การเสริมสร้างเครือข่ายการเรียนรู้ข้ามวัฒนธรรมของพระสงฆ์และชุมชน ในกลุ่มอารยธรรม ๕ เชียง กับการเสริมสร้างความเป็นพลเมืองในภูมิภาคลุ่มน้ำโขง

Main Article Content

chakkaew nammeuxng

บทคัดย่อ

การศึกษาวิจัยการเสริมสร้างเครือข่ายการเรียนรู้ข้ามวัฒนธรรมของกลุ่มอารยธรรม ๕ เชียง กับการเสริมสร้างความเป็นพลเมืองในภูมิภาคลุ่มน้ำโขง มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาลักษณะ กระบวนการ และเสนอแนวทางการเสริมสร้างเครือข่ายการเรียนรู้ข้ามวัฒนธรรมทางพระพุทธศาสนา วัฒนธรรม และการศึกษา ของพระสงฆ์และชุมชนในกลุ่มอารยธรรม ๕ เชียง กลุ่มผู้ให้ข้อมูลสำคัญ ได้แก่ พระสงฆ์ และผู้นำชุมชนในกลุ่มอารยธรรม ๕ เชียง ได้แก่ ในประเทศไทย ประกอบด้วย จังหวัดเชียงราย จังหวัดเชียงใหม่ และต่างประเทศ ประกอบด้วย เชียงตุง ประเทศสาธารณรัฐแห่งสหภาพเมียนมาร์ เชียงรุ่ง ประเทศสาธารณรัฐประชาชนจีน และเชียงทอง ประเทศสาธารณรับประชาธิปไตยประชาชนลาว ตัวแทนกลุ่มอารยธรรมละ ๑๐ รูป/คน รวม ๕๐ รูป/คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย แบบสัมภาษณ์อย่างมีโครงสร้าง และบันทึกข้อตกลง (MOU.) การวิเคราะห์ข้อมูลโดยการวิเคราะห์ข้อมูลเชิงคุณภาพ และวิเคราะห์เนื้อหา (Content Analysis) ผลการวิจัย พบว่า 


๑. ลักษณะการเสริมสร้างเครือข่ายการเรียนรู้ข้ามวัฒนธรรมของพระสงฆ์และชุมชน ในกลุ่มอารยธรรม ๕ เชียง กับการเสริมสร้างความเป็นพลเมืองในภูมิภาคลุ่มน้ำโขง มีลักษณะที่สำคัญ ๓ ประการ  คือลักษณะการเสริมสร้างเครือข่ายการเรียนรู้ข้ามวัฒนธรรม ประกอบด้วย ๑๗ ลักษณะตั้งแต่การเชื่อมโยงสัมพันธ์ระหว่างสมาชิกจนถึงการเรียนรู้ร่วมกัน กับองค์ประกอบของเครือข่ายการเรียนรู้ข้ามวัฒนธรรมตั้งแต่สมาชิกถึงผลงานของเครือข่าย และรูปแบบเครือข่ายการเรียนรู้ข้ามวัฒนธรรม ของกลุ่มอารยธรรม ๕ เชียง เป็นลักษณะ “เครือข่ายแวดล้อมระหว่างบุคคลหรือเพื่อนบ้าน”                       


            ๒. กระบวนการเสริมสร้างเครือข่ายการเรียนรู้ข้ามวัฒนธรรมของพระสงฆ์และชุมชน ในกลุ่มอารยธรรม ๕ เชียง กับการเสริมสร้างความเป็นพลเมืองในภูมิภาคลุ่มน้ำโขง มีกระบวนการดำเนินงาน ๕ ขั้น ได้แก่ การศึกษาแนวทางการเสริมสร้างโดยการวิจัย การก่อตั้งเครือข่ายการเรียนรู้ข้ามวัฒนธรรม รวมทั่งการทำข้อตกลง (MOU) การจัดระบบบริหารและการจัดการเครือข่ายการเรียนรู้ข้ามวัฒนธรรม การดำเนินกิจกรรมของเครือข่ายการเรียนรู้ข้ามวัฒนธรรม และการประเมินศักยภาพของเครือข่ายการเรียนรู้ข้ามวัฒนธรรม


