อุปสรรคในกฎหมายการลงทุนของไทยในการขอบัตรส่งเสริมสำหรับวิสาหกิจขนาดกลางและขนาดย่อม

Abstract

วิสาหกิจขนาดกลางและขนาดย่อม (SMEs) มีความสำคัญต่อการพัฒนาประเทศและเป็นรากฐานของการขยายตัวทางเศรษฐกิจที่ยั่งยืนของชาติ มีบทบาทในการจ้างงาน ที่สร้างรายได้ให้แก่ประชาชน เป็นแหล่งผลิตวัตถุดิบ สนับสนุนกิจการขนาดใหญ่และผลิตลินค้าเพื่อ ชทดแทนการนำเข้าโดยสอดคล้องกับแผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติฉบับที่ 10 (พ.ศ. 2550-2554) ที่ได้ความคิดมาจาก “ปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง” และรัฐธรรมนูญแห่ง ชราชอาณาจักรไทย พ.ศ. 2550 มาตรา 190 วรรค 5 ที่ให้ความสำคัญต่อ SMEs

แต่การที่ SMEs จะได้รับการส่งเสริมตาม พ.ร.บ.ส่งเสริมการลงทุน พ.ศ. 2520 มีอุปสรรค ทางกฎหมายทั้งในระดับระหว่างประเทศและระดับในประเทศ กล่าวคือระดับระหว่างประเทศ การส่งออกผลิตภัณฑ์ของวิสาหกิจขนาดกลางที่ได้รับการส่งเสริมต้องเผชิญปัญหาภายใต้กรอบของ WTO เพราะว่าประเทศพัฒนาเช่นสหรัฐฯ ถือว่าการได้รับลิงจูงใจโดยยกเว้น corporate tax ชั่วคราวเป็นการอุดหนุนจึงเรียกเก็บ CVD ซึ่งทำให้ประโยชน์ที่ได้จากการได้รับการส่งเสริมไร้ผล ส่วนในระดับในประเทศมีอุปสรรคตามกฎหมายที่เกี่ยวกับการลงทุนโดยตรงเช่น พ.ร.บ.ส่งเสริม การลงทุน พ.ศ. 2520 มาตรา 17 วรรค 2 กับกฎหมายอื่นๆ ที่ไม่เกี่ยวข้องโดยตรงกับการลงทุน เช่นกฎหมายการจดทะเบียนรูปแบบองค์กรธุรกิจ กับพระราชบัญญัติการบัญชี พ.ศ. 2543 ที่ควรจะปรับปรุงมิให้เป็นอุปสรรคต่อการที่ SMEs จะได้รับการส่งเสริมให้เจริญเติบโตเป็นรากฐาน ในการพัฒนาเศรษฐกิจของประเทศอย่างยั่งยืนต่อไป