การพัฒนาศิลปหัตถกรรมจักสานไทยร่วมสมัยของวิสาหกิจชุมชนหัตถกรรมสู่ความยั่งยืน กรณีศึกษาพหุเทศะพื้นที่

ผู้แต่ง

  • ปรียศรี พรหมจินดา จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
  • โสมฉาย บุญญานันต์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย

คำสำคัญ:

การพัฒนาศิลปหัตถกรรมจักสานไทยร่วมสมัย, วิสาหกิจชุมชน, ความยั่งยืน, พหุเทศะพื้นที่

บทคัดย่อ

              บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาสภาพปัจจุบันและสภาพปัญหาของการพัฒนาศิลปหัตถกรรมร่วมสมัยในวิสาหกิจชุมชน และศึกษากระบวนการการพัฒนาศิลปหัตถกรรมไทยร่วมสมัยในวิสาหกิจชุมชนที่ทำให้เกิดความยั่งยืน เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพโดยศึกษาวิสาหกิจชุมชนผลิตภัณฑ์เตยปาหนันบ้านดุหุนและวิสาหกิจชุมชนหัตถกรรมกระจูดวรรณี ใช้การเลือกตัวอย่างแบบเจาะจงแล้วจึงเลือกแบบก้อนหิมะ เก็บข้อมูลด้วยการสัมภาษณ์แบบมีโครงสร้างจากผู้ทรงคุณวุฒิในสาขาที่เกี่ยวข้องและรวมกลุ่มตัวอย่างจำนวน 12 คน             แบบวิเคราะห์เอกสารและแบบสังเกต ผลการวิจัยพบว่า สภาพปัจจุบัน วิสาหกิจชุมชนผลิตหัตถกรรมจักสานจากวัตถุดิบในท้องถิ่นที่มีคุณค่าทางใจและคุณค่าทางปัญญา มีศาสนาเป็นศูนย์กลางการทำกิจกรรม มีการอยู่อาศัยแบบระบบเครือญาติ มีการเปิดรับวัฒนธรรมร่วมสมัยจากภายนอกชุมชน มีผู้นำชุมชนที่มีความเข้มแข็ง ชุมชมรักษาสมดุลให้ระบบนิเวศของแหล่งวัตถุดิบ คงรักษาภูมิปัญญาดั้งเดิม พบสภาพปัญหาคือการจักสานลวดลายแบบดั้งเดิมกำลังสูญหายไป เยาวชนไม่ได้เรียนรู้หัตถกรรมจักสาน สมาชิกในชุมชนไม่นิยมใช้เครื่องจักสาน การเสียสมดุลการผลิตแบบวิสาหกิจชุมชนและมีการใช้สารเคมีในขั้นตอนการผลิต กระบวนการ การพัฒนาศิลปหัตถกรรมจักสานไทยร่วมสมัยของวิสาหกิจชุมชนหัตถกรรมสู่ความยั่งยืน ประกอบด้วย การมีความเข้าใจในการเป็นวิสาหกิจชุมชนหัตถกกรรมจักสาน การต่อยอดศิลปวัฒนธรรมท้องถิ่น การถ่ายทอดภูมิปัญญาหัตถกรรมจักสาน การรู้จักปรับตัวและการได้รับการสนับสนุนจากภาครัฐ จากผลการวิจัยข้างต้นนำมาซึ่งข้อเสนอแนะในการพัฒนาวิสาหกิจชุมชนศิลปหัตถกรรมอื่นที่สามารถนำไปประยุกต์สร้างคุณค่าผลิตภัณฑ์และต่อยอดไปสู่แนวคิดเศรษฐกิจสร้างสรรค์ต่อไป

เอกสารอ้างอิง

กรมส่งเสริมการเกษตร. (2548). วิสาหกิจชุมชน (Community Enterprise). เรียกใช้เมื่อ 4 ธันวาคม 2563 จาก http://www.sceb.doae.go.th/law.htm

กฤษณ์ จารุดํารงค์ศักดิ์. (2560). การประเมินความยั่งยืนของวิสาหกิจชุมชน: กรณีศึกษาวิสาหกิจชุมชนกลุ่มแม่บ้าน เกษตรกรบ้านแลงพัฒนา. ใน วิทยานิพนธ์วิทยาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาการจัดการสิ่งแวดล้อม. สถาบันพัฒนบริหารศาสตร์.

จรัสพิมพ์ วังเย็น. (2554). แนวคิดหลังสมัยใหม่: การย้อนสู่โลกแห่งภูมิปัญญา. วารสารสถาบันวัฒนธรรมและศิลปะ, 13(1), 20-23.

