การสื่อสารเพื่อเสริมสร้างความสามัคคีปรองดองและการเสริมสร้างความสมานฉันท์ของเยาวชน
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
งานวิจัยเรื่อง การสื่อสารเพื่อเสริมสร้างความสามัคคีปรองดองและการเสริมสร้างความสมานฉันท์ของเยาวชน มีวัตถุประสงค์เพื่อนำวิธีการสื่อสารและกิจกรรมในการเสริมสร้างความสมานฉันท์ของเยาวชนในสังคมไทยในพื้นที่สำนักงานยุติธรรมจังหวัดนำร่อง 4 จังหวัด (เชียงใหม่ ขอนแก่น ภูเก็ต และฉะเชิงเทรา) ที่ได้ดำเนินการไปในปีงบประมาณ 2560 และขยายผลการนำวิธีการสื่อสารและกิจกรรมในการเสริมสร้างความสมานฉันท์ของเยาวชนในสังคมไทย ในพื้นที่สำนักงานยุติธรรมจังหวัดนำร่องอีก 15 จังหวัด รวมทั้งพัฒนาและประเมินผลรูปแบบการสื่อสารเสริมสร้างความสมานฉันท์ในกลุ่มเยาวชนระดับมัธยมศึกษาตอนปลาย ในพื้นที่สำนักงานยุติธรรมจังหวัดนำร่องทั้ง 19 จังหวัด ตลอดจนจัดทำคู่มือเป็นเอกสาร และวีดิทัศน์ที่มีความเหมาะสมต่อการนำไปใช้ในการเสริมสร้างความสมานฉันท์ของเยาวชนในสังคมไทย การศึกษานี้ใช้วิธีการวิจัยแบบผสมผสาน (mix method research) กลุ่มตัวอย่างในการวิจัย คือยุติธรรมจังหวัดนำร่อง จำนวน 15 คนตัวแทนจากโรงเรียน จำนวน 45 คน และเยาวชนระดับชั้นมัธยมศึกษาตอนปลายจำนวน 1,500 คน ใช้วิธีการสัมภาษณ์เชิงลึก (in-depth interview) การสังเกต และแบบสอบถาม ผลการวิจัยพบว่า ผลของแบบสังเกตการณ์ทุกกิจกรรมมีผลการประเมินเฉลี่ยในภาพรวมอยู่ในระดับมากที่สุด เป็นผลมาจากการใช้คู่มือกิจกรรมให้ความรู้ในด้านการขจัดความขัดแย้งในสังคม และให้ความรู้ในด้านกระบวนการยุติธรรมทางเลือก ยุติธรรมชุมชน ยุติธรรมเชิงสมานฉันท์ และสันติวัฒนธรรม แสดงให้เห็นว่า สามารถนำกิจกรรมไปใช้ในการเสริมสร้างความสามัคคีปรองดองและความสมานฉันท์ของเยาวชนในสังคมไทยได้
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ต้นฉบับที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสาร เป็นลิขสิทธิ์ของวารสารกระบวนการยุติธรรม แต่ความคิดเห็นที่ปรากฏในเนื้อหาของบทความในวารสารกระบวนการยุติธรรม ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนแต่เพียงผู้เดียว
เอกสารอ้างอิง
จีรภา เจริญวงค์ และธัญญา อภิปาลกุล. (2555). แนวทางการลดความรุนแรงของนักเรียนระดับมัธยมศึกษาตอนต้นในสถานศึกษา โดยใช้วิธีการเจรจา ไกล่เกลี่ยคนกลาง : กรณีศึกษาโรงเรียนวัดบ้านตำแย สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษา นครราชสีมา เขต 7. วารสารศึกษาศาสตร์ ฉบับวิจัยบัณฑิตศึกษา, 6(2), 50-60.
จุติพร ปริญโญกุล, วิชชพร เทียบจัตุรัส, สุพินดา สุวรรณศรี, รวีพร จรูญพันธ์เกษม และดลพร ศรีฟ้า. (2559). การสื่อสารเพื่อการเสริมสร้างความสมานฉันท์ของเยาวชนในสังคมไทย พ.ศ. 2559. กรุงเทพฯ: กระทรวงยุติธรรม.
จุติพร ปริญโญกุล, วิชชพร เทียบจัตุรัส, สุพินดา สุวรรณศรี, รวีพร จรูญพันธ์เกษม และดลพร ศรีฟ้า. (2560). การสื่อสารเพื่อการเสริมสร้างความสมานฉันท์ของเยาวชนในสังคมไทย พ.ศ. 2560. กรุงเทพฯ: กระทรวงยุติธรรม.