๓. แนวทางการเสริมสร้างเครือข่ายการเรียนรู้ข้ามวัฒนธรรมของพระสงฆ์และชุมชน ในกลุ่มอารยธรรม ๕ เชียง กับการเสริมสร้างความเป็นพลเมืองในภูมิภาคลุ่มน้ำโขง ประกอบด้วย การดำเนินงานเครือข่าย โดยมีมหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย วิทยาเขตพะเยา เป็นองค์กรหลักในการดำเนินการก่อตั้งและประสานงาน เทคนิควิธีการในการจัดตั้งเครือข่ายการเรียนรู้ การดำเนินงานอย่างเป็นกระบวนการ การดำเนินกิจกรรมร่วมกัน การสร้างพันธะสัญญา และการระดมทรัพยากรมาใช้ได้อย่างเพียงพอ อย่างไรก็ตามเครือข่ายการเรียนรู้จะประสบความสำเร็จได้ต้องประกอบไปด้วย องค์ประกอบ ๑๐ ประการ ตั้งแต่การมีแกนนำสมาชิกที่เข้มแข็ง จนถึงมีระบบการติดตามและประเมินงานของเครือข่าย

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
nammeuxng, chakkaew. (2019). การเสริมสร้างเครือข่ายการเรียนรู้ข้ามวัฒนธรรมของพระสงฆ์และชุมชน ในกลุ่มอารยธรรม ๕ เชียง กับการเสริมสร้างความเป็นพลเมืองในภูมิภาคลุ่มน้ำโขง. วารสาร มจร.หริภุญชัยปริทรรศน์, 3(2), 7–20. สืบค้น จาก https://so04.tci-thaijo.org/index.php/JMHR/article/view/201582
ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

กระมล ทองธรรมชาติ และคณะ, แบบเรียนหน้าที่พลเมือง, กรุงเทพมหานคร : สํานักพิมพ์วัฒนาพาณิช, ๒๕๔๗.
การพัฒนาชุมชน, กรม, คู่มือการบริหารกองทุนหมู่บ้าน, กรุงเทพมหานคร : ธันวาธุรกิจ, ๒๕๔๗.
การศึกษานอกโรงเรียน, กรม. เอกสารเครือข่ายและการส่งเสริมเครือข่ายงานการศึกษานอกโรงเรียน. กรุงเทพมหานคร : กรมการศึกษานอกโรงเรียน, ๒๕๔๒.
กิตติศักดิ์ ปรกติ, “ความสำคัญของพลเมืองต่อการพัฒนาประชาธิปไตย”, เอกสารประกอบการอภิปราย, คณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ (อัดสำเนา), มปท.), หน้า ๖.
เกรียงไกรยศ พันธุ์ไทย, “กระบวนการสร้างเครือข่ายการเรียนรู้สสำหรับการฝึกอบรมพนักงานในองค์การ” วารสารมหาวิทยาลัยนราธิวาสราชนครินทร์. ๓ (๒) กรกฎาคม-ธันวาคม ๒๕๕๙. หน้า ๘๒.
เกรียงศักดิ์ เจริญวงศ์ศักดิ์, การจัดการเครือข่าย : กลยุทธ์สำคัญสู่ความสำเร็จของการปฏิรูปการศึกษา. กรุงเทพฯ : ซัคเซส มีเดีย, ๒๕๔๓.
กองเทพ เคลือบพานิชกุล, การใช้ภาษาไทย, กรุงเทพมหานคร : โอ.เอส.พริ้นติ้งเฮ้าส์, ๒๕๔๒.
คณะกรรมการการศึกษาแห่งชาติ, สำนักงาน. รายงานผลการสัมมนาเชิงปฏิบัติการในการระดมสรรพกำลังเพื่อสร้างเครือข่ายการเรียนรู้. กรุงเทพมหานคร : สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาแห่งชาติ, ๒๕๔๒.
คณะกรรมการพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ, สำนักงาน, เอกสารประกอบการสัมมนาเรื่องทุนวัฒนธรรมและภูมิปัญญากับการสร้างสรรค์คุณค่าเพิ่มและมูลค่าทางเศรษฐกิจและสังคม
ของประเทศ ณ โรงแรมรามาการ์เด้น, กรุงเทพฯ : วันที่ ๑๘ กันยายน ๒๕๔๙.
คณะอนุกรรมการนโยบายปฏิรูปการศึกษาในทศวรรษที่สอง (กนป.) ด้านพัฒนาการศึกษาเพื่อสร้างความเป็นพลเมืองดี, ยุทธศาสตร์พัฒนาการศึกษาเพื่อสร้างความเป็นพลเมือง พ.ศ. ๒๕๕๓-๒๕๖๑, กรุงเทพมหานคร : สำนักนโยบายด้านพัฒนาคุณภาพและมาตรฐานการศึกษา สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา กระทรวงศึกษาธิการ, ๒๕๕๔.
จุมพล หนิมพานิช, “สังคมและวัฒนธรรมไทย” ใน เอกสารการสอนชุดวิชามนุษย์กับสังคม หน่วยที่ ๑–๗, พิมพ์ครั้งที่ ๑๑. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช, ๒๕๔๔.
จำนง อดิวัฒนสิทธิ์, สังคมวิทยาตามแนวพุทธ, กรุงเทพมหานคร : โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย, ๒๕๔๕.
ชัยรัตน์ เจริญโอฬาร. (๒๕๔๐). ขบวนการเคลื่อนไหวทางสังคมรูปแบบใหม่. กรุงเทพฯ : ศูนย์วิจัยและผลิตตำรา มหาวิทยาลัยเกริก, ๒๕๔๐.
ชยัอนนัต์ สมทุวณิช และ Rex Bloomfield, คู่มือการเรียนการสอนพลเมือง-พลโลก : การบูรณาการการเรียนรู้จากประสบการณ์จริงตามแนวทางรัฐธรรมนญและพระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ, กรุงเทพมหานคร : โรงพิมพ์คุรุสภาลาดพร้าว, ๒๕๔๕.
ณัฐกร วิทิตานนท์, ““ห้าเชียง” ในเครื่องหมายคำถาม” ประชาไทย. วันอังคารที่ ๒๖ ธันวาคม ๒๕๖๐. หน้า ๑.
ดวงเดือน พันธุมนาวิน, ทฤษฎีต้นไม้จริยธรรม การวิจัยและการพัฒนาบุคคล, กรุงเทพมหานคร : โรงพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, ๒๕๓๙.
ตติยาพร จารุมณีรัตน์, “การบูรณาการการเรียนรู้ข้ามวัฒนธรรมผ่านหลักสูตรการท่องเที่ยวในกลุ่มประชาคมเศรษฐกิจ กรณีศึกษาประเทศสิงคโปร์” วารสารการบริการและการท่องเที่ยว. ๗ (๒) กรกฏาคม-ธันวาคม ๒๕๕๕. หน้า ๖๙.
ถวิลวดี บุรีกุล, รัชวดี แสงมะหะหมัด, Eugenie Merieau, Michael Volpe, “ความเป็นพลเมืองใน ประเทศไทย (Citizenship in Thailand)”, สรุปการประชุมวิชาการสถาบันพระปกเกล้า ครั้งที่ ๑๓
เรื่อง ความเป็นพลเมืองกับอนาคตประชาธิปไตยไทย, กรุงเทพมหานคร : สถาบันพระปกเกล้า, ๒๕๕๕.
ทิพย์พาพร ตันติสุนทร, การศึกษาเพื่อสร้างพลเมือง, กรุงเทพมหานคร : สถาบันนโยบายศึกษา, ๒๕๕๕.
