รูปแบบการเบี่ยงเบนเด็กและเยาวชนที่กระทำความผิดเกี่ยวกับยาเสพติด ออกจากกระบวนการยุติธรรมทางอาญาตามความคิดเห็นของบุคลากรในกระบวนการยุติธรรม
คำสำคัญ:
รูปแบบการเบี่ยงเบนคดี, เด็กและเยาวชนที่กระทำผิดเกี่ยวกับยาเสพติด, กระบวนการยุติธรรมทางอาญา, บุคลากรในกระบวนการยุติธรรมบทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษารูปแบบการเบี่ยงเบนเด็กและเยาวชนที่กระทำผิดเกี่ยวกับยาเสพติดออกจากกระบวนการยุติธรรมตามความคิดเห็นของบุคลากรในกระบวนการยุติธรรม เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ กำหนดกลุ่มตัวอย่างแบบเจาะจง พิจารณาจากเป็นผู้ที่มีประสบการณ์ในการดำเนินการกับเด็กและเยาวชนที่กระทำเกี่ยวกับยาเสพติด จำนวน 60 คน เครื่องมือที่ใช้เก็บรวบรวมข้อมูลเป็นแบบสัมภาษณ์เชิงลึก และวิเคราะห์ข้อมูลเชิงเนื้อหา ผลการวิจัยพบว่าการเบี่ยงเบนเด็กและเยาวชนที่กระทำผิดเกี่ยวกับยาเสพติดออกจากกระบวนการยุติธรรมจะต้องให้ความสำคัญในเรื่องต่าง ๆ ดังนี้ 1. กลุ่มพนักงานสอบสวน มีความเห็นว่า การรวบรวมพยานหลักฐานต่าง ๆ ต้องทำด้วยความรวดเร็ว นำเอาเทคโนโลยีมาใช้และต้องแก้ไขระเบียบที่เกี่ยวข้องกับการรับสำนวนของพนักงานอัยการ 2. กลุ่มพนักงานอัยการ มีความเห็นว่า ต้องกำหนดเกณฑ์อัตราโทษในการจัดกลุ่มเด็กและเยาวชนเพื่อนำไปปรับเปลี่ยนพฤติกรรมและต้องมีส่วนร่วมจากเด็กและเยาวชน และผู้ปกครอง 3. กลุ่มผู้พิพากษาศาลเยาวชนและครอบครัว มีความเห็นว่านำเอารูปแบบการพิจารณาคดีที่ผู้ต้องหารับสารภาพแล้วพนักงานสอบสวนสามารถฟ้องผู้ต้องหาด้วยวาจา (ใบแดง) ได้ทันที ส่วนมาตรการแก้ไขฟื้นฟูเป็นการดำเนินการภายหลังที่ศาลมีคำสั่ง และ 4. กลุ่มหน่วยงานสนับสนุน มีความเห็นว่าต้องพัฒนาระบบสนับสนุนการรวบรวมพยานหลักฐานกับพนักงานสอบสวนโดยตรง
Downloads
เอกสารอ้างอิง
ณรงค์ ใจหาญ. (2543). การคุ้มครองเด็กในการให้ปากคำในคดีอาญา. กรุงเทพฯ: สำนักงานศาลยุติธรรม.
ดาริณ ดรุณกานต์. (2553). กระบวนการยุติธรรมเชิงสมานฉันท์: ศึกษากรณีการเบี่ยงเบนคดีอาญาสำหรับเด็กและเยาวชน. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยพายัพ.
บดินทร วิยาภรณ์. (2552). การไม่ดำเนินคดีโดยพนักงานสอบสวนโดยใช้ดุลยพินิจ. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ปพนธีร์ ธีระพันธ์. (2561, มิถุนายน). แนวทางการพัฒนาการเบี่ยงเบนคดีในชั้นสอบสวนที่เด็กและเยาวชนเป็นผู้กระทำความผิด. วารสารนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, 47(2), 365-381.
ปิยะพร ตันณีกุล (2558, มกราคม-ธันวาคม). กระบวนการยุติธรรมเด็กและเยาวชนในประชาคมอาเซียน. วารสารสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ, 18(2), 96-114.
พรรษพร สุวรรณากาศ. (2565, มกราคม-มิถุนายน). การสืบเสาะและพินิจในกระบวนการยุติธรรมทางอาญา. วารสารวิชาการอาชญาวิทยาและนิติศาสตร์, 8(1), 137-149.
