การได้ การใช้ และการรักษาอำนาจทางการเมืองของนักการเมืองสีเขียว ในอำเภอสันทราย จังหวัดเชียงใหม่

ผู้แต่ง

  • เกรียงไกร เจริญผล มหาวิทยาลัยแม่โจ้
  • สถาพร แสงสุโพธิ์ มหาวิทยาลัยแม่โจ้

คำสำคัญ:

การเมืองสีเขียว, การปกครองส่วนท้องถิ่น, การกระจายอำนาจ, การกำหนดนโยบายท้องถิ่น

บทคัดย่อ

บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ เพื่อ ศึกษาการได้อำนาจ การใช้อำนาจ และการรักษาอำนาจทางการเมืองของนักการเมืองสีเขียว วิธีการวิจัยประกอบด้วยการทบทวนวรรณกรรม และการสนทนากลุ่มกับผู้ให้ข้อมูลหลัก คือ นักการเมืองท้องถิ่น ตัวแทนองค์กรอิสระ ข้าราชการ อาจารย์ ครู และตัวแทนประชาชนจำนวน 30 คน การวิเคราะห์ข้อมูลเชิงคุณภาพใช้การวิเคราะห์ข้อมูล และการตีความข้อมูล ผลการวิจัย พบว่า ผลของการกระจายอำนาจสู่ท้องถิ่นมีปัจจัยสำคัญต่อการเมืองสีเขียวอยู่ 3 ลักษณะสำคัญ ได้แก่ 1) การได้มาซึ่งอำนาจทางการเมือง ตั้งแต่การกำหนดคุณลักษณะของผู้รับสมัครคัดเลือกเป็นตัวแทนของประชาชน จำเป็นต้องมีความรู้ความสามารถที่เหมาะสม มีผลงานเชิงประจักษ์ เป็นที่ยอมรับในสังคม และสามารถประสานงานกับทุกหน่วยงานได้ 2) การใช้อำนาจผ่านการบริหารที่การบริหารงานต้องมีอิสระ การปกครองส่วนภูมิภาคทำหน้าที่พี่เลี้ยงคอยดูแลการปกครองส่วนท้องถิ่น การยึดกฎหมายตามหลักนิติธรรม และเปิดโอกาสให้ประชาชนมีส่วนร่วมในการบริหารงานของเทศบาล มีกระจายการตัดสินใจให้คนระดับล่าง คือ ประชาชนเสนอความคิดเห็นถึงผู้กำหนดนโยบายถือว่ามีส่วนร่วมตามหลักธรรมาภิบาล ทำให้การทำงานเพื่อบริการประชาชนเป็นไปอย่างมีประสิทธิภาพทำให้ประชาชนมีความสุขร่มเย็น และ 3) การรักษาอำนาจด้วยโครงการ และนวัตกรรมท้องถิ่น ข้อเสนอแนะ นักการเมืองสีเขียวควรสร้างการเมืองร่มเย็นในท้องถิ่นเพื่อสร้างคุณค่าใหม่ที่เป็นตัวแบบสะท้อนให้การเมืองระดับประเทศ ซึ่งถือเป็นการสร้างการเปลี่ยนแปลงการเมืองระดับท้องถิ่นก่อนเพื่อไปเปลี่ยนแปลงการเมืองระดับประเทศต่อไป ส่วนการพัฒนาผู้นำทางการเมืองสีเขียว คือ การพัฒนาศักยภาพผู้นำทางการเมืองสีเขียวบนพื้นฐานความรู้ที่ยึดหลักเกณฑ์ คือ กฎหมาย และหลักการบริหาร และความรู้ที่ยึดสังคม คือ         รู้บริบทของชุมชน

เอกสารอ้างอิง

ขจัดภัย บุรุษพัฒน์. (2557). ข้าราชการยุคใหม่หัวใจสีขาว. กรุงเทพมหานคร: เดียร์เดียร์.

จุฑาทิพ คล้ายทับทิม. (2553). การเมืองเรื่องสิ่งแวดล้อม. กรุงเทพมหานคร: ชุมชนสหกรณ์เกษตรแห่งประเทศไทย.

ชัยอนันต์ สมุทวณิช. (2541). เพลิน. กรุงเทพมหานคร: เอดิสันเพรสโพรดักส์.

ชาญวิทย์ เกษตรศิริ. (2556). ประชาธิปไทย. กรุงเทพมหานคร: มติชน.

ชำนาญ จันทร์เรือง. (2551). การเมืองคืออะไร. เรียกใช้เมื่อ 15 กุมภาพันธ์ 2560 จาก https://www.public.law.net

ณรงค์ สินสวัสดิ์. (2537). ผู้นำทางการเมือง:แนวทางวิเคราะห์และกรณีศึกษา. กรุงเทพมหานคร: ออเรียนแทลสกอล่า.

ทศพร ศิริสัมพันธ์. (2544). ยุทธศาสตร์การปฎิรูปการบริหารราชการแผ่นดิน. กรุงเทพมหานคร: เลิศชัยการพิมพ์.

ทิพวรรณ หล่อสุวรรณรัตน์. (2551). เครื่องมือการจัดการ. กรุงเทพมหานคร: รัตนไตร.

ปาริชาต สถาปิตานนท์. (2549). ระเบียบวิธีวิจัยการสื่อสาร. กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ปิยะพงษ์ บุษบงก์. (2560). การวิเคราะห์นโยบายและการวางแผนแบบปรึกษาหารือ. กรุงเทพมหานคร: ภาพพิมพ์.

ภัทราพร เกษสังข์. (2559). การวิจัยปฏิบัติการ. กรุงเทพมหานคร : จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

วิทยากร เชียงกูล. (2560). สังคมธรรมาธิปไตย. กรุงเทพมหานคร: ภาพพิมพ์.

สถาบันพระปกเกล้า. (2547). ประวัติและพัฒนาการของเทศบาล. เรียกใช้เมื่อ 20 มีนาคม 2560 จาก https://www.Wiki.kpi.ac.th

สมบัติ ธำรงธัญวงศ์. (2539). การเมือง:แนวความคิดและการพัฒนา. กรุงเทพมหานคร: เอสแอนด์จีกราฟฟิค.

สุชาติ ประสิทธิ์รัฐสินธุ์. (2540). ระเบียบวิธีการวิจัยทางสังคมศาสตร์. กรุงเทพมหานคร: เลี่ยงเชี่ยง.

เอนก เหล่าธรรมทัศน์. (2552). แปรถิ่นเปลี่ยนฐานสร้างการปกครองท้องถิ่นให้เป็นรากฐานของประชาธิปไตย. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

07/31/2022

รูปแบบการอ้างอิง

เจริญผล เ. ., & แสงสุโพธิ์ ส. . (2022). การได้ การใช้ และการรักษาอำนาจทางการเมืองของนักการเมืองสีเขียว ในอำเภอสันทราย จังหวัดเชียงใหม่. วารสารมานุษยวิทยาเชิงพุทธ, 7(7), 377–388. สืบค้น จาก https://so04.tci-thaijo.org/index.php/JSBA/article/view/259990

ฉบับ

ประเภทบทความ

บทความวิจัย