SUSTAINABLE INTEGRATED CREATIVE TOURISM DEVELOPMENT: A CASE STUDY OF LOANG HIM KAO COMMUNITY SANKAMPHAENG CHIANGMAI
Keywords:
Development, Creative Tourism, Loang Him KaoAbstract
This academic paper aims to present sustainable integrated creative tourism development; a case study of Loang Him Kao, San Kamphaeng District. Chiang Mai Province, which is a community with a concept concept of creative tourism management with a distinctive identity and community management that creates handicrafts, nature, wisdom, art, culture and Lanna identity. Including the opening of the community for tourists to experience art, culture, way of life, and the way of life at the Long Himkow people through workshop activities. To preparation of an determine integrated tourism development plan for sustainable in community, in consideration of the balance for economy, society, culture, environment and co-operation of all relating sectors were recognized to lead to sustainable development.
References
กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2561). สถานการณ์การท่องเที่ยวปี 2561 และแนวโน้มปี 2562. เรียกใช้เมื่อ 15 พฤษภาคม 2566 https://www.mots.go.th/ewt_dl_link.php?nid=11273.
กฤษณ อร่ามศรี, จันทร์ธิมา สมศักดิ์, ณัชชา วีรวัฒนโยธิน และ อําพร กันทา. (2563). ความสุขของการท่องเที่ยวในชุมชนบ้านมอญ อําเภอสันกําแพง จังหวัดเชียงใหม่.วารสารการพัฒนาชุมชนและคุณภาพชีวิต, 8(3), 640 – 648
จุฑามาศ คงสวัสดิ์. (2550). การศึกษาแนวทางการส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม เมืองโบราณอู่ทอง จังหวัดสุพรรณบุรี. ใน วิทยานิพนธ์ปริญญาศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาพัฒนศึกษา ภาควิชาพื้นฐานทางการศึกษา. มหาวิทยาลัยศิลปากร.
ชนิษฐา ใจเป็ง. (2563). ตีพิมพ์ แนวทางการส่งเสริมการท่องเที่ยวโดยชุมชนเชิงสร้างสรรค์โดยใช้ทุนทางสังคม : กรณีศึกษาชุมชนนครชุมกำแพงเพชร. วารสารมหาวิทยาลัยพายัพ, 30(1), 26-38
ชนัญ วงษ์วิภาค. (2559). การจัดการทรัพยากรท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม เอกสารประกอบการสอนชุดวิชาการจัดการทรัพยากรท่องเที่ยว หน่วยที่ 13. นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมธิราช.
ธนาวดี ปิ่นประชานันท์, ชมพูนุท ภาณุภาส และจุฑาธิปต์ จันทร์เอียด 2022 การพัฒนากิจกรรมการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์เพื่ออนุรักษ์วัฒนธรรมกลุ่มชาติพันธุ์อูรักลาโวยจ ในพื้นที่เกาะลันตา จังหวัดกระบี่. วารสารศิลปการจัดการ, 6(3), 1348-1368.
บุญเลิศ จิตตั้งวัฒนา. (2548). การพัฒนาการท่องเที่ยวแบบยั่งยืน. กรุงเทพมหานคร: เพรส แอนด์ ดีไซน์.
พยอม ธรรมบุตร. (2560). เอกสารประกอบการเรียนการสอนเกี่ยวกับองค์ประกอบของการท่องเที่ยว. กรุงเทพมหานคร: วิทยาลัยการจัดการ มหาวิทยาลัยพะเยา.
พยอม ธรรมบุตร. (2562). แนวทางพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์บนพื้นฐานอัตลักษณ์และวิถีไทย แบบบูรณาการอย่างยั่งยืนในเขตบางกอกน้อย กรุงเทพมหานคร. วารสารวิชาการ มหาวิทยาลัยราชภัฏศรีสะเกษ, 13(3), 65-75
พวัสส์ อัครพัฒน์กำชัย และคณะ.(2566) การพัฒนารูปแบบกิจกรรมการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์และการกำหนดเส้นทางท่องเที่ยวสัมผัสเสน่ห์วิถีชีวิตเมืองกรุงเก่าจังหวัดพระนครศรีอยุธยา วารสารรัชต์ภาคย์, 17(50), 92-104
ภัทรพงศ์ อินทรกำเนิด และคณะ. (2553). รายงานการวิจัยเรื่องระบบนวัตกรรมรายสาขาเพื่อพัฒนาระบบเศรษฐกิจฐานความรู้และเชิงสร้างสรรค์ กรณีศึกษาอุตสาหกรรมท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์. กรุงเทพมหานคร: สำนักนโยบานด้านการศึกษามหภาค สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา.
ภูริวัจน์ เดชอุ่ม. 2556. การพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์: กรอบแนวคิดสู่แนวทางปฏิบัติสำหรับประเทศไทย. วารสารมหาวิทยาลัยศิลปากร ฉบับภาษาไทย 33(2), 329-364
รุ่งรดิศ เมืองลือ และพะยอม ธรรมบุตร. (2560). แผนยุทธศาสตร์เพื่อการพัฒนาการท่องเที่ยวแบบบูรณาการอย่างยั่งยืน ในจังหวัดชลบุรี. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยฟาร์อีสเทอร์น, 11(2), 162-181.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2557). แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคม แห่งชาติ ฉบับที่ 11. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ.
อรอุมา เตพละสกุล และนาฬิกอติภัค แสงสนิท. (2555). การท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ : การรับรู้ของนักท่องเที่ยวความ พร้อมของเจ้าของกิจกรรม และความเป็นไปได้ของการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ในประเทศไทย. เรียกใช้เมื่อ 30 พฤษภาคม 2566 จากhttp://www.dasta.or.th.
อารีย์ นัยพินิจ. (2557). “การปรับตัวภายใต้กระแสโลกาภิวัตน์.” วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยราชภัฎสงขลา, 7,(1).
อภินันท์ จันตะนี. (2550). สถิติและการวิจัยทางธุรกิจ. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยราชภัฏพระนครศรีอยุธยา.
Breugel, V. L. (2013). Community-based tourism: Local Participation and Perceived Impacts a Comparative Study between Two-Communities in Thailand. (Master Social and Cultural Science). Radboud University Nijmegen, Netherlands. Available from www.ru.nl/nisco/thesis-msc-students
Designated Areas for Sustainable Tourism Administration Public Organization. (2020). Community based tourism development criteria. Designated Areas for Sustainable Tourism Administration Public Organization.
Richards, G. (2005). “Creativity: A new strategic resource for tourism?.” In Tourism, E.(ed) Investigation a strategic tourism, 107-122. Madrid: Thomson.
Russo, P. (2002). “The vicious circle of tourism development in heritage cities.” Annuals of Tourism Research 29, 1: 165-182.
Richards, G., & C. Raymond. (2000). “Creative tourism.” ATLAS News 23: 16–20
Richards, G. (2010). “Creative Tourism and Local Development.” In: Wurzburguer, R. et al, (eds.) Creative Tourism. A Global Conversation, How to Provide Unique creative experiences for Travelers Worldwide Sunstone Press, Santa Fe, New Mexico, 78-90.
Suttipisan, S. (2013). Adaptive Uses of Local Textiles for Creative Tourism Product Development in Thailand. International Journal of Cultural and Tourism Research, 6(1), 47-55.
