A study of Intelligence score of violent juvenile offenders by using the WISC-III: Thai version
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
Objective The purposes of descriptive research were to study intelligence score in male juvenile violent offenders by using the Wechsler Intelligence scale for Children - Third edition (WISC-III) Thai version
Method Using the method of purposive sampling, the researcher selected a sample population of thirty-six juvenile who committed violent offences from The Bangkok juvenile observation and protection centre between January and December 2011, The instruments of research consisted of a questionnaire eliciting demographical characteristics and the Wechsler Intelligence Scale for Children-Third edition (WISC-III) Thai version, Using techniques of descriptive statistics, the researcher analyzed the data collected in terms of frequency distribution, percentage, mean standard deviation and paired sample t-test for comparing differences between verbal and performance IQ
Result The researcher was found male juvenile violent offenders has Full Scale IQ in borderline intelligence quotient classification (42 percent, M - 80.19, S.D. = 9.48), Verbal IQ in borderline intelligence quotient classification (44 percent, M - 79.58, S.D. = 8.17) and Performance IQ in average intelligence quotient classification (36 percent, M = 84.47, S.D. = 12.53), In making comparison of Verbal and Performance IQ, the researcher found male juvenile violent offenders had Verbal IQ lower than Performance IQ at the statistically significant level of .05. In this research was found the low verbal IQ appear to be an important indication of intellectual deficit in many male juvenile violent offensders.
Article Details
Published Manuscripts are the copyright of the Journal of the Justice System. However; the opinions that appeared in the content are the sole responsibility of the author.
References
กนกพร บุปผาชาติ. (2539). ความหวาดกลัวอาชญากรรมของผู้หญิง. วิทยานิพนธ์สังคมวิทยาและมานุษยวิทยามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
กอบโชค จูวงษ์. (2541). การทำร้ายผู้อื่นของวัยรุ่นในภาคใต้. ค้นเมื่อ 21 ตุลาคม 2552, จาก http://mhtech.dmh.moph.go.th/lib/search/body.php?lib_id=102.
นัทธี จิตสว่าง. (2547). โปรแกรมแก้ไขฟื้นฟูผู้กระทำผิด. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์วัฒนาพงษ์การพิมพ์.
ปราณี ชาญณรงค์, ชนิสา เวชวิรุฬห์ และ กาญจนา วณิชรมณีย์. (2547). คู่มือการใช้แบบทดสอบวัดความสามารถทางสติปัญญา WISC-III ฉบับภาษาไทย. นนทบุรี: กรมสุขภาพจิต.
วิมลวรรณ ปัญญาว่อง. (2550). ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อการกระทำผิดซ้ำของเยาวชนผู้กระทำผิด. วิทยานิพนธ์ ปริญญาวิทยาศาสตร์มหาบัณฑิต, สาขาจิตวิทยาคลินิก บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยมหิดล.
สุชีรา ภัทรายุตรววรตน์, กนกรัตน์ สุขะตุงคะ, จริยา จันตระ, วิลาสินี ชัยสิทธิ์, กีรติ บรรณกุลโรจน์ และสร้อยสุดา อิ่มอรุณรักษ์. (2543). การสร้างเกณฑ์ปกติของแบบทดสอบ Standard Progressive Matrices ในกลุ่มประชากรไทย. วารสารสมาคมจิตแพทย์แห่งประเทศไทย, 45(1), 45-57.
อัณณพ ชูบำรุง และศรีสมบัติ โชคประจักษ์ชัด. (2538). ว่าด้วยเหยื่ออาชญากรรม. นครปฐม: โรงพิมพ์สถาบันพัฒนาสาธารณสุขอาเซียน.
อุมาพร ตรังคสมบัติ. (2549). ความรุนแรงในวัยรุ่นไทย : รายงานการทบทวนองค์ความและข้อเสนอแนะเชิงนโยบาย. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์องค์การสงเคราะห์ทหารผ่านศึก.
Barlow, D.H. (1996). Introduction to criminology (7th ed.). New York:HarperCollins.
Cornell, D. G., Wilson, L.A. (1992). The PIQ > VIQ discrepancy in violent and nonviolent delinquents. Journal of Clinical Psychology, 48(2), 256-257.
Dewolfe, A. S. and Ryan, J. J. (1984). Wechsler performance IQ > verbal IQ index in a forensic sample:: A Reconsideration. Journal of Clinical Psychology, 40(1). 291-294.
Farrington, D.P. (2005). Childhood Origins of Antisocial Behavior. Clinical Psychology and Psychotherapy. 12, 177-190.
Farrington, D.P. & Loeber, R. (2000). Epidemiology of juvenile violence. Child and Adolescent Psychiatric Clinics of north America, 9(4), 733-748.
Harada, Y., Satoh, Y., Sakuma, A., Imai, A., Tamaru, T., Takahashi, T. and Amano, N. (2002). Behavioral and developmental disorders among conduct disorder. Psychiatry and Clinical Neurosciences, 56:621-625
Isen, J. (2010). A meta-analytic assessment of Wechsler's P>V sign in antisocial populations. Clinical Psychology Review, 30:423-435
Kamphaus, R.W. (1993). Clinical assessment of children's intelligence. MA:Allyn and Bacon.
Koolhof, R., Loeber, R., Wei, E. H., Pardini, D. and D'Escury, A. C. (2007). Inhibition deficits of serious delinquent boys of low intelligence. Criminal Behavior and Mental Health, 17:274-292.
Krol, N., Morton, J., and De Bruyn, E. (2004). Theories o conduct dieorder: a causal modeling analysis. Journal of Child Psychology and Psychiatry, 45(4), 727-742.
Pimpan Sipasuwan, Supaporn Upalabat, Chukiat Viwatwongkasem, Pitakpol Boonyamalik and Dusit Sujirarat. (2011). Violence Recidivism among Thai Juvenile Delinquents. Asia Journal of Public Health, 2(1):13-19.
Shader, M. (n.d.). Risk factors for delinquency: an overview. Retrieved January 15, 2011, from http://ww.ncjrs.gov/pdffiles1/ojjdp/frd030127.pdf
Wong, W.and Cornell, D.G. (1999). PIQ > VIQ Discrepancy as a Correlate of Social Problem Solving and Aggression in Delinquent Adolescent Males. Journal of Psychoeducational Assessment, 17:104-112