คำศัพท์ที่หมายถึง “ประชาชน” ในรัฐธรรมนูญกัมพูชา

ผู้แต่ง

  • พัชราพรรณ กะตากูล มหาวิทยาลัยศิลปากร
  • กังวล คัชชิมา มหาวิทยาลัยศิลปากร

คำสำคัญ:

กัมพูชา, ประชาชน, รัฐธรรมนูญกัมพูชา, คำศัพท์ในรัฐธรรมนูญ

บทคัดย่อ

          บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ทราบถึงคำศัพท์ที่หมายถึงประชาชนในรัฐธรรมนูญกัมพูชา 2) ทราบถึงความแตกต่างด้านความหมายของคำศัพท์ที่หมายถึงประชาชนในรัฐธรรมนูญกัมพูชา เป็นการศึกษาวิจัยเอกสาร โดยผู้วิจัยได้เก็บข้อมูลคำศัพท์ทุกคำที่หมายถึงประชาชนที่ปรากฏในรัฐธรรมนูญทั้ง 6 ฉบับของกัมพูชา พร้อมทั้งเก็บข้อมูลบริบทที่คำศัพท์นั้นปรากฏอยู่ และนับจำนวนความถี่ของคำที่ใช้ในรัฐธรรมนูญแต่ละฉบับ ผลจากการวิจัยพบว่า 1) มีคำศัพท์ที่ใช้ในการกล่าวถึงประชาชน จำนวนทั้งหมด 5 คำ ได้แก่ 1.1) ពលរដ្ឋ (พลรัฐ) 1.2) ប្រជាជន (ประชาชน) 1.3) ប្រជាពលរដ្ឋ (ประชาพลรัฐ) 1.4) ប្រជារាស្ត្រ (ประชาราษฎร์) และ 1.5) ខេមរជន (เขมรชน) ตามลำดับความถี่ที่ปรากฏในรัฐธรรมนูญทั้ง 6 ฉบับ 2) คำศัพท์ทั้ง 5 คำดังกล่าวมีความแตกต่างด้านความหมายดังนี้  2.1) ពលរដ្ឋ (พลรัฐ) หมายถึง พลเมืองหรือประชาชนผู้มีสิทธิ เสรีภาพ และหน้าที่ตามที่รัฐกำหนด เป็นกำลังสำคัญของประเทศ รวมทั้งมีส่วนร่วมในกระบวนการขับเคลื่อนประเทศด้วย 2.2) ប្រជាជន (ประชาชน) หมายถึง คนที่เกิดและอาศัยอยู่ในประเทศกัมพูชา มักใช้ในความหมายที่เป็นพหูพจน์ หมายถึง คนจำนวนมาก แตกต่างจากคำว่า ពលរដ្ឋ (พลรัฐ) ตรงที่ขาดนัยของการเน้นย้ำถึงสิทธิและหน้าที่ 2.3) ប្រជាពលរដ្ឋ (ประชาพลรัฐ) หมายถึง ประชาชนและพลเมืองรวมกัน มักใช้ในบริบทที่ต้องการกล่าวถึงคนทั้งประเทศทั้งคนทั่วไปที่เกิดและอาศัยอยู่ในประเทศกัมพูชาและคนที่รัฐเน้นย้ำว่าเป็นผู้มีสิทธิและหน้าที่ตามที่รัฐกำหนด 2.4) ប្រជារាស្ត្រ (ประชาราษฎร์) ใช้ในบริบทที่เกี่ยวข้องกับพระมหากษัตริย์เป็นสำคัญ โดยคำศัพท์นี้เกิดขึ้นและใช้ภายใต้ระบอบราชานิยม แสดงให้เห็นถึงการแบ่งชนชั้นในสังคมกัมพูชา 2.5) ខេមរជន (เขมรชน) ใช้ในการกล่าวถึงประชาชนผู้มีเชื้อชาติเขมรอย่างจำเพาะเจาะจง

เอกสารอ้างอิง

เกา มุยทอง และเม็ย วิจิตร. (2549). รัฐธรรมนูญกัมพูชา. พนมเปญ: บรรณาคารอังกอร์.

จินดา ดวงจินดา. (2521). รัฐธรรมนูญกัมพูชาประชาธิปไตยและบทวิเคราะห์. กรุงเทพมหานคร: แสงรุ้งการพิมพ์.

ธานินทร์ กรัยวิเชียร และอภิชน จันทรเสน. (2547). คำแนะนำนักศึกษากฎหมาย (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

ประภัสสร ภัทรนาวิก. (2549). ภาษาในรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2550: การศึกษาเปรียบ เทียบกับรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทยในอดีต. ใน ดุษฎีนิพนธ์อักษรศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาภาษาไทย. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ปิยบุตร แสงกนกกุล. (2558). กฎหมายรัฐธรรมนูญและสถาบันการเมืองกัมพูชา: จากความขัดแย้งทางการเมืองสู่การสถาปนานิติรัฐประชาธิปไตย. ใน รายงานการวิจัย. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

. (2559). รัฐธรรมนูญ ประวัติศาสตร์ ข้อความคิด อำนาจสถาปนา และการเปลี่ยนผ่าน. นนทบุรี: ฟ้าเดียวกัน.

สมชาย ปรีชาศิลปกุล. (2555). การศึกษารัฐธรรมนูญไทย 4 แนวทาง. วารสารนิติสังคมศาสตร์, 5(2), 29-43.

สำนักเลขาธิการที่ปรึกษาธรรมนูญ. (2554). รัฐธรรมนูญทั้งหลายของกัมพูชา. กรุงพนมเปญ: สำนักเลขาธิการที่ปรึกษาธรรมนูญ.

อุป เสา สงหา. (2555). ประชาราษฎร์เขมรกับการเมือง. เรียกใช้เมื่อ 1 กุมภาพันธ์ 2564 จาก https://data.over-blog-kiwi.com

เอียว เกิส. (2538). ภาษาเขมร การทดลองพิจารณาโดยหาเหตุผล. กรุงพนมเปญ: พุทธศาสนบัณฑิต.

Jennar, R. M. (1995). The Cambodian Constitutions, 1953 - 1993. White Lotus: Bangkok.

Menzel, J. (2016). Cambodia from civil war to a Constitution to constitutionalism. In Hor P. et al. (ed.)Cambodian Constitutional Laws. Phnom Penh: Konrad - Adenauer - Stiftung.

Yan, V. (2016). The Historical Development of Cambodia’s Constitutions. in In Hor P. et al. (ed.)Cambodian Constitutional Laws. Phnom Penh: Konrad - Adenauer - Stiftung.

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

12/29/2021

รูปแบบการอ้างอิง

กะตากูล พ. . ., & คัชชิมา ก. (2021). คำศัพท์ที่หมายถึง “ประชาชน” ในรัฐธรรมนูญกัมพูชา. วารสารมานุษยวิทยาเชิงพุทธ, 6(12), 95–109. สืบค้น จาก https://so04.tci-thaijo.org/index.php/JSBA/article/view/255270

ฉบับ

ประเภทบทความ

บทความวิจัย