จามร พงษ์ไพบูลย์. (2550). กระบวนการเรียนรู้และสืบทอดภูมิปัญญาท้องถิ่น: กรณีศึกษา "เพลงโหงฟาง" ของจังหวัดตราด. ใน วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาพัฒนศึกษา. มหาวิทยาลัยบูรพา.

ชยาพร วัฒนศิริ และคณะ. (2553). รายงานการวิจัย การพัฒนาเกษตรอินทรีย์แบบวิถีชุมชน. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.

ณัฐวดี พัฒนโพธิ์. (2560). การพัฒนาศักยภาพกลุ่มแปรรูปผลิตภัณฑ์จากต้นกก บ้านโนนนาค ตำบลบัวบาน อำเภอยางตลาด จังหวัดกาฬสินธุ์. วารสารการบริหารปกครอง มหาวิทยาลัยกาฬสินธุ์, 6(ฉบับพิเศษ), 120-132.

ตระกูลพันธ์ พัชรเมธา. (2559). ผลิตภัณฑ์หัตถกรรมกับการพัฒนาสู่สินค้าหนึ่งตำบลหนึ่งผลิตภัณฑ์. วารสารมหาวิทยาลัยศิลปากร ฉบับภาษาไทย สาขาสังคมศาสตร์ มนุษยศาสตร์ และศิลปะ, 36(1), 67-80.

เทพพร มังธานี. (2563). ศิลปะทางศาสนาแนวคิดพื้นฐานและแนวทางการศึกษา. วารสารศาสนาและปรัชญา, 5(1), 19-33.

ภิศักดิ์ กัลยาณมิตร. (2558). การพัฒนาทุนทางสังคมสู่การพัฒนาที่ยั่งยืนตามปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง. วารสารวิจัยและพัฒนา วไลยองค์กรณ์ในพระบรมราชูปถัมภ์ สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 11(3), 305-317.

ระพีพรรณ มูหะหมัด. (2556). อิสลามกับการพัฒนาอย่างยั่งยืน : กรณีศึกษาชุมชนมัสยิดกมาลุล อิสลาม คลองแสนแสบ กรุงเทพมหานคร. ใน วิทยานิพนธ์วิทยาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาการจัดการสิ่งแวดล้อม. สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.

วิจารณ์ พานิช. (2556). สนุกกับการเรียนในศตวรรษที่ 21. กรุงเทพมหานคร: มูลนิธิสดศรี-สฤษดิ์วงศ์.

วิบูล ลี้สุวรรณ. (2558). พจนานุกรมหัตถกรรมเครื่องมือเครื่องใช้พื้นบ้าน. กรุงเทพมหานคร: เมืองโบราณ.

โศรยา หอมชื่น. (2554). เศรษฐกิจสร้างสรรค์. จุลสารวิชาการท่องเที่ยวอิเล็กทรอนิกส์. เรียกใช้เมื่อ 4 ธันวาคม 2563 จาก https://www.sacict.or.th/th/detail/2020-10-02-19-12-37

สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจ และสังคมแห่งชาติ. (2560). แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่สิบสอง พ.ศ. 2560- 2564. เรียกใช้เมื่อ 18 ตุลาคม 2563 จาก http://www.nesdb.go.th/ewt_dl_link.php?nid=6422

เสรี พงศ์พิศ. (2550). วิสาหกิจชุมชน กลไกเศรษฐกิจฐานราก. กรุงเทพมหานคร: เอดิสันเพรส โปรดักส์.

Thom, M. (2016). Crucial Skills for the Entrepreneurial Success of Fine Artists. Artivate, 5(1), 3-24.

Uphoff, N. (1996). Learning from Gal Oya - Possibilities for Participatory Development and Post-Newtonian Social Science. Retrieved October 18, 2020, from https://journals.sagepub.com/doi/abs/10.1177/101852911 9960206

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

12/29/2021

รูปแบบการอ้างอิง

พรหมจินดา ป. ., & บุญญานันต์ โ. (2021). การพัฒนาศิลปหัตถกรรมจักสานไทยร่วมสมัยของวิสาหกิจชุมชนหัตถกรรมสู่ความยั่งยืน กรณีศึกษาพหุเทศะพื้นที่. วารสารมานุษยวิทยาเชิงพุทธ, 6(12), 576–590. สืบค้น จาก https://so04.tci-thaijo.org/index.php/JSBA/article/view/249141

ฉบับ

ประเภทบทความ

บทความวิจัย