การพัฒนารูปแบบการเรียนการสอนวิทยาการคำนวณตามแนวทฤษฎีคอนสตรัคติวิสต์ เพื่อเสริมสร้างความสามารถในการรู้เท่าทันสื่อและข่าวสารของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 1
Article Sidebar
เผยแพร่แล้ว:
มิ.ย. 28, 2019
คำสำคัญ:
รูปแบบการเรียนการสอน; วิทยาการคำนวณ; ทฤษฎีคอนสตรัคติวิสต์; การรู้เท่าทันสื่อและข่าวสาร
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาสภาพปัญหาการจัดการเรียนการสอนเรื่องวิทยาการคำนวณ, พัฒนารูปแบบการเรียนการสอนเรื่องวิทยาการคำนวณตามทฤษฎีคอนสตรัคติวิสต์, และศึกษาผลการใช้รูปแบบการเรียนการสอนเรื่องวิทยาการคำนวณตามทฤษฎีคอนสตรัคติวิสต์ของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 1 โรงเรียนเทศบาลสวนสนุก ปีการศึกษา 2561. ผลการวิจัยพบว่า: 1) สภาพปัญหาในการจัดการเรียนการสอนวิทยาการคำนวณของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 1 ที่อยู่ในระดับมากคือ ด้านพื้นฐานการรู้เท่าทันสื่อและข่าวสาร; 2) รูปแบบการเรียนที่สร้างขึ้น ประกอบด้วย แนวคิดและทฤษฎีพื้นฐานการเรียนรู้, วัตถุประสงค์, ขั้นตอนการสอน, ระบบสังคม, หลักการตอบสนอง, และระบบสนับสนุน, ผลการประเมินความเหมาะสมพบว่า ความเหมาะสมที่มากที่สุดและมีความสอดคล้องกันทุกขั้นตอนและมีประสิทธิภาพตามเกณฑ์ที่กำหนด; และ 3) ผลการใช้รูปแบบการเรียนการสอนเรื่องวิทยาการคำนวณตามทฤษฎีคอนสตรัคติวิสต์ถูกพบว่า: นักเรียนที่ถูกสอนด้วยวิธีดังกล่าวมีพัฒนาการของความสามารถในการรู้เท่าทันสื่อและข่าวสารหลังเรียนสูงกว่าก่อนเรียน อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05; นักเรียนที่เรียนด้วยรูปแบบการเรียนการสอนวิทยาการคำนวณตามแนวทฤษฎีคอนสตรัคติวิสต์ได้คะแนนหลังเรียนสูงกว่านักเรียนที่เรียนด้วยวิธีการสอนปกติอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05.
Article Details
How to Cite
บท
บทความวิจัย
References
จิระ ดีช่วย. ( 2554). การพัฒนารูปแบบการเรียนการสอนตามทฤษฎีคอนสตรักติวิซึมร่วมกับการคิดอย่างมีวิจารณญาณเพื่อเสริมสร้างมโนทัศน์ทางชีววิทยาและความสามารถในการสร้างองค์ความรู้ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที 4. วิทยานิพนธ์ปริญญาศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาหลักสูตรและการนิเทศ บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศิลปากร.
จิราภรณ์ พิมพ์ใจใส. (2553). การพัฒนารูปแบบการเรียนการสอนตามทฤษฎีสร้างความรู้เพื่อส่งเสริมความสามารถในการเรียนรู้ของนักศึกษาพยาบาล. วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตร์ดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาหลักสูตรและการสอนบัณฑิตวิทยาลัย บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศิลปากร.
ทิศนา แขมมณี และคณะ. (2548). ศาสตร์การสอน. พิมพ์ครั้งที่ 4.กรุงเทพฯ: ด่านสุทธาการพิมพ์.
