การพัฒนาคุณภาพชีวิตพนักงานขนส่งสินค้า ในจังหวัดปทุมธานี
คำสำคัญ:
การพัฒนาคุณภาพชีวิต, พนักงานขนส่งสินค้าบทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อคุณภาพชีวิต ความพอใจในชีวิตความเป็นอยู่ของพนักงานขนส่งสินค้า และแนวทางการพัฒนาคุณภาพชีวิตของพนักงานขนส่งสินค้า กลุ่มตัวอย่าง ประกอบด้วย พนักงานบริษัทขนส่งสินค้า จำนวน 210 คน และผู้บริหารหรือหัวหน้างาน 10 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ประกอบด้วย แบบสอบถาม และแบบสัมภาษณ์ สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ประกอบด้วย ค่าความถี่ (frequency) ค่าร้อยละ (percentage) ค่าเฉลี่ย (mean) ค่าเบี่ยงเบนมาตรฐาน (standard deviation) การวิเคราะห์ความแปรปรวนทางเดียว (one way analysis of variance) และการวิเคราะห์การถดถอยพหุคูณ (Multiple Regression analysis) การวิเคราะห์และสังเคราะห์เนื้อหา
ผลการวิจัยพบว่า พนักงานขนส่งสินค้าในพื้นที่จังหวัดปทุมธานี มีคุณภาพชีวิตการทำงานในระดับดี ได้แก่ ค่าตอบแทนที่ได้รับ มีความมั่นคงในการทำงาน ความปลอดภัยจากการทำงาน มีความภาคภูมิใจในการประกอบอาชีพ และการได้รับการยอมรับ ส่วนใหญ่มีความพึงพอใจในชีวิตความเป็นอยู่ในระดับมาก เช่น ลักษณะงานที่ทำ การใช้เวลาว่างให้เกิดประโยชน์ สถานที่ทำงานและการจัดการขององค์การ มีความสัมพันธ์กับผู้อื่น รวมทั้ง มีความสมดุลระหว่างชีวิตการทำงานและชีวิตส่วนตัว สำหรับองค์การมีการพัฒนาคุณภาพชีวิตของพนักงานขนส่งสินค้า ได้แก่ การจัดการพัฒนาคุณภาพชีวิต และนโยบายการพัฒนาพนักงาน โดยพนักงานขนส่งสินค้ามีความคิดเห็นต่อค่าตอบแทนที่ได้รับ และความมั่นคงในการทำงานแตกต่างกัน โดยคุณภาพชีวิตการทำงาน และความพอใจในชีวิตความเป็นอยู่มีความสัมพันธ์กับการพัฒนาคุณภาพชีวิตของพนักงานขนส่งสินค้า และความพอใจในชีวิตความเป็นอยู่ของพนักงานขนส่งสินค้ามีผลต่อการพัฒนาคุณภาพชีวิตของพนักงานขนส่งสินค้า แนวทางการพัฒนาคุณภาพชีวิตของพนักงานขนส่งสินค้า ประกอบด้วย การพัฒนาทักษะความรู้และอาชีพให้พนักงานมีความชำนาญในงานที่รับผิดชอบ มอบตำแหน่งหน้าที่ให้เหมาะสมกับความสามารถของพนักงาน เสริมสร้างการมีจิตสาธารณะให้กับพนักงาน เช่น ความมีน้ำใจ การให้ความช่วยเหลือเกื้อกูลเพื่อนร่วม นอกจากนี้องค์การควรกำหนดค่าจ้างหรือผลตอบแทนที่เหมาะสม มีการให้รางวัลพนักงานที่มีความสามารถเอาใจใส่งาน และผู้บริหารควรมีรูปแบบการบริหารงานบุคลากรบนพื้นฐานความยุติธรรม
เอกสารอ้างอิง
ชลภัสสรณ์ สิทธิวรงค์ชัย. (2558). “องค์ประกอบคุณภาพชีวิตการทำงานของพนักงานขับรถสองแถวโดยสารประจำทางในจังหวัดสมุทรสาคร”. บทความวิจัย วิทยาลัยนวัตกรรมและการจัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา.
ธงชัย สันติวงษ์ และชัยยศ สันติวงษ์. (2548). พฤติกรรมบุคคลภายในองค์กร. กรุงเทพฯ: ประชุมช่าง.
ปรียาพร วงศ์อนุตรโรจน์. (2543). จิตวิทยาการบริหารบุคคล. กรุงเทพฯ: ศูนย์สื่อเสริมกรุงเทพมหานคร.
ภคพนธ์ ศาลาทอง. (2556). การจัดสวัสดิการสังคมสำหรับกลุ่มคนขับรถสหกรณ์แท็กซี่เขตกรุงเทพมหานคร. ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาการศึกษาและการพัฒนาสังคม มหาวิทยาลัยบูรพา.
