USAGE AND FACEBOOK LITERACY OF HIGH SCHOOL STUDENTS IN CHAIYAPHUM PROVINCE
Keywords:
Facebook , Usage behavior , Media literacy , High schoolAbstract
This research aims to study the usage behavior and media literacy of Facebook of Chaiyaphum high school students. Use the data collection method with a questionnaire of 400 people. The results showed that (1) the majority of the sample had daily Facebook habits; Duration 15 – 30 minutes The place to use it is at home or accommodation. With a smartphone-style mobile device (2) A sample of Facebook media literacy skills in areas including access, analysis, media assessment, creativity, more than any other group was the 15-year-old group, female. (3) Gender correlates with the duration and purpose of use, to chat or communicate, to make new friends and to entertain/relax. Age correlates with the purpose of using it to keep up with daily news and situations (4) Every Facebook media literacy skill varies by gender (5) Females have an average level of Facebook media literacy over males. (6) Facebook media usage behavior, including frequency, duration, and equipment. (7) Behavior of using Facebook to make new friends, trade products, live events, etc. Create events and play games It is associated with a very small level of media literacy, statistically significantly opposed.
References
จังหวัดชัยภูมิ ยุทธศาสตร์การพัฒนาของจังหวัดจังหวัดชัยภูมิ (2557-2560). [ม.ป.ป.].
จินดารัตน์ บวรบริหาร. (2548). ความรู้เท่าทันสื่ออินเทอร์เน็ต การประเมินความเสี่ยงและพฤติกรรมการป้องกันตัวเองของนักเรียนชั้นมัธยมปลายในเขตกรุงเทพมหานคร. (วิทยานิพนธ์ปริญญานิเทศศาสตรมหาบัณฑิต, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย).
จินตนา ตันสุวรรณนนท์. (2557). ความสัมพันธ์ระหว่างการรู้เท่าทันสื่อโฆษณากับพฤติกรรมบริโภคนิยมของเยาวชนในเขตกรุงเทพมหานคร. (รายงานการวิจัย). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนดุสิต.
เฉลิมพล แจ่มจันทร์. (2563, กรกฎาคม). วัยรุ่นและเยาวชนกับสื่อสังคมออนไลน์. [เว็บไซต์] สืบค้านจาก https://www.thaihealthreport.com/th/articles_detail.php?id=64
ชัยนันท์ เหมือนเพ็ชร์, นิภา มหารัชพงศ์ และปาจรีย์ อับดุลลากาซิม. (2563). การรู้เท่าทันสื่อสังคมออนไลน์เรื่องเพศกับพฤติกรรมทางเพศของวัยรุ่นประเทศไทย วารสารวิจัยทางวิทยาศาสตร์สุขภาพ, 14(2), 23–33.
ชุติสันต์ เกิดวิบูลย์. (2558). เวชนวัตกรรมสื่อดิจิทัลใหม่สำหรับนิเทศศาสตร์ วารสารนิเทศศาสตร์และนวัตกรรม, นิด้า 2(2), 55-70.
ณัฏฐเมธร์ ดุลคนิต, อลงกรณ์ อัศวโสวรรณ, ปราศรัย เจตสันติ์ และ พรพรรษ อัมพรพฤติ. (2563). คู่มือการจัดการเรียนรู้เพื่อสร้างพลเมืองรู้เท่าทันสื่อสำหรับระดับมัธยมศึกษาตอนปลาย. ปทุมธานี: บริษัท วอล์ค ออน คลาวด์ จำกัด.
เทอดศักดิ์ ไม้เท้าทอง. (2558). การรู้เท่าทันสื่อ: ทักษะสำหรับการเรียนรู้ในศตวรรษที่ 21 (Media Literacy: Skill for 21th Century Learning). Journal of Information Science, 32(3), 74–91.
นันธิการ์ จิตรีงาม. (2563). พฤติกรรมการสื่อสารบนเครือข่ายสังคมออนไลน์เฟซบุ๊ก และการรู้เท่าทันสื่อของเยาวชนในเขตกรุงเทพมหานคร Journal of Communication Arts, 39(1), 80–89.