นนทชนนปภพ ปาลินทร. (2554). การพัฒนารูปแบบการสอน PICC เพื่อส่งเสริมทักษะการสร้างความรู้ของเด็กปฐมวัย. วิทยานิพนธ์ปริญญาการศึกษาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการศึกษาปฐมวัย บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
น้อยทิพย์ ลิ้มยิ่งเจริญ. (2547). รายงานการวิจัยเรื่องการพัฒนากระบวนการเรียนรู้โดยวิธีการบูรณาการและกระบวนการกลุ่ม เพื่อส่งเสริมคุณลักษณะเก่ง ดีมีสุข และพัฒนาความมีวินัยด้านความรับผิดชอบต่อกลุ่มและใฝ่เรียนรู้. กรุงเทพฯ: ครุศาสตร์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
นิลวรรณ ดิลกลาภ. (2555). รูปแบบการพัฒนาความเป็นบุคคลใฝ่เรียนของนักเรียนอาชีวศึกษา. วิทยานิพนธ์ปริญญาการศึกษาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารและพัฒนาการศึกษา คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
พิมพันธ์ เดชะคุปต์ พเยาว์ ยินดีสุข และราเชน มีศรี. (2553) การสอนคิดด้วยโครงงานการเรียนการสอนแบบบูรณาการ. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
มนต์ชัย พงศกรนฤวงษ์. (2552). การพัฒนารูปแบบการเรียนการสอนตามทฤษฎีการสร้างความรู้เพื่อส่งเสริมความสามารถในการสร้างความรู้ของนักเรียนช่างอุตสาหกรรม .วิทยานิพนธ์ปริญญาปรัชญาดุษฎีบัณฑิตสาขาวิชาหลักสูตรและการสอน บัณฑิตวิทยาลัยมหาวิทยาลัยศิลปากร.
วัฒนา พาผล. (2551). การวิเคราะห์โครงสร้างความสัมพันธ์ของปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อความใฝ่รู้ใฝ่เรียนของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3. วิทยานิพนธ์ปริญญาการศึกษามหาบัณฑิต สาขาวิชาการวิจัยและสถิติทางการศึกษา บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
วาสนา กิ่มเทิ้ง. (2553). ผลการจัดกิจกรรมการเรียนรู้โดยใช้ปัญหาเป็นฐาน (Problem – based Learning) ที่มีต่อทักษะการแก้ปัญหา ทักษะการเชื่อมโยงทางคณิตศาสตร์ และความใฝ่รู้ใฝ่เรียนของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3. วิทยานิพนธ์ปริญญาการศึกษามหาบัณฑิต สาขาวิชาการมัธยมศึกษา บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
ศยามน อินสะอาด. (2553). การพัฒนารูปแบบเลิร์นนิ่งอ็อบเจกต์เพื่อเสริมสร้างการสร้างความรู้และทักษะการคิดอย่างมีวิจารณญาณของนักศึกษาปริญญาบัณฑิต มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีสุรนารี. วิทยานิพนธ์ปริญญาครุศาสตรดุษฎีบัณฑิตสาขาวิชาเทคโนโลยีและสื่อสารการศึกษา บัณฑิตวิทยาลัย จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ศิวนิต อรรถวุฒิกุล (2551). การพัฒนากระบวนการแลกเปลี่ยนเรียนรู้โดยใช้คอมพิวเตอร์สนับสนุนการเรียนรู้อย่างร่วมมือตามแนวคิดการเรียนรู้แบบเพื่อนช่วยเพื่อนเพื่อสร้างพฤติกรรมการสร้างความรู้ของนิสิตนักศึกษาระดับบัณฑิตศึกษา. วิทยานิพนธ์ปริญญาครุศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาเทคโนโลยีและสื่อสารการศึกษาบัณฑิตวิทยาลัย จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สํานักงานคณะกรรมการการศึกษาแห่งชาติ. (2545). แนวทางการวัดผลประเมินผลในชั้นเรียนกลุ่มสาระวิทยาศาสตร์ หลักสูตรการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2544. กรุงเทพฯ : องค์การรับส่งสินค้าและพัสดุภัณฑ์ (ร.ส.พ.).
สุนีย์ เหมะประสิทธิ์. (2550). ครูกับวิจัยชั้นเรียน. วารสารวิจัยทางการศึกษา, 2(1), 7-9.
