Wiengsa, Surat Thani Province. Journal of MCU Nakhondhat, 8(9), 211-226. [In Thai]
Natsupha, C. (2011). Community Economy Concept Theoretical Proposals in Different Social Contexts (2nd Printing). Bangkok: Sangsan. [In Thai]
Pansiri, P. (2016). Documents for Teaching the Course Community Organization Development (Teaching Publications). Nakhon Pathom: Nakhon Pathom Rajabhat University. [In Thai]
Phutakosa, K. (2011). The Complete Handbook of Community Development of Learning. Retrieved March 15, 2022, from http:// www1.nrct.go.th/downloads/sci_adviser/manual_develop_community.pdf [In Thai]
Puang Ngam, K. (2019). Community and Local Self-Management (2nd Printing). Nonthaburi: Thammasarn. [In Thai]
Santasombat, Y. (2004). Ecotourism: Cultural Diversity and Resource Management (2nd Printing). Bangkok: Knowledge Development and Policy Study Project on Biological Resources Management in Thailand. [In Thai]
Sarobol, S. (2004). Community-based tourism management. Research Community, 10(57), 15-21. [In Thai]
Setkij, W. (2020). Sustainable development in the context of national development. Journal of Political Economy Burapha, 8(1), 73-98. [In Thai]
Srithong, S. (2009). Enhancement of Leadership Potential in Community Development. Bangkok: Odeon Store. [In Thai]
Thongma, W., & Chen, K.Y., & Leelapattana, W. (2021). Sustainable cultural tourism management according to sufficiency economy philosophy of Mae-Ngon watershed area, Fang District, Chiang Mai Province, Thailand. World Research Summit for Tourism and Hospitality, December 10-13, 2021, pp. 450-456.
Tissamana, A. (2015). Guideline for environmental conflict resolution: a case study of Suan Phueng, Ratchaburi. Environmental Management Journal, 11(2), 60-75. [In Thai]
UNESCO. (2011). Sustainability of Community Learning Centres: Community Ownership and Support. Bangkok: UNESCO.
United Nation Organization. (1981). United Nation Department of International Economic and Social Affair. Popular Participation as a Strategy for Promoting Community Level Action and Nation Development (Report of the Meeting for the ad hoc Group of Expert), New York: United Nation.
United Nation Organization. (1987). Report of the World Commission on Environment and Development (Our Common Future). New York: United Nation.
