Guideline on Reduction of Number of Legal Cases to Court: Comparative Case Studies on the Measure of Dispute Resolution of Community Justice and the Measure of Suspension of Prosecution
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This research is entitled “Guideline on Reduction of Number of Legal Cases to Court: Comparative Case Studies on the Measure of Dispute Resolution of Community Justice and the Measure of Suspension of Prosecution”. The objectives of this research are: 1) to study the guideline on reduction of number of legal cases to court regarding the measure of dispute resolution of community justice and the measure of suspension of prosecution 2) to study problems and constraints on reduction of number of legal cases to court regarding the measure of dispute resolution of community justice and the measure of suspension of prosecution, and 3) to give recommendations on the reduction of number of legal cases to court regarding the measure of dispute resolution of community justice and the measure of suspension of prosecution.
This research is qualitative study focusing on two case studies: the measure of dispute resolution of community justice and the measure of suspension of prosecution. Data was collected from various documentary sources and interviews with the key informants in the judicial process.
The research finds out that both cases were different in four important issues: in terms of law, related stakeholders, mechanism in collaborating among different units, and the clear objectives of the measures.
Regarding the first case on the measure of dispute resolution of community justice, the law itself was initiated by community people, while the state officials served as the advisor and supporter. It is the measure which is related to community’s leader, local philosopher, traditions, local wisdom, and the close relationship between community and the people. The working mechanisms of this measure are flexible and adjustable according to the situation. The measure itself has a clear objective to benefit the community and the people.
Regarding the second case on the measure of suspension of prosecution, the law was initiated but still not being approved, however, its content is very much related to the state officials who have legal authorities, such as police, prosecution, court, corrections, probation and representatives from the human rights’ commission. The working mechanisms of this measure are rigid and having unclear objective whether it would be beneficial to offender or to people in general.
From both cases, the research recommends that to successfully implement the alternative justice system, it needs to encourage community to participate in the judicial system, and to set up check and balance formats and mechanisms among different related working units. Also, it is vital to apply the concepts of community’s empowerment, crime prevention, restoration, reintegration, and conflict resolution in the judicial process in order to efficiently and effectively reduce the number of legal cases to court.
Article Details
Published Manuscripts are the copyright of the Journal of the Justice System. However; the opinions that appeared in the content are the sole responsibility of the author.
References
กฤษณา อนุชน. (2534). การไต่สวนมูลฟ้องคดีราษฎรเป็นโจทก์. (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต).จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, กรุงเทพฯ.
กิตติพงษ์ กิตติยารักษ์. (2544). ยุทธศาสตร์การปฏิรูปกระบวนการุติธรรมทางอาญาไทย. กรุงเทพฯ:สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
กองนโยบายและแผน กระทรวงยุติธรรม. (2544). เอกสารผลการศึกษาแนวทางลดปริมาณคดีขึ้นศาล. กรุงเทพฯ: กองนโยบายและแผน
สำนักงานปลัดกระทรวงยุติธรรม. (2556). คู่มือประกอบการปฏิบัติงานของเครือข่ายยุติธรรมชุมชนเพื่อการเข้าถึงความยุติธรรมของประชาชน. กรุงเทพฯ: ม.ป.พ.
จักรกริญน์ ทอดสูงเนิน และอรนันท์ กลันทปุระ. (2557). "ปัจจัยที่มีผลต่อความสำเร็จของการไกล่เกลี่ยข้อพิพาทในชุมชน กรณีศึกษา ศูนย์ยุติธรรมชุมชนตำบลโคกขาม อำเภอเมือง จังหวัดสมุทรสาคร". วารสารสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์, 40(1), 98-113.
จุฑารัตน์ เอื้ออำนวย. (2548). กระบวนการยุติธรรมเชิงสมานฉันท์ : การคืนอำนาจแก่เหยื่ออาชญากรรมและชุมชน. กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
จุฑารัตน์ เอื้ออำนวย. (2551). ยุติธรรมชุมชน : การเปิดพื้นที่ของชุมชนในการอำนวยความยุติธรรม. กรุงเทพฯ: โครงการพัฒนาระบบกฎหมายไทย สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
จุฑารัตน์ เอื้ออำนวย. (2556). ระบบยุติธรรมและยุติธรรมทางเลือก แนวการวิเคราะห์เชิงสังคมศาสตร์. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ณัฐพงศ์ ปัทมโรจน์ และสุวิชา เป้าอารีย์. (2558). ทุนของสังคมในกระบวนการยุติธรรมเชิงสมานฉันท์: กรณีศึกษาศูนย์ยุติธรรมชุมชนพนมสารคาม. Veridian E-Journal, 8(2), 392-407.