พงศ์จิรา เชิดชู. (2558). ปัญหาการบังคับใช้มาตรการพิเศษแทนการดำเนินคดีอาญาแก่เด็กและเยาวชน. นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
ภัทรวรรณ ทองใหญ่. (2563, ธันวาคม). การหันเหผู้กระทำผิดออกจากระบบกระบวนการยุติธรรมทางอาญา: ศึกษากรณีการหันเหในชั้นก่อนฟ้องในประเทศไทย. วารสารนิติศาสตร์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, 49(4), 727-753.
ราชกิจจานุเบกษา. (2564). พระราชบัญญัติประมวลกฎหมายยาเสพติด พ.ศ. 2564. เล่มที่ 138 ตอนที่ 73 ก ลงวันที่ 8 พฤศจิกายน 2564.
วรภัทร รัตนาพาณิชย์. (2562, มกราคม-มิถุนายน). กระบวนการติดตามเด็กและเยาวชนกระทำผิดภายหลังออกจากกระบวนการยุติธรรม. วารสารสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์, 45(1), 366-394.
สำนักงานตำรวจแห่งชาติ. (2554). ระเบียบสำนักงานตำรวจแห่งชาติ ว่าด้วยประมวลระเบียบ การตำรวจไม่เกี่ยวกับคดี ลักษณะที่ 32 การพิมพ์ลายนิ้วมือ พ.ศ. 2554. ลงวันที่ 1 สิงหาคม 2554. สืบค้น เมษายน 5, 2565, จาก https://agotopic.ago.go.th/.
สำนักงานอัยการสูงสุด. (2563). ระเบียบสำนักงานอัยการสูงสุด ว่าด้วยการดำเนินคดีอาญาของพนักงานอัยการ พ.ศ.2563. ลงวันที่ 27 สิงหาคม 2563. สืบค้น เมษายน 5, 2565, จาก https://agotopic.ago.go.th/.
สุธิดา ใจสำริด. (2561). การลงโทษเยาวชนในคดีอาญา: เยียวยาแก้ไขหรือจูงใจให้กระทำผิดซ้ำ. สืบค้น เมษายน 5, 2565, จาก https://law.mfu.ac.th/law-news/law-detail/detail/ News/5587.html.
สุธีภัค วชิรโชติ. (2554). การสอบสวนเด็กและเยาวชนตามพระราชบัญญัติศาลเยาวชนและครอบครัวและวิธีพิจารณาคดีเยาวชนและครอบครัว พุทธศักราช 2553. หลักสูตรนิติศาสตรมหาบัณฑิต. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
สุมนทิพย์ จิตสว่าง. (2556). กระบวนการยุติธรรมเด็กและเยาวชนในประชาคมเศรษฐกิจอาเซียน. กรุงเทพฯ: กรมพินิจและคุ้มครองเด็กและเยาวชน.
สุปราณี สุวรรณทรัพย์, และสุนทรี บูชิตชน. (2565, มกราคม-มิถุนายน). ปัญหากฎหมายเกี่ยวกับการบังคับใช้มาตรการพิเศษแทนการดำเนินคดีอาญาของเด็กและเยาวชน ตามพระราชบัญญัติศาลเยาวชนและครอบครัวและวิธีพิจารณาคดีเยาวชนและครอบครัว พ.ศ. 2553. วารสารปัญญาปณิธาน, 7(1), 233-236.
สุวรรณา คุณดิลกณัฐวสา. (2564). รายงานวิจัยเรื่อง การบูรณาการมาตรฐานการปฏิบัติงานสำหรับเครือข่ายเจ้าหน้าที่ในการดำเนินการกับเด็กและเยาวชนที่กระทำผิดเกี่ยวกับยาเสพติด. นครสวรรค์: มหาวิทยาลัยราชภัฏนครสวรรค์.
อรุณรัตน์ ธำรงศรีสุข. (2563, มกราคม-มิถุนายน). ข้อพิจารณาการลงโทษให้ได้สัดส่วน (Just Deserts) กับการกระทำความผิดของเด็กและเยาวชนในฐานความผิดข่มขืนกระทำชำเรา. วารสารนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยอัสสัมชัญ, 11(1), 46-.63
Ashworth, A. (2016). Sentencing and Criminal Justice (6th ed.). United Kingdom: Cambridge University Press.
Babbie, E. (2001). The Practice of Social Research (9thed). Belmont: Wadsworth.
Cooper, D. R., & Schindler, P. S. (2001). Business Research Methods. New York: McGrew-Hill Companies.
UNICEF Thailand. (2019). What is the Convention on the Rights of the Child?. Retrieved January 24, 2022, from https://www.unicef.org/thailand/th/what-is-crc.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
