การจัดการกลุ่มผู้สูงอายุโดยแรงยึดเหนี่ยวทางสังคมตำบลน้ำโจ้ อำเภอแม่ทะ จังหวัดลำปาง

ผู้แต่ง

  • ณัฏฐ์ดนัย ประเทืองบริบูรณ์ Lampang Rajabhat University
  • ไพฑูรย์ อินต๊ะขัน
  • ธนวรกฤต โอฬารธนพร
  • วิศท์ เศรษฐกร
  • พัชรสฤษดิ์ กนิษฐเสน
  • วรญา จตุพัฒน์รังสี
  • เทวฤทธิ์ วิญญา
  • พฤกษา เครือแสง
  • ธีระวัฒน์ แก้วลังกา

คำสำคัญ:

การจัดการกลุ่มผู้สูงอายุ, แรงยึดเหนี่ยวทางสังคม, ช่องว่างระหว่างวัย

บทคัดย่อ

          การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) สังเคราะห์กระบวนการจัดการผู้สูงอายุในตำบลน้ำโจ้ อำเภอแม่ทะ จังหวัดลำปาง จากข้อมูลด้านบริบทพื้นที่ สถานการณในอดีตและปัจจุบัน ผู้มีส่วนได้สวนเสีย และการจัดการในปัจจุบัน 2) พัฒนารูปแบบการจัดการผู้สูงอายุบนฐานการสร้างแรงยึดเหนี่ยวทางสังคมในด้านสังคมและเทคโนโลยี และ 3) กำหนดปทัสถานของตำบลเพื่อการจัดการผู้สูงอายุบนฐานการสร้างแรงยึดเหนี่ยวทางสังคมตำบลน้ำโจ้ อำเภอแม่ทะ จังหวัดลำปาง ด้วยวิธีวิจัยแบบผสม ด้วยการวิจัยเชิงคุณภาพ ใช้การสังเกตแบบมีส่วนร่วม การสัมภาษณ์ และการสนทนากลุ่ม วิเคราะห์ข้อมูลด้วยการตรวจสอบแบบสามเส้ากับการวิจัยเชิงปริมาณ ด้วยการเก็บแบบสำรวจจากผู้สูงอายุและประชาชนในเขตเทศบาลตำบลน้ำโจ้ จำนวน 400 ชุด วิเคราะห์ข้อมูลด้วยโปรแกรมสำเร็จรูปทางสถิติ

          ผลการวิจัยพบว่า 1) ปี พ.ศ. 2565 เป็นต้นมา หลังจากมีการเปลี่ยนแปลงผู้บริหารท้องถิ่น เทศบาลตำบลน้ำโจ้จึงได้กำหนดแนวทางการพัฒนาที่เกี่ยวข้องกับผู้สูงอายุ ได้แก่ ด้านการเตรียมความพร้อมของประชากรเพื่อวัยสูงอายุ ด้านส่งเสริมการพัฒนาผู้สูงอายุ ด้านการพัฒนาและเผยแพร่องค์ความรู้ด้านผู้สูงอายุ และส่งเสริมการเล่นกีฬา การออกกำลังกาย 2) ความสำคัญของคนทุกวัยใช้ชีวิตร่วมกันในสังคมอย่างมีคุณภาพ ได้แก่ การสร้างแรงยึดเหนี่ยวทางสังคมโดยการส่งเสริมความผูกพันทางสังคมสำหรับการสร้างสังคมที่เหนียวแน่นและปรองดอง การจัดการช่องว่างระหว่างวัยที่เป็นสิ่งสำคัญในการส่งเสริมความสามัคคี ความเข้าใจ และความร่วมมือระหว่างบุคคลในกลุ่มอายุต่าง ๆ และนวัตกรรมทางสังคมที่เกิดจากการวิจัยด้วยการผสมผสานระหว่างเทคโนโลยีที่เป็นนวัตกรรม และความแตกต่างระหว่างวัยที่เข้มแข็งสามารถนำไปสู่การดำรงอยู่ร่วมกันได้ 3) การกำหนดปทัสถาน (ข้อตกลง) เป็นกระบวนการที่ได้ทำอย่างต่อเนื่องและได้รับความร่วมมือจากสมาชิกทุกคน โดยมีเป้าหมายเพื่อให้กลุ่มสามารถพัฒนาไปอย่างมั่นคงและยั่งยืน

เอกสารอ้างอิง

กนกพันธรน์ โลกุตรวงศ์. (2565). การจัดการช่องว่างระหว่างวัยเพื่อการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ในองค์การ. วารสารปัญญาภิวัฒน์, 3(2): 132-143.

โกวิท วงศ์สุรวัฒน์. (2552). เจนวายคืออะไร. มติชนรายวัน, 32(11421), ฉบับวันที่ 17 มิถุนายน พ.ศ. 2552.

ณัฐนันท์ วิจิตรอักษร และคณะ. (2565). การจัดทำนโยบายและมาตรการ และวิเคราะห์ภาระทางการคลังต่อชุดสวัสดิการ เพื่อรองรับการเข้าสู่สังคมสูงอายุของแรงงานนอกระบบ. กรุงเทพฯ: สถาบันวิจัยเพื่อการพัฒนาประเทศไทย (ทีดีอาร์ไอ).

ทิพยาภา ดาหาร และเจทสริยา ดาวราช. (2561). การพัฒนารูปแบบการดูแลสุขภาพผู้สูงอายุโดยชุมชนมีส่วนร่วม ตำบลหนองเหล็ก อำเภอโกสุมพิสัย จังหวัดมหาสารคาม. วารสารวิชาการสำนักงานสาธารณสุขจังหวัดมหาสารคาม, 2(3): 42-54.

