การรับฟังและการช่างน้ำหนักพยานหลักฐานทางการแพทย์ในคดีข่มขืนกระทำชำเรา
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
พยานหลักฐานทางการแพทย์สำหรับคดีความผิดทางเพศมีความสำคัญโดยเป็นข้อเท็จจริงที่ศาลรับฟังและเป็นส่วนหนึ่งที่ใช้ในการชั่งน้ำหนักพยานหลักฐานเพื่อตัดสินว่าจำเลยมีความผิดหรือไม่ อย่างไร ซึ่งแพทย์ต้องให้ความเห้นว่าผ่านการร่วมประเวณีหรือไม่ อย่างไร ซึ่งแพทย์ต้องให้ความเห็นว่าผ่านการร่วมประเวณีหรือไม่ และอาจต้องให้ความเห้นเรื่องการยินยอมด้วย การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์หลักเพื่อศึกษาพยานพลักฐานทั้งหมดรวมทั้งทางการแพทย์ที่ศาลใช้ในการวินิจฉัยตัดสินคดีความผิดฐานข่มขืนกระทำชำเราตั้งแต่อดีตถึงปัจจุบัน วิธีการศึกษาเป็นการวิจัยจากเอกสาร โดยศึกษาจากคำพิพากษาศาลฎีกา ตำรากฎหมาย ตำราทางแพทย์ในประเทศไทยและต่างประเทศ สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ คือ ความถี่ร้อยละ Fisher's exact test และ simple logistic regression โดยใช้ค่านัยสำคัญทางสถิติที่ p-value < 0.05 ผลการศึกษาพบว่า มีฎีกาที่เข้าเกณฑ์ทั้งหมด 70 ฎีกา ตัดสินว่าจำเลยมีความผิดฐานข่มขืนกระทำชำเรา 44 ฎีกา (ร้อยละ 62.86) พยานเหลักฐานสำคัญที่สำคัญที่ศาลใช้ในการจัดสินว่าจำเลยมีความผิดเสมอ คือ คำเบิกความผู้เสียหาย คำเบิกความพยานฝ่ายผู้เสียหายพยานแวดล้อม และความเห็นของแพทย์ว่าผู้เสียหายผ่านการร่วมประเวณีหรือไม่ ในกรณีผู้เสียหายเป็นเด็กพยานหลักฐานทางการแพทย์นั้นอาจมีความหมายและผลการตัดสินคดีต่างกับในผู้ใหญ่ โดยขึ้นกับสรีระของอวัยวะเพศเด็ก สรุป ศาลใช้พยานหลักฐานหลายๆ อย่างประกอบกันในการพิจารณาตัดสินคดี ยิ่งมีพยานหลักฐานมากและมีความสอดคล้องกันมากเท่าไหร่ย่อมทำให้ข้อสงสัยน้อยลงไปจนปราศจากข้อสงสัยและตัดสินลงโทษได้
Article Details
ต้นฉบับที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสาร เป็นลิขสิทธิ์ของวารสารกระบวนการยุติธรรม แต่ความคิดเห็นที่ปรากฏในเนื้อหาของบทความในวารสารกระบวนการยุติธรรม ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนแต่เพียงผู้เดียว
เอกสารอ้างอิง
Angela F. Amar, P. David Bigbee, Kathleen P.Brown, Ann Wolbert Burgess, Elizabeth Burgess Dowdell, Park Elliot Dietz, . . . Janet I. Warren. (2009). Practical aspects of rape investigation : A multidisciplinary approach (4 ed.): CRC Press.
Det, J. J,. Baeza, J, B,, Terilynne W., Butler, L. E. Ledray, M. M., Stephen M. P. et al. (2005). Rape investigation handbook. United States of America: Elsevier Academic Press.
M. Biggs, L. E. Stermac, & M. Divinsky. (1998). Genital injuries following sexual assault of women with and without prior sexual intercourse experience. [Comparative Study]
Research Support, Non-U.S. Gov't]. CMAJ, 159(1), 33-37.
L. Bowyer, & M. E. Dalton. (1997). Female victims of rape and their genital injuries. Br J Obstet Gynaecol, 104(5), 617-620.
P. S. Cartwright. (1987). Factors that correlate with injury sustained by survivors of sexual assault. Obstet Gynaecol, 70(1), 44-46.
P. S. Cartwright, R. A. Moore, J. R. Anderson, & D. H. Brown. (1986). Genital injury and implied consent to alleged rape. J Reprod Med, 31911), 1043-1044.
Commityrr opinion no. 499: Sexual assault. (2011). Obstet Gynecol, 118(2 Pt 1), 396-399. doi: 10.1097/AOG.0b013e31822c997c
R.B. Everett, & G. K. Jimerson. (1977). The rape victim: a review of 117 consecutive cases. Obstet Gynecol, 50(1), 88-90.
