แนวทางการส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงเกษตรอย่างสร้างสรรค์ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลอีสาน วิทยาเขตสุรินทร์
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาศักยภาพการท่องเที่ยวเชิงเกษตรอย่างสร้างสรรค์ และส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงเกษตรอย่างสร้างสรรค์ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลอีสาน วิทยาเขตสุรินทร์ใช้วิธีการศึกษาเชิงปริมาณมีเครื่องมือที่ใช้ในการศึกษา คือแบบสอบถามนักท่องเที่ยวที่เข้ามาในพื้นที่มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลอีสาน วิทยาเขตสุรินทร์ และการศึกษาเชิงคุณภาพโดยใช้เครื่องมือในการศึกษา คือ การสัมภาษณ์แบบเชิงลึกจากผู้ที่มีส่วนได้ส่วนเสียในพื้นที่เพื่อใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูลแนวทางการส่งเสริมทางการท่องเที่ยวเชิงเกษตรอย่างสร้างสรรค์ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลอีสาน วิทยาเขตสุรินทร์
ผลการวิจัย พบว่าสิ่งดึงดูดใจด้านทรัพยากรการท่องเที่ยวเชิงเกษตร สิ่งอำนวยความสะดวกที่มีให้บริการอย่างเพียงพอ และการเข้าถึงแหล่งท่องเที่ยวได้อย่างรวดเร็วและสะดวก เป็นปัจจัยที่ดึงดูดให้นักท่องเที่ยวเดินทางมาท่องเที่ยวในพื้นที่ และศักยภาพการจัดการท่องเที่ยวในปัจจุบันมีทรัพยากรท่องเที่ยว 2 ประเภท ได้แก่ ทรัพยากรท่องเที่ยวเชิงธรรมชาติและทรัพยากรท่องเที่ยวเชิงเกษตร มีสิ่งอำนวยความสะดวกเพียงพอ คือ ที่พักแรม ร้านอาหาร และธุรกิจนำเที่ยว แต่รถรับจ้าง/รถโดยสารมีให้บริการค่อนข้างน้อยแต่ไม่สามารถเดินทางเข้าถึงพื้นที่ภายในแต่นักท่องเที่ยวส่วนใหญ่กลับมีความพึงพอใจต่อการให้บริการด้านทางท่องเที่ยวในระดับมาก
Article Details
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารเป็นความคิดเห็นของผู้เขียน มิใช่ความคิดเห็นของกองบรรณาธิการและคณะผู้จัดทำวารสาร และบทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของวารสารบริหารธุรกิจและการบัญชี มหาวิทยาลัยขอนแก่น
เอกสารอ้างอิง
กรมส่งเสริมการเกษตร. (2550). คู่มือโครงการสร้างเกษตรกรคลื่นลูกใหม่และพัฒนายุวเกษตรกร ปี 2551. กรุงเทพฯ: กรมส่งเสริมการเกษตร
บุญเลิศ จิตตั้งวัฒนา. (2548). การพัฒนาการท่องเที่ยวแบบยั่งยืน. กรุงเทพฯ: เพรส แอนด์ ดีไซน์.
บุญเลิศ จิตตั้งวัฒนา. (2548). อุตสาหกรรมการท่องเที่ยว. กรุงเทพฯ: เพรส แอนด์ ดีไซน์.
ปองพล ธวัลหทัยกุล, ชัชฎารัตน์ มุกดา และวศิรินทร์ วารีเศวตสุวรรณ. (2550). รายงานวิจัยฉบับสมบูรณ์แนวทางในการพัฒนาศักยภาพแหล่งท่องเที่ยวเชิงเกษตรกรรมในกลุ่มจังหวัดอีสานใต้. กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย (สกว.)
พยอม ธรรมบุตร. (2549). เอกสารประกอบการเรียนการสอนเรื่องหลักการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์. กรุงเทพฯ: สถาบันพัฒนาการท่องเที่ยวเพื่ออนุรักษ์สิ่งแวดล้อม.
รำไพพรรณ แก้วสุริยะ. (2544). การท่องเที่ยวเชิงเกษตร (Agro-tourism). สืบค้นเมื่อ 7 มกราคม 2562, จาก https://www.trekkingthai.com/cgibin/webboard/generate.pl?board=travel&content=0394
วรรณา วงษ์วานิช. (2546). ภูมิศาสตร์การท่องเที่ยว. พิมพค์รั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: ภาควิชาภูมิศาสตร์ คณะสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ ประสานมิตร
วรรณา ศิลปอาชา. (2545). การจัดการทรัพยากรการท่องเที่ยว. นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
นิออน ศรีสมยง. (2552). การจัดการทรัพยากรการท่องเที่ยวในชนบทและทรัพยากรการท่องเที่ยวเชิงเกษตร. นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมธิราช.
สินธุ์ สโรบล, อุดร วงษ์ทับทิม และสุภาวณี ทรงพรวาณิชย์. (2545). การท่องเที่ยวโดยชุมชน: แนวคิดและ ประสบการณ์. เชียงใหม่: มิ่งเมืองนวรัตน์ จำกัด.
สำนักงานการท่องเที่ยวและกีฬาจังหวัดสุรินทร์. (2559). แผนพัฒนาการท่องเที่ยวแห่งชาติพ.ศ. 2555-2559. กรุงเทพฯ: กรมการท่องเที่ยว กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา.
Buhalis, D. (2000). Strategic use of information technologies in the tourism industry tourism management. Essex: Pearson Education.
Jan, H. & S. Karel. (2 0 0 4 ). Agrotourism in the context with the rural development. Retrieved July 30, 2009, from https://www.czu.cz.
Nevin, A., Ilkden, T., Coskun, C. & Sultan, G. (2004). Rural women and agrotourism in the context of sustainable rural development: A case study from Turkey. Retrieved 6 July 2012, from https://www.environmental-expert.com.
Yamane, T. (1973). Statistics an introduction analysis. New York: Harper & Row.