ธเนศวร์ เจริญเมือง, พลเมืองเข้มแข็ง, พิมพ์ครั้งที่ ๒, กรุงเทพมหานคร : วิภาษา, ๒๕๕๑.
ธีรพงษ์ แก้วหาวงษ์, กระบวนการเสริมสร้างชุมชนเข็มแข็ง ประชาคม ประชาสังคม. ขอนแก่น : โครงการจัดตั้งมูลนิธิเสริมสร้างชุมชนเข็มแข็งชมรมนักวิชาการสาธารณสุขภาค
ตะวันออกเฉียงเหนือ, ๒๕๔๔.
ธีรศักดิ์ อัครบวร, กิจกรรมการศึกษา : เพื่อทรัพยากรมนุษย์และสังคมแห่งการเรียนรู้, กรุงเทพฯ : ก. พลพิมพ์, ๒๕๔๕, หน้า ๔๓-๔๔.
นงเยาว์ ชาญณรงค์, วัฒนธรรมและศาสนา, พิมพ์ครั้งที่ ๔, กรุงเทพฯ : มหาวิทยาลัยรามคำแหง, ๒๕๔๒.
นันทิยา หุตานุวัตร และณรงค์ หุตาวัตร. การพัฒนาองค์กรชุมชน. กรุงเทพฯ : สถาบันพัฒนาองค์กรชุมชน. ๒๕๔๖.
นิยพรรณ (ผลวัฒนะ) วรรณศิริ, รศ. ดร. มานุษยวิทยาสังคมและวัฒนธรรม, กรุงเทพฯ : บริษัท เอ็กซเปอร์เน็ท จำกัด, ๒๕๕๐.
บันเทิง พาพิจิตร, ผู้ช่วยศาสตราจารย์, สังคมวิทยา, กรุงเทพฯ: โอ.เอส.พริ้นติ้ง เฮ้าส์, ๒๕๔๗.
บูรพา, มหาวิทยาลัย, โครงการวิจัยและพัฒนาการส่งเสริมนวัตกรรมเครือข่ายการเรียนรู้ของครูและบุคลากรทางการศึกษาเพื่อพัฒนาคุณภาพผู้เรียน ระยะที่ ๑, ชลบุรี : คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยบูรพา, ๒๕๕๒.
ประชิด สกุณะพัฒน์, วัฒนธรรมพื้นบ้านและประเพณีไทย, กรุงเทพฯ : ภูมิปัญญา, ๒๕๔๖.
ประเวศ วะสี, ประชาคมตำบลยุทธศาสตร์เพื่อเศรษฐกิจพอเพียง ศีลธรรมและสุขภาพ, พิมพ์ครั้งที่ ๒, กรุงเทพมหานคร : มติชน, ๒๕๔๑.
ประสาท หลักศิลา, สังคมวิทยา, กรุงเทพมหานคร : สำนักพิมพ์ก้าวหน้า, ๒๕๑๔.
ปริญญา เทวานฤมิตรกลุ, การศึกษาเพื่อสร้างพลเมือง = Civic Education, กรุงเทพมหานคร: อักษรสัมพันธ์, ๒๕๕๕.
ปาน กิมปี, การพัฒนาเครือข่ายการเรียนรู้การศึกษานอกโรงเรียนเพื่อการพึ่งตนเองของชุมชน. กรุงเทพมหานคร : บัณฑิตวิทยาลัย จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, ๒๕๔๐.
ปาริชาติ วลัยเสถียร และคณะ, กระบวนการพัฒนาและเทคนิคการทำงานของนักพัฒนา. กรุงเทพมหานคร : สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย (สกว.), ๒๕๔๓.
พัฒนาสังคมและสวัสดิการและองค์กรทุนสำหรับเด็กแห่งสหประชาชาติ, กรม, ทำเนียบชุมชนบนพื้นที่สูง ๒๐ จังหวัด ในประเทศไทย พ.ศ. ๒๕๔๕, กรุงเทพฯ : กระทรวงพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์, ๒๕๔๖.
