SCHOOL EFFICIENT ORGANIZATION CULTURE MODEL FOR ENHANCING STUDENTS’ ARITHMETIC LEARNING IN SCHOOL UNDER THE OFFICE OF BANGKOK PRIMARY EDUCATION AREA
Keywords:
Organization Culture, Model for the excellence, Mathematical Learner EnhancingAbstract
This research article intended to explores the background, problems and organizational culture model for promoting mathematics learning of students in basic schools This qualitative research covers 5 target schools. There are Rachawinit school, Phyathai school, Anubanwatparinayok school, Watphubphachai school and Anubanphibunwes school. and group of informants include experts,administrator, school practitioners and those concerned in general total 70 people.. The data of which has been compiled by means of interviewing, observing, group conversation, and in-depth studying on educational goals, qualitative data analysis , and presenting by means of descriptive analysis. The research divides the study into 3 periods: The beginning period, (beginning – 1977), developmental period, (1978 - 2006) and the reform period, (2007 - present) The results show that 1) The organization background : The first one established a corporate culture relatives, the next was development of corporate culture and bureaucracy and at the present is to combined with all of terms to mix between culture geared for success in public relations and adaptive depends on the educational focusing. 2) The important problem of organizational culture are no specific culture for promoting mathematics learning, lacks of focus on beliefs, values and concrete norms. And there is lack of using the model ,none using network and cultural dimension. 3) This study was “ Basic Education School Organization Culture Model for the Excellence in Mathematics” This model is clear. It is able to selected as the educational institution aims. It will help to enhance the learning in mathematics education to be quality.
References
กัญญาณัฐ บุญพวง. (2551). วัฒนธรรมองค์กรที่ส่งผลต่อการจัดการความรู้ของสถานศึกษาสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาราชบุรี เขต 2. ใน วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาการบริหารการศึกษา. มหาวิทยาลัยศิลปากร.
เดชน์ เทียมรัตน์ และกานต์สุดา มาฆะศิรานนท์. (2545). วินัยสำหรับองค์การเรียนรู้. กรุงเทพมหานคร: เอ๊กเปอร์เน็ต.
ประทวน วันนิจ. (2554). การพัฒนาองค์กรโดยใช้มิติทางวัฒนธรรมในโรงงานอุตสาหกรรมขนาดกลางและเขตปริมณฑลกรุงเทพมหานคร.วิทยานิพนธ์. ใน ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาวัฒนธรรมศาสตร์. มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
พรชัย เชื้อชูชาติ. (2546). ความสัมพันธ์ระหว่างวัฒนธรรมองค์การโรงเรียนกับประสิทธิผลของโรงเรียนเทศบาล ในเขตพื้นที่พัฒนาชายฝั่งทะเลภาคตะวันออก. ใน วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต สาขาการบริหารการศึกษา. มหาวิทยาลัยบูรพา.
พวงทิพย์ มั่งคั่ง. (2543). ความสัมพันธ์ระหว่างวัฒนธรรมโรงเรียนกับประสิทธิผลโรงเรียนมัธยมศึกษา สังกัดกรมสามัญศึกษา เขตการศึกษา 12. ใน วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต สาขาการบริหารการศึกษา. มหาวิทยาลัยบูรพา.
พินิจ หนูเกตุ. (2551). วัฒนธรรมองค์การและความพึงพอใจในงานที่มีผลต่อประสิทธิผลองค์การในเขตพื้นที่การศึกษาสุราษฎร์ธานี. ใน ดุษฎีนิพนธ์ศึกษาศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา. มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
พิรัช จำรัสแนว. (2553). วัฒนธรรมโรงเรียนกรณีศึกษาโรงเรียนโนนคูนวิทยาคารรัชมังคลาภิเษก สังกัดสำนักงาน เขตพื้นที่การศึกษาชัยภูมิ เขต 2. ใน วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาการบริหารการศึกษา. มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
มานพ โคตรโสภา. (2553). วัฒนธรรมโรงเรียน: กรณีศึกษาโรงเรียนชุมแพศึกษา สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาขอนแก่น เขต 5. ใน วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตร์มหาบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา. มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
เยาวรินทร์ ศรีชัยนันนท์. (2553). วัฒนธรรมองค์กร: การสร้างเครือข่ายและการพัฒนาเชิงจริยธรรมของกรมสรรพากร กระทรวงการคลัง. ใน ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาวัฒนธรรมศาสตร์. มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
วิไลวรรณ มีแหยม. (2553). วัฒนธรรมโรงเรียน: กรณีศึกษาโรงเรียนศรีกระนวนวิทยาคม สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาขอนแก่น เขต 4. ใน วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต สาขาบริหารการศึกษา. มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
ศรีวิไล ยลสุริยวงศ์. (2559). ความสัมพันธ์ระหว่างวัฒนธรรมโรงเรียนกับประสิทธิผลของโรงเรียน สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาสงขลา เขต 2. ใน วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาบริหารการศึกษา. มหาวิทยาลัยหาดใหญ่.
สมเกียรติ มะโนวงศ์. (2553). วัฒนธรรมโรงเรียนบ้านทุ่ม (ทุ่มประชานุเคราะห์) สังกัดสำนักงานเขตการศึกษาขอนแก่น เขต 1. ใน วิทยานิพนธ์ศิลปะศาสตรมหาบัณฑิต สาขาการบริหารการศึกษา. มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
สาคร วรวะไล. (2557). วัฒนธรรมโรงเรียนและแนวทางการพัฒนาโรงเรียนทัพพระยาพิทยา จังหวัดสระแก้ว สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษา เขต 7. ใน วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต สาขาการบริหารการศึกษา. มหาวิทยาลัยบูรพา.
สิริอิสรีย์ บุณยกิตติโกวิท. (2556). วัฒนธรรมองค์กร: การสังเคราะห์หลักธรรมาภิบาลเพื่อการพัฒนาข้าราชการของสำนักงานปลัดกระทรวงศึกษาธิการ. ใน ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาวัฒนธรรมศาสตร์. มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
สุพานี สฤษฎ์วานิช. (2549). พฤติกรรมองค์การสมัยใหม่: แนวคิดและทฤษฎี. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
หัสดาพร หันไชยเนาว์. (2558). สภาพและปัญหาการมีส่วนร่วมในการบริหารงานของสมาชิกองค์การบริหารส่วนตำบล ในจังหวัดร้อยเอ็ด. ใน วิทยานิพนธ์รัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารรัฐกิจ. มหาวิทยาลัยราชภัฎอุดรธานี.
Daft, R. L. (1998). Essential of Organizational Theory and Design. Ohio: South-Western College Publishing.
Hui Wang. (2002). Cooperative Culture in State-Owned Enterprises : An inductive Analysis of Dimension and influnces. London: McCrae-Hill.
John, Lynnk. (1998). Culture and Conflict : A Comparative Study of Organization(OrganizationalCulture, Management Strategies). New York: Praeger Publishers.
Keeves, J. P. (1997). Models and model building In Keeves, J.P.(ed). in Educational research, methodology And measurement : An International Handbook. Oxford : Peraman Press.
Komin.S. (1990). Culture and Work-related Values in Thai Organizations. International Journal of Psychology, 25(1), 681 - 704.
Poppens, Bentty B. (2001). Percieved and Preferred Organizatioal Culture Types And OrganizationalCommitment at Midwestern Private, Nonprofitobvh/lkjColleges. Retrieved January 15, 2007, from http://www.lib.umi.com/dissertations/fullcit/9991659
