จริยธรรมทางการปกครองในทัศนะนักปรัชญา

Main Article Content

ไพศาล เครือแสง

บทคัดย่อ

จริยธรรมมีความสำคัญอย่างยิ่งต่อการดำเนินชีวิตของมนุษย์ การอยู่ร่วมกันในสังคมและประเทศชาติจนถึงการอยู่ร่วมกันของสังคมโลกมนุษย์ในสังคมใดมีคุณธรรมจริยธรรมคล้ายกัน ก็จะทำให้สังคมนั้นมีความหมาย มีคุณค่า แต่ถ้าประชากรของประเทศไม่มีจริยธรรมแล้วก็ยากที่จะพัฒนาประเทศให้มีความเจริญก้าวหน้า มีความสงบสุขและเกิดเสถียรภาพความมั่นคงจริยธรรมเป็นเรื่องของหลักแห่งความประพฤติในทางที่ดีที่ชอบเป็นระบบบรรทัดฐานและคุณค่าของมนุษย์ซึ่งตั้งอยู่บนพื้นฐานความเชื่อของอภิมนุษย์  ซึ่งเกี่ยวข้องกับกฎเกณฑ์ มีอารยธรรม พิธีการ และพิธีกรรมที่นำไปสู่การกำหนด กฎเกณฑ์ กติกาของผู้คนในสังคม ตลอดถึงหลักคิด ทัศนะของนักปรัชญาต่อการปกครอง ทั้งแนวคิดทางจริยธรรมในทัศนะปรัชญากรีกโบราณ แนวคิดทางจริยธรรมในทัศนะปรัชญาปรัชญาสมัยใหม่ แนวคิดทางจริยธรรมในทัศนะปรัชญาร่วมสมัยแนวคิดทางจริยธรรมในทัศนะปรัชญาอินเดีย- ปรัชญาจีน และ แนวคิดทางจริยธรรมในทัศนะนักวิชาการไทยและบทสรุปจริยธรรมทางการปกครองนั้นถือเป็นรากฐานสำคัญในการดำรงชีวิตของมนุษย์ เพราะเป็นแบบแผนปฏิบัติทำให้อยู่ในสังคมเพื่อการปกครองได้อย่างสงบสุข

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
เครือแสง ไ. (2019). จริยธรรมทางการปกครองในทัศนะนักปรัชญา. วารสาร มจร.หริภุญชัยปริทรรศน์, 2(2), 23–38. สืบค้น จาก https://so04.tci-thaijo.org/index.php/JMHR/article/view/182755
ประเภทบทความ
บทความวิชาการ

เอกสารอ้างอิง

คึกฤทธิ์ ปราโมช. (2553) .เกร็ดชีวิตคึกฤทธิ์ ปราโมช. กรุงเทพฯ : ดอกหญ้า,
โครงการศึกษาแนวคิด ชีวิตและผลงานพุทธทาสภิกขุ. (2541). ปณิธานเพื่อสืบสานปณิธานพุทธทาส เล่ม 1 เหตุให้เกิดวิกฤตการณ์. กรุงเทพฯ : สุขภาพใจ.
จรัญ มะลูลิม. (2559). อินเดียศึกษา การเมืองการปกครอง การต่างประเทศ ศาสนา สังคม และวัฒนธรรม. กรุงเทพฯ : สยามปริทัศน์.
ทองหล่อ วองศ์ธรรมา. (2554). จริยศาสตร์เบื้องต้น มนุษย์กับอุดมคติและมาตรการทางศีลธรรม. กรุงเทพฯ : อักษรเจริญทัศน์.
พจนา จันทรสันติ. (2544). วิถีแหงเต๋า แปลและเรียบเรียง. กรุงเทพฯ: เคล็ดไทย.
พุทธทาสภิกขุ. (2548). เทคนิคการมีธรรมะ เล่ม 1 ศีลธรรมกลับมา. (พิมพ์ครั้งที่ 2). สุราษฎร์ธานี : ธรรมทานมูลนิธิ.
พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยุตโต). (2539). พุทธศาสนากับชีวิตและสังคม. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์มูลนิธิพุทธธรรม.
. (2541).ศาสนา การศึกษา วัฒนธรรม. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์มูลนิธิพุทธธรรม.
พระเทพเวที (ป.อ. ปยุตโต), (2532). การศึกษาที่สากลบนรากฐานแห่งภูมิปัญญาไทย. กรุงเทพฯ : บริษัท อมรินทร์ พริ้นติ้ง กรุ๊ป จำกัด.
ราชบัณฑิตยสถาน พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2554,พิมพ์ครั้งที่ 2.กรุงเทพฯ: ราชบัณฑิตยสถาน. 2556.
วอร์เบอร์ต้น,ไนเจล. (2561).ประวัติศาสตร์สายธารแห่งปัญญา.(พิมพ์ครั้งที่ 4),กรุงเทพฯ : บุ๊คเสป. (แปลจาก A Little History of Philosophy โดย ปราดา หยุ่น และรติพร ชัยปิยะพร.
วิทย์ วิศทเวทย์. (2528). จริยศาสตร์เบื้องต้น. กรุงเทพฯ : อักษรเจริญทัศน์,
. (2532). จริยศาสตร์เบื้องต้น มนุษย์กับปัญหาจริยธรรม. กรุงเทพฯ : อักษรเจริญ.
สุเชาวน์ พลอยชุม. (2525). ปรัชญาเบื้อต้น. กรุงเทพฯ : มหาวิทยาลัยธรรมชาติ.
สุนทร ณ รังษี. (2545). ปรัชญาอินเดีย : ประวัติและลัทธิ (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุชีพ ปุญญานุภาพ. (2555). ศาสนาเปรียบเทียบ. (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพฯ : ศิลปาบรรณาคาร.
สุริยา รัตนกุล. (2545). อารยธรรมตะวันออกอารยธรรมจีน (ภาคแรก). กรุงเทพฯ : โครงการตำราวิทยาลัยศาสนศึกษา
สุริยา รัตนกุล. (2546). อารยธรรมตะวันออก อารยธรรมอินเดีย. กรุงเทพฯ : โครงการตำราวิทยาลัยศาสนศึกษา
Aristotle.(1962).The Nicomachean Ethics.(Martin Ostwald., Translator). Indianapolis: Bobbs Merrill.pp112.
Lewis Hopfe M., (1983), Religion of the world, (Third Edition), (New York: Macmillan.