รูปแบบการพัฒนาสมรรถนะครูนักออกแบบการเรียนรู้ ด้วยการบูรณาการเรียนรู้เชิงรุก

อาภากร   โพธิ์ดง; เนรัญชลา  จารุจิตร

ผู้แต่ง

อาภากร โพธิ์ดง มหาวิทยาลัยราชภัฏนครสวรรค์
เนรัญชลา จารุจิตร มหาวิทยาลัยราชภัฏนครสวรรค์

คำสำคัญ:

รูปแบบการพัฒนาสมรรถนะ, ออกแบบการเรียนรู้, การบูรณาการเรียนรู้เชิงรุก

บทคัดย่อ

บทความฉบับนี้มีวัตถุประสงค์ เพื่อ 1) ศึกษาข้อมูลพื้นฐานในการพัฒนารูปแบบการพัฒนาสมรรถนะ 2) สร้างและตรวจสอบคุณภาพรูปแบบการพัฒนาสมรรถนะ 3) ศึกษาผลการทดลองใช้รูปแบบการพัฒนาสมรรถนะครูนักออกแบบการเรียนรู้ด้วยการบูรณาการเรียนรู้เชิงรุก โดยใช้ระเบียบวิธีวิจัยแบบการวิจัยแบบผสานวิธี (Mixed Methods Research)กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการวิจัยประกอบด้วยครูในโรงเรียนเครือข่ายฝึกประสบการณ์วิชาชีพครู จำนวน 150 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย 1) รูปแบบการพัฒนาสมรรถนะ 2) แบบทดสอบความรู้ความเข้าใจเกี่ยวกับการออกแบบการเรียนรู้ 3) แบบประเมินความสามารถในการคิดออกแบบการเรียนรู้ 4) แบบประเมินความสามารถการเขียนแผนการจัดการเรียนรู้ การวิเคราะห์ข้อมูล โดยหาค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน การทดสอบทีแบบไม่อิสระ (T - test dependent) และการทดสอบแบบกลุ่มเดียว (T - test One Sample) ผลการวิจัยพบว่า 1) ความต้องการในการออกแบบการเรียนรู้ของครูผู้สอนจัดให้มีการอบรมที่ส่งเสริมการออกแบบการเรียนรู้ที่กำหนดเทคนิค วิธีการ รูปแบบการสอน ครูได้ลงมือปฏิบัติจริง และนำไปสู่การเขียนแผนการจัดการเรียนรู้ 2) ผลการตรวจสอบคุณภาพของรูปแบบการจัดการเรียนรู้ พบว่า รูปแบบที่พัฒนาขึ้นมีคุณภาพอยู่ในระดับมาก ( $gif.latex?\bar{x}$ = 4.29, S.D. = 0.29) 3) ผลการทดลองใช้รูปแบบการพัฒนาสมรรถนะครูนักออกแบบการเรียนรู้ด้วยการบูรณาการเรียนรู้เชิงรุก พบว่า ความรู้ ความเข้าใจเกี่ยวกับการออกแบบการเรียนรู้ของครูผู้สอนหลังเรียนสูงกว่าก่อนเรียนอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 ความสามารถในการคิดออกแบบการเรียนรู้ของครูผู้สอนและความสามารถในการเขียนแผนการจัดการเรียนรู้ครูผู้สอนหลังเรียนสูงกว่าเกณฑ์อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05

เอกสารอ้างอิง

กมลวรรณ สุภากุล. (2559). การจัดการเรียนการสอนแบบ Active learning เพื่อให้ผู้เรียนรู้จริง. นครสวรรค์: มหาวิทยาลัยราชภัฏนครสวรรค์.

กานต์ อัมพานนท์. (2561). การพัฒนารูปแบบการเรียนรู้เชิงรุกที่ส่งเสริมทักษะการคิด วิชาความเป็นครูสำหรับนักศึกษาคณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏเพชรบูรณ์. วารสารราชภัฏเพชรบูรณ์สาร, 20(2), 34-22.

เกรียงศักดิ์ เจริญวงศ์ศักดิ์. (2559). อนาคตใหม่ของการศึกษาในยุค Thailand 4.0. เรียกใช้เมื่อ 1 ตุลาคม 2564 จาก http://www.li.mahidol.ac.th/conference2016 /thailand4.pdf

ฉลอง ทับศรี. (2554). การออกแบบการเรียนการสอน (Instructional Design). ชลบุรี: ภาควิชาเทคโนโลยีทางการศึกษา คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยบูรพา.

ดิเรก พรสีมา. (2554). แนวทางการพัฒนาวิชาชีพครู. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา.

พรรณี ปานเทวัญ. (2559). การพัฒนาผู้เรียนในศตวรรษที่ 21 กับการเรียนรู้เชิงรุกในวิชาชีพพยาบาล. วารสารทหาร, 17(3), 17-24.

ยุภาลัย มะลิซ้อน และกาญจน์ เรืองมนตรี. (2563). การพัฒนาสมรรถนะครูด้านการจัดการเรียนรู้เชิงรุกในสถานศึกษาสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษามหาสารคาม เขต 2. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์, 7(8), 16-18.

รัตนะ บัวสนธ์. (2551). การวิจัยและพัฒนานวัตกรรมการศึกษา. พิษณุโลก: มหาวิทยาลัยนเรศวร.

ราชกิจจานุเบกษา. (2556). ข้อบังคับคุรุสภา ว่าด้วยจรรยาบรรณของวิชาชีพ พ.ศ. 2556.เล่มที่ 130 ตอนพิเศษ 130 ง หน้า 72 4 ตุลาคม 2556.

สมจิตร จันทร์ฉาย. (2557). การออกแบบและการพัฒนาการเรียนการสอน. นครปฐม: มหาวิทยาลัยราชภัฏนครปฐม.

อุบลวรรณ ส่งเสริม. (2555). การพัฒนากระบวนการจัดการเรียนการสอนเพื่อพัฒนาความสามารถในการเขียนแผนการจัดการเรียนรู้สำหรับนักศึกษาครู. วารสารศึกษาศาสตร์, 9(2), 115-127.

Hiemstra, R., et al. (1991). Self-directed adult learning. New York: Chapman and Hall.

Larisey, M. M. (1994). Student self-assessment: A tool for learning. Adult Learning, 5(6), 9-10.

McKinney, K. & Heyl, B., (Eds.). (2008). Sociology Through Active Learning(2nd ed.). Thousand Oaks, California: SAGE/Pine Forge Press.

Smith, P. L. & Ragan, T. J. (1999). Instructional design (2nd ed.). New Jersey: Prentice- Hall.