ชุณารักษ์ หมื่นศรีจูม และธัญญา อภิปาลกุล. (2553). แนวทางการลดความรุนแรงของวัยรุ่นในสถานศึกษาโดยใช้วิธีการเจรจาไกล่เกลี่ยคนกลาง : กรณีศึกษาโรงเรียนคำแคนวิทยาคม สังกัด สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษา เขต 25. วารสารศึกษาศาสตร์ ฉบับวิจัยบัณฑิตศึกษา, 4(ฉบับพิเศษ), 173-181.
ทนง หลักคำ และเสาวนี ตรีพุทธรัตน์. (2554). แนวทางการลดความรุนแรงของนักเรียนในสถานศึกษาโดยใช้วิธีการเจรจาไกล่เกลี่ยคนกลาง: กรณีศึกษาโรงเรียนหนองกุงศรีวิทยาคาร สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษา เขต 24. วารสารศึกษาศาสตร์ ฉบับวิจัยบัณฑิตศึกษา, 5(1), 46-53.
นิตยา เจริญเลิศทรัพย์. (2555). แนวทางพัฒนาการทำงานการประชุมกลุ่มครอบครัวและชุมชนในกระบวนการยุติธรรมเชิงสมานฉันท์ : ศึกษากรณีสถานพินิจและคุ้มครองเด็กและเยาวชนเขต 2. วิทยานิพนธ์สังคมสงเคราะห์ศาสตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
พระครูปลัดวิสุทธิ์ นริสสโร และอุทัย สติมั่น. (2558). อาชีวศึกษากับการบูรณาการค่ายคุณธรรมเชิงพุทธ. วารสารครุศาสตร์ปริทรรศน์, 2(1), 81-89.
ภาณุวัฒน์ กองราช. (2554). การศึกษาพฤติกรรมการใช้เครือข่ายสังคมออนไลน์ของวัยรุ่นในประเทศไทย กรณีศึกษา Facebook. วิทยานิพนธ์วิทยาศาสตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
มนต์ชัย เทียนทอง. (2548). มัลติมีเดียและไฮเปอร์มีเดีย. กรุงเทพฯ: สถาบันเทคโนโลยีพระจอมเกล้าพระนครเหนือ.
วนิษา แก้วสุข. (2557). การศึกษาการสื่อสารบนเครือข่ายสังคมออนไลน์กับการบริจาค กรณีศึกษามูลนิธิเพื่อสุนัขยากไร้ ปี 2557. การค้นคว้าอิสระนิเทศศาสตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยกรุงเทพ.
สุกัญญา รุ่งทองใบสุรีย์. (2556). การจัดการความขัดแย้งในชุมชน จังหวัดปทุมธานี. วารสารสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์, 4(2), 21-34.
สุกานดา กิจหรารักษ์. (2556). ผลการนำหลักการของกระบวนการยุติธรรมเชิงสมานฉันท์มาใช้ในสถานพินิจและคุ้มครองเด็กและเยาวชนจังหวัดขอนแก่น. วิทยานิพนธ์รัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต.มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
สุรไกร นันทบุรมย์ และวลัย อิศรางกูร ณ อยุธยา. (2558). ผลของการใช้กิจกรรมลดอคติตามแนวคิดพหุวัฒนธรรมศึกษา ที่มีต่อเจตคติความเข้าใจในความหลากหลายทางเชื้อชาติ ศาสนา และวัฒนธรรมในประชาคมอาเซียนของนักเรียน ระดับมัธยมศึกษาตอนปลาย. วารสารครุศาสตร์, 43(1), 139-154.
สำนักนายกรัฐมนตรี. (2559). รายงานผลการดำเนินงานของรัฐบาล พลเอก ประยุทธ์ จันทร์โอชานายกรัฐมนตรี ครบรอบปีที่ 2 (12 กันยายน 2558 - 12กันยายน 2559). กรุงเทพฯ: สำนักนายกรัฐมนตรี.
อภิญญา ดิสสะมาน. (2558). แนวนโยบายการแก้ไขพันธนาการแห่งความขัดแย้งและความรุนแรงของนักศึกษาในสถาบันการศึกษาระดับอาชีวะ. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร, 17(1), 150-161.
อภิสิทธิ์ แพไธสง และชัญญา อภิปาลกุล. (2554). แนวทางการลดความรุนแรงของนักเรียนระดับชั้นมัธยมศึกษาในสถานศึกษา โดยใช้วิธีการเจรจาไกล่เกลี่ยคนกลาง: กรณีศึกษา โรงเรียนเปือยน้อยศึกษา. วารสารศึกษาศาสตร์ ฉบับวิจัยบัณฑิตศึกษา, 5(1), 155-164.
Dhammahaso, H. (2005). The paradigm of conflict management by Buddhist peace: A case study of ivory watershed case. Doctor of Philosophy Buddhism. Mahachulalongkornrajavidyalaya University.