พระกัญจน์ กนฺตธมฺโม (แสงรุ่ง), การพัฒนาความเป็นพลเมืองดีตามหลักพระพุทธศาสนา, พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาพระพุทธศาสนา, บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย, ๒๕๕๘.
พระมหาสุทิตย์ อาภากโร (อบอุ่น), เครือข่าย ธรรมชาติ ความรู้และการจัดการ. กรุงเทพมหานคร :
สำนักงานเสริมสร้างการเรียนรู้เพื่อชุมชนเป็นสุข (สรส.), ๒๕๔๗.
พระสมุห์ชัชวาล ช่ำมะณี, บทบาทของพระสงฆ์ในการพัฒนาชุมชนบริเวณชายแดนไทย-ลาว จังหวัดเลย, รายงานการวิจัย, สถาบันราชภัฏเลย, ๒๕๔๔.
พัทยา สายหู, ความเข้าใจเกี่ยวกับกลไกของสังคม, กรุงเทพมหานคร : สำนักพิมพ์พิฆเณศ, ๒๕๒๖.
พิชัย ผกาทอง, มนุษย์กับสังคม, กรุงเทพมหานคร : โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย, ๒๕๔๗.
พิมพวัลย์ บุญมงคล และคณะ, (๒๕๔๖). ศักยภาพประชาคมในการจัดการปัญหาความรุนแรงต่อผู้หญิงและเด็ก. นครปฐม : เจริญดีการพิมพ์, ๒๕๔๖.
พิมพวัลย์ ปรีดาสวัสดิ์ และวาทินี บุญชะลักษี. การวิเคราะห์เครือข่ายสังคม. นครปฐม : สถาบันวิจัยประชากรและสังคม มหาวิทยาลัยมหิดล, ๒๕๓๖.
เพิ่มศักดิ์ วรรลยางกูร, ศิลปวัฒนธรรมไทย, กรุงเทพฯ : วังอักษร, ๒๕๕๐.
ไพบูลย์ วัฒนศิริธรรม, สำนึกไทยที่พึงปรารถนา, กรุงเทพมหานคร : คุรุสภา, ๒๕๔๔.
มงคล ชาวเรือ. (๒๕๔๖). “การพัฒนาเครือข่ายการเรียนรู้เพื่อชุมชน ตอนที่ ๑” วารสารพัฒนาชุมชน, ๔๒ (๑๐) ๒๕๔๖, หน้า ๒๘.
มานุษยวิทยาสิรินธร (องค์การมหาชน), ศูนย์, ว่าด้วยแนวทางการศึกษาชาติพันธุ์, กรุงเทพฯ : ศูนย์มานุษยวิทยาสิรินธร, ๒๕๔๗.
ราชบัณฑิตยสถาน, พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. ๒๕๔๒. พิมพ์ครั้งที่ ๕. กรุงเทพฯ : อักษรเจริญทัศน์, ๒๕๔๖.
ราชบัณฑิตยสถาน, พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. ๒๕๕๔, กรุงเทพมหานคร : บริษัท ศิริวัฒนาอินเตอร์พริ้นท์ จํากัด (มหาชน), ๒๕๕๖.
ราชบัณฑิตยสถาน, พจนานุกรมศัพท์สังคมวิทยาอังกฤษ-ไทย, กรุงเทพมหานคร : โรงพิมพ์รุ่งศิลป์การพิมพ์, ๒๕๒๔.
เลขาธิการสภาผู้แทนราษฎร, สำนักงาน, พลเมืองในระบอบประชาธิปไตย, กรุงเทพมหานคร : สำนักประชาสัมพันธ์ สำนักงานเลขาธิการสภาผู้แทนราษฎร, ๒๕๕๕.
วรากรณ์ สามโกเศศ, “การศกึษาเพื่อสร้างความเป็นพลเมือง”, มติชน, ฉบับวันที่ ๓ มีนาคม ๒๕๕๔.
