กลยุทธ์การจัดการท่องเที่ยวเชิงศรัทธาที่ส่งผลต่อการตัดสินใจมาท่องเที่ยว วัดไร่ขิง จังหวัดนครปฐม
บทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษากลยุทธ์การจัดการท่องเที่ยวเชิงศรัทธาของประชาชนที่มาท่องเที่ยววัดไร่ขิง จังหวัดนครปฐม 2) ศึกษาการตัดสินใจมาท่องเที่ยวของประชาชนที่มาท่องเที่ยววัดไร่ขิง จังหวัดนครปฐม 3) ศึกษากลยุทธ์การจัดการท่องเที่ยวเชิงศรัทธาที่ส่งผลต่อการตัดสินใจมาท่องเที่ยววัดไร่ขิง จังหวัดนครปฐม กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการวิจัยครั้งนี้ จำนวน 400 คน คำนวนจากสูตรของยามาเน่ เครื่องมือที่ใช้เก็บรวบรวมข้อมูลเป็น สถิติที่ใช้วิเคราะห์ข้อมูล คือค่าความถี่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และการวิเคราะห์การถดถอยพหุคูณ
ผลการศึกษาพบว่า
- กลยุทธ์การจัดการท่องเที่ยวเชิงศรัทธาวัดไร่ขิง จังหวัดนครปฐม โดยภาพรวมมีความคิดเห็นอยู่ในระดับมาก เมื่อพิจารณาเป็นรายด้าน พบว่า ด้านการเข้าถึงแหล่งท่องเที่ยว ด้านกิจกรรม ด้านสิ่งดึงดูดใจ และด้านสิ่งอำนวยความสะดวก มีความคิดเห็นอยู่ในระดับมาก ตามลำดับ
- การตัดสินใจมาท่องเที่ยววัดไร่ขิง จังหวัดนครปฐม โดยภาพรวมมีความคิดเห็นอยู่ในระดับมาก เมื่อพิจารณาเป็นรายข้อ พบว่า มีความคิดเห็นอยู่ในระดับมากและปานกลาง ข้อที่มีค่าเฉลี่ยมากที่สุด คือ มีความประทับใจในการท่องเที่ยววัดไร่ขิงและจะกลับมาท่องเที่ยวอีกครั้งรองลงมาคือ การท่องเที่ยววัดไร่ขิงช่วยให้เกิดความสบายใจตอบสนองความเชื่อในความศักดิ์สิทธิ์
- กลยุทธ์การจัดการท่องเที่ยวเชิงศรัทธาที่ส่งผลต่อการตัดสินใจมาท่องเที่ยววัดไร่ขิง จังหวัดนครปฐม
ด้านสิ่งดึงดูดใจ ด้านสิ่งอำนวยความสะดวก ส่งผลต่อการตัดสินใจมาท่องเที่ยววัดไร่ขิง จังหวัดนครปฐม ด้านการเข้าถึงแหล่งท่องเที่ยว ด้านกิจกรรม ไม่ส่งผลต่อการตัดสินใจมาท่องเที่ยววัดไร่ขิง จังหวัดนครปฐม หรือไม่มีนัยสำคัญต่อการตัดสินใจมาท่องเที่ยว
References
กรองแก้ว ตาลเจริญ. (2562). ท่องเที่ยวอาสาร่วมกันพัฒนาจังหวัดนครปฐม. เรียกใช้เมื่อ 15 สิงหาคม 2562 จาก https://www.jitarsabank.com/job/detail/4947
กิตติศักดิ์ กลิ่นหมื่นไวย. (2558). แนวทางการจัดการท่องเที่ยวชุมชนลำปางหลวง อำเภอเกาะคา จังหวัดลำปาง. ลำปาง : วิทยาลัยอินเตอร์เทคลำปาง.
ยุทธการ ไวยอาภา และคณะ. (2556). การจัดการทรัพยากรทางวัฒนธรรมเพื่อการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนตำบลโป่งแยง อำเภอแม่ริม จังหวัดเชียงใหม่. เชียงใหม่ : คณะพัฒนาการท่องเที่ยว มหาวิทยาลัยแม่โจ้.
รสิมา อังกูร. (2554). ความพร้อมของวัดในเขตกรุงเทพมหานครเกี่ยวกับการเผยแผ่พระพุทธศาสนาโดยผ่านการนำชมศิลปวัฒนธรรม. กรุงเทพมหานคร : มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
วีระศักดิ์ โควสุรัตน์. (2562). รายได้ท่องเที่ยวไทย สูงเป็นอันดับ 4 ของโลก. เรียกใช้เมื่อ 11 กรกฎาคม 2562 จาก https://www.bltbangkok.com/News/
สุวีร์ณัสญ์ โสภณศิริ. (2554). การวิเคราะห์พฤติกรรมนักท่องเที่ยว: ก้าวแรกสู่การเป็นผู้บริหารธุรกิจ ท่องเที่ยวอย่างมืออาชีพ. กรุงเทพมหานคร : อินทนิล.
อริศรา ห้องทรัพย์ และกุลพิชญ์ โภไคยอุดม. (2558). แนวทางพัฒนาการจัดการท่องเที่ยวเชิงสุขภาพแหล่งน้ำพุร้อน ในภูมิภาคทางตอนเหนือของประเทศไทย. กรุงเทพมหานคร : คณะวิทยาศาสตร์การกีฬา จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
โอริสา เชี่ยวเกษม. (2558). การจัดการการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมในชุมชนไตลื้อ ตำบลบ้านถิ่น อำเภอเมืองแพร่ จังหวัดแพร่. ใน วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาไทยศึกษา. มหาวิทยาลัยราชภัฏธนบุรี.
Yamane, T. (1973). Statistic : An Introductory Analysis. 3rd ed. New York : Harper and Row.
