มาตรการทางกฎหมายในการแก้ปัญหาประกันสังคมกรณีชราภาพ : ศึกษาเกี่ยวกับเงินบำนาญชราภาพและเงินบำเหน็จชราภาพ

บทคัดย่อ

บทความวิจัยนี้มุ่งศึกษามาตรการทางกฎหมายในการแก้ปัญหาการประกันสังคม กรณีชราภาพ ศึกษาเกี่ยวกับเงินบำนาญชราภาพและเงินบำเหน็จชราภาพ เนื่องจากสังคมไทย ในปัจจุบันกำลังเข้าสู่สังคมผู้สูงอายุมากขึ้น แต่การดูแลผู้สูงอายุกลับไม่ได้รับความสำคัญ ดังนั้น การประกันสังคมจึงเป็นมาตรการหนึ่งที่มีความสำคัญและจำเป็นอย่างยิ่งต่อลูกจ้างผู้ประกันตน ที่สูงอายุ เพราะเป็นหลักประกันความมั่นคงในชีวิตว่าจะไม่ถูกทอดทิ้งยามชราภาพ ประโยชน์ ทดแทนกรณีชราภาพเป็นส่วนหนึ่งของการส่งเสริมคุณภาพชีวิต หรือเป็นหลักประกันความมั่นคง ในการทำงานของบุคคลยามเกษียณอายุ ซึ่งสำนักงานประกันสังคมได้กำหนดขึ้นเพื่อให้ ผลประโยชน์แก่ผู้ประกันตนในระยะยาว จากการศึกษาพระราชบัญญัติประกันสังคม พ.ศ. 2533 พระราชบัญญัติประกันสังคม (ฉบับที่3) พ.ศ. 2542 พบว่า บุคคลที่ได้รับความคุ้มครองในที่นี้คือ ผู้ประกันตนภายใต้พระราชบัญญัติ ประกันสังคมฯ โดยมีเงื่อนไขว่าต้องเป็นผู้ประกันตนที่มีอายุ 55 ปีบริบูรณ์ และสิ้นสุดการเป็นลูกจ้างแล้ว จะได้รับเงินที่สะสมเข้ากองทุนประกันสังคมสำหรับกรณีชราภาพเมื่อเข้าเงื่อนไขดังกล่าว ซึ่งการจ่ายประโยชน์ทดแทนในกรณีนี้จะพิจารณาจาก การนำส่งเงินสมทบที่หักเข้ากองทุนประกันสังคม สำหรับกรณีชราภาพร้อยละ 3 ของเงินสมทบที่เรียกเก็บ การพิจารณาจ่ายประโยชน์ทดแทน ของผู้ประกันตนแต่ละรายนั้นจะไม่เหมือนกันขึ้นอยู่กับเงินสมทบที่นำส่งเข้ามา บางรายจะได้รับ เป็นเงินก้อน เมื่อผู้ประกันตนนำส่งเงินสมทบไม่ครบ 180 งวด หรือเดือน เรียกว่า บำเหน็จชราภาพ บางรายจะได้รับเป็นรายเดือน เมื่อผู้ประกันตนนำส่งเงินสมทบครบ 180 งวด หรือเดือน เรียกว่า บำนาญชราภาพ แต่ด้วยสภาพสังคมในปัจจุบันนั้น ค่าครองชีพค่อนข้างสูงเมื่อเทียบกับสังคมในอดีต ผลประโยชน์ที่ได้รับจากประกันสังคมก็ไม่เพียงพอต่อการเลี้ยงชีพของผู้ประกันตนที่ชราภาพ พระราชบัญญัติดังกล่าวจึงไม่เอื้อประโยชน์ให้แก่ผู้ประกันตนที่ชราภาพเท่าที่ควร จากสภาพปัญหาดังกล่าวผู้วิจัยจึงเห็นว่า มีความจำเป็นที่จะต้องแก้ไขเพิ่มเติมพระราช บัญญัติประกันสังคม พ.ศ. 2533 เพื่อให้สอดคล้องกับสภาพสังคมในปัจจุบัน