วิชาการ, กรม, คู่มือการจัดกระบวนการเรียนรู้หน้าที่พลเมืองศีลธรรม : ระดับมัธยมศึกษาตอนปลาย, กรุงเทพมหานคร : กระทรวงศึกษาธิการ, ๒๕๔๔.
ศักดิ์ชัย นิรัญทวี, รายงานการวิจัยเอกสารการจัดการเรียนรู้เพื่อพัฒนาผู้เรียนให้เป็นพลเมืองดี, กรุงเทพมหานคร : พิมพ์ดีการพิมพ์, ๒๕๔๘.
ศรีศักร วัลลิโภดม, พัฒนาการทางสังคม-วัฒนธรรมไทย, พิมพ์ครั้งที่ ๒, กรุงเทพฯ : อมรินทร์พริ้นติ้งแอนด์พับลิชชิ่ง, ๒๕๔๕.
สัญญา สัญญาวิวัฒน์, ทฤษฎีและกลยุทธ์การพัฒนาสังคม, กรุงเทพมหานคร : โรงพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, ๒๕๔๖.
สนธยา พลศรี. เครือข่ายการเรียนรู้ในงานพัฒนาชุมชน. พิมพ์ครั้งที่ ๒. กรุงเทพฯ : โอเดียนสโตร์, ๒๕๕๐.
ส่งเสริมการศึกษานอกระบบและการศึกษาตามอัธยาศัย, สำนักงาน, หนังสือเรียนสาระการพัฒนาสังคม รายวิชาการพัฒนาตนเอง ชุมชน สังคม สค๓๑๐๐๓ ระดับมัธยมศึกษาตอน ปลาย,
กรุงเทพมหานคร : สำนักงานปลัดกระทรวงศึกษาธิการ, ๒๕๕๑.
ส่งเสริมและพัฒนาศักยภาพชุมชน,สำนัก. เอกสารแนวคิดแนวทางและกรณีตัวอย่างการดำเนินงาน
ศูนย์ประสานของเครือข่ายองค์กรชุมชน. กรุงเทพฯ : เอ ที่ เอ็น โปรดักชั่น, ๒๕๔๗.
สภาพัฒนาการการเมือง, สำนักงาน, ประชาธิปไตยชุมชน กลไกขับเคลื่อนภาคพลเมืองเข้มแข็ง, กรุงเทพมหานคร : สถาบันพระปกเกล้า, ๒๕๕๓.
สมเดช นามเกตุ, การปลูกฝังทางวัฒนธรรม (Cultural Cultivation), ขอนแก่น : หจก.โรงพิมพ์คลังนานา, ๒๕๕๕.
สานิตย์ หนูนิล, “การจัดการข้ามวัฒนธรรมเพื่อเข้าสู่ประชาคมเศรษฐกิจอาเซียน Cross - cultural Management for Entering ASEAN Economic Community” วารสารวิทยาลัยดุสิตธานี, ปีที่ ๙ ฉบับที่ ๒ กรกฎาคม – ธันวาคม ๒๕๕๘, หน้า ๑๗๘-๑๗.
สุโขทัยธรรมาธิราช, มหาวิทยาลัย, มนุษย์กับสังคม, นนทบุรี : โรงพิมพ์หาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช, ๒๕๓๙.
สุโขทัยธรรมาธิราช, มหาวิทยาลัย, เอกสารการสอนชุดวิชา ภาษาไทย ๘ (คติชนวิทยา สำหรับครู) (Thai ๘) หน่วยที่ ๘-๑๕, กรุงเทพมหานคร : มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช, ๒๕๔๒.
เสรี พงศ์พิศ. เครือข่าย. กรุงเทพฯ : สถาบันส่งเสริมวิสาหกิจชุมชน, ๒๕๔๘.
หอการค้าไทย, มหาวิทยาลัย, ภาษาไทยเพื่อการสื่อสาร, กรุงเทพมหานคร : มหาวิทยาลัยหอการค้าไทย, ๒๕๔๑.