เดชา สังขวรรณ และคณะ. (2550). ความยุติธรรมเชิงสมานฉันท์ในระบบงานคุมประพฤติ. กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
บันลือ คงจันทร์ และปัทมา เผ่าสังข์ทอง. (2544). การระงับข้อพิพาทก่อนขึ้นสู่ศาล. การสัมมนาทางวิชาการเรื่องแนวทางการพัฒนาการยุติข้อพิพาทโดยกระบวนการยุติธรรมทางเลือกในประเทศไทย, กรุงเทพฯ.
บัณฑิต ถึงลาภ. (2547). การชะลอการฟ้องกับการใช้อำนาจตุลาการ. การอบรมหลักสูตรหลักสูตร “ผู้พิพากษาชั้นต้น”. สถาบันพัฒนาข้าราชการศาลยุติธรรม.
ประทีป สุขสนาน และคณะ. (2554). กระบวนการเรียนรู้เพื่อสร้างความเข้มแข็งศูนย์ยุติธรรมชุมชน ตำบลปากแจ่ม อำเภอห้วยยอด จังหวัดตรัง. กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
พรชัย ขันตี. (2553). ทฤษฎีอาชญาวิทยา: หลักการ งานวิจัย และนโยบายประยุกต์. กรุงเทพฯ: สุเนตร์ฟิล์ม.
รัชกร โชติประดิษฐ์ และชัช วงศ์สิงห์. (2551). ปัญหาการมีส่วนร่วมขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นในกระบวนการยุติธรรมชุมชน: ศึกษาเฉพาะกรณีองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นในพื้นที่เขตอำเภอวารินชำราบ จังหวัดอุบลราชธานี. กรุงเทพฯ: ฐานข้อมูลโครงสร้างพื้นฐานภาครัฐด้านวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี กระทรวงวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี.
รัฐลักษณ์ พิทักษ์จักรพิภพ. (2555). การเสริมสร้างชุมชนเข้มแข็งเพื่อการป้องกันและแก้ไขปัญหา ยาเสพติด: กรณีศึกษาศูนย์ยุติธรรมชุมชน ตำบลตลิ่งชัย อำเภอจะนะ จังหวัดสงขลา. วารสารกระบวนการยุติธรรม. 5(1). 109-123.
ราตรี ปักษี. (2554). กระบวนการการเรียนรู้เพื่อสร้างความเข้มแข็งศูนย์ยุติธรรมชุมชน ตำบลเกาะสุกร อำเภอปะเหลียน จังหวัดตรัง. กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
สำนักงานศาลยุติธรรม. (2558). รายงานสถิติคดีศาลยุติธรรมทั่วราชอาณาจักร ประจำปี พ.ศ. 2557 ค้นจาก http://www.oppb.coj.go.th/doc/data/oppb/oppb_1467771254.pdf
สำนักงานศาลยุติธรรม. (2559). รายงานสถิติคดีศาลยุติธรรมทั่วราชอาณาจักร ประจำปี พ.ศ. 2558 ค้นจาก http://www.coj.go.th/home/file/Annual_Tha_2558.pdf
สำนักงานศาลยุติธรรม. (2560). รายงานสถิติคดีศาลยุติธรรมทั่วราชอาณาจักร ประจำปี พ.ศ. 2559 ค้นจาก http://www.oppb.coj.go.th/doc/data/oppb/oppb_1493262382.pdf
สำนักงานปลัดกระทรวงยุติธรรม. (2558). รายงานสรุปผลจำนวนการจัดตั้งศูนย์ยุติธรรมชุมชนและเครือข่ายยุติธรรมชุมชน กระทรวงยุติธรรม. ค้นจากhttps://data.go.th/DatasetDetail.aspx?id=ab5c65aa-59f2-45b6-bd1d-fb01e86372e3
วรพล พินิจ. (2560). บทบาทของสำนักงานยุติธรรมจังหวัดกับการขับเคลื่อนนโยบายสาธารณะเพื่ออำนวยความยุติธรรมในสังคม. วารสารสำนักหอสมุดมหาวิทยาลัยทักษิณ. 6. 41-63.
วิวิสวาจี จิตอารีย์. (2555). ปัจจัยที่ส่งผลต่อการปฏิบัติงานของเครือข่ายยุติธรรมชุมชน จังหวัดกำแพงเพชร. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
ศุภกิจ แย้มประชา. (2543). บทบาทของอัยการในการกันผู้กระทาความผิดออกจากการฟ้องคดีต่อศาล. (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, กรุงเทพฯ.
