โลหะวิทยากับการสร้างสรรค์งานพุทธศิลปกรรม

Main Article Content

สุชัย สิริรวีกูล
พัลลภ หารุคำจา
ประสิทธิ์ เพ็ชรแสนงาม

บทคัดย่อ

บทความวิชาการเรื่องนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อ วิเคราะห์คุณค่าเชิงคุณสมบัติในงานโลหะวิทยา ความเชื่อ ความหมายและอานิสงส์แห่งการสร้าง การนำมาใช้ในการสร้างสรรค์งานพุทธศิลปกรรมที่ปรากฏในประวัติศาสตร์พระพุทธศาสนาตลอดจนในการนำมาสร้างงานพุทธศิลปกรรมของสังคมไทยที่มีมาในอดีต รูปแบบพัฒนาการของงานโลหะวิทยาในงานพุทธศิลปกรรมในบริบทร่วมสมัยที่สะท้อนถึงความเจริญทางเทคโนโลยีและวิธีการนำมาสร้างสรรค์งานพุทธศิลปกรรมในหลากหลาย รูปแบบที่เป็นเชิงนวัตกรรมในการสร้างสรรค์ จากการศึกษาวิเคราะห์มีข้อค้นพบที่สำคัญดังนี้ ในเชิงประวัติศาสตร์ด้วย คุณสมบัติและคุณค่าของงานโลหะวิทยาในเชิงวัสดุศาสตร์  มีความเกี่ยวข้องกับการสร้างจิตกาธานเพื่อถวายพระเพลิงพุทธสรีระในพุทธประวัติที่ระบุไว้ในพระไตรปิฎก  และยังได้นำมาสร้างสรรค์งานพุทธศิลปกรรมทั้งด้านสถาปัตยกรรม ประติมากรรม และงานจิตรกรรม ในหลากหลายรูปแบบและวิธีการปรากฏในงานพุทธศิลปกรรมของกลุ่มชาติพันธุ์ที่นับถือพระพุทธศาสนา รวมทั้งในการนำมาใช้ในการสร้างสรรค์งานพุทธศิลปกรรมของชาติไทย มาอย่างยาวนาน ในเชิงบริบทร่วมสมัยงานโลหะวิทยาที่ปรากฏในงานพุทธศิลปกรรม มีพัฒนาการทั้งในด้านการพัฒนาคุณสมบัติทางวัสดุศาสตร์ เทคโนโลยีและวิธีวิทยาในการสร้างสรรค์ส่งผลให้เกิดการสร้างสรรค์งานพุทธศิลปกรรมที่เป็นนวัตกรรมที่มีคุณค่าในเชิงทัศนธาตุและสุนทรียศาสตร์ในบริบทร่วมสมัยและส่งผลต่อการนำไปพัฒนางานพุทธศิลปกรรมต่อไปในอนาคตอย่างมีนัยยะสำคัญ

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
สิริรวีกูล ส., หารุคำจา พ., & เพ็ชรแสนงาม ป. (2023). โลหะวิทยากับการสร้างสรรค์งานพุทธศิลปกรรม. วารสาร มจร.หริภุญชัยปริทรรศน์, 7(3), 188–204. สืบค้น จาก https://so04.tci-thaijo.org/index.php/JMHR/article/view/a14
ประเภทบทความ
บทความวิชาการ

เอกสารอ้างอิง

กิติยา อุทวิ. (2550). “ความเชื่อและคุณค่าของการสร้างพระพุทธปฏิมาสำริดในล้านนา”. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตศึกษา : มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระครูโสภณสุทธิวัฒน์. (2549). ประวัติพระพุทธมหาสุวรรณปฏิมากร. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพมหานคร : บริษัท กราฟิกอาร์ตพริ้นติ้ง จำกัด.

พระพุทธพุกาม พระพุทธญาณ. (2557). มูลศาสนา. กรุงเทพมหานคร : ศรีปัญญา.

พระมหาอุดม ปญฺญาโภ (อรรถศาสตร์ศรี). (2555). “การศึกษาวิเคราะห์พุทธศิลป์เชิงสุนทรียศาสตร์ : ศึกษากรณีเฉพาะพระพุทธรูปสมัยอยุธยา”. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พราหมณ์นราสุธรรมภี. (2559). มหาธาตุเจดีย์. พิมพ์ครั้งที่ ๒. กรุงเทพมหานคร : หจก. เรือนแก้วการพิมพ์.

เพิ่มศักดิ์ วรรยางกูร . (2545). วิถีธรรมวิถีไทย. กรุงเทพมหานคร : อาร์ทลีย์ เพรส.

มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

วิเชียร สุรินต๊ะ. อุไร ไชยวงศ์ (ปริวรรต). ชัปนะ ปิ่นเงิน (ตรวจทาน). (2544). อานิสงส์ล้านนา การปริวรรตและสาระสังเขป. เชียงใหม่: สถาบันวิจัยสังคม มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

วิทยา พลวิฑูรย์. (2555). แต้มเส้นเขียนลาย คำจั๋งโก๋. เชียงใหม่ : พิมพ์นานา.

ศักดิ์ชัย สายสิงห์. ศ.ดร. (2551). พุทธปฏิมา งานช่างพลังแห่งศรัทธา. นนทบุรี : โรงพิมพ์มติชนปากเกร็ด.

________. (2556). พุทธศิลป์สมัยรัตนโกสินทร์ พัฒนาการของงานช่างและแนวคิดที่ปรับเปลี่ยน. กรุงเทพมหานคร : โรงพิมพ์ฟิสิกส์เซ็นเตอร์.

องค์ดาไลลามะ. (2559). ปรัชญาปารมิตาหฤทัยสูตร แปลโดย นัยนา นาควัชระ. กรุงเทพมหานคร : หจก.สามลดา.

Carol Stratton. (2004). Buddhist Sculpture of Northern Thailand. Thailand : Silkworm Books Publication.