โลกาภิวัตน์กับผลกระทบต่อวัฒนธรรมในสังคมชนบท
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
ในอดีตสังคมชนบทของไทยนั้นเต็มไปด้วยความเรียบง่ายและการแบ่งปันเมื่อสังคมไทยรับเอาแนวคิดต่างๆตามกระแสของโลกาภิวัตน์เข้ามาก็เกิดการเปลี่ยนแปลงต่างๆมากมาย การเปลี่ยนแปลงของสภาพสังคมไทยหลังจากการออกแผนพัฒนาเศรษฐกิจแห่งชาติฉบับที่ 1 – 8 ที่เป็นหัวเรียวหัวต่อในการนำพาสังคมการเกษตรของประเทศไทยให้ก้าวเข้าสู่การเป็นสังคมอุตสาหกรรม จากการกระจายความเจริญจากหัวเมืองต่างๆไปสู่ภูมิภาครอบนอก รวมทั้งการกระจายรายได้ให้กับท้องถิ่น ส่งผลให้เกิดการเปลี่ยนแปลงในสังคมและวัฒนธรรมในชนบทเป็นอย่างมากนับตั้งแต่อดีตเป็นต้นมา วิถีชีวิตของผู้คนในสังคมชนบทเปลี่ยนแปลงไป ผู้คนในสังคมชนบทที่ห่างไกลจากพลวัตความเป็นเมืองใหญ่ ได้เริ่มมีการเปลี่ยนแปลงกลายเป็นสังคมชนบทแบบใหม่ที่ผสมผสานไปด้วยเอกลักษณ์ทางวัฒนธรรมแบบดั้งเดิมและพลวัตความเร่งรีบของสังคมเมืองใหญ่เพราะได้รับอิทธิพลจากสื่อภายใต้กระแสธารของโลกาภิวัตน์ ที่เข้ามามีบทบาทสำคัญ เช่น ทุนนิยมและ วัฒนธรรมประชานิยม เป็นต้น อย่างไรก็ตามทางผู้เขียนเห็นว่าสามารถให้หน่วยงานภาครัฐจัดกิจกรรมที่ทำให้กลุ่มเด็กและเยาวชนหันมาตระหนักถึงความสุ่มเสี่ยงที่จะสูญหายของวัฒนธรรมท้องถิ่นและอนุรักษ์วัฒนธรรมเพราะกลุ่มเด็กและเยาวชนนั้นนับว่าอยู่ในกลุ่มเสี่ยงอย่างมากที่จะได้รับอิทธิพลในวัฒนธรรมต่างชาติมากกว่ากลุ่มผู้สูงวัยซึ่งจะผลกระทบดังกล่าวจะส่งผลกระทบต่อ เศรษฐกิจ สังคม ประเพณี และ วัฒนธรรม ในระยะยาวแล้วอาจจะส่งผลให้วัฒนธรรมถูกลืมเลือนไปจากสังคมไทย
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
References:
กระทรวงวัฒนธรรม. (2563). ประเพณีเลี้ยงผีขุนน้ำ. สืบค้นเมื่อ 3 มกราคม พ.ศ.2566, https://www.m-culture.go.th/th/article_view.php?nid=34396
กนกวรา พวงประยงค์ และ สานิตย์ หนูนิล. (2561). สังคมชนบทไทยสมัยใหม่กับปัจจัยกำหนดวิถีการดำเนินชีวิต. วารสารสังคมศาสตร์เเละมนุษยศาสตร์, 44(2), 34–58.
กันทนา ใจสุวรรณ. (2563). วิถีชีวิตคนชนบทไทยยุค 4.0. วารสารปัญญาปณิธาน, 5(1), 29–41.
ชาย โพธิสิตา. (2555). ชนบทไทยในวิถีทุนนิยม. วารสารราชบัณฑิตยสถาน, 37(4), 163–185.
นริศรา แสงเทียน และ เมชฌ สอดส่องกฤษ. (2560). ภาพสะท้อนการสื่อสารของรัฐบาลเพื่อการฟื้นฟูวัฒนธรรมความเอื้อเฟื้อในสังคมจีนปัจจุบัน. วารสารภาษา ศาสนา และวัฒนธรรม, 6(2), 185–220.
ประทวน วันนิจ และ มนูญ สอนโพนงาม. (2565). วิกฤตวัฒนธรรม เปลี่ยนผ่านวิถีชีวิตสังคมไทยในยุคดิจิทัล. วารสารวนัมฎองแหรกพุทธศาสตรปริทรรศน์, 9(2), 124–126.
ภัชลดา สุวรรณนวล และ พระปลัดระพิน พุทธิสาโร. (2564). การบริหารจัดการชุมชนตามหลักสังคหวัตถุ 4. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์, 8(2), 325–336.
ภิญญพันธุ์ พจนะลาวัณย์. (2563.). เครื่องแบบ ทรงผม หน้าเสาธง ไม้เรียว. สำนักพิมพ์ มติชน.
เลหล้า ตรีเอกานุกุล. (2562). การเฝ้าระวังทางวัฒนธรรมของประชาชนในจังหวัดเชียงราย. สักทอง : วารสารมนุษย์ศาสตร์เเละสังคมศาสตร์ (สทมส), 25(4), 36–42.
วาสนา ปานนวม. (2555). การส่งเสริมการ์ตูนของญี่ปุ่น: เครื่องมือเพิ่ม Soft Power และผลประโยชน์ทางเศรษฐกิจ. วารสารญี่ปุ่นศึกษา, 29(1), 76–85.
สำนักงานสภาพัฒนาการ แผนพัฒนาการเกษตรในช่วงแผนพัฒนาเศรษฐกิจและ สังคมแห่งชาติ ฉบับที่ 12 (พ.ศ.2560 – 2564). กรุงเทพฯ. 2560.
อภัสณา อัศวรังสิตแสง. (2564). การก่อตัวของวัฒนธรรม กระแสเคป๊อปและสินค้าวัฒนธรรม ในฐานะอาวุธทางการเมือง. วารสารสหวิทยาการ วิทยาลัยสหวิทยาการ, 18(1), 154–180.
Benedict, R. (1987). Thai culture and behavior : an unpublished war-time study dated September 1943. Cornell University, Dept. Of Far Eastern Studies.
Campbell, K. M., & O’hanlon, M. E. (2006). Hard power : the new politics of national security. Basic Books.
Croucher, S. L. (2018). Globalization and belonging : the politics of identity in a changing world. Rowman & Littlefield.
Nye, J. S. (2004). Soft Power: the means to success in world politics. Public Affairs.
Poshakrishna, P. (2022). Is Globalization a Threat or Opportunity to the Local Culture of Spirit Worship?. Journal of Roi Kaensarn Academi, 7(11), 591–601.
Poshakrishna, P. (2022). The belief in Animism towards village people’s way of life: A case study of ritual ancestor spirit worship in Mae Mao Khee Lek Village, Mon Pin Sub-district, Fang District, Chiang Mai Province. [Unpublished manu-script], Sheffield Hallam University.
Throsby, C.D. (2001). Economics and culture. Cambridge: Cambridge University Press.