อัควรรณ์ แสงวิภาค, ผู้ช่วยศาสตราจารย์ ดร. “กระบวนการเรียนรู้ทางวัฒนธรรมที่มีความจำเป็นต่อการก้าวสู่ประชาคมเศรษฐกิจอาเซียน” วารสารวิชาการศรีปทุม ชลบุรี.
อนงค์นาฏ แก้วไพฑูรย์ และคณะ, การเสริมสร้างความสัมพันธ์ทางสังคมและวัฒนธรรมระดับชุมชนในอาเซียน, รายงานการวิจัย.
อเนก เหล่าธรรมทัศน์, การเมืองของพลเมือง : สู่สหัสวรรษใหม่, พิมพ์ครั้งที่ ๕, กรุงเทพมหานคร : โครงการจัดพิมพ์คบไฟ, ๒๕๕๖.
เอนก เหล่าธรรมทัศน์, การเมืองภาคพลเมือง, พิมพ์ครั้งที่ ๓, กรุงเทพมหานคร : สถาบันพระปกเกล้า, ๒๕๕๔.
อนุชาติ พวงสาลี และวีรบูรณ์ วิสารทสกุล. ประชาสังคม : คำ ความคิด และความหมาย. พิมพ์ครั้งที่ ๒. กรุงเทพ ฯ : สถาบันชุมชนท้องถิ่นพัฒนา, ๒๕๔๑.
อนุรักษ์ ปัญญานุวัฒน์ รหัน แตงจวง และสุกัญญา นิมานันท์, ประสิทธิภาพของรูปแบบการถ่ายทอดความรู้ด้วยสื่อบุคคล : กรณีศึกษาการเผยแพร่ความรู้เรื่องโรคเอดส์ในชุมชนชานเมืองเชียงใหม่. เชียงใหม่ : ม.ป.ท., ๒๕๓๖.
เอกวิทย์ ณ ถลาง, ภูมิปัญญาชาวบ้านสี่ภูมิภาค : วิถีชีวิตและกระบวนการเรียนรู้ของชาวบ้านไทย.กรุงเทพมหานคร : มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช, ๒๕๔๐.
อุดม เชยกีวงศ์, วิมล จิรโรจพันธ์ แลประชิต สกุณะพัฒน์, ศิลปะและวัฒนธรรมไทย, กรุงเทพมหานคร : แสงดาว, ๒๕๔๘.
Carter V. Good, Dictionary of Education, New York : McGrawhill Book, ๑๙๕๙.
J.A. Banks, (Ed), Diversity and Citizenship Education : Global Perspectives, San Francisco, CA : John Wiley & Sons, ๒๐๐๔.
J.S. Coleman, Resources for social change : Race in the United States, New York : WileyInterscience, ๑๙๗๑.
Keith Faulks, Citizenship, (New York : Routledge, ๒๐๐๐.
Oxford University, Oxford Advanced Learne’s Dictionary, ๔th Ed, Oxford : Oxford University Press, (First Edition for Thailand, ๑๙๙๔.
Rogers M. Smith, Political Citizenship : Foundations of Rights in Handbook of Citizenship Studies, edited by Engin F. Isin and Bryan S. Turner, SAGE, ๒๐๐๒.
Swan, W., Langford, N., & Varey, R. (๒๐๐๐). Viewing the corporate community as a knowledge network. Corporate Communication : An International Journal, ๕ (๒), ๙๗-๑๐๖.
Thomas, H. Marshall, Citizenship and social class, In B.S. Turner & P.Hamiton (Eds), Citizenship : Critical concept volume II, (New York : Routledge, ๒๐๐๒.
Van Steenbergen, (Ed), The condition of citizenship, London : Sage Publications, ๑๙๙๔.
Richard C. Remy, Handbook of Basic Citizenship Competencies, Virginia : Association for Supervision and Curriculum Development, ๑๙๘๐.