จิตวิทยาตะวันตก
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษา “จิตวิทยาตะวันตก” พบว่า จิตวิทยาตะวันตกที่มุ่งเน้นไปที่จิต คือสภาวะจิตสำนึกหรือภาวะรู้สึกตัว ในช่วงศตวรรษที่ 60 ของนักจิตวิทยากลุ่ม คือ กลุ่มพฤติกรรมนิยม กลุ่มการขับเคลื่อนทางจิต กลุ่มจิตวิทยามนุษยนิยม และกลุ่มจิตวิทยาการรู้คิด ซึ่งมี คาร์ล จี จุง, สแตนนิสลาฟ โกรป และมาสโลว์ ที่ทำให้เห็นแนวคิดในวงกว้างและเป้าหมายในการพัฒนาจิต และการเข้าถึงความสุขที่เกิดจากการพัฒนาจิตที่มีทฤษฎีสนับสนุน 2 ทฤษฎี คือ จิตวิทยาเชิงบวกและจิตวิทยาก้าวพ้นตัวตนตามความเป็นจริงของชีวิตและโลก เพราะจิตมีธรรมชาติที่มีเอกลักษณ์ในตัว มีธรรมชาติดวงเดียว เป็นนามธรรม ไม่สามารถแสดงรูปพรรณสัณฐานได้ ต้องมีวัตถุเป็นที่เกิด มีคุณสมบัติ เป็นตัวรู้หรือรู้แจ้งได้ ดังที่นักปรัชญากลุ่มจิตวิเคราะห์ทางตะวันตกเรียกว่า “จิตวิทยา” ที่เชื่อว่าทุกพฤติกรรมเป็นรูปแบบการแสดงออกที่มีจิตเป็นตัวสั่งการ เพราะจิตทำให้เกิดความเข้าใจตนเอง การปรับเปลี่ยนพฤติกรรมบางลักษณะที่ไม่เหมาะสมของบุคคลได้ด้วยสติและสัมปชัญญะในการกำหนดจิตสำนึกและพฤติกรรมของผู้คนให้ถูกต้องเหมาะสมต่อกระแสโลกาภิวัฒน์ โดยการนำมาประยุกต์ให้เป็นกิจกรรมการกำหนดอิริยาบถและการสร้างมิตรภาพแห่งการตื่นรู้เป็นพื้นฐานหลักในการพัฒนาจิตนั้นเอง
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
กันยา สุวรรณแสง. (2542). จิตวิทยาทั่วไป. กรุงเทพมหานคร: รวมสาสน์.
ณรงค์ เส็งประชา. (2530). มนุษย์กับสังคม. กรุงเทพมหานคร: โอเดียนสโตร์.
ดาริน ปฏิเมธีภรณ์. (2556). “แรงจูงใจในการปฏิบัติงานมีความสัมพันธ์กับประสิทธิภาพในการทำงานของพนักงาน บริษัท ขนส่งทางอากาศของเอกชนแห่งหนึ่ง ในกรุงเทพมหานคร”. สารนิพนธ์บริหารธุรกิจมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
เดโช สวนานนท์. (2518). จิตวิทยาสังคม. กรุงเทพมหานคร: โอเดียนสโตร์.
ปราโมทย์ เชาวศิลป์. (2526). คู่มือทฤษฏีจิตวิเคราะห์. กรุงเทพมหานคร: สหประชาพานิช.
ยศ สันตสมบัติ. (2542). ฟรอยด์และพัฒนาการของจิตวิเคราะห์ : จากความฝันสู่ทฤษฎีสังคม.กรุงเทพมหานคร : มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
รวิวงศ์ ศรีทองรุ่ง. (2542). การพูดเพื่อการประชาสัมพันธ์. กรุงเทพมหานคร: นานาสิ่งพิมพ์.
ลักขณา สริวัฒน์. (2545). สุขวิทยาจิตและการปรับตัว. กรุงเทพมหานคร: โอเดียนสโตร์.
วิจิตรภาณี เจริญขวัญ. (2551). ระบบและทฤษฏีทางจิตวิทยา. คณะศึกษาศาสตร์: มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
วิธัญญา วัณโณ. (2556). “ทุนจิตวิทยาเชิงบวกในการทำงานกลุ่มของนิสิตนักศึกษา: การวิจัยและพัฒนาโมเดลการวัดและโปรแกรมเสริมสร้าง”. วิทยานิพนธ์ครุศาสตรดุษฏีบัณฑิต. คณะครุศาสตร์: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สาริศา สัสสินทร. ดาบตำรวจ หญิง. (2558). รูปแบบการสร้างภาวะตื่นรู้เชิงพุทธจิตวิทยาบูรณาการ. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย,
สิริพร วงษ์โทน. (2554). “ความสัมพันธ์ระหว่างทุนทางจิตวิทยาด้านบวก ความผูกพันต่อองค์การและผลการปฏิบัติงาน : กรณีศึกษาธนาคารพาณิชย์แห่งหนึ่ง”. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
เสริมศิริ อัครพุฒิพันธ์. (2555). การพัฒนาเพื่อก้าวข้ามพ้นตัวตนตามแนวพระพุทธศาสนาเถรวาท. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต. พระนครศรีอยุธยา : มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณมหาวิทยาลัย.
อริยา คูหา. กาย จิต: ความสมบูรณ์แห่งชีวิต. วาครสารรูสมิแล. 30 (2). (พฤษภาคม-สิงหาคม) : 47-49.
________. (2554). จิตวิทยาเชิงบวก (Positive Psychology). วารสารรูสมิแล. 32 (3). (กันยายน –ธันวาคม) : 77-82.
อะริยา เลาหสุรโยธิน. (มปป.) วิชาจิตวิทยาร่วมสมัย. กรุงเทพมหานคร : มหาวิทยาลัยหอการค้าไทย.
Compton. William C. (2005). An Introduction to Positive Psychology. Wadsworth Publishing.
Harvey. P. (1995). The Selfless Mind: Personality. Consciousness and Nirvana in Early Buddhism. Surrey: Curzon Press.
Keith Campbell. (1938). Body and Mind. Notre Dame. Indiana : University of Notre DamePress.
Ken Wilber. (1995). Sex Ecology and Spiritual. Massachuselts: Shamphala Publication Inc.
Leahey. T.H. (2000). A History of Psychology: Main Current in Psychological Thought. (5th ed.). NJ: Prentice Hall.
Nandor Fodor. (1958). Freud : Dictionary of Psychoanalysis. New York: Philosophical Library. Inc.