มารยาท โยทองยศ และปราณี สวัสดิสรรพ์. (2560). การกำหนดขนาดของกลุ่มตัวอย่างเพื่อการวิจัย. กรุงเทพฯ: ศูนย์บริการวิชาการ สถาบันส่งเสริมการวิจัยและพัฒนาสังคม.
วิทยา สุหฤทธิดำรง. (2546). วิถีแห่งลอจิสติกส์และโซ่อุปทาน เล่ม 1. กรุงเทพฯ: อี ไอ สแควร์ พับลิซซิ่ง.
สกล วรเจริญศรี. (2539). การศึกษาทักษะชีวิตและการสร้างโมเดลกลุ่มฝึกอบรมเพื่อพัฒนาทักษะชีวิตของนักเรียนวัยรุ่น. ปริญญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาจิตวิทยาการให้คำปรึกษา มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
สมเกียรติยศ วรเดช และคณะ. (2558). ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์ต่อคุณภาพชีวิตการทำงานของบุคลากรด้านสาธารณสุขโรงพยาบาลกงหรา จังหวัดพัทลุง. วารสารวิชาการสาธารณสุข, 24, 2 (มีนาคม-เมษายน): 262-272.
สาวิตรี ดวงรัตน์มณีโชติ. (2554). คุณภาพชีวิตในการทำงานที่ส่งผลต่อสุขภาพจิตของพนักงานขับรถบรรทุกในอุตสาหกรรมกระดาษ เขตอุตสาหกรรมบ้านโป่ง จังหวัดราชบุรี. รายงานการวิจัยสาขาวิชาการประกอบการ มหาวิทยาลัยศิลปากร.
อภิญญา วิจิตรเศรษฐกุล. (2552). ปัจจัยที่ส่งผลต่อคุณภาพชีวิตการทำงานของพยาบาลวิชาชีพโรงพยาบาลนครปฐม. นครปฐม: มหาวิทยาลัยศิลปากร.
Barry, P. D. (1989). Psychological Nursing Assessment and Intervention: Care of the Physically. Ill Person (2nd ed.). Philadelphia: J. B. Lippincott.
Casio, Wayne F. (2003). Managing Human Resources: Productivity, Quality of Work Life, Profits. (6th ed). New York: McGraw-Hill.
Dubrin J. Andrew. (1998). Leadership Research Findings, Practice and Skills. Houghton: Mifflin.
Flanagan J. C. (1978). “A research approach to improving our quality of life.” American Psychologist, 3: 138 – 147.
Haas, B.K. (1999). “A multidisciplinary concept analysis of quality of life.” Western Journal of Nursing Research, 21: 728–742.
Hackman, R. J., & Suttle, J. L. (1997). Improving life at work: Behavioral science approach to organization change. Santa Monica, MA : Goodyear.
Hornby, A. F. (2000). Advance learner's dictionary. (6th ed.). London, England: Oxford University.
House, J. S. (1981). Work Stress and Social Support. Reading, Mass: Addison-Wesley.
Kaplan, S. R. & Norton, P. D. (2001). The Strategy-Focused Organization. Harvard Business School Press.
Kerce, E. W. and Kewley, S. B. (1993). “Quality of Life Survey: New Dissection Method and Benefit.” In Improving Organizational Survey: New Direction Method and Applications. Newbury Park: SAGE Publication.
Louis, R. N. (1998). Participation Productivity and Quality of Work Life. London: Prentice-Hall.
Mowen, J. C. and Minor, M. (1998). Consumer Behavior. (5th ed). New Jersey: Prentice-Hall.
Neugarten, B. L., R. J. Havighurst and S. S.Tobin. (1961). “The Measurement of Life Satisfaction.” Journal of Gerontology. 16 : 134-143.
Nick Bontis, and Jac Fitz-enz. (2002). “Intellectual Capital ROI: A Causal Map of Human Capital Antecedents and Consequents” Journal of Intellectual Capital, 3.
Poitrenaud, Jean. (1980). “Factors Related to Attitudes towards Retirement among French Preretired Managers and Top Executives.” Journal of Gerontology, 34 (1979): 723-727.
Shama, R. C. (1975). Population Trends Resources and Environment Hand Book on Population Education. New Delhi : Tata McGraw-Hill.
Strauss, G & Sayles, L. R. (1960). Personal the Human Problems of Management. New Jersey: Prentice-Hall.
Walton, R. E. (1974, May-June). “Improving the Quality of Working Life.” Harvard Business Review. 52: 12, 16, 155.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของวารสารวิชาการ สถาบันเทคโนโลยีแห่งสุวรรณภูมิ
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับสถาบันเทคโนโลยีแห่งสุวรรณภูมิ และคณาจารย์ท่านอื่นๆในสถาบันฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใดๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว
