รูปแบบการเสริมสร้างเครือข่ายสุขภาวะของพระอาสาสมัคร ส่งเสริมสุขภาพประจำวัด (อสว.) ในจังหวัดลำพูน

Main Article Content

ปิ่นปินัทธ์ เหลืองพิทักษ์

บทคัดย่อ

บทความนี้มีวัตถุประสงค์คือ 1) ศึกษาสภาพการณ์ของเครือข่ายสุขภาวะของพระ อสว. ในจังหวัดลำพูน 2) พัฒนากระบวนการเสริมสร้างเครือข่ายสุขภาวะและ 3) นำเสนอรูปแบบการเสริมสร้างเครือข่ายสุขภาวะของพระ อสว. การวิจัยนี้รูปแบบการวิจัยและพัฒนา วิจัยเชิงคุณภาพและเชิงปฏิบัติการ โดยมีเครื่องมือได้แก่ แบบสัมภาษณ์ แบบประเด็นเสวนาวิชาการ และการพัฒนากระบวนการเสริมสร้างเครือข่าย โดยมีกระบวนการดังนี้  1) ขั้นตอนการก่อรูปเครือข่าย 2) การจัดระบบบริหารเครือข่าย 3) การจัดบทบาทหน้าที่ของสมาชิก 4) การใช้ประโยชน์เครือข่าย 5) การธำรงรักษาเครือข่าย วิเคราะห์ข้อมูล โดยผู้วิจัยดำเนินการวิเคราะห์ข้อมูลตามเนื้อหา


          ผลการวิจัยพบว่า


          1) สภาพการณ์ของเครือข่ายสุขภาวะของพระอสว. ในจังหวัดลำพูน  มีการประสานงานภายในพื้นที่จากหลายหน่วยงาน มีการจัดบทบาทหน้าที่ของสมาชิกในเครือข่าย สร้างความตระหนักในการใช้ประโยชน์ และกำหนดวิธีการเสริมสร้างเครือข่าย แต่ยังมีจุดอ่อนคือมีลักษณะงานที่ต่างคนต่างทำบทบาทหน้าที่ของตน ทั้งยังขาดในส่วนของงบประมาณในการขับเคลื่อนและการรับรู้ของสังคมในการปฏิบัติงานของพระอสว.


          2) การพัฒนากระบวนการเสริมสร้างเครือข่ายสุขภาวะของพระอสว. โดยมีกระบวนการดังนี้  1) ขั้นตอนการก่อรูปเครือข่าย 2) การจัดระบบบริหารเครือข่าย 3) การจัดบทบาทหน้าที่ของสมาชิกในเครือข่าย 4) การใช้ประโยชน์เครือข่าย 5) การธำรงรักษาเครือข่ายการ และการประยุกต์ใช้หลักอปริหานิยธรรม


          3) รูปแบบการเสริมสร้างเครือข่ายสุขภาวะของพระอสว. มีการวางระบบเครือข่าย การจัดบทบาทหน้าที่ของสมาชิก การพัฒนาศักยภาพและสมรรถนะและการให้ขวัญกำลังใจและสวัสดิการ อีกทั้งประยุกต์หลักอปริหานิยธรรมมาใช้เป็นกลไกในการเสริมสร้างการทำงานให้เกิดความเข้มแข็ง

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
เหลืองพิทักษ์ ป. (2023). รูปแบบการเสริมสร้างเครือข่ายสุขภาวะของพระอาสาสมัคร ส่งเสริมสุขภาพประจำวัด (อสว.) ในจังหวัดลำพูน. วารสาร มจร.หริภุญชัยปริทรรศน์, 7(2), 158–172. สืบค้น จาก https://so04.tci-thaijo.org/index.php/JMHR/article/view/A-12
ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

เกรียงศักดิ์ เขียวยิ่ง และคณะ. (2539). การบริหารทรัพยากรมนุษย์และบุคคล = Human resoures and personnel management. ขอนแก่น: ภาควิชาสังคมศาสตร์ คณะมนุษย์ศาสตร์และ สังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น.

จงกล นี ชุติมา เทวินทร. (2542). การฝึกอบรมเชิงพัฒนา. กรุงเทพมหานคร : พี เอลิ.

ชาญชัย อาจินสมาจาร. (มปป). การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์. มปพ.

ชูชัย สมิทธิไกร. (2538). จิตวิทยาการฝึกอบรมบุคลากร. เชียงใหม่: ภาควิชาจิตวิทยาคณะมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

เชาว์ โรจน์แสง. (2554). เอกสารการสอนชุดวิชาการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์หน่วยที่1-7. พิมพ์ครั้งที่ 3. มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมธิราช: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.

ณรงค์วิทย์ แสนทอง. (2547). มารู้จัก COMPETENCY กันเถอะ. กรุงเทพมหานคร: เอช อาร์เซ็นเตอร์.

ดนัย เทียนพุฒ. (2541). กลยุทธ์การพัฒนาคนไขปัญหาคาใจนักฝึกอบรม. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์สุรพิม.

ปณิธาน หล่อเลิศวิทย์. (2541). นิยามศัพท์ส่งเสริมสุขภาพ ฉบับปรับปรุง 2541. กรุงเทพมหานคร: ดีไซร์.

ประเวศ วะสี. (2545). พ.ร.บ.สุขภาพแห่งชาติ: ธรรมนูญสุขภาพของคนไทย เครื่องมือนวัตกรรมทางสังคม. นนทบุรี: สำนักงานปฏิรูประบบสุขภาพแห่งชาติ.

_________. (2554). สุขภาวะชุมชนเป็นรากฐานของสุขภาวะทั้งมวล. กรุงเทพมหานคร: บริษัท พี.เอ.ลีฟวิ่ง จำกัด.

พระธรรมปิฎก (ป.อ.ปยุตฺโต). (2543). ทศวรรษธรรมทัศน์พระธรรมปิฎกหมวดศึกษาศาสตร์. กรุงเทพมหานคร : ธรรมสภา.

มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.