สนอง หนูวงษ์. (2555). กระบวนการเรียนรู้เพื่อสร้างความเข้มแข็งศูนย์ยุติธรรมชุมชนตำบลนาหมื่นศรี อ.นาโยง จ.ตรัง. กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
สุข บุปผา ,พีรพล สิมมา, และ กาบแก้ว ปัญญาไทย. (ม.ป.ป.). การมีส่วนร่วมในงานยุติธรรมชุมชน จังหวัดตาก. กรุงเทพฯ: วิทยาลัยนอร์ทเทิร์น.
สุทน ศรีสุข และคณะ. (2553). กระบวนการเรียนรู้เพื่อสร้างความเข้มแข็งเครือข่ายยุติธรรมชุมชน (ระดับตำบล) จังหวัดตรัง. กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
สุภัทรา กรอุไร. (2543). การประนอมข้อพิพาททางอาญา. (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, กรุงเทพฯ.
เสกสิทธิ์ สวรรยาธิปัติ. (2554). การกระทำผิดเกี่ยวกับทรัพย์ ยาเสพติด และชีวิตร่างกาย (คดีร้ายแรง) ของเด็กและเยาวชนในเขตกรุงเทพมหานครและปริมณฑล การศึกษาวิจัยโดยใช้ทฤษฎีการควบคุมตนเอง. (วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต). มหาวิทยาลัยมหิดล, นครปฐม.
อุสมาน สารี , อับดุลรอนิง สือแต , อับดุลรอยะ บินเซ็ง , สามารถ ทองเฝือ , ซุกรี หะยีสาแม , กามารุดดีน อิสายะ, ... อับดุลเล๊าะ หมัดอะด้ำ. (2552). การส่งเสริมบทบาทเยาวชนระดับอุดมศึกษาเพื่อพัฒนากระบวนการยุติธรรมชุมชน ในพื้นที่จังหวัดชายแดนภาคใต้. กรุงเทพฯ: นักงานคณะกรรมการวิจัยแห่งชาติ.
หนังสือต่างประเทศ
Coates, Robert B. (2001). Victim Offender Mediation in The United States: A Multisite Assessment. The Handbook of Victim Offender Mediation: An Essential Guild to Practice and Research. San Francisco: JOSSER-BASS.
Dittenhoffer, T., and Ericson, R.V. (1983). The victim offender reconciliation program: A message to correctional reformers. University of Toronto Law Journal, 33(3), 315-347.
Dowling, Brian. (2004). Restorative Intervention Consent Rates. Retrieved from file:///C:/Users/User/Downloads/Guidesheet_PartFunnel.pdf.
Earle, R. (2007). Working Definitions of Community Justice. Retrieved from https://www.nij.gov/topics/courts/restorative-justice/pages/definitions2.aspx.
Hirschi, T. (1969). Cause of Delinquency. Berkley, C.A.: University of California Press.
Johnstone, G. and Daniel Van Ness. (2007). Handbook of Restorative Justice. Willan. Devon. UK: Routledge.
Rehabilitation. Retrieved from http://en.wikipedia.org/wiki/Rehabilitation_(penology).
Restitution. Retrieved from http http://en.wikipedia.org/wiki/Restitution.
Roach, K. (2000). Changing Punishment at the Turn of the Century: Restorative Justice on the Rise. Canadian Journal of Criminology. 42(3). 249 - 280.
Umbreit, M S. (1998). Restorative Justice through Victim-Offender Mediation: A Multi-Site Assessment. Western Criminology Review ,1(1), 1-28. Retrieved from http://wer.sonoma.edu/v1n1/umbreit.html.
Umbreit, Mark S. (2000). Directory of victim offender mediation programs in the US. Center for Restorative Justice & Peacemaking, School of Social Work, University of Minnesota. Saint Paul, Minnesota: University of Minnesota.
Umbreit, Mark S. (2001). The handbook of victim offender mediation: an essential guide to practice and research. Jossey-Bass: San Francisco.
Williams, B. (2005). Victims of Crime and Community Justice. London. Jessica Kingsley.
Wilson, J. and Kelling, G. (March 1982). Broken Windows. Atlantic Monthly, 29-38.
Zehr, H. (1990). Changing Lenses: A New Focus for Crime and Justice. Scottsdale, PA: Herald Press.