สุมาลี ชัยเจริญ. (2551). เทคโนโลยีการศึกษา: หลักการ ทฤษฎีสู่การปฏิบัติภาควิชาเทคโนโลยีการศึกษา. ขอนแก่น : คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
สุรางค์ โค้วตระกูล. (2553). จิตวิทยาการศึกษา. กรุงเทพฯ : จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
Abruscato, J. (1996). Teaching Children Science : A Discovery Approach. Boston :Allya and. Bacon. Allyn and Bacon.
Balim, A.G. (2009). The Effects of Discovery Learning on Students’ Success and Inquiry Learning Skills. Eurasian Journal of Educational Research,
Brooks, J. G. and M.G. Brooks. (1993). In Search of Understanding : the Case for Constructivist Classrooms. Alexandria, VA : Association for Supervision and Curriculum Development.
Bybee, R.W. (2000). Teaching science as inquiry. Washington, DC : America Association for the Advancement of Science.
Driver, R. and B. Bell. (1986). Students Thinking and the Learning of Science; A Constructivist View. School Science Review, 67(240), 443–456.
Fosnot, C.T. (1992). Constructivism : Theory Perspectives and Practice. New York : Teacher College Press.
Martin, J. and others. (1994). Terminal pattern elements in Drosophila embryo induced by the Torso-like protein. Nature, 367(6465), 741-745.
Shepardson, D.P. (1997). Of Butterflies and Beetles : First Graders’ ways of Seeing and Talking about Insect Life Cycles. Journal of Research in Science Teaching, 34(9), 873–889.
Vygotsky, L.S. (1978). Mind in Society : The Development of Higher Psychological Processes. Cambridge, Mass : Harvard University Press.
จิราภรณ์ พิมพ์ใจใส. (2553). การพัฒนารูปแบบการเรียนการสอนตามทฤษฎีสร้างความรู้เพื่อส่งเสริมความสามารถในการเรียนรู้ของนักศึกษาพยาบาล. วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตร์ดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาหลักสูตรและการสอนบัณฑิตวิทยาลัย บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศิลปากร.
ทิศนา แขมมณี และคณะ. (2548). ศาสตร์การสอน. พิมพ์ครั้งที่ 4.กรุงเทพฯ: ด่านสุทธาการพิมพ์.
นนทชนนปภพ ปาลินทร. (2554). การพัฒนารูปแบบการสอน PICC เพื่อส่งเสริมทักษะการสร้างความรู้ของเด็กปฐมวัย. วิทยานิพนธ์ปริญญาการศึกษาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการศึกษาปฐมวัย บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
น้อยทิพย์ ลิ้มยิ่งเจริญ. (2547). รายงานการวิจัยเรื่องการพัฒนากระบวนการเรียนรู้โดยวิธีการบูรณาการและกระบวนการกลุ่ม เพื่อส่งเสริมคุณลักษณะเก่ง ดีมีสุข และพัฒนาความมีวินัยด้านความรับผิดชอบต่อกลุ่มและใฝ่เรียนรู้. กรุงเทพฯ: ครุศาสตร์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
นิลวรรณ ดิลกลาภ. (2555). รูปแบบการพัฒนาความเป็นบุคคลใฝ่เรียนของนักเรียนอาชีวศึกษา. วิทยานิพนธ์ปริญญาการศึกษาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารและพัฒนาการศึกษา คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
พิมพันธ์ เดชะคุปต์ พเยาว์ ยินดีสุข และราเชน มีศรี. (2553) การสอนคิดด้วยโครงงานการเรียนการสอนแบบบูรณาการ. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
มนต์ชัย พงศกรนฤวงษ์. (2552). การพัฒนารูปแบบการเรียนการสอนตามทฤษฎีการสร้างความรู้เพื่อส่งเสริมความสามารถในการสร้างความรู้ของนักเรียนช่างอุตสาหกรรม .วิทยานิพนธ์ปริญญาปรัชญาดุษฎีบัณฑิตสาขาวิชาหลักสูตรและการสอน บัณฑิตวิทยาลัยมหาวิทยาลัยศิลปากร.
