ความไว้วางใจต่อระบบราชการไทยกับการสื่อสารผ่านเครือข่ายสังคมออนไลน์ เฟซบุ๊ก (Facebook): บทวิเคราะห์เบื้องต้น

บทคัดย่อ

 บทความนี้เป็นบทความวิชาการที่เป็นการวิเคราะห์เบื้องต้นในเรื่อง ความไว้วางใจต่อระบบราชการไทยกับการสื่อสารผ่านเครือข่ายสังคมออนไลน์เฟซบุ๊ก (Facebook) ซึ่งใช้วิธีการเก็บข้อมูลด้วยการสังเกต การวิเคราะห์เอกสาร และศึกษาผ่านทฤษฎีและแนวคิดเกี่ยวกับความไว้วางใจ เพื่ออธิบายถึงความสำคัญของความไว้วางใจที่มีความสำคัญเป็นอย่างมากต่อระบบราชการที่มีความจำเป็นที่จะต้องสร้างความไว้วางใจให้เกิดขึ้นกับประชาชนให้ได้แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะปัญหาที่ส่งผลต่อความไว้วางใจนั้นสามารถเกิดขึ้นได้ในหลายรูปแบบ ไม่ว่าจะเป็นปัญหาที่เกิดจากการใช้กฎหมายผิดพลาด ปัญหาความไม่ชัดเจนของคำสั่ง คำชี้แจ้ง หรือการสั่งการของหน่วยราชการที่เกิดขึ้น เป็นต้น สิ่งเหล่านี้ย่อมส่งผลต่อความเชื่อมั่น และความไว้วางใจของประชาชน

            ทั้งนี้เมื่อพิจารณาจากปรากฏการณ์ทางสังคมที่เกิดอย่างต่อเนื่อง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของการประพฤติมิชอบ การทุจริตต่อหน้าที่ของหน่วยงานภาครัฐทั้งในระดับบุคคล และองค์การ ทำให้ประชาชนมีการถกเถียง และให้ข้อเท็จจริงในแต่ละด้านต่อกรณีต่าง ๆที่ เกิดขึ้นมากมาย ซึ่งการถกเถียงแสดงความคิดเห็นต่อกรณีการทุจริตคอรัปชั่นในเฟซบุ๊กนั้น นับเป็นการมีส่วนร่วมของประชาชนในรูปแบบหนึ่งภายใต้สังคมไทยที่ได้ชื่อว่า เป็นสังคมที่ปกครองระบอบประชาธิปไตยที่วางอยู่บนความไว้วางใจของประชาชน  เพราะเมื่อประชาชนได้ให้อำนาจแก่รัฐแล้ว รัฐจะเป็นคนดูแลจัดสรรสิ่งต่าง ๆ โดยคำนึงจากประโยชน์ของประชาชนเป็นหลัก ไม่ใช่ประโยชน์ของประชาชนคนใดคนหนึ่งหรือกลุ่มใดกลุ่มหนึ่งเท่านั้น การสื่อสารของประชาชนในโลกออนไลน์อย่างเฟซบุ๊กจึงเป็นเรื่องที่รัฐควรให้ความสนใจ และต้องระมัดระวัง เพราะเฟซบุ๊กเป็นสื่อที่ได้รับความนิยมสูงมีผู้ใช้งานจำนวนมาก เมื่อมีกรณีที่รัฐเกิดการกระทำความผิดทุจริตซ้ำ เรื่องราวก็จะถูกกล่าวขาน และได้รับการผลิตซ้ำตีตราเกี่ยวกับหน่วยงานรัฐที่คอร์รัปชั่นอย่างรวดเร็ว ก่อให้เกิดกระแสที่คนให้ความสนใจ ส่งผลให้มีการกดไลค์ กดแชร์ และการแสดงความคิดเห็นจำนวนมาก เหล่านี้เองย่อมทำให้ประชาชนไม่ไว้วางใจการปฏิบัติงานของเจ้าหน้าที่ หรือไม่ไว้วางใจในระบบราชการได้ และถ้าหากเกิดความไม่ไว้วางใจแล้ว ต่อให้มีการสร้างภาพลักษณ์ของหน่วยงานที่ดีมากน้อยเพียงใดก็ย่อมทำให้การปฏิบัติราชการมีความยากยิ่งขึ้น เพราะท้ายที่สุดแล้วเมื่อมีการปฏิบัติตามนโยบายก็ย่อมไม่บรรลุเป้าหมายของนโยบายที่ตั้งไว้