การสร้างแบรนด์การท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมจังหวัดลำพูน
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาศักยภาพการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมและศักยภาพของแบรนด์การท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมจังหวัดลำพูน 2) เสนอแนวทางการสร้างแบรนด์การท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมจังหวัดลำพูน โดยเก็บข้อมูลแบบผสานวิธีด้วยการสัมภาษณ์แบบมีโครงสร้างผู้ให้ข้อมูลสำคัญ 15 คน ทั้งภาครัฐ เอกชน ประชาชน นักวิชาการ ร่วมกับการเก็บข้อมูลเชิงปริมาณด้วยแบบสอบถามปลายปิดผ่านระบบออนไลน์ จากกลุ่มตัวอย่างนักท่องเที่ยวชาวไทย 400 คน ผลการวิจัยพบว่า การวิเคราะห์ศักยภาพทางการท่องเที่ยวจังหวัดลำพูน มี 1) จุดแข็ง ในด้านความศรัทธาในพุทธศาสนา ความหลากหลายทางชาติพันธุ์ การท่องเที่ยวได้ตลอดทั้งปี 2) จุดอ่อน ในด้านการประชาสัมพันธ์การตลาด การจัดการท่องเที่ยว การคมนาคม และสิ่งอำนวยความสะดวก 3) โอกาส
ในด้านนโยบายสนับสนุนการท่องเที่ยวเมืองรอง เทคโนโลยีสารสนเทศ 4) อุปสรรค ในด้านเศรษฐกิจตกต่ำ และโรคอุบัติใหม่ โดยอัตลักษณ์แบรนด์ท่องเที่ยวที่โดดเด่น คือ วัดและโบราณสถาน และมีภาพลักษณ์แบรนด์ท่องเที่ยวด้านความงดงาม และบุคลิกภาพแบรนด์ท่องเที่ยวในด้านความมีเสน่ห์ มากที่สุด ทั้งนี้ จังหวัดลำพูนควรวางตำแหน่งแบรนด์ท่องเที่ยวหลัก คือ 1) เมืองมรดกล้านนา 2) เมืองพหุชาติพันธุ์ 3) เมืองเทศกาลประเพณี 4) เมืองพุทธศาสนาและสุขภาพจิตที่ดี โดยมีแนวทาง
การจัดการแบรนด์ที่สำคัญในด้านการบริหารจัดการ การอนุรักษ์ การพัฒนา การตลาด นวัตกรรมและ
การวิจัย
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (กันยายน 2563). สถิติด้านการท่องเที่ยวปี 2563. แหล่งที่มา : https://www.mots.go.th/more_news_new.php?cid=411 [21 มิถุนายน 2564]
ประภัสสร แสนไชย. (2554). กระบวนการถ่ายทอดความรู้หัตถกรรมผ้าฝ้ายทอมือ ของชุมชนบ้านดอนหลวง จังหวัดลำพูน. สารนิพนธ์ (ศศ.ม.การศึกษานอกระบบ). เชียงใหม่ : บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
ปิยะชาติ อิศรภักดี. (2560). Branding 4.0 (พิมพ์ครั้งที่ 7). กรุงเทพฯ: อมรินทร์พริ้นติ้งแอนด์พับบลิชชิ่ง.
เพ็ญศิริ พันพา. (2564). กลุ่มชาติพันธุ์และมรดกภูมิปัญญาทางวัฒนธรรมจังหวัดลำพูน. ลำพูน: สำนักงานวัฒนธรรมจังหวัดลำพูน.
พยอม ธรรมบุตร. (2560). รายงานการวิจัยแนวทางพัฒนาแบรนด์ท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม 4.0 ในชุมชนบางกอกใหญ่ กรุงเทพมหานคร. กรุงเทพฯ : วิทยาลัยการจัดการ มหาวิทยาลัยพะเยา.
มติชนออนไลน์. (24 ตุลาคม 2561). ผู้ว่าราชการจังหวัดลำพูน ขานรับนโยบายการส่งเสริมท่องเที่ยวเมืองรองของรัฐบาล หลังนายกรัฐมนตรีเดินทางมาลงพื้นที่ตรวจราชการจังหวัดลำพูน พร้อมมอบหมายการขับเคลื่อนการท่องเที่ยวเมืองรองอย่างเต็มที่. [ออนไลน์] แหล่งที่มา : https://www.matichon.co.th/publicize/news_1193668 [21 ธันวาคม 2564]
มนัสสินี บุญมีศรีสง่า. (2557) “การสร้างอัตลักษณ์ตราสินค้าแหล่งท่องเที่ยวอำเภอหัวหิน จังหวัดประจวบคีรีขันธ์ ในมุมมองนักท่องเที่ยวกลุ่มวัยรุ่น”. วารสาร Veridian E-Journal, 6(1), 548-560.
สำนักงานจังหวัดลำพูน. (2565). แผนพัฒนาจังหวัดลำพูน พ.ศ. 2566-2570. [ออนไลน์] แหล่งที่มา : https://www.lamphun.go.th/th/information/service/4/แผนพัฒนาจังหวัดลำพูน [21 ธันวาคม 2564]
สำนักงานนโยบายและแผนทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม กระทรวงทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม. (28 ตุลาคม 2559). แผนแม่บทและผังแม่บทการอนุรักษ์และพัฒนาบริเวณเมืองเก่าลำพูน. [ออนไลน์] แหล่งที่มา https://nced.onep.go.th/แผนแม่บทและผังแม่บทการ-2/ [21 ธันวาคม 2564]
Aaker, J. L. (1997) Dimensions of brand personality. Journal of Market Research, 34(3), 347–356.
