การวิเคราะห์วิธีนำเสนอประวัติศาสตร์กรุงเทพมหานครในหนังสือ กรุงเทพฯ น่ารู้ ตอน ย่านเก่า เล่ากรุง สำหรับผู้เรียนภาษาไทยในฐานะภาษาต่างประเทศ
DOI:
https://doi.org/10.14456/arjla.2025.6คำสำคัญ:
ประวัติศาสตร์กรุงเทพมหานคร, วิธีนำเสนอ, ภาษาไทยในฐานะภาษาต่างประเทศบทคัดย่อ
บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อวิเคราะห์การนำเสนอเนื้อหาประวัติศาสตร์กรุงเทพมหานครในหนังสือ กรุงเทพฯ น่ารู้ ตอน ย่านเก่า เล่ากรุง สำหรับผู้เรียนภาษาไทยในฐานะภาษาต่างประเทศ ผลการวิจัยพบ การใช้วิธีนำเสนอ 10 วิธี ได้แก่ 1) วิธีการใช้ภาพประกอบ มีจำนวน 3 วิธี ได้แก่ การใช้ภาพถ่าย การใช้ภาพวาด และการใช้แผนที่ 2) วิธีการอธิบาย มีจำนวน 2 วิธี ได้แก่ การอธิบายด้วยข้อความสั้น การอธิบายด้วยการยกตัวอย่าง 3) วิธีการถาม-ตอบ มีจำนวน 2 วิธี ได้แก่ การตั้งชื่อหัวข้อด้วยคำถาม การแทรกคำถามไว้ในเนื้อหา 4) วิธีการสร้างตัวละคร 5) วิธีการเล่าเรื่องตามลำดับเวลา 6) วิธีการแทรกเกร็ดน่ารู้ 7) วิธีการใช้บทสนทนา 8) วิธีการเปรียบเทียบ 9) วิธีการใช้แหล่งอ้างอิงที่หลากหลาย และ 10) วิธีการใช้สำนวน ซึ่งหนังสือเล่มนี้ได้ใช้วิธีเหล่านี้นำเสนอเนื้อหาประวัติศาสตร์กรุงเทพมหานคร ซึ่งเป็นเนื้อหาที่ยากและซับซ้อน แต่วิธีนำเสนอเหล่านี้ทำให้เนื้อหาสามารถเข้าถึงได้ง่ายและเข้าใจได้ชัดเจนยิ่งขึ้น ทั้งยังสามารถดึงดูดความสนใจของผู้เรียนได้ เหมาะสมสำหรับการเรียนรู้ประวัติศาสตร์ สังคม และวัฒนธรรมในบริบทของการเรียนรู้ภาษาไทยในฐานะภาษาต่างประเทศ พร้อมทั้งส่งเสริมการเรียนรู้ภาษาไทยให้มีประสิทธิภาพยิ่งขึ้น
เอกสารอ้างอิง
กิตติชัย สุธาสิโนบล. (2557). เทคนิคการใช้คำถาม. สารานุกรมศึกษาศาสตร์, 49(2), 95-106. ค้นคืนจาก https://ejournals.swu.ac.th/index.php/ENEDU/article/view/5541/5186.
จินตนา สรายุทธพิทักษ์. (2565). การจัดการเรียนรู้สุขศึกษาในศตวรรษที่ 21. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ชลธร วงศ์รัศมี. (2556). กรุงเทพฯ น่ารู้ ตอน ย่านเก่า เล่ากรุง. นนทบุรี: สำนักพิมพ์มติชน.
ชลธร วงศ์รัศมี. (2556). กรุงเทพฯ น่ารู้ ตอน ย่านเก่า เล่ากรุง [ฉบับดิจิทัล]. นนทบุรี: สำนักพิมพ์มติชน. ค้นคืนจาก https://www.naiin.com/product/detail/141281.
ณิชากร จิระกิจ, และรัญชนีย์ ศรีสมาน. (2565). กลวิธีการนำเสนอตัวละครในนวนิยายอิงประวัติศาสตร์เรื่องบูรพา ของ ว.วินิจฉัยกุล. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี, 13(2), 59-69.
ถิรวิท ไพรมหานิยม. (2559). การศึกษาองค์ประกอบของเรื่องสั้นภาษาอังกฤษ (A Study of English Short Story Elements). (รายงานวิจัย). ค้นคืนจาก https://archive.org/details/elements-of-english-short-story.
ทิศนา แขมมณี. (2564). ศาสตร์การสอน : องค์ความรู้เพื่อการจัดกระบวนการเรียนรู้ที่มีประสิทธิภาพ (พิมพ์ครั้งที่ 25). กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
นวลทิพย์ เพิ่มเกษร. (2547). การสอนภาษาและวัฒนธรรมไทยแก่ชาวต่างประเทศ. วรรณวิทัศน์, 4, 268-278.
นิธิอร พรอำไพสกุล และผกาศรี เย็นบุตร. (2561). การสังเคราะห์งานวิจัยทางการเรียนการสอนภาษาไทยในฐานะภาษาต่างประเทศ. วารสารนานาชาติ มหาวิทยาลัยขอนแก่น สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร, 8(2), 109-151.
เบญจมาภรณ์ สุริยาวงศ์. (2562). กลวิธีในการเล่าเรื่องของเรื่องเล่ากลุ่มชาติพันธุ์อาข่าในจังหวัดเชียงราย. วารสารสังคมศาสตร์วิชาการ, 12(1), 81-88. ค้นคืนจาก https://so04.tci-thaijo.org/index.php/social_crru/article/view/186456/131554.
