The Historical Significance of Nakhon Phanom City and The Sustainable Development of Community Tourism
Keywords:
Historical Tourism, Nakhon Phanom City, Community Based TourismAbstract
This research aims to study three issues: 1. the historical development of Nakhon Phanom City from the past to the present; 2. the importance of historical and cultural attractions in Nakhon Phanom and 3. the guideline for the creative and sustainable development of historical tourism in Nakhon Phanom. This qualitative research employed historical methods to collect and analyze data from documents, archaeological evidence, legends, and folk rituals. A social science approach was employed in the forms of an in-depth interview and a focus group interview with 20 local people. The data were presented in the form of an academic report. The results included: 1. the history of Nakhon Phanom was found back around the 12th – 18th B.E. It was the location of the ancient kingdom called “Srikhottaboon”. In the 19th B.E., the name of the kingdom was changed to “Maruakkha Nakhon” which was the important city of Lan Xang’s Kingdom. Until 2321 B.E., it was annexed as part of the Thai Kindom, and changed the name to "Nakhon Phanom City"; 2. Nakhon Phanom had many distinct outstanding attractions. It included: 2.1 historical attractions which were the places that showed the development of their artistic and exceptional architecture. Most of them are temples and old buildings in the community; 2.2 there was a local community attraction that was an ethnical village with a unique cultural identity and 2.3 there were local traditions and festivals which were arranged based on the local beliefs for example, the Illuminated Boat Procession (Lai Reua Fai) and Phaya Si Sattanakarat worship ceremony and 3. for the guideline that could help support the sustainability in the local tourism at Nakhon Phanom, it was suggested that local community needed to participant in the local tourism management.
References
กัญญนัทธ์ ศิริ, และคนอื่น ๆ. (2561). รายงานวิจัยฉบับสมบูรณ์การใช้เทคโนโลยีสารสนเทศในการส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์แหล่งเรียนรู้ทางประวัติศาสตร์เมืองเชียงใหม่. เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยราชภัฎเชียงใหม่.
เกรียงไกร ผาสุตะ, และพจนวราภรณ์ เขจรเนตร (บก.). (2561). พงศาวดารเมืองสกลนคร-นครพนม ฉบับลายมือ อำมาตย์โทพระยาประจันตประเทศธานี (โง้นคำ พรหมสาขา ณ สกลนคร). นครพนม: มหาวิทยาลัยนครพนม.
คณะกรรมการฝ่ายประมวลเอกสารและจดหมายเหตุในคณะกรรมการอำนวยการจัดงานเฉลิมพระเกียรติ พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว. (2542). วัฒนธรรม พัฒนาการทางประวัติศาสตร์ เอกลักษณ์และภูมิปัญญา จังหวัดนครพนม. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์คุรุสภา.
จิรวดี โยยรัมย์, สริดา เกษนอก, และศุภารัตน์ อยู่ยืน. (2564). การพัฒนาสื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวชุมชนบ้านสนวนนอก อำเภอห้วยราช จังหวัดบุรีรัมย์ ด้วยเทคโนโลยีความจริงเสริมสอดแทรกการ์ตูนแอนิเมชัน 2 มิติ. ใน การประชุมวิชาการระดับชาติ “การจัดการเทคโนโลยีและนวัตกรรม” ครั้งที่ 7 คณะเทคโนโลยีสารสนเทศ มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม จังหวัดมหาสารคาม วันที่ 4 มีนาคม 2564 (หน้า 1-7). มหาสารคาม: มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม.
ชื่น ศรีสวัสดิ์, และคนอื่น ๆ. (2550). รายงานวิจัยฉบับสมบูรณ์การท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม: กรณีศึกษาวัฒนธรรมของชุมชนชาวกวยในเขตอีสานใต้และลาวใต้. กรุงเทพฯ: คณะกรรมการกองทุนสนับสนุนการวิจัย (สกว.).
ทวีศิลป์ สืบวัฒนะ. (2554). แนวคิดและแนวทางการศึกษาประวัติศาสตร์ท้องถิ่น (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: อินทนิล.
ธิดา สาระยา. (2529). ประวัติศาสตร์ท้องถิ่น. กรุงเทพฯ: เมืองโบราณ.
บ้านเมืองออนไลน์. (2561). OTOP นวัตวิถี 5 หมู่บ้านท่องเที่ยวชุมชน เขตเมืองนครพนมมีมนต์เสน่ห์โดดเด่นไม่แพ้กัน. สืบค้น สิงหาคม 3, 2565, จากhttps://www.banmuang.co.th/news/region/133220.
ประยูร อิมิวัตร์, นำขวัญ วงศ์ประทุม, กฤษณะ สมควร, และอรุณี อินเทพ. (2562, กรกฎาคม-ธันวาคม). นวัตกรรมการจัดการการท่องเที่ยวเชิงประวัติศาสตร์และวัฒนธรรม
ชุมชนตามแนวทางประชารัฐในอำเภอเวียงชัย จังหวัดเชียงราย. วารสารวิชาการนวัตกรรมสื่อสารสังคม, 7(2), 145-156.
ปรีดี พิศภูมิวิถี. (2563). การจัดการท่องเที่ยวเชิงประวัติศาสตร์. สืบค้น สิงหาคม 1, 2565, จาก https://www.matichon.co.th/article/news_2345560.
พอพันธ์ อุยยานนท์. (2560). เศรษฐกิจอีสาน: พัฒนาการและการเปลี่ยนแปลง. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ภูริภูมิ ชมพูนุช. (2549). พัฒนาการของเมืองในแอ่งสกลนครระหว่าง พ.ศ. 2371 ถึง 2436. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยศิลปากร.
ยงยุทธ ชูแว่น. (2551). ครึ่งศตวรรษแห่งการค้นหาและเส้นทางสู่อนาคต ประวัติศาสตร์ท้องถิ่นไทย: ว่าด้วย ความเป็นมา สถานภาพ แนวคิด วิธีการศึกษาและบทบาทในสังคมปัจจุบัน. กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
รายงานการประชุมระดมความคิดเห็นกับคนในชุมชนเมืองนครพนม ครั้งที่ 1. (2565, สิงหาคม 1). ตำบลในเมือง อำเภอเมือง จังหวัดนครพนม.
วิทยาลัยครูมหาสารคาม และมหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ มหาสารคาม. (2521). อุรังคนิทานตำนานพระธาตุพนม. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์เรือนแก้วการพิมพ์.
ศูนย์ประสานงานเครือข่ายการท่องเที่ยวโดยชุมชน. (2555). การท่องเที่ยวโดยชุมชน. สืบค้น สิงหาคม 5, 2565, จาก https://thaicommunitybasedtourismnetwork.wordpress.com/cbt/.
ศรีศักร วัลลิโภดม. (2546). แอ่งอารยธรรมอีสาน (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพฯ: มติชน.
______. (2556). บทนำ ใน วลัยลักษณ์ ทรงศิริ (บก.), นิเวศวัฒนธรรมในความเปลี่ยนแปลง. (หน้า 9-19). กรุงเทพฯ: มูลนิธิเล็ก-ประไพ วิริยะพันธุ์.
ศริญญา สุขรี. (2558). ชาวเวียดนามอพยพ: นายทุนยุค "ไทยใหม่" และการกลายเป็นชนชั้นนำเมืองชายแดน. เชียงใหม่: วนิดาการพิมพ์.
ศิราพร ณ ถลาง. (2558). “ประเพณีสร้างสรรค์” ในสังคมไทยร่วมสมัย. กรุงเทพฯ: ศูนย์มานุษยวิทยาสิรินธร (องค์กรมหาชน).
สมจิตร์ อินทมโน, และปาริชาติ วิสุทธิสมาจาร. (2557). การท่องเที่ยวเชิงประวัติศาสตร์: กรณีศึกษาลุ่มน้ำทะเลสาบสงขลา. สงขลา: มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ วิทยาเขตหาดใหญ่.
สมชาติ มณีโชติ. (2554). พระธาตุพนม: ศาสนสถานศักดิ์สิทธิ์ในมิติด้านสัญลักษณ์ทางสังคมวัฒนธรรม. วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
สุธน คงศักดิ์ตระกูล. (2019, January - April). อัตลักษณ์เรือนค้าขายชุมชนดั้งเดิมริมแม่น้ำโขง จังหวัดนครพนม. RMUTI JOURNAL Science and Technology, 12(1), 111-127.
สุรัตน์ วรางค์รัตน์ (บก.). (2523). ตำนานพงศาวดารเมืองสกลนคร ฉบับพระยาประจันต
ประเทศธานี. สกลนคร: ภาควิชาประวัติศาสตร์ วิทยาลัยครูสกลนคร.
สำนักงานจังหวัดนครพนม. (2565). แผนพัฒนาจังหวัดนครพนม พ.ศ.2561-2565 (ฉบับทบทวนรอบปี พ.ศ. 2565). นครพนม: ผู้แต่ง.
อนุวัฒน์ การถัก. (2554, พฤษภาคม-สิงหาคม). พระธาตุพนม: พัฒนาการทางประวัติศาสตร์ สังคม และวัฒนธรรม เมืองและชุมชน. วารสารสังคมลุ่มน้ำโขง, 7(2), 89-107.
อรรถจักร สัตยานุรักษ์. (2548). ประวัติศาสตร์เพื่อชุมชน: ทิศทางใหม่ของการศึกษาประวัติศาสตร์. กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
เอกนฤน บางท่าไม้, สิริธร บุญประเสริฐ, และนรภัทร เสนีย์วงศ์ ณ อยุธยา. (2558, มกราคม-เมษายน). การพัฒนาสื่อการเรียนรู้แบบมีส่วนร่วมกับชุมชนโดยใช้แหล่งเรียนรู้โบราณคดีหนองราชวัตร จังหวัดสุพรรณบุรี. วารสาร Veridian E-Journal ฉบับภาษาไทย สาขามนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์ และศิลปะ, 8(1), 1-17.
Downloads
Published
How to Cite
Issue
Section
License
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.