Model of Self-Directed Learning with Active Learning-Based Teaching to Promote Pedagogical Competence for Undergraduate Students of Rajabhat University
Keywords:
Self-Directed Learning, Active Learning, Pedagogical CompetenceAbstract
This study aimed to: 1. develop a teaching model of self-directed learning integrated with active learning to promote pedagogical competence; 2. examine the effects of using the developed model, and 3. assess the students’ satisfactions with the model. The samples were 53 Bachelor of Education students majoring in Primary Education at Kamphaeng Phet Rajabhat University, selected through cluster sampling. Research instruments included 1. a teaching model that integrated self-directed learning with active learning; 2.an achievement test; 3. a pedagogical competence assessment, and 4. a satisfaction questionnaire. Data analysis included percentage, mean, standard deviation, and dependent t-test.
The results showed that: 1. the efficiency of the model to enhance pedagogical competencies was at 80.26/83.80; 2. the comparison of learning achievement showed that the post-test scores for pedagogical competencies were higher than the pre-test scores with statistical significance of .05 level, and 3. the overall satisfaction with the teaching model to enhance pedagogical competence was at the highest level (mean = 4.66, S.D. = 0.67).
Downloads
References
ชัยยงค์ พรหมวงศ์. (2520). การวัดผลและประเมินผล. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์โอเดียนสโตร์.
ฐิยาพร กันตาธนวัฒน์. (2563). การพัฒนาการจัดการเรียนรู้เชิงรุกแบบบูรณาการบนห้องเรียน
เสมือนจริงเพื่อส่งเสริมวิธีคิดแบบเติบโตและผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน เรื่อง จิตวิทยาการเรียนรู้ของนักศึกษาระดับปริญญาตรี. วารสารวิจัยและพัฒนาหลักสูตร, 10(2), 146-156.
ดิเรก ธีระภูธร. (2558). การนำเสนอรูปแบบการเรียนการสอนด้วยกลวิธีการกำกับตนเองร่วมกับการเรียนรู้ร่วมกันในการเรียนแบบผสมผสาน สำหรับนิสิตนักศึกษาระดับปริญญาบัณฑิต. พิษณุโลก: คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร.
นพมาศ ปลัดกอง, ปิยดา สมบัติวัฒนา และนริสรา พึ่งโพธิ์สภ. (2562). การศึกษาการใช้รูปแบบการจัดการเรียนรู้ด้วยเทคนิคนั่งร้านเสริมเรียนรู้เพื่อส่งเสริมการเรียนรู้ด้วยการนำตนเองของผู้เรียนในระบบการศึกษาทางไกล. วารสารวิจัยทางการศึกษา คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ, 14(2), 14-22
บุญชม ศรีสะอาด. (2545). หลักการวิจัยเบื้องต้น (พิมพ์ครั้งที่ 9). กรุงเทพฯ: สุวิริยาสาส์น.
พลอยไพลิน นิลกรรณ์. (2562). แนวทางการจัดการเรียนรู้เชิงรุก Active Learning. ลำปาง:
โครงการการนิเทศการจัดการเรียนรู้เชิงรุกโดยใช้กระบวนการชี้แนะและการเป็นพี่เลี้ยง กลุ่มนิเทศ ติดตาม และประเมินผลการจัดการศึกษา สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษา เขต 35 จังหวัดลำปาง.
มหาวิทยาลัยราชภัฏกำแพงเพชร. (2566). หลักสูตรครุศาสตรบัณฑิต สาขาวิชาการประถมศึกษา ฉบับปรับปรุง พ.ศ. 2567. กำแพงเพชร: ผู้แต่ง. https://elementary.kpru.ac.th.
มาตรฐานคุณวุฒิระดับปริญญาตรี สาขาครุศาสตร์และสาขาศึกษาศาสตร์ (หลักสูตร 4 ปี) พ.ศ. 2562. (2562, 6 มีนาคม). ราชกิจจานุเบกษา. เล่ม 136 ตอนพิเศษ 56 ง หน้า 12.
รัตนะ บัวสนธ์. (2551). การวัดผลและประเมินผล (พิมพ์ครั้งที่ 7). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
ล้วน สายยศ และอังคณา สายยศ. (2538). การวัดผลและประเมินผล. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์ไทยวัฒนาพานิช.