พรหมพชร เกตดี. (2567). การเขียนอธิบาย ชี้แจง [บทความออนไลน์]. ค้นคืนจาก https://katedee-online.blogspot.com/p/blog-page_13.html.
ยิ่นเฟย เฉิน. (2562). สภาพการเรียนภาษาไทยของนักศึกษาชาวจีน สาขาวิชาภาษาไทย ระดับปริญญาตรีในมหาวิทยาลัย ณ มณฑลยูนนาน สาธารณรัฐประชาชนจีน. (ปริญญานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต). มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ, กรุงเทพมหานคร.
ราชบัณฑิตยสถาน. (2552). พจนานุกรมศัพท์วรรณกรรมไทย: ฉบับราชบัณฑิตยสถาน. กรุงเทพมหานคร:ราชบัณฑิตยสถาน.
ราชบัณฑิตยสถาน. (2556). พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน. กรุงเทพมหานคร: ราชบัณฑิตยสถาน.
วสันต์ หอมจันทร์. (2019). การใช้กิจกรรมการอ่านแบบกว้างขวางเพื่อพัฒนาความรู้ความเข้าใจในการอ่านภาษาอังกฤษของนักศึกษาชั้นปีที่ 1 มหาวิทยาลัยราชธานี. Journal of Ratchathani Innovative Social Sciences, 3(2), 53-62.
วัชรา เล่าเรียนดี ปรณัฐ กิจรุ่งเรือง และอรพิณ ศิริสัมพันธ์. (2560). กลยุทธ์การจัดการเรียนรู้เชิงรุก เพื่อพัฒนาการคิดและยกระดับคุณภาพการศึกษาสำหรับศตวรรษที่ 21. นครปฐม: บริษัทเพชรเกษมพริ้นติ้งกรุ๊ปจำกัด.
สำนักวิชาการและมาตรฐานการศึกษา สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (2554). เพื่อนคู่คิดมิตรคู่ครู แนวทางการจัดกิจกรรมการเรียนรู้ประวัติศาสตร์. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทยจำกัด.
สุรีย์วรรณ เสถียรสุคนธ์. (2554 ). การสอนภาษาไทยให้แก่นักศึกษาชาวจีน: สภาพ ปัญหา และแนวทางแก้ไข. Journal of Studies in the Field of Humanities, 18(1), 104-127.
Bonwell, C. C., & Eison, J. A. (1991). Active learning: Creating excitement in the classroom (ASHE-ERIC Higher Education Report). ERIC Clearinghouse on Higher Education, George Washington University.
Bossdesigner & Cooking. (2555, 23 มิถุนายน). การใช้ภาพประกอบในงานเขียน. ค้นคืนจาก https://www.gotoknow.org/posts/202622.
Code Genius Academy. (2022). Critical Thinking Skill ทักษะสำหรับคนยุคใหม่ ในโลกที่มีการพัฒนาอย่างไม่สิ้นสุด. ค้นคืนจาก https://codegeniusacademy.com/critical-thinking/?utm_source=chatgpt.com.
Deita, H. C. H. (2015). Content-based instruction: Exploring its strength and effectiveness. Sripatum Journal, 11(3), 31–36.
Li, J. (2024). การวิเคราะห์กลวิธีและลักษณะการนำเสนอเนื้อหาเชิงวัฒนธรรมของแบบเรียนภาษาไทยในสาธารณรัฐประชาชนจีน. วารสารวิชาการมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยบูรพา, 32(2), 101–115.
Liddicoat, A. J. (2004). Intercultural language teaching: principles for practice. New Zealand Language Teacher, 30, 17-24.
Matichon. (2565, 1 ธันวาคม). ตามรอยฉากสุดท้ายกรุงธนบุรี กับ “ปรามินทร์ เครือทอง” นักวิชาการประวัติศาสตร์ แฟนคลับพระเจ้าตาก. ค้นคืนจาก https://www.matichon.co.th/happy-journey-with-bem/news_3703483.
The 101 World. (2562, 15 มกราคม). ชลธร วงศ์รัศมี author at the 101 world. ค้นคืนจาก https://www.the101.world/author/chonlatorn/.
Hu, Y. (2561). เนื้อหาและกลวิธีการนําเสนอในตําราเรียนภาษาไทยระดับอุดมศึกษาของมหาวิทยาลัยชนชาติยูนนาน. (ปริญญานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ, กรุงเทพมหานคร.
陈婧. (2016). 在泰语教学中培养跨文化交际能力探析. 广西教育, 0(19), 157-158.
林春苗. (2017). 中泰文化对比在高职泰语教学中的作用. 新丝路（下旬）(20), 119-120.
杨丽. (2018). 国际视野下泰语人才培养课程体系构建的思考. 教育界（高等教育）(3), 125-126.
易朝晖. (2013). 泰国国家概况. 重庆: 重庆大学出版社.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2025 วารสารศิลปศาสตร์วิชาการและวิจัย (ออนไลน์)
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของวารสารศิลปศาสตร์ปริทัศน์
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับมหาวิทยาลัยหัวเฉียวเฉลิมพระเกียรติ และคณาจารย์ท่านอื่นๆในมหาวิทยาลัยฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใดๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว
