มาตรการทางกฎหมายในการส่งเสริมแรงงานผู้สูงอายุ กรณีศึกษา ผู้สูงอายุในอำเภอเมืองเลย จังหวัดเลย

บทคัดย่อ

บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ (1) เพื่อศึกษาแนวคิด ทฤษฎีเกี่ยวกับการส่งเสริมแรงงานผู้สูงอายุตามกฎหมายไทยและกฎหมายต่างประเทศ (2) เพื่อศึกษาปัญหากฎหมาย และการบังคับใช้กฎหมายเกี่ยวกับการส่งเสริมแรงงานผู้สูงอายุ และ (3) เพื่อหาแนวทาง ปรับปรุง แก้ไขกฎหมายเกี่ยวกับการส่งเสริมแรงงานผู้สูงอายุให้เหมาะสมต่อไป

ผลการวิจัยพบว่า ปัจจุบันสถานการณ์จำนวนประชากรผู้สูงอายุในประเทศไทย มีเพิ่มมากขึ้นอย่างรวดเร็ว เนื่องจากการเปลี่ยนแปลงด้านโครงสร้างประชากรที่เข้าสู่สังคมผู้สูงอายุ รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทยพุทธศักราช 2560 ได้บัญญัติเกี่ยวกับการคุ้มครองสิทธิผู้สูงอายุและแรงงานผู้สูงอายุไว้ตามมาตรา 27 วรรคสามและวรรคสี่ มาตรา 48 วรรคสอง มาตรา 71 และมาตรา 74 ซึ่งถือเป็นการคุ้มครองการห้ามเลือกปฏิบัติเพราะเหตุอายุ และเป็นการคุ้มครองคุณภาพชีวิตของผู้สูงอายุไว้ แต่เมื่อพิจารณากฎหมายลำดับรองที่เกี่ยวข้องกับแรงงานผู้สูงอายุที่สำคัญ คือ พระราชบัญญัติผู้สูงอายุ พ.ศ. 2546 ซึ่งยังขาดมาตรการในการส่งเสริมการจ้างงานผู้สูงอายุ เช่น การอุดหนุนทางการเงิน ทางภาษีที่มีรูปแบบกฎหมายที่ชัดเจน เพื่อสร้างความมั่นคงในการจ้างแรงงานผู้สูงอายุที่เป็นรูปธรรม และในพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน พ.ศ. 2541 ยังไม่มีกฎหมายที่จัดหมวดหมู่เฉพาะเกี่ยวกับแรงงานผู้สูงอายุ ไม่มีบทบัญญัติกฎหมายกำหนดถึงคำนิยามและหลักเกณฑ์ของการจ้างแรงงานผู้สูงอายุไว้มีเพียงแต่การกำหนดคำนิยามและหลักเกณฑ์เกี่ยวกับการจ้างงานไว้โดยทั่วไป

ผู้วิจัยมีข้อเสนอแนะว่า ควรแก้ไขเพิ่มเติมบทบัญญัติ การให้ความคุ้มครองแรงงานผู้สูงอายุในพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน พ.ศ. 2541 เป็นหมวดหมู่เฉพาะหรือแก้ไขเพิ่มเติมพระราชบัญญัติผู้สูงอายุ พ.ศ. 2546 กำหนดมาตรการการคุ้มครองสิทธิผู้สูงอายุ เพื่อให้เกิดความเหมาะสม ซึ่งน่าจะเป็นประโยชน์ต่อชุมชน ท้องถิ่น และประเทศต่อไป