นุชนารถ สุปการ. (2561). คุณลักษณะทางประชากร พฤติกรรมการเปิดรับสื่อ ภาพลักษณ์ และชื่อเสียงที่มีผล ต่อพฤติกรรมการตัดสินใจเลือกศึกษาต่อมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลศรีวิชัย (วิทยานิพนธ์ปริญญานิเทศศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการสื่อสารเชิงกลยุทธ์, มหาวิทยาลัยกรุงเทพ).
บุษบา สุธีธร. (2021). ผลกระทบของสื่อสังคมที่มีต่อวัยรุ่น (The Impacts of Social Media on Adolescents) Journal of Public Relations and Advertising, 14(1), 34-48.
ปกรณ์ ประจันบาน, อนุชา กอนพ่วง. (2558). การวิจัยและพัฒนาแบบวัดทักษะ
ในศตวรรษที่ 21 ด้านการรู้เท่าทันสื่อของนักเรียนมัธยมศึกษา. (โครงการวิจัย). พิษณุโลก: มหาวิทยาลัยนเรศวร
พนม คลี่ฉายา. (2559). การใช้งาน ความเสี่ยง การรู้เท่าทันสื่อดิจิทัล และแนวทางการสอนเพื่อการรู้เท่าทันสื่อดิจิทัล สำหรับนักเรียนมัธยมในประเทศไทย ระยะที่ 1. (รายงานการวิจัย). กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัยและจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
พนม คลี่ฉายา. (2561). ความต้องการเนื้อหาแบบเรียนออนไลน์เพื่อการเรียนรู้เรื่องการรู้เท่าทันสื่อดิจิทัลสำหรับนักเรียนมัธยมศึกษา. (รายงานการวิจัย). กรุงเทพฯ: คณะนิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรมหาวิทยาลัย
พนม คลี่ฉายา. (2562). การใช้สื่อดิจิทัลและความเป็นพลเมืองบนสื่อดิจิทัลของนักเรียนมัธยมศึกษาในประเทศไทย วารสารนิเทศศาสตร์ปริทัศน์, 24(1), 17-35.
พรทิพย์ เย็นจะบก. (2552). ถอดรหัส ลับความคิดเพื่อการรู้เท่าทันสื่อ: คู่มือการเรียนรู้เท่าทันสื่อ. กรุงเทพฯ: บริษัท ออฟเซ็ทครีเอชั่น จำกัด.
พระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2542 (2542). ราชกิจจานุเบกษา เล่มที่ 116 ตอนที่ 74 ก (19 สิงหาคม 2542): 1 – 23
พีรวิชญ์ คำเจริญ และวีรพงษ์ พลนิกรกิจ. (2562). การศึกษาพฤติกรรมการใช้สื่อดิจิทัล และทักษะการรู้เท่า ทันสื่อดิจิทัลของนักเรียนชั้นประถมศึกษาตอนต้น วารสารวิชาการนวัตกรรมสื่อสารสังคม, 8(1), 54-66.
ภัทรศิชา นวลคีรี และมาลี สบายยิ่ง. (2559). พฤติกรรมการใช้เฟซบุ๊ก (Facebook) กับความฉลาดทางอารมณ์ของนักศึกษามหาวิทยาลัยราชภัฏสงขลา Journal of Graduate Study in Humanities and Social Sciences, 5(2), 157–178.
ภานุวัฒน์ กองราช. (2554). การศึกษาพฤติกรรมการใช้เครือข่ายสังคมออนไลน์ของวัยรุ่นในประเทศไทย: กรณีศึกษา Facebook (วิทยานิพนธ์ปริญญาวิทยาศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์).
วิมลพรรณ อาภาเวท, สาวิตรี ชีวะสาธน์, ชาญ เดชอัศวนง. (2554). พฤติกรรมการสื่อสารในเฟซบุ๊ค (Facebook) ของนักศึกษามหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลพระนคร. (รายงานวิจัย). กรุงเทพฯ: คณะเทคโนโลยีสื่อสารมวลชน มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลพระนคร.
สัญลักข์ ปัญวัฒนลิขิต, พศิน พรหมกิ่งแก้ว และอรรถวุฒิ ศิริปัญญา. (2563). คู่มือ มือเล็ก ๆ เรียนรู้เท่าทันสื่อ. เชียงใหม่: กองทุนพัฒนาสื่อปลอดภัยและสร้างสรรค์.
