The Elderly Mental Well-being Reinforcement Based on Buddhist Principles of Li Subdistrict Municipality in Li District, Lamphun Province
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This research aimed to: 1) examine the level of wellness among the elderly in Li Subdistrict Municipality, Li District, Lamphun Province; 2)investigate the relationship between the Four Buddhist Principles of Meditation Practice (Bhāvanā 4) and the wellness of the elderly in the municipality; and 3) propose guidelines for enhancing elderly wellness based on Buddhist principles in the context of the municipality. A mixed-methods approach was employed. The quantitative component involved a sample of 338 elderly individuals aged 60 years and older. The research instrument was a questionnaire with a reliability coefficient of 0.959. Data were analyzed using percentages, means, standard deviations, and Pearson’s correlation coefficient. The qualitative component consisted of in-depth interviews with 10 key informants, analyzed through content analysis.
The findings revealed that:
1) The overall level of elderly wellness in Li Subdistrict Municipality was moderate, with all specific aspects also rated at a moderate level.
2) There was a statistically significant and very high positive correlation between Bhāvanā 4 and elderly wellness.
3) Regarding the promotion of elderly wellness based on Buddhist principles, Kāya-bhāvanā physical development should be supported through exercise programs, regular health check-ups, and nutritional training. Sīla-bhāvanā moral conduct should be strengthened through collaboration with local temples and initiatives that foster moral awareness and community discipline. Citta-bhāvanā, mental development, should be enhanced by promoting meditation, dhamma discussions, and the dissemination of Buddhist media to support emotional stability. Paññā-bhāvanā wisdom development should focus on cultivating analytical thinking skills and lifelong learning to foster adaptive capacity and cognitive well-being among the elderly while establishing forums for the transfer of indigenous knowledge from the elderly.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
กรจงรักษ์ ชาตรูปฏิวิน. (2561). ปัญหาของผู้สูงอายุกับการจัดสวัสดิการชุมชนในเขตเมือง: ศึกษากรณี 2 ชุมชนในเขตวังทองหลาง กรุงเทพมหานคร. วารสารวิจัยสังคม, 41(2), 5-6.
กรมกิจการผู้สูงอายุ. (2565). แผนปฏิบัติราชการกรมกิจการผู้สูงอายุ ระยะ 5 ปี (พ.ศ. 2566 - 2570). กรุงเทพมหานคร: กรมกิจการผู้สูงอายุ.
ชุลีรัตน์ เชื้อนุ่น. (2566). การพัฒนาคุณภาพชีวิตประชาชนในเขตองค์การบริหารส่วนตำบลย่านมัทรี อำเภอพยุหะคีรี จังหวัดนครสวรรค์ ตามหลักพุทธธรรม. วิทยานิพนธ์รัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
เทศบาลตำบลลี้.(2567). สรุปจำนวนผู้รับเบี้ยยังชีพของผู้สูงอายุเทศบาลตำบลลี้ ตามโครงการสร้างหลักประกันด้านรายได้แก่ผู้สูงอายุ ประจำปีงบประมาณ พ.ศ. ๒๕๖๗.
ฤดีมาศ วิชัย. (2566). ประสิทธิผลการบริหารจัดการสวัสดิการผู้สูงอายุตามแนวพระพุทธศาสนาขององค์การบริหารส่วนตำบลน้ำบ่อหลวง อำเภอสันป่าตอง จังหวัดเชียงใหม่. วิทยานิพนธ์รัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
ปราณี อินธิยะ. (2565). แนวทางการดูแลสุขภาพผู้สูงอายุติดบ้านของอาสาสมัครสาธารณสุขประจำหมู่บ้าน (อสม.) บ้านวังดิน ตำบลลี้ อำเภอลี้ จังหวัดลำพูน วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการพัฒนาสังคม. บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระปลัดพุฒินันท์ ยสพโล (กันทะทิพย์). (2565). การเสริมสร้างศักยภาพเครือข่ายป่าชุมชนตำบลศรีวิชัย อำเภอลี้ จังหวัดลำพูน. สารนิพนธ์รัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย :มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระมหาสกล ฐานวุฑฺโฒ (วงษ์เขียด). (2559). รูปแบบการเสริมสร้างภาวะผู้นำกลุ่มสัจจะสะสมทรัพย์เพื่อพัฒนาชุมชนยั่งยืน ภาคเหนือตอนล่าง. ดุษฎีนิพนธ์พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขารัฐประศาสนศาสตร์ บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระมหาสมคิด กมโล (มีสี). (2561). การเสริมสร้างสุขภาวะผู้สูงอายุเทศบาลตำบลท่ามะขาม อำเภอเมือง จังหวัดกาญจนบุรี. สารนิพนธ์รัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย :มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
ระพีพัฒน์ กิตติภิรมย์สันต์. (2566). การประยุกต์หลักพุทธธรรมเพื่อการพัฒนาคุณภาพชีวิตผู้สูงอายุขององค์การบริหารส่วนตำบลทุ่งช้าง อำเภอทุ่งช้าง จังหวัดน่าน. สารนิพนธ์รัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
วรสิทธิสิน หงษ์ทอง และคณะ. (2566). การประยุกต์ใช้หลักภาวนา 4 ในการพัฒนาศักยภาพของผู้สูงอายุภายในเขตเทศบาลเมืองพิชัย ตำบลพิชัย อำเภอเมือง จังหวัดลำปาง. วารสารวิจยวิชาการ, 6(2), 155-156.
วรสิทธิสิน หงส์ทอง. (2565). การประยุกต์ใช้หลักภาวนา 4 ในการพัฒนาศักยภาพของผู้สูงอายุภายในเขตเทศบาลเมืองพิชัย ตำบลพิชัย อำเภอเมือง จังหวัดลำปาง. วิทยานิพนธ์รัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
วินัย อินเสมียน. (2563). การพัฒนาคุณภาพชีวิตคนพิการทางการเห็นตามหลักภาวนา 4 ของสมาคมคนตาบอดเขาสวนกวาง อำเภอเขาสวนกวาง จังหวัดขอนแก่น. ดุษฎีนิพนธ์พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาพระพุทธศาสนา. บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
วิมพ์วิภา คุปต์พฤทธิ์พันธ. (2565). การศึกษาปัจจัยด้านสุขภาวะที่ดีและความสุขขององค์กร ที่ส่งผลกระทบต่อความยั่งยืนในธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ขนาดใหญ่ในประเทศไทย. สารนิพนธ์การจัดการมหาบัณฑิต. วิทยาลัยการจัดการ : มหาวิทยาลัยมหิดล.
สิริวรรณ มิตต์สัตย์สิริกุล. (2565). การประยุกต์ใช้หลักพุทธธรรมในการส่งเสริมสุขภาวะของผู้สูงอายุ จังหวัดน่านในสถานการณ์การแพร่ระบาดของโรคโควิด-19. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
สุพาภรณ์ กันยะติ๊บ. (2560). หลักพุทธธรรมกับการสร้างเสริมสุขภาพของผู้สูงอายุ: กรณีศึกษาสถานปฏิบัติธรรมแห่งหนึ่ง.วิทยานิพนธ์สาธารณสุขศาสตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
Taro Yamane (1970). Statistics An Introductory Analysis (2nd Ed.). New York: Harper and Row.
