วิมานของสัตว์ที่อุบัติในอบายภูมิ
Main Article Content
บทคัดย่อ
พระพุทธศาสนามีความเชื่อเกี่ยวกับวิมาน ซึ่งเกิดจากกุศลกรรมความดีทั้งหลายที่ได้กระทำไว้ในขณะที่ยังเป็นมนุษย์ หลังจากได้จุติจากภพภูมิมนุษย์ก็ได้มาอุบัติในสัคคภูมิเป็นเทวดาที่มีวิมานสวยงามเป็นที่อยู่อาศัย วิมานที่ปรากฏแก่เหล่าเทวดานั้นมีความสวยงามที่ทำให้ด้วยทองคำ แก้วไพฑูรย์ เพชรนิลจินดาประดับตกแต่ง และยังมีปัจจัยบริวารทั้งหลายอย่างอุดมสมบูรณ์ แต่ในขณะเดียวกันวิมานยังได้ปรากฏแก่เหล่าสัตว์ที่อุบัติในอบายภูมิ ซึ่งมีสภาพที่ความคล้ายคลึงกับวิมานของเหล่าเทวดา คือ มึความสวยงามประดับด้วยทองคำ แก้วไพฑูรย์มากมาย แต่ความเป็นอยู่นั้นไม่ได้เป็นวิมานที่มีความสุขเหมือนกับเหล่าเทวดา เพราะยังเป็นวิมานที่ยังเจือด้วยทุกข์อยู่เนืองนิจ จึงได้ชื่อว่าเป็นวิมานแห่งความทุกข์ คือ มีวิมานสวยงามเป็นที่อยู่อาศัยก็จริงอยู่แต่ก็ต้องได้รับทุกขเวทนา คือ มีรูปร่างน่าเกลียดน่ากลัวบ้าง ต้องอยู่ผู้เดียวบ้าง ไม่มีผ้าไว้นุ่งห่มบ้าง เป็นต้น วิมานที่ปรากฏแก่สัตว์ที่อุบัติในอบายนี้ได้ปรากฏแก่พวกเปรตและอสุรกายบางจำพวก เหตุที่ทำให้ต้องมาอุบัติในอบายภูมิและมีวิมานเป็นที่อยู่อาศัยได้นั้น มาจากกระทำอกุศลกรรมไว้ในสมัยที่ยังเป็นมนุษย์ แต่ในขณะเดียวกันก็เป็นผู้ให้ทานแก่พระภิกษุสงฆ์ หลังจากตายไปแล้วด้วยวิบากกรรมจากอกุศลกรรมทำให้ต้องมาอุบัติในอบาย คือ เป็นเปรตและอสุรกาย แต่อานิสงส์จากการให้ทานทำให้มีวิมานสวยงามเป็นที่อยู่อาศัยของตนเอง แต่ก็ต้องได้รับความทุกขเทวนาตามภูมิของตน ไม่สามารถพ้นจากความทุกข์ได้ ดังนั้น พุทธศาสนิกชนชาวพุทธทั้งหลายนอกจากจะเป็นผู้ให้ทานแล้ว ก็ควรจะละเว้นจากอกุศลกรรมทั้วปวงและทำกุศลกรรม ซึ่งจะทำให้พบกับความสุขทั้งชาตินี้และชาติหน้า
Article Details

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยุตฺโต). (2543). พจนานุกรมพุทธศาสน์ ฉบับประมวลศัพท์. พิมพ์ครั้งที่ 9. กรุงเทพมหานคร : โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระพีร์ญาภพพ์ ธารพนาลี. (2563). ศึกษาวิเคราะห์วิมานในวิมานวัตถุ. วารสารมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร. 17 (1), 65-72.
พระมหาชาญชัย ชุตินฺธโร. (2558). วิเคราะห์หลักพุทธธรรมในวิมานวัตถุที่มีอิทิพลต่อความเชื่อของพุทธศาสนิกชน ตำบลสวนเขื่อน อำเภอเมือง จังหวัดแพร่. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต (สาขาวิชาพระพุทธศาสนา). บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระมหาธรรมราชาที่ 1พญาลิไทย. (2536). ไตรภูมิกถา. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพมหานคร : กรมศิลปากร.
พระกฤษณุ ปญฺญาวชิโร กาแก้วมิตรมาร ภัรฑิลา น้อยเจริญ และคิด วรุณดี, (2560). ภูมิวิลาสินี : เครื่องเตือนใจให้สังคมอยุ่ในพุทธโอวาท. วารสารปัญญาปณิธาน. 2 (1), 19-37
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2535). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
มหามกุฏราชวิทยาลัย. (2534). พระไตรปิฎกพร้อมอรรถกถา แปล ชุด 91 เล่ม. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหามกุฏราชวิทยาลัย.
มานพ รักการเรียน และพระภาวนาพิศาลเมธี วิ. (2560). การรอดพ้นอบายภูมิตามหลักพระพุทธศาสนา. วารสาร มจร บาฬีศึกษาพุทธโฆสปริทรรศน์. 3 (1), :29-48
ราชบัณฑิตยสถาน. (2542). พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2542. กรุงเทพมหานคร : นานมีบุ๊คส์พับลิเคชั่นส์.
วรรณสิทธิ ไวทยะเสวี. (2547). คู่มือการศึกษา พระอภิธรรมมัตถสังคหะ ปริจเฉทที่ 7 สมุจจยสังคหวิภาค. พิมพ์ครั้งที่ 6. กรุงเทพมหานคร: หจก. ทิพยวิสุทธิ์.
สิรีรัศมิ์ สิงห์สนธิ และพระมหายุทธนา นรเชฏโฐ. (2562). วิเคราะห์กุศลกรรมในคัมภีร์วิมานวัตถุ. วารสารพุทธมัคค์ ศูนย์วิจัยธรรมศึกษา สำนักเรียนวัดอาวะวิกสิตาราม. 6 (2), 101-111