Forensic Emergency Medicine. (2007). (2 ed.): Lippincott Williams & Wilkins.
K. Gray-Eurom, D. C. Seaberg, & R. L. Wears. (2002). The prosecution of sexual assault cases: correlation with forensic evidence. Ann Emerg Med, 39(1), 39-46.
W Green. (2000). Encyclopedia of Forensic Sciences (Vol. 1-3): Academic Press.
M. Hilden, B. Schei, & K. Sidenius. (2005). Genitoanal injury in adult female victims of sexual assault. Forensic Sci Int, 154 (2-3), 200-205. doi: 10.1016/j.forsciint. 2004.10.010
Sanfilippo Js. (2000). Pediatric and adolescent gynecology. In C. LJ (Ed.), Text book of gynecology (2 end., pp. 588). Philadelphia: W.B. Suanders company.
American Academy of Pediatrics Committee on Child abuse And Neglect. (1999). Guidelines for the evaluation of sexual abuse of children: subject review. American Academy of Pediatrics Committee on Child abuse and Neglect. [Guideline Practice Guideline]. Pediatrics, 103(1), 186-191.
G.A. Norfolk, & C.White. (2006). Interpreting evidence in court - the dangers and pitfalls [Comment Editorial]. J Clin Forensic Med, 13(4), 160-161. doi: 10.1016/j.jcfm.2006.02.008
C. M. Palmer, A. M. Mcnulty, C. D'este, & B. Donovan. (2004). Genital inguries in women reporting sexual assault. Sex Health, 1(1), 55-59.
B.Rambow, C. Adkinson, T. H. Frost, & G. F. Peterson. (1992). Female sexual assault: medical and legal implications. Ann Emerg Med, 21(6), 727-731.
N. Riggs, D. Houry, G.Long V. Markovchick, & K. M. Feldhaus. (2000). Analysis of 1,076 cases of sexual assault. Ann Emerg Med, 35(4), 358-362.
Re Roberts, & F Lewington. (1997). Forensic gynecology. In S. RW, S. WP & S. SL (Eds.), Gynecology (2 ed., pp. 888). London: Churchill livingstone.
Pekka Saukko, & Bernard Knight. (2004). Knight's forensic pathology (3 ed.). London: Armold.
John O. Savino, & Brent E. Turvey, (2005). Rape investigation handbook. United States of America: Elsevier Academic Press.
Sexual abuse in Pediatric & Adolescent gynecology. (1998). (4 ed.).
N. C. Smith, H. A. Van Coeverden De Groot, & K. D. Gunston. (1983). Coital Injuries of the vagina in non-virginal patients. S Afr Med J, 64(19), 746-747.
N. F. Sugar, D. N. Fine, & L. O. Eckert. (2004). Physical injury after sexual assaultL findings of a large case series. Am J Obstet Gynecol, 190(1), 71-76.
C. White, I. Mclean. (2006). Adolescent complainants of sexual assault; injury patterns in virgin and non-virgin groups. J clin Forensic Med, 13(4), 172-180. doi: 10.1016/j.jcfm.2006.02.006
จิตติ ติงศภัทิย์.(2555). ข้อสังเกตุในการชั่งน้ำหนักพยานหลักฐานและการเขียนคำพิพากษา. กรุงเทพหมานคร: วิญญูชน.
ประมวลกฎหมายอาญา. ราชกิจจานุเบกษาเล่มที่ 73, ตอนที่ 95, หน้า 42. (ลงวันที่ 15 พฤศจิกายน 2499).
ข้อบังคับแพทยสภา ว่าด้วยหลักเกณฑ์การปฏิบัติเกี่ยวกับการยุติการตั้งครรภ์ทางการแพทย์ ตามมาตรา 305 แห่งประมวลกฎหมายอาญา พ.ศ. 2548 ราชกิจจานกเบกษาเล่มที่ 122, ตอนที่ 118 ง, หน้า 7-8.(ลงวันที่ 15 ธันวาคม 2548).
ประกาศแพทยสภาที่ 11/2555 เรื่องเกณฑ์มาตรฐานผู้ประกอบวิชาชีพเวชกรรมของแพทยสภา พ.ศ. 2555
ทวีเกียรติ มีนะกนิษฐ. (2550). ประมวลกฎหมายอาญา ฉบับอ้างอิง. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์วิญญูชน
ราชบัณฑิตยสถาน. (2542). พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2542. ค้นเมื่อ 4 พฤษศจิกายน 2554, จาก http://rirs3.royin.go.th/new-search/word-search-all-x.asp
เกียรติขจร วจนะสวัสดิ์. (2548). ภาษาอังกฤษสำหรับนักกฎหมาย (English for lawyers) กรุงเทพ: กรุงสยาม พับลิชชิ่ง.