เทพพร โลมารักษ์. (2565). นวัตกรรมการเสริมสร้างแรงยึดเหนี่ยวทางสังคมด้วยกลไกการพัฒนาระบบเครือข่ายการสนับสนุนทางสังคมผู้สูงวัยเพื่อสร้างสังคมคุณภาพทุกช่วงวัยรองรับสังคมสูงวัยในจังหวัดบุรีรัมย์. (Online) http://blog.bru.ac.th/2022/08/25/นวัตกรรมการเสริมสร้างแ-2/ Retrieved 28, Mar.2023.

นิภา วิริยะพิพัฒน์. (2559). บทบาทของการบริหารทรัพยากรมนุษย์: ปรับกลยุทธ์รับมือ AEC. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยหอการค้าไทย, 36(2).

ปิยะพร ขุนทองเอก. (2566). Generation Gap หนึ่งในความท้าทายในที่ทำงาน. https://pwg.co.th/articles/generation-gap-หนึ่งในความท้าทายในท/ Retrieved 28, Mar.2023.

วีรพล เจริญธรรม. (2560). “สูงวัยไม่ใช่แค่ผู้สูงอายุ” แนะรับมือสังคมสูงวัยต้องเตรียมพร้อมตั้งแต่หนุ่มสาว. https://siamrath.co.th/n/10296/ Retrieved 28, Mar.2023.

สังวาล จ่างโพธิ์. (2564). การพัฒนารูปแบบการดูแลสุขภาพผู้สูงอายุโดยชุมชนมีส่วนร่วม ตำบลบ้านโพธิ์ อำเภอเมือง จังหวัดนครราชสีมา. วารสารวิจัยและพัฒนาด้านสุขภาพ, 7(2), 165–183.

ศุภลักษณ์ ปรางนาคี. (2566). การสานพลังเชิงระบบรับมือสังคมสูงวัย. กรุงเทพฯ: สำนักงานเลขาธิการวุฒิสภา.

ศูนย์เรียนรู้สุขภาวะ. (2563). คุยกันให้ครอบครัวอบอุ่น. กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการสร้างเสริมสุขภาพ (สสส.).

ศูนย์วิจัยกสิกรไทย. (2564). สังคม สูงอายุ...แบบสมบูรณ์ คนไทยพร้อมแล้วหรือยัง?. https://www. kasikornresearch.com/th/analysis/k-social-media/Pages/Aging-society-FB-30-04-21.aspx/ Retrieved 28, Mar.2023.

ศูนย์วิชาการด้านการรู้เท่าทันสื่อของผู้สูงอายุ. (2565). การสื่อสารกับผู้สูงวัย: ความเข้าใจและไม่ตัดสิน. กรุงเทพฯ: สถาบันวิจัยภาษาและวัฒนธรรมเอเชีย มหาวิทยาลัยมหิดล.

สถาบันวิจัยประชากรและสังคม มหาวิทยาลัยมหิดล. (2566). เกิดอะไรขึ้น? เมื่อประเทศไทย เข้าสู่ “สังคมสูงอายุอย่างสมบูรณ์”. นครปฐม: คณะทำงานจัดทำรายงานสุขภาพคนไทย.

สำนักองค์การรัฐสภาระหว่างประเทศ. (2566). สังคมผู้สูงอายุในประเทศไทยและการรับมือกับปัญหา. กรุงเทพฯ: สำนักงานเลขาธิการสภาผู้แทนราษฎร.

Beadle-Brown, J., Hutchinson, A. and Whelton, B. (2008), "A better life: the implementation and effect of person-centred active support in the Avenues Trust". Tizard Learning Disability Review, 13(4): 15-24.

Denzin, N. K. (1970). The research act: A theoretical introduction to sociological methods. Chicago: Aldine Publishing Co.

Jensantikul, N. (2023). Social Welfare for Thailand’s Elderly: Policy Perspectives and Proposals for Co-production. Asia Social Issues, 16(3), e253814.

Jenson, J. (2010). Defining and Measuring Social Cohesion. Pall Mall: London, UK.

The Active. (2022). ความจริงของเด็กเกิดใหม่ สะเทือน “สังคมสูงวัยอย่างสมบูรณ์” : เปิดข้อเสนอยุทธศาสตร์การขับเคลื่อนงานผู้สูงอายุไทย. https://theactive.net/data/aged-society/ Retrieved 28, Mar.2023.

United Nations. (2009). World Population Prospects: The 2008 Revision. Sales No. 09.XII.6. New York.

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

30-06-2025

รูปแบบการอ้างอิง

ประเทืองบริบูรณ์ ณ., อินต๊ะขัน ไ., โอฬารธนพร ธ., เศรษฐกร ว., กนิษฐเสน พ., จตุพัฒน์รังสี ว., วิญญา เ., เครือแสง พ., & แก้วลังกา ธ. (2025). การจัดการกลุ่มผู้สูงอายุโดยแรงยึดเหนี่ยวทางสังคมตำบลน้ำโจ้ อำเภอแม่ทะ จังหวัดลำปาง. วารสารมหาวิทยาลัยราชภัฏลำปาง, 14(1), 25–36. สืบค้น จาก https://so04.tci-thaijo.org/index.php/JLPRU/article/view/275448

ฉบับ

ประเภทบทความ

บทความวิจัย