วัฒนา พาผล. (2551). การวิเคราะห์โครงสร้างความสัมพันธ์ของปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อความใฝ่รู้ใฝ่เรียนของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3. วิทยานิพนธ์ปริญญาการศึกษามหาบัณฑิต สาขาวิชาการวิจัยและสถิติทางการศึกษา บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
วาสนา กิ่มเทิ้ง. (2553). ผลการจัดกิจกรรมการเรียนรู้โดยใช้ปัญหาเป็นฐาน (Problem – based Learning) ที่มีต่อทักษะการแก้ปัญหา ทักษะการเชื่อมโยงทางคณิตศาสตร์ และความใฝ่รู้ใฝ่เรียนของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3. วิทยานิพนธ์ปริญญาการศึกษามหาบัณฑิต สาขาวิชาการมัธยมศึกษา บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
ศยามน อินสะอาด. (2553). การพัฒนารูปแบบเลิร์นนิ่งอ็อบเจกต์เพื่อเสริมสร้างการสร้างความรู้และทักษะการคิดอย่างมีวิจารณญาณของนักศึกษาปริญญาบัณฑิต มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีสุรนารี. วิทยานิพนธ์ปริญญาครุศาสตรดุษฎีบัณฑิตสาขาวิชาเทคโนโลยีและสื่อสารการศึกษา บัณฑิตวิทยาลัย จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ศิวนิต อรรถวุฒิกุล (2551). การพัฒนากระบวนการแลกเปลี่ยนเรียนรู้โดยใช้คอมพิวเตอร์สนับสนุนการเรียนรู้อย่างร่วมมือตามแนวคิดการเรียนรู้แบบเพื่อนช่วยเพื่อนเพื่อสร้างพฤติกรรมการสร้างความรู้ของนิสิตนักศึกษาระดับบัณฑิตศึกษา. วิทยานิพนธ์ปริญญาครุศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาเทคโนโลยีและสื่อสารการศึกษาบัณฑิตวิทยาลัย จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สํานักงานคณะกรรมการการศึกษาแห่งชาติ. (2545). แนวทางการวัดผลประเมินผลในชั้นเรียนกลุ่มสาระวิทยาศาสตร์ หลักสูตรการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2544. กรุงเทพฯ : องค์การรับส่งสินค้าและพัสดุภัณฑ์ (ร.ส.พ.).
สุนีย์ เหมะประสิทธิ์. (2550). ครูกับวิจัยชั้นเรียน. วารสารวิจัยทางการศึกษา, 2(1), 7-9.
สุมาลี ชัยเจริญ. (2551). เทคโนโลยีการศึกษา: หลักการ ทฤษฎีสู่การปฏิบัติภาควิชาเทคโนโลยีการศึกษา. ขอนแก่น : คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
สุรางค์ โค้วตระกูล. (2553). จิตวิทยาการศึกษา. กรุงเทพฯ : จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
Abruscato, J. (1996). Teaching Children Science : A Discovery Approach. Boston :Allya and. Bacon. Allyn and Bacon.
Balim, A.G. (2009). The Effects of Discovery Learning on Students’ Success and Inquiry Learning Skills. Eurasian Journal of Educational Research,
Brooks, J. G. and M.G. Brooks. (1993). In Search of Understanding : the Case for Constructivist Classrooms. Alexandria, VA : Association for Supervision and Curriculum Development.
Bybee, R.W. (2000). Teaching science as inquiry. Washington, DC : America Association for the Advancement of Science.
Driver, R. and B. Bell. (1986). Students Thinking and the Learning of Science; A Constructivist View. School Science Review, 67(240), 443–456.
Fosnot, C.T. (1992). Constructivism : Theory Perspectives and Practice. New York : Teacher College Press.
Martin, J. and others. (1994). Terminal pattern elements in Drosophila embryo induced by the Torso-like protein. Nature, 367(6465), 741-745.
Shepardson, D.P. (1997). Of Butterflies and Beetles : First Graders’ ways of Seeing and Talking about Insect Life Cycles. Journal of Research in Science Teaching, 34(9), 873–889.
Vygotsky, L.S. (1978). Mind in Society : The Development of Higher Psychological Processes. Cambridge, Mass : Harvard University Press.