การเรียกร้องค่าสินไหมทดแทนจากสัญญาประกันภัยโดยทุจริต

Main Article Content

วรนนท์ ลีลาเวทพงษ์

บทคัดย่อ

สัญญาประกันภัยเป็นสัญญาที่คู่สัญญาต้องอาศัยหลักสุจริตอย่างยิ่งในการทำสัญญา ประกันภัยซึ่งมีลักษณะเฉพาะที่แตกต่างจากสัญญาประเภทอื่นซึ่งเกิดขึ้นโดยการแสดงเจตนา ของบุคคลตั้งแต่สองฝ่ายขึ้นไปและสัญญาจะเกิดขึ้นได้ก็จะต้องมีการแสดงเจตนาอันเป็น คำเสนอคำสนองของทั้งสองฝ่ายถูกต้องตรงกันสัญญาจึงจะเกิดเป็นสัญญา แต่สัญญาประกันภัย เป็นสัญญาที่ผู้เอาประกันภัยโอนความเสี่ยงภัยให้แก่ผู้รับประกันภัยและก่อนที่ผู้รับประกันภัย จะตกลงเข้าทำสัญญากับผู้เอาประกันภัยนั้นจะต้องทราบข้อความจริงที่ผู้รับประกันภัยจะเข้ารับ เสี่ยงภัยแทน หลักสุจริตอย่างยิ่งนี้คู่สัญญามิใช่มีเฉพาะในขณะทำสัญญาเท่านั้น หรือในระยะเวลา เริ่มต้นของสัญญา แต่คู่สัญญาจะต้องรักษาความสุจริตอย่างยิ่งนั้นให้ควบคู่ในการปฏิบัติตาม สัญญานั้นต่อไปจนกว่าสัญญาจะสิ้นสุดลง ความสุจริตอย่างยิ่งในที่นี้มีทั้งที่กำหนดไว้ในเงื่อนไข ของสัญญาประกันภัย และกำหนดไว้ในกฎหมาย เช่น ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 879 ซึ่งบัญญัติถึงความวินาศภัยที่เกิดขึ้นเพราะความทุจริตของผู้เอาประกันภัย หรือผู้รับประโยชน์ในระหว่างสัญญาประกันภัยมีผลบังคับอยู่นั้นเป็นผลให้ผู้รับประกันภัยไม่ต้อง รับผิดตามสัญญาประกันภัย การทุจริตจากสัญญาประกันภัยในอดีต ปัจจุบัน เมื่อเกิดขึ้นแล้ว ผู้รับประกันภัยจะเป็นฝ่ายที่ต้องมีภาระการพิสูจน์ว่ามีการทุจริตจากการทำสัญญาประกันภัยนั้น ผู้รับประกันภัยจึงจะมีสิทธิปฏิเสธที่จะไม่จ่ายค่าสินไหมทดแทนให้แก่ผู้เอาประกันภัย หรือ ผู้รับประโยชน์

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
ลีลาเวทพงษ์ วรนนท์. “การเรียกร้องค่าสินไหมทดแทนจากสัญญาประกันภัยโดยทุจริต”. วารสารนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร 8, no. 2 (พฤศจิกายน 1, 2015): 89–100. สืบค้น ธันวาคม 8, 2025. https://so04.tci-thaijo.org/index.php/lawnujournal/article/view/98720.
ประเภทบทความ
บทความวิชาการ
ประวัติผู้แต่ง

วรนนท์ ลีลาเวทพงษ์, อาจารย์ประจำคณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยแม่ฟ้าหลวง

อาจารย์คณะนิติศาสตร์ แม่ฟ้าหลวง

เอกสารอ้างอิง

กมล สนธิเกษตริน. ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ บรรพ 1-6 พร้อมคำแปลภาษาอังกฤษและอภิธาน = The civil and commercial code book I-I. กรุงเทพฯ: นิติบรรณาการ, 2560.

ไกรฤกษ์ เกษมสันต์, ม.ล.. คำอธิบายประมวลกฎหมายอาญาภาคความผิด. กรุงเทพฯ: สำนักอบรมศึกษากฎหมายแห่งเนติบัณฑิตยสภา, 2557.

จำรัส เขมะจารุ. คำอธิบายประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ว่าด้วยประกันภัย.พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพฯ: สำนักอบรมศึกษากฎหมายแห่งเนติบัณฑิตยสภา, 2530.

จิตติ ติงศภัทิย์. กฎหมายแพ่งและพาณิชย์ว่าด้วยประกันภัย. พิมพ์ครั้งที่ 11. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, 2543.

จิตติ ติงศภัทิย์. กฎหมายแพ่งและพาณิชย์ว่าด้วยประกันภัย. พิมพ์ครั้งที่ 10. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, 2539.

ไชยยศ เหมะรัชตะ. คำอธิบายประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ว่าด้วยประกันภัย.พิมพ์ครั้งที่ 6. กรุงเทพฯ: นิติธรรม, 2556.

ไพฑูรย์ เพิ่มศิริวิศาล. การสำรวจแบบการทุจริตการประกันภัยรถยนต์. นครปฐม: โรงเรียนนายร้อยตำรวจ, 2544.

สิทธิโชค ศรีเจริญ. ความรู้ทั่วไปเกี่ยวกับการประกันภัย เอกสารทางวิชาการ (สมาคมประกันวินาศภัย) ชุดที่ 4. กรุงเทพฯ: สมาคมประกันวินาศภัย, 2528.

สุดา วิศรุตพิชญ์. “การตีความกฎหมายเอกชน : ประกันภัย.” ใน การใช้การตีความกฎหมาย. บรรณาธิการโดย พิรุณา ติงศภัทิย์ พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: กองทุนศาสตราจารย์จิตติ ติงศภัทิย์, (2551): 157-236.

Calinavux’s Raoul P. Colinvaux’s Law of Insurance. Edited by Robert Merkin. London: Sweet & Maxell, 2001.

Canavan. American Jurisprudence Volume 44. 2nd ed. N.p.: n.p., 2005.

Lowry, John and Rawlings, Philip. Insurance Law: Doctrine and Principles. 2nd ed. Oxford: Hart Publishing, 2005.

Mance, Lord,Goldrein, Iain and Merkin. Robert. Insurance Disputes. 2nd ed.London: Informa, 2003.

Munich Re, Arson, 1982.