The Buddhist Methods in Tourism Promotion of Mueang Sam Tai, Lue, Yong and Yuan of Ban Thi Subdistrict Municipality at Ban Thi District in Lamphun Province
Main Article Content
Abstract
This article aims to: 1) examine the level of community-based tourism promotion in the Sam Tai urban community; 2) compare the opinions of local residents on the promotion of community-based tourism in Sam Tai, classified by personal factors; and 3)propose an approach for applying Buddhist principles (Buddha-way) to promote community-based tourism in Sam Tai. A mixed-methods research design was employed. The population consisted of residents in the Ban Thi Subdistrict Municipality. The sample group comprised 384 individuals. The research instrument was a questionnaire with a reliability coefficient of 0.963. Data were analyzed using frequency, percentage, mean, and standard deviation, along with t-tests and F-tests. For the qualitative aspect, data were collected through in-depth interviews with 10 key informants, including both monks and laypersons.
The research results found that:
1) The overall level of public opinion regarding the application of the Buddha-way in promoting community-based tourism in the Sam Tai urban community was rated as high.
2) A comparison of public opinions, categorized by gender, age, education level, occupation, and average monthly income, showed no statistically significant differences. Therefore, the research hypothesis was rejected.
3) The proposed approach to promoting community-based tourism in the Sam Tai urban community was based on the application of the Seven Sappaya (seven suitable conditions) as follows: 1)Āvāsasappāya (suitable dwelling): preserving the area’s beauty through activities such as increased tree planting. 2)Gocarasappāya (suitable movement and routes): improving transportation access and ensuring tourist transfer services. 3)Phassasappāya (suitable atmosphere): creating strategies that enhance the hospitality experience. 4)Puggalasappāya (suitable people): developing service skills through clearly defined community roles. 5) Bhojanasappāya (suitable food): ensuring hygienic food services. 6) Uṭusappāya (suitable climate/environment): organizing a visually appealing and pleasant tourism layout. 7) Iriyāpathasappāya (suitable posture and space): ensuring adequate space and facilities to accommodate tourists.
Article Details

This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
กฤษณะ ถวิลวงษ. (2559). การบริหารจัดการการท่องเที่ยวเพื่อการอนุรักษ์วัฒนธรรมและทำนุบำรุงพระพุทธศาสนา กรณีศึกษาโรงแรมธรรมะ (Temple stay) ของวัดภูเก็ตและชุมชนรอบวัด. การค้นคว้าอิสระรัฐศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาบริหารรัฐกิจและกิจการสาธารณะ สำหรับนักบริหาร. คณะรัฐศาสตร์ : มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
บัญชา นาคทอง และคณะ. (2550). โครงการศักยภาพทางการท่องเที่ยวเชิงศิลปวัฒนธรรมอีสานใต้.รายงานวิจัย. กรุงเทพมหานคร : สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
พระธนิต อธิจิตฺโต (คงเนียม). (2561). การบริหารการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของเทศบาลเมืองชัยภูมิ จังหวัดชัยภูมิ.สารนิพนธ์รัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระมุนินทร์ มุนินฺทโร (กองจันทร์ดี). (2561). การบริหารจัดการการท่องเที่ยวเชิงพุทธของวัด ในอำเภอบางพลี จังหวัดสมุทรปราการ. สารนิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการเชิงพุทธ. บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระทิพย์พนากรณ์ ชยาภินนฺโท (เลาลี).(2559). รูปแบบและกระบวนการสร้างจิตสานึกสาธารณะเพื่อการจัดการท่องเที่ยวเชิงพุทธของแหล่งท่องเที่ยวทางพระพุทธศาสนาในล้านนา. รายงานวิจัย. สถาบันวิจัยพุทธศาสตร์มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
ชนัณท์ธิณิดา กิตติอนันต์ธาดา.(2562).ศักยภาพการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนในเขตพื้นที่สามเหลี่ยมปากแม่น้ำยม-น่าน อำเภอชุมแสง จังหวัดนครสวรรค์. วิทยานิพนธ์รัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระครูใบฎีกาสมบัติ ปภาโส.(2558).การพัฒนาแหล่งท่องเที่ยวเชิงพุทธของวัดป่าเลไลยก์วรวิหาร อำเภอเมือง จังหวัดสุพรรณบุรี. สารนิพนธ์ปริญญาพุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการเชิงพุทธ. บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระสุนันท์ สุมงฺคโล (วิลามาศ). (2559). ศึกษาการพัฒนารูปแบบการฝึกอบรมเพื่อพัฒนาคุณภาพชีวิต ผู้เข้าปฏิบัติธรรมในสำนักปฏิบัติธรรมประจำจังหวัดพิษณุโลก แห่งที่ 4”. Life Sciences and EnvironmentJournal, 3 (2),
พระเอกลักษณ์ อชิโต ประเสริฐ ธิลาว และพระมหากฤษฎา กิตฺติโสภโณ. (2563).รูปแบบการจัดการ ท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมวิถีพุทธของวัดในจังหวัดสมุทรสงคราม. วารสาร มจร สังคมศาสตร์ปริทรรศน์, 9 (1), 74 - 75.
พระครูศรีกิตยาธร (นนทชัย เจริญยุทธ) และคณะ.(2564).การประยุกต์ใช้หลักสัปปายะ 4 เพื่อเสริมสร้างการท่องเที่ยวเชิงพระพุทธศาสนาของวัดไชยธาราราม (วัดฉลอง) อำเภอเมือง จังหวัดภูเก็ต. วารสาร มจร อุบลปริทรรศน์, 6 (2), 181 - 195.
พระวีระศักดิ์ ชยธมฺโม (สุวรรณวงศ์).(2557).แนวทางการจัดการวัดสันติสุขตามหลักสัปปายะ 7กรณีศึกษาวัดธารน้ำไหลจังหวัดสุราษฎร์ธานี. วารสารสันติศึกษาปริทรรศน์ มจร, 3 (2), 63 - 80.
พระอธิการสุรศักดิ์ สุขุมาโล พระมหาสุนันท์ สุนนฺโท และพระปลัดระพิน พุทฺธิสาโร.(2564).การพัฒนารูปแบบการบริหารจัดการการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมในจังหวัดสระบุรี. วารสาร มจร สังคมศาสตร์ปริทรรศน์, 10 (2), 44 - 52.
รัฐกานต์ สามสี.(2558).การจัดการท่องเที่ยวเชิงนิเวศของอุทยานแห่งชาติหาดเจ้าไหม จังหวัดตรัง. วิทยานิพนธ์บริหารธุรกิจมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการท่องเที่ยว. มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.
วิชัย ศรีจันทร์.(2559). การท่องเที่ยวทางวัฒนธรรมท่องถิ่น. วารสารข่วงพญา, 15 (2), 12.
แสงเดือน รตินธร.(2555).ปัจจัยผลักดันและปัจจัยดึงดูดที่มีผลต่อนักท่องเที่ยวชาวจีนในการตัดสินใจเลือกมาท่องเที่ยวในประเทศไทย. วารสารวิชาการสมาคมสถาบันอุดมศึกษาเอกชนแห่งประเทศไทย (สสอท.), 18 (2), 59 - 61.