สำนักงานขับเคลื่อนการปฏิรูปประเทศ ยุทธศาสตร์ชาติ และการสร้างความสามัคคีปรองดอง. ยุทธศาสตร์ชาติ 20 ปี. กรุงเทพฯ: สำนักงานขับเคลื่อนการปฏิรูปประเทศ ยุทธศาสตร์ชาติ และการสร้างความสามัคคีปรองดอง.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2560). สรุป สาระสำคัญแผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่ 12 พ.ศ.2560 – พ.ศ.2564. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ สำนักนายกรัฐมนตรี.
สำนักงานพัฒนาธุรกรรมทางอิเล็กทรอนิกส์ (องค์การมหาชน). (2564). สำรวจพฤติกรรมการใช้อินเทอร์เน็ตในประเทศไทย ปี 2563. กรุงเทพฯ: สำนักงานพัฒนาธุรกรรมทางอิเล็กทรอนิกส์ (องค์การมหาชน).
สำนักงานพัฒนาธุรกรรมทางอิเล็กทรอนิกส์ (องค์การมหาชน). (2565). สำรวจพฤติกรรมการใช้อินเทอร์เน็ตในประเทศไทย ปี 2564. กรุงเทพฯ: สำนักงานพัฒนาธุรกรรมทางอิเล็กทรอนิกส์ (องค์การมหาชน).
สำนักงานสถิติแห่งชาติ. (2564). การสำรวจการมี การใช้เทคโนโลยีสารสนเทศและการสื่อสารในครัวเรือน พ.ศ. 2563. กรุงเทพฯ: สำนักงานสถิติแห่งชาติ กระทรวงดิจิทัลเพื่อเศรษฐกิจและสังคม.
สำนักงานสถิติแห่งชาติ. (2565). การสำรวจการมี การใช้เทคโนโลยีสารสนเทศและการสื่อสารในครัวเรือน พ.ศ. 2565 (ไตรมาสที่ 1). กรุงเทพฯ: สำนักงานสถิติแห่งชาติ กระทรวงดิจิทัลเพื่อเศรษฐกิจและสังคม.
สุภารัตน์ แก้วสุทธิ. (2553). พฤติกรรมการใช้อินเทอร์เน็ต การรู้เท่าทันสื่อ และพฤติกรรมการป้องกันตัวเองจากการละเมิดสิทธิส่วนบุคคลทางอินเทอร์เน็ต (วิทยานิพนธ์ปริญญานิเทศศาสตรมหาบัณฑิต, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย).
สุภิชา มีนิล. (2558). ความรู้เท่าทันสื่อและพฤติกรรมการรู้เท่าทันสื่อเฟซบุ๊ก (วิทยานิพนธ์ปริญญานิเทศศาสตรมหาบัณฑิต, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย).
เอื้อจิต วิโรจน์ไตรรัตน์. (2540). การวิเคราะห์ระดับมีเดียลิตเตอเรซี ของนักศึกษาระดับอุดมศึกษาในประเทศไทย (วิทยานิพนธ์ปริญญาครุศาสตรดุษฎีบัณฑิต, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย).
Ahn J. (2013). What can we learn Facebook activity? Using social learning analytics to observe new media literacy skills. LAK '13: Proceedings of the Third International Conference on Learning Analytics and Knowledge, April 2013, 135 – 144
Boonwattanopas N. (2016). Use of Online Social Media and eHealth Literacy of Urban Youth in Phuket Province, Thailand. EAU HERITAGE JOURNAL Science and Technology, 10(1), 48 – 62.
Center for Media Literacy. (2008). Media Literacy Process Skills [website]. Retrieved from https://www.medialit.org/literacy-21st-century
Facebook (n.d.) Help Center [website]. Retrieved from https://www.facebook.com/help
GDFGlobal. (n.d.) what is facebook. [website]. Retrieved from https://edu.gcfglobal.org/en/facebook101/what-is-facebook/1/
Downloads
Published
Issue
Section
License
Copyright (c) 2023 Suvarnabhumi Institute of Technology
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของวารสารวิชาการ สถาบันเทคโนโลยีแห่งสุวรรณภูมิ
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับสถาบันเทคโนโลยีแห่งสุวรรณภูมิ และคณาจารย์ท่านอื่นๆในสถาบันฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใดๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว