หลักพุทธธรรมเพื่อการสร้างความตระหนักรู้คุณค่าตนเองของผู้สูงอายุ

Main Article Content

พระครูโสภณปริยัติกิจ

บทคัดย่อ

บทความวิชาการนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อนำเสนอแนวคิดหลักธรรมทางพุทธศาสนาที่มีความเกี่ยวข้องกับการสร้างคุณค่าในตนเองของผู้สูงอายุ ซึ่งผู้สูงอายุ หรือ วัยชรา หมายถึง มนุษย์ที่มีอายุอยู่ในช่วงปลายของชีวิต ซึ่งนิยามของผู้สูงอายุอาจแตกต่างกันไปเมื่อพิจารณาจากแง่มุมต่าง ๆ อาทิ ทางชีววิทยา ประชากรศาสตร์ การจ้างงาน และทางสังคมวิทยา ในทางสถิติมักถือว่าผู้ที่อยู่ในวัยสูงอายุคือบุคคลที่มีอายุ 60-65 ปีขึ้นไป สำหรับประเทศไทยกำหนดไว้ว่าผู้สูงอายุคือบุคคลที่มีอายุตั้งแต่ 60 ปีขึ้นไป ผู้สูงอายุที่มีคุณภาพนั้นจะต้องมีความตระหนักรู้ในคุณค่าตนเอง อันเป็นการที่ผู้สูงอายุเห็นความสำคัญและคุณค่าของตัวเอง เห็นว่าคุณค่าของตนได้รับการยอมรับนับถือจากบุคคลอื่น เกิดความรู้สึกที่ดีงามต่อตนเอง รับรู้ว่าตนเองมีความสามารถ มีประโยชน์ต่อตนเอง ครอบครัว และสังคม อย่างไรก็ตาม การนำหลักภาวนา 4 มาเป็นเครื่องมือในการสร้างความตระหนักรู้ก็เป็นสิ่งจำเป็น และสามารถที่จะประยุกต์ใช้กับการสร้างความตระหนักรู้ได้เป็นอย่างดี ซึ่งหลักภาวนา 4 นั้นคือหลักการพัฒนาตนเอง 4 อย่าง คือ การพัฒนาทางกาย เพื่อสร้างสุขภาพร่างกายที่สมบูรณ์แข็งแรง การพัฒนาความประพฤติ เพื่อให้อยู่ร่วมกับผู้คนในสังคมได้อย่างมีคุณภาพและมีความสุข การพัฒนาจิตใจ เพื่อยกระดับจิตใจสู่ผู้สูงอายุที่มีคุณธรรมและจริยธรรม และการพัฒนาปัญญา เพื่อให้รู้เท่าทันความเปลี่ยนแปลงของสรรพสิ่ง

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
พระครูโสภณปริยัติกิจ. (2023). หลักพุทธธรรมเพื่อการสร้างความตระหนักรู้คุณค่าตนเองของผู้สูงอายุ. วารสาร มจร.หริภุญชัยปริทรรศน์, 7(1), 210–225. สืบค้น จาก https://so04.tci-thaijo.org/index.php/JMHR/article/view/263116
ประเภทบทความ
บทความวิชาการ

เอกสารอ้างอิง

กระทรวงการพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์. (2557). ประชากรสูงอายุไทย : ปัจจุบันและอนาคต. ศูนย์เทคโนโลยีสารสนเทศและการสื่อสาร : สำนักงานปลัดกระทรวงการพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์.

นันทา ธงชัยสุริยา. (2562). “การศึกษาการสร้างเสริมการเห็นคุณค่าของตนเองในพระพุทธศาสนาเถรวาท”. วารสารนวัตกรรมการศึกษาและการวิจัย. 3(2) : 101.

นาถยา คงขาว. (2559). “ผลการปรึกษากลุ่มแบบอัตถิภาวะนิยมต่อการตระหนักรู้ในตนเองของ นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนต้น”. วิทยานิพนธ์วิทยาศาสตรมหาบัณฑิต. คณะศึกษาศาสตร์ : มหาวิทยาลัยบูรพา.

บรรลุ ศิริพานิช และคนอื่นๆ. (2541). การออกกำลังกายเพื่อสุขภาพสำหรับผู้สูงอายุ. นนทบุรี : หมอชาวบ้าน.

ปรีดี ทุมเมฆ. (2560). “การพัฒนาความตระหนักรู้ในคุณคาของตนเองสำหรับนักศึกษาระดับปริญญาตรี มหาวิทยาลัยราชภัฏในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ”. วิทยานิพนธ์รัฐประศาสนศาสตรดุษฎีบัณฑิต (รัฐประศาสนศาสตร์). บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม.

พระครูกิตติชัยกาญจน์, พระครูศรีธรรมวราภรณ์ และ พระมหาสุวัฒน์ สุวฑฺฒโน. (2563). “รูปแบบการส่งเสริมสุขภาพตามหลักภาวนา 4 สำหรับโรงเรียนผู้สูงอายุ วัดหนองไม้แก่น อำเภอท่ามะกา จังหวัดกาญจนบุรี”. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์. 7(12) : 224 - 225.

พระครูปทุมภาวนาจารย์ วิ. และ เสริมศิริ อัครพุฒิพันธ์. (2562). “หลักภาวนา 4 กับการพัฒนาปรีชาเชิงอารมณ์ของวัยรุ่นไทยในสังคมยุคดิจิทัล”. วารสารพุทธจิตวิทยา. 4(1) : 137 - 139.

มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรราชวิทยาลัย.

กรุงเทพมหานคร : โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรราชวิทยาลัย.

วราพร วันไชยธนวงค์, วราภรณ์ ยศทวี และ จุฬาวรี ชัยวงค์นาคพันธ์. (2560). “การพัฒนาความตระหนักในคุณค่าของชีวิตสำหรับนักศึกษาพยาบาล”. วารสารวิทยาลัยพยาบาลบรมราชชนนี อุตรดิตถ์. 9(2) : 112.

สถาบันเวชศาสตร์ผู้สูงอายุ. (2545). การออกกำลังกายทั่วไปและเฉพาะโรคผู้สูงอายุ. นนทบุรี : โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.

สำนักงานพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์จังหวัดลำพูน. (2562). สถานการณ์ผู้สูงอายุและคนพิการจังหวัดลำพูน ประจำปี 2562. [ออนไลน์]. แหล่งที่มา : http://www.lamphun.m-society.go.th [27 ธันวาคม 2565].

สำนักพัฒนาสุขภาพจิต, กรมสุขภาพจิต กระทรวงสาธารณสุข. (2545). คู่มือการส่งเสริมสุขภาพที่พึงประสงค์ในผู้สูงอายุสำหรับบุคลากรสาธารณสุข. นนทบุรี : สำนักพัฒนาสุขภาพจิต.

สุทธินันท์ น้ำเพชร. (2542). “ความสัมพันธ์ ระหว่างปัจจัยคัดสรรกับการปรับตัว ของผู้สูงอายุภายหลังเกษียณอายุราชการในจังหวัดเพชรบุรี”. วิทยานิพนธ์วิทยาศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยมหิดล.

ไสว พราหมณี. (2541). นโยบายรัฐบาลเกี่ยวกับผู้สูงอายุ. กรุงเทพมหานคร : มหาวิทยาลัยมหิดล.

Bloom, Benjamin S.. (1971). Handbook on Formative and Summative Evaluation of Student Learning. New York: McGraw-Hill Book Company, 1971.

Koffka. (1978). Encyclopedia of the Social Sciences. New York : The Macmillan Company.

Maslow. (1970). “Motivation and personality”. Journal of consulting and clinical psychology. New York : Harper and Row.

Steven J. Breckler. (1986). Handbook of Motivation and Cognition: Foundations of Social Behavior. New York: Johns Hopkins University. Guilford Press.