วารินท์พร ฟันเฟื่องฟู. (2562). การจัดการเรียนรู้ Active learning ให้สำเร็จ. วารสารวไลยอลงกรณ์ปริทัศน์, 9(1), 135-145.
วิชัย วงษ์ใหญ่. (2564). เอกสารประกอบโครงการครูนักวิจัยในชั้นเรียนการเรียนรู้แบบผสมผสานเชิงรุก. กรุงเทพฯ: ศูนย์ผู้นำนวัตกรรมหลักสูตรและการเรียนรู้ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
วิรัญชนา ประชากุล และธีรภัทร กุโลภาส. (2564). การศึกษาสมรรถนะครูในศตวรรษที่ 21 ของครู ในสหวิทยาเขตวิภาวดี สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษา เขต 2 กรุงเทพมหานคร. วารสารอิเล็กทรอนิกส์ทางการศึกษา, 16(2), 1-12.
สายหยุด ภูปุย. (2558). การพัฒนากระบวนการเรียนรู้ตามแนวคิดการเรียนรู้นำตนเองเพื่อส่งเสริมความรับผิดชอบของนักศึกษาวิชาชีพครู. วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม.
สุภาพร เตวิยะ. (2565). การจัดการเรียนรู้เชิงรุกเพื่อพัฒนาผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนและความเชื่อมั่นในตนเองของนักศึกษาสาขาภาษาอังกฤษ คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงราย. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยราชภัฏศรีสะเกษ, 16(1), 122–134.
สุรชัย โกศิยะกุล. (2550). เอกสารประกอบการสอนวิชาวิจัยในชั้นเรียน. กำแพงเพชร: คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏกำแพงเพชร.
ศมนนันท์ ทัศนีย์สุวรรณ และคณะ. (2565). ทักษะการเรียนรู้ในศตวรรษที่ 21 และความพึงพอใจต่อการจัดการเรียนรู้แบบเชิงรุกรายวิชาโภชนบำบัดตามการรับรู้ของนักศึกษาพยาบาล มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์. วารสารพยาบาลสภากาชาดไทย, 15(1), 235-249.
อรธิดา ประสาร และนวพล กรรณมณีเลิศ. (2565). การวัดผลและประเมินผล. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์เลิร์นนิง อินโนเวชั่น.
อรวรรณ วรรณฤทัย, ดวงใจ สีเขียว และลัดดา หวังภาษิต. (2565). การพัฒนารูปแบบการจัดการ เรียนรู้เชิงรุกเพื่อพัฒนาสมรรถนะการจัดการเรียนรู้สำหรับนักศึกษาสอนศาสนา. วารสารสังคมศาสตร์และ มานุษยวิทยาเชิงพุทธ, 7(6), 17-32.
อารีรัตน์ โนนสุวรรณ, ธีรชัย นตรถนอมศักดิ์ และนฤมล อินทร์ประสิทธิ์. (2564). ผลการศึกษาสภาพปัญหาและความต้องการในการพัฒนารูปแบบการเรียนการสอนด้วยแนวทางการเรียนรู้เชิงรุกและการกำกับตนเอง เพื่อส่งเสริมสมรรถนะการวิจัยในชั้นเรียน สำหรับนักศึกษาครู สาขาวิชาภาษาไทย. วารสารวารสารสันติศึกษาปริทรรศน์ มจร, 9(3), 1065-1078. https://so03.tci-thaijo.org/index.php/journal-peace/article/view/247436.
เอกราช จันทรประดิษฐ์. (2563). การวัดผลและประเมินผลการเรียนรู้ (พิมพ์ครั้งที่ 5). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
Dick, W. & Carey, L. (1978). The Systematic Design of Instruction (2nd ed.). Illinois: Scott and Foresman.
Dale, Edgar. (1969). Audio–Visual Method in Teaching (3rd ed). New York: The Dryden Press.
Hambleton, R. K. (1980). Criterion-Referenced Testing and its Applications. In R. A. Berk (Ed.), Handbook of Methods for Research on Teaching (pp. 111-137). New York: Macmillan.
Downloads
Published
How to Cite
Issue
Section
License
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
