The media aimed to reduce domestic violence
Keywords:
Best Practices, Media, Reduce domestic violence, FamilyAbstract
The media aimed to reduce domestic violence is a qualitative researches. The objectives were to study media aimed to reduce domestic violence.
The qualitative research was divided into methods which were "Best practices" studies; The research results are according to the following objectives; 2) "Best practices" studies about using creative media from all regions to help reduce domestic violence in Thailand found regardless of any organization type such as government, media organizations, public benefit organizations (NGOs), civil society and the general public sectors all were focus on integrative working strategy with all kinds of collaboration to help reduce domestic violence related with violent media. Also emphasis on easily starting by their own to be “a good media people” for themselves and for their own families. Then help in all kinds of available participation to help prevention violent media by “Not promoting all kinds of supporting inappropriate and violent media as well as helping to create good media aims to both reduce domestic violence as well as help strengthening all members of the society".
References
กนกพร กระจ่างแสง. (2561). ปัจจัยเชิงสาเหตุที่ส่งผลต่อพฤติกรรมการใช้ความรุนแรงต่อผู้อื่นของวัยรุ่นตอนกลาง. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยธนบุรี, 12(27), น. 97 – 110, จาก https://www.tci-thaijo.org/index.php/trujournal/article/view/110415/ 86585
กมลรัฐ อินทรทัศน์. (2560). เทคโนโลยีสารสนเทศและทฤษฎีการสื่อสาร. สาขานิเทศศาสตร์. มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช, นนทบุรี.
กรมกิจการสตรีและสถาบันครอบครัว กระทรวงการพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์. (2560). รายงานข้อมูลสถานการณ์ด้านความรุนแรงในครอบครัวตามมาตรา 17 แห่งพระราชบัญญัติคุ้มครองผู้ถูกกระทำด้วยความรุนแรงในครอบครัว พ.ศ.2550 ประจำปี 2559-2560.
กรมกิจการสตรีและสถาบันครอบครัว กระทรวงการพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์. (2550). พระราชบัญญัติคุ้มครองผู้ถูกกระทำด้วยความรุนแรงในครอบครัว พ.ศ. 2550.
กรมกิจการสตรีและสถาบันครอบครัว กระทรวงการพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์. (2560). ยุทธศาสตร์การพัฒนาสตรี พ.ศ. 2560-2564.
กรมกิจการสตรีและสถาบันครอบครัว กระทรวงการพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์. (2562). พระราชบัญญัติส่งเสริมการพัฒนาและคุ้มครองสถาบันครอบครัว พ.ศ.2562.
จะเด็จ เชาวน์วิไล. (2560). สถิติการกระทำความรุนแรงในครอบครัว. มูลนิธิหญิงชายก้าวไกล.
ปิยฉัตร ล้อมชวการ และกมลรัฐ อินทรทัศน์. (2555). “เครื่องมือการรู้เท่าทันสื่อและสารสนเทศ” และ “รู้จักสื่อ รู้ใช้สาร อย่างสร้างสรรค์”. ศูนย์วิจัยการจัดการความรู้การสื่อสารและการพัฒนา (CCDKM). มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช ภายใต้การสนับสนุนของแผนงานสื่อสร้างสุขภาวะเยาวชน (สสย.) สำนักงานกองทุนสนับสนุนการสร้างเสริมสุขภาพ (สสส.).
พิสิษฐ์ โสภณพงศพัฒน์. (2561). ความสัมพันธ์ของสื่อออนไลน์ที่ส่งผลต่อความรุนแรงและการะทำผิดของเด็กและเยาวชนในสถานพินิจและคุ้มครองเด็กและเยาวชนในเขตกรุงเทพและปริมณฑล. จาก http://resource.thaihealth.or.th/library/10924
แรมรุ้ง วรวัธ. (2561). โครงการเร่งด่วน Flagship สังคมไทยไร้ความรุนแรง. กระทรวงการพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์.
Bandura, A., & Walters, R. (2010). Social Learning Theory. New York: General.
Bazalgette, Cary (2010). Voices of Media Literacy: International Pioneers Speak: Cary Bazelgette Interview Transcript. Interviewer: Dee Morgenthaler. Date: October 13, 2010. Center for Media Literacy. Retrieved from www.medialit.org/sites/.../Voices_of_ML_Cary_Bazalgette.pdf
Boyle, K. (2005). Media and Violence. SAGE Publications.
Brad J. Bushman. (2016). Teaching Students about Violent Media Effects. Retrieved from https://journals.sagepub.com/doi/abs/10.1177/0098628318762936
Bryant, J. & Zillmann, D. (1996). Violence and Sex in Media. An Integrated Approach to Communication Theory and Research. Lawrence Associates Publishers.
Centerwall B. S. (1992). Television and Violence: The Scale of the Problem and Where to Go from Here. Journal of the American Medical Association, 267, pp. 3059- 3063.
Center for Media Literacy. Davis, K. (1962). Human relations at work. New York, NY: McGraw-Hill.
Dowsett, A. & Jackson, M. (2019). The Effect of Violence and Competition within Video Games on Aggression. สืบค้นเมื่อ 30 พฤศจิกายน 2561, จาก https://www.sciencedirect.com/science/article/abs/pii/S0747563219301773
Duncan, B. (2010). Voices of Media Literacy: International Pioneers Speak. Date of interview: May 23, 2010. Interviewer: Dee Morgenthaler, Center for Media Literacy CA:
Galtung. (1990). Cultural Violence. Journal of Peace Research. Retrieved from https://scholar.google.co.th/scholar?q=Galtung.+(1990).+Cultural+Violence.+Journal+of+Peace+Research.&hl= en&as_sdt=0&as_vis=1&oi=scholar
Jill P. Dimond Casey Fiesler Amy S. Bruckman (2011). Domestic Violence and Information Communication Technologies. Retrieved from https://doi.org/10.1016/j.intcom.2011.04.006Get rights and content
Katz, E., Blumler, J. G., & Gurevitch, M. (1973-1974). Uses and Gratifications Research. Public Opinion Quarterly, 37(4), 509-523. Retrieved from https://psycnet.apa.org/record/1974-32398-001
Todd Hunt and Brent d. Ruben. (1993). Mass Communication: Producers and Consumers. Retrieved from https://www.amazon.com/Mass-Communication-Producers-Todd-Hunt/dp/0065000528
Tumaini R.CokerMD (2014). Media Violence Exposure and Physical Aggression in Fifth-Grade Children. Retrieved from https://doi.org/10.1016/j.acap.2014.09.008Get rights and content
UNICEF. (2000). Innocenti Digest No. 6 Domestic Violence against Women and Girls. Retrieved from https://www.unicef-irc.org/media-centre/press-kit/digest6/
UNICEF. (2010). Understanding media: The extensions of man. New York: